Ολόκληρες βιβλιοθήκες χρειάζονται για να καταγραφούν τα δεινά που έχουν υποστεί οι Παλαιστίνιοι από το εβραϊκό κράτος
Οι θηριωδίες του Ισραήλ στη Γάζα δεν θα έχουν όριο, ποτέ.
Μετά από δεκαετίες αυθαιρεσιών, βομβαρδισμών αμάχων, το Ισραήλ από τον περασμένο Οκτώβριο έχει βρει την τέλεια αφορμή να γενοκτονήσει τον λαό της Παλαιστίνης.
Από βομβαρδισμούς νοσοκομείων και σχολείων, μέχρι χτυπήματα σε ανθρώπους χωρίς στέγη που περιμένουν στη σειρά για ένα πιάτο φαΐ.
Άλλη μία φρικτή ιστορία έρχεται στο φως.
Όπως αποκαλύπτει το BBC, στρατιώτες των ισραηλινών δυνάμεων (IDF) άφησαν τα σκυλιά του στρατού να επιτεθούν και να πληγώσουν θανάσιμα έναν νέο με αναπηρία.
Ο Muhammed Bhar ήταν 24 ετών και είχε σύνδρομο Down και αυτισμό. Η μητέρα του, Nabila Bhar, 70 ετών, είπε στο BBC: «Δεν ήξερε πώς να τρώει, να πίνει ή να αλλάζει ρούχα. Είμαι αυτή που του άλλαξα τις πάνες. Εγώ είμαι αυτός που τον ταΐσα. Δεν ήξερε πώς να κάνει τίποτα μόνος του».
Στις 27 Ιουνίου ο πόλεμος επέστρεψε στη γειτονιά της οικογένειας Bhar και ο μικρός κόσμος του Muhammed συρρικνώθηκε περαιτέρω. Μαζί με άλλους κατοίκους της Shejaiya, ανατολικά του κέντρου της πόλης της Γάζας, οι Bhars έλαβαν εντολή εκκένωσης από τις ισραηλινές δυνάμεις.
Ο Ισραηλινός Στρατός προχωρούσε στη Shejaiya καταδιώκοντας μαχητές της Hamas που πολεμούσαν από σήραγγες και σπίτια. Αλλά οι Bhars είχαν βαρεθεί να μετακινούνται.
Η Nabila Bhar λέει ότι η οικογένειά της χρειάστηκε να φύγει 15 φορές από το σπίτι της, όταν ο ισραηλινός στρατός προχώρησε στην πόλη της Γάζας στα τέλη Ιουνίου
«Ήμασταν υπό πολιορκία για επτά ημέρες. Τα τανκς και οι στρατιώτες ήταν παντού γύρω από το σπίτι… Ο Muhammed έμενε στον καναπέ του… και δεν του άρεσε να κάθεται πουθενά εκτός από εκεί», λέει η Nabila.
Για τον Muhammed ο πόλεμος σήμαινε δυνατούς, βίαιους ήχους, ο αέρας να δονείται από τις οβίδες που εκρήγνυνται εκεί κοντά. Τίποτα από αυτά δεν μπορούσε να του εξηγηθεί.
Έλεγε: «Φοβάμαι, φοβάμαι», θυμάται η Nabila. «Ήταν πάντα φοβισμένος, φοβισμένος. Ερχόμασταν γύρω του, τον παρηγορούσαμε. Δεν καταλάβαινε πολλά. Ο αυτισμός του το έκανε πολύ δύσκολο».
Στις 3 Ιουλίου, σύμφωνα με την οικογένεια, οι IDF εισέβαλαν στο σπίτι τους στην οδό Ναζάζ. Η Nabila λέει ότι υπήρχαν πολλές δεκάδες στρατιώτες με έναν σκύλο μάχης που χρησιμοποιούσαν για να βρουν μαχητές της Hamas και να ελέγξουν για παγίδες και εκρηκτικά. Στην αρχή τους άκουσε να «σπάνε τα πάντα» πριν φτάσουν οι στρατιώτες και ο σκύλος στο δωμάτιο.
Αναφερόμενη στον Muhammed, λέει: «Τους είπα: "Είναι ανάπηρος, ανάπηρος. Ελέησέ τον, είναι ανάπηρος. Κράτα τον σκύλο μακριά του"».
Η Nabila είδε το ζώο να επιτίθεται στον Muhammed.
«Ο σκύλος του επιτέθηκε δαγκώνοντας το στήθος του και μετά το χέρι του. Ο Muhammed δεν μίλησε, μόνο μουρμούρισε «Όχι, όχι, όχι». Ο σκύλος δάγκωσε το χέρι του και το αίμα χύθηκε. «Ήθελα να πάω κοντά του αλλά δεν τα κατάφερα. Κανείς δεν μπορούσε να τον πλησιάσει, και χτυπούσε το κεφάλι του σκύλου λέγοντας: "Φτάνει αρκετά καλή μου". Στο τέλος, χαλάρωσε το χέρι του και ο σκύλος άρχισε να τον σκίζει ενώ αιμορραγούσε», περιγράφει η μητέρα.
Εκεί περίπου, λέει η Nabila, οι στρατιώτες πήραν τον νεαρό σε ένα άλλο δωμάτιο και μακριά από το σκυλί. Προσπάθησαν να περιποιηθούν τις πληγές του.
Ένας τρομοκρατημένος Muhammed, που πάντα εξαρτιόταν από την οικογένειά του για βοήθεια, βρισκόταν τώρα υπό τη φροντίδα στρατιωτών μάχης, οι οποίοι είχαν έρθει από δρόμους όπου έδιναν στενές μάχες με τη Hamas.
«Μας είπαν να είμαστε ήσυχοι και έστρεψαν τα όπλα τους εναντίον μας. Μας έβαλαν σε ένα δωμάτιο μόνοι μας και ο Muhammed ήταν μόνος σε ένα άλλο δωμάτιο. Είπαν, "Θα φέρουμε έναν στρατιωτικό γιατρό να τον περιθάλψει"». Κάποια στιγμή, σύμφωνα με τη Nabila, ένας στρατιωτικός γιατρός έφτασε και μπήκε στο δωμάτιο όπου βρισκόταν ξαπλωμένος ο Muhammed.
Η ανιψιά του Muhammed, Janna Bhar, 11, περιέγραψε πώς η οικογένεια παρακαλούσε τους στρατιώτες να τον βοηθήσουν. «Τους είπαμε ότι ο Muhammed δεν ήταν καλά, αλλά συνέχισαν να λένε ότι είναι καλά».
Μετά από αρκετές ώρες, η οικογένεια έλαβε εντολή υπό την απειλή όπλου να φύγει, αφήνοντας τον Muhammed πίσω με τους στρατιώτες. Υπήρχαν παρακλήσεις και κλάματα. Δύο από τα αδέρφια του συνελήφθησαν από τον στρατό. Ακόμα δεν έχουν απελευθερωθεί. Η υπόλοιπη οικογένεια βρήκε καταφύγιο σε ένα βομβαρδισμένο κτίριο.
Επέστρεψαν μια εβδομάδα αργότερα σε ένα θέαμα που στοιχειώνει τον αδερφό του Muhammed, Jibreel.
Το σώμα του Muhammed ήταν ξαπλωμένο στο πάτωμα. Γύρω του έχει αίμα και ένα τουρνικέ στο χέρι του. Αυτό πιθανότατα χρησιμοποιήθηκε για να σταματήσει την έντονη αιμορραγία από το άνω μέρος του βραχίονα. Ο Jibreel δείχνει τη γάζα που χρησιμοποιείται για τον επίδεσμο μιας πληγής και παρατηρεί το αίμα που πήζει μετά την εφαρμογή του τουρνικέ.
«Προσπαθούσαν να σταματήσουν την αιμορραγία. Μετά τον άφησαν χωρίς ράμματα και φροντίδα. Αυτά τα βασικά μέτρα πρώτων βοηθειών. Φυσικά, όπως μπορείτε να δείτε, ο Muhammed ήταν νεκρός για ένα διάστημα ήδη επειδή τον είχαν εγκαταλείψει. Νομίζαμε ότι δεν ήταν στο σπίτι. Αλλά αποδείχθηκε ότι είχε αιμορραγία και έμεινε μόνος στο σπίτι όλο αυτό το διάστημα. Φυσικά, ο στρατός τον άφησε».
Δεν είναι σαφές ποιος ακριβώς τραυματισμός προκάλεσε τον θάνατο του Muhammed. Ούτε τι του συνέβη την περίοδο που τον είδε για τελευταία φορά η οικογένειά του και όταν ο αδερφός του επέστρεψε και κινηματογράφησε τον νεκρό νεαρό στο πάτωμα. Τον έθαψαν λίγο αφότου τον βρήκε η οικογένεια, σε ένα δρομάκι ανάμεσα σε σπίτια γιατί ήταν πολύ επικίνδυνο να μεταφερθεί το πτώμα στο νεκροταφείο. Δεν υπήρχε νεκροψία και πιστοποιητικό θανάτου.
Η οικογένεια απαιτεί έρευνα, αλλά με τις μάχες να συνεχίζονται και με τόσους πολλούς νεκρούς, είναι δύσκολο αυτό να συμβεί σύντομα. Σε απάντηση ερωτημάτων από το BBC, ο IDF είπε ότι έλεγχε την υπόθεση.
Η Nabila μένει με μια εικόνα του νεκρού παιδιού της που αρνείται να φύγει. «Αυτή η σκηνή δεν θα την ξεχάσω ποτέ… Βλέπω συνεχώς τον σκύλο να τον σκίζει και το χέρι του, και το αίμα να χύνεται από το χέρι του…
Είναι πάντα μπροστά στα μάτια μου, δεν με αφήνει ούτε στιγμή. Δεν μπορέσαμε να τον σώσουμε, ούτε από αυτούς ούτε από τον σκύλο».
www.bankingnews.gr
Μετά από δεκαετίες αυθαιρεσιών, βομβαρδισμών αμάχων, το Ισραήλ από τον περασμένο Οκτώβριο έχει βρει την τέλεια αφορμή να γενοκτονήσει τον λαό της Παλαιστίνης.
Από βομβαρδισμούς νοσοκομείων και σχολείων, μέχρι χτυπήματα σε ανθρώπους χωρίς στέγη που περιμένουν στη σειρά για ένα πιάτο φαΐ.
Άλλη μία φρικτή ιστορία έρχεται στο φως.
Όπως αποκαλύπτει το BBC, στρατιώτες των ισραηλινών δυνάμεων (IDF) άφησαν τα σκυλιά του στρατού να επιτεθούν και να πληγώσουν θανάσιμα έναν νέο με αναπηρία.
Ο Muhammed Bhar ήταν 24 ετών και είχε σύνδρομο Down και αυτισμό. Η μητέρα του, Nabila Bhar, 70 ετών, είπε στο BBC: «Δεν ήξερε πώς να τρώει, να πίνει ή να αλλάζει ρούχα. Είμαι αυτή που του άλλαξα τις πάνες. Εγώ είμαι αυτός που τον ταΐσα. Δεν ήξερε πώς να κάνει τίποτα μόνος του».
Στις 27 Ιουνίου ο πόλεμος επέστρεψε στη γειτονιά της οικογένειας Bhar και ο μικρός κόσμος του Muhammed συρρικνώθηκε περαιτέρω. Μαζί με άλλους κατοίκους της Shejaiya, ανατολικά του κέντρου της πόλης της Γάζας, οι Bhars έλαβαν εντολή εκκένωσης από τις ισραηλινές δυνάμεις.
Ο Ισραηλινός Στρατός προχωρούσε στη Shejaiya καταδιώκοντας μαχητές της Hamas που πολεμούσαν από σήραγγες και σπίτια. Αλλά οι Bhars είχαν βαρεθεί να μετακινούνται.
Η Nabila Bhar λέει ότι η οικογένειά της χρειάστηκε να φύγει 15 φορές από το σπίτι της, όταν ο ισραηλινός στρατός προχώρησε στην πόλη της Γάζας στα τέλη Ιουνίου
«Ήμασταν υπό πολιορκία για επτά ημέρες. Τα τανκς και οι στρατιώτες ήταν παντού γύρω από το σπίτι… Ο Muhammed έμενε στον καναπέ του… και δεν του άρεσε να κάθεται πουθενά εκτός από εκεί», λέει η Nabila.
Για τον Muhammed ο πόλεμος σήμαινε δυνατούς, βίαιους ήχους, ο αέρας να δονείται από τις οβίδες που εκρήγνυνται εκεί κοντά. Τίποτα από αυτά δεν μπορούσε να του εξηγηθεί.
Έλεγε: «Φοβάμαι, φοβάμαι», θυμάται η Nabila. «Ήταν πάντα φοβισμένος, φοβισμένος. Ερχόμασταν γύρω του, τον παρηγορούσαμε. Δεν καταλάβαινε πολλά. Ο αυτισμός του το έκανε πολύ δύσκολο».
Στις 3 Ιουλίου, σύμφωνα με την οικογένεια, οι IDF εισέβαλαν στο σπίτι τους στην οδό Ναζάζ. Η Nabila λέει ότι υπήρχαν πολλές δεκάδες στρατιώτες με έναν σκύλο μάχης που χρησιμοποιούσαν για να βρουν μαχητές της Hamas και να ελέγξουν για παγίδες και εκρηκτικά. Στην αρχή τους άκουσε να «σπάνε τα πάντα» πριν φτάσουν οι στρατιώτες και ο σκύλος στο δωμάτιο.
Αναφερόμενη στον Muhammed, λέει: «Τους είπα: "Είναι ανάπηρος, ανάπηρος. Ελέησέ τον, είναι ανάπηρος. Κράτα τον σκύλο μακριά του"».
Η Nabila είδε το ζώο να επιτίθεται στον Muhammed.
«Ο σκύλος του επιτέθηκε δαγκώνοντας το στήθος του και μετά το χέρι του. Ο Muhammed δεν μίλησε, μόνο μουρμούρισε «Όχι, όχι, όχι». Ο σκύλος δάγκωσε το χέρι του και το αίμα χύθηκε. «Ήθελα να πάω κοντά του αλλά δεν τα κατάφερα. Κανείς δεν μπορούσε να τον πλησιάσει, και χτυπούσε το κεφάλι του σκύλου λέγοντας: "Φτάνει αρκετά καλή μου". Στο τέλος, χαλάρωσε το χέρι του και ο σκύλος άρχισε να τον σκίζει ενώ αιμορραγούσε», περιγράφει η μητέρα.
Εκεί περίπου, λέει η Nabila, οι στρατιώτες πήραν τον νεαρό σε ένα άλλο δωμάτιο και μακριά από το σκυλί. Προσπάθησαν να περιποιηθούν τις πληγές του.
Ένας τρομοκρατημένος Muhammed, που πάντα εξαρτιόταν από την οικογένειά του για βοήθεια, βρισκόταν τώρα υπό τη φροντίδα στρατιωτών μάχης, οι οποίοι είχαν έρθει από δρόμους όπου έδιναν στενές μάχες με τη Hamas.
«Μας είπαν να είμαστε ήσυχοι και έστρεψαν τα όπλα τους εναντίον μας. Μας έβαλαν σε ένα δωμάτιο μόνοι μας και ο Muhammed ήταν μόνος σε ένα άλλο δωμάτιο. Είπαν, "Θα φέρουμε έναν στρατιωτικό γιατρό να τον περιθάλψει"». Κάποια στιγμή, σύμφωνα με τη Nabila, ένας στρατιωτικός γιατρός έφτασε και μπήκε στο δωμάτιο όπου βρισκόταν ξαπλωμένος ο Muhammed.
Η ανιψιά του Muhammed, Janna Bhar, 11, περιέγραψε πώς η οικογένεια παρακαλούσε τους στρατιώτες να τον βοηθήσουν. «Τους είπαμε ότι ο Muhammed δεν ήταν καλά, αλλά συνέχισαν να λένε ότι είναι καλά».
Μετά από αρκετές ώρες, η οικογένεια έλαβε εντολή υπό την απειλή όπλου να φύγει, αφήνοντας τον Muhammed πίσω με τους στρατιώτες. Υπήρχαν παρακλήσεις και κλάματα. Δύο από τα αδέρφια του συνελήφθησαν από τον στρατό. Ακόμα δεν έχουν απελευθερωθεί. Η υπόλοιπη οικογένεια βρήκε καταφύγιο σε ένα βομβαρδισμένο κτίριο.
Επέστρεψαν μια εβδομάδα αργότερα σε ένα θέαμα που στοιχειώνει τον αδερφό του Muhammed, Jibreel.
Το σώμα του Muhammed ήταν ξαπλωμένο στο πάτωμα. Γύρω του έχει αίμα και ένα τουρνικέ στο χέρι του. Αυτό πιθανότατα χρησιμοποιήθηκε για να σταματήσει την έντονη αιμορραγία από το άνω μέρος του βραχίονα. Ο Jibreel δείχνει τη γάζα που χρησιμοποιείται για τον επίδεσμο μιας πληγής και παρατηρεί το αίμα που πήζει μετά την εφαρμογή του τουρνικέ.
«Προσπαθούσαν να σταματήσουν την αιμορραγία. Μετά τον άφησαν χωρίς ράμματα και φροντίδα. Αυτά τα βασικά μέτρα πρώτων βοηθειών. Φυσικά, όπως μπορείτε να δείτε, ο Muhammed ήταν νεκρός για ένα διάστημα ήδη επειδή τον είχαν εγκαταλείψει. Νομίζαμε ότι δεν ήταν στο σπίτι. Αλλά αποδείχθηκε ότι είχε αιμορραγία και έμεινε μόνος στο σπίτι όλο αυτό το διάστημα. Φυσικά, ο στρατός τον άφησε».
Δεν είναι σαφές ποιος ακριβώς τραυματισμός προκάλεσε τον θάνατο του Muhammed. Ούτε τι του συνέβη την περίοδο που τον είδε για τελευταία φορά η οικογένειά του και όταν ο αδερφός του επέστρεψε και κινηματογράφησε τον νεκρό νεαρό στο πάτωμα. Τον έθαψαν λίγο αφότου τον βρήκε η οικογένεια, σε ένα δρομάκι ανάμεσα σε σπίτια γιατί ήταν πολύ επικίνδυνο να μεταφερθεί το πτώμα στο νεκροταφείο. Δεν υπήρχε νεκροψία και πιστοποιητικό θανάτου.
Η οικογένεια απαιτεί έρευνα, αλλά με τις μάχες να συνεχίζονται και με τόσους πολλούς νεκρούς, είναι δύσκολο αυτό να συμβεί σύντομα. Σε απάντηση ερωτημάτων από το BBC, ο IDF είπε ότι έλεγχε την υπόθεση.
Η Nabila μένει με μια εικόνα του νεκρού παιδιού της που αρνείται να φύγει. «Αυτή η σκηνή δεν θα την ξεχάσω ποτέ… Βλέπω συνεχώς τον σκύλο να τον σκίζει και το χέρι του, και το αίμα να χύνεται από το χέρι του…
Είναι πάντα μπροστά στα μάτια μου, δεν με αφήνει ούτε στιγμή. Δεν μπορέσαμε να τον σώσουμε, ούτε από αυτούς ούτε από τον σκύλο».
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών