Η Δύση είναι τώρα πεπεισμένη ότι η Κίνα αποτελεί μια θανατηφόρα απειλή, και αυτό θα το πληρώσει...
Η Δύση, εντέλει, δεν θα αποφύγει την κατάρρευση, καθώς η αυτοκαταστροφική της διάθεση, που την οδηγεί σε αντιπαράθεση με την Κίνα, θα αποτελέσει το τελευταίο καρφί στο φέρετρό της.
Αυτό αναφέρει εν πολλοίς με παρέμβασή του στο Project Syndicate ο γνωστός οικονομολόγος Γιάνης Βαρουφάκης.
Ειδικότερα, σύμφωνα με τον γνωστό οικονομολόγο, ολοένα και πληθαίνουν οι φωνές εκείνων που αναφέρουν ότι η Δύση είναι σε πτώση.
Στην Ευρώπη, υπάρχει σοβαρός λόγος για να αγκαλιαστεί το αφήγημα της παρακμής.
Όπως η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μετέφερε την πρωτεύουσά της στην Κωνσταντινούπολη για να επεκτείνει την ηγεμονία της για άλλους χιλίους χρόνους, εγκαταλείποντας τη Ρώμη στους βαρβάρους, έτσι και το κέντρο βάρους της Δύσης μετατοπίστηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, εγκαταλείποντας τη Βρετανία και την Ευρώπη στη στασιμότητα.
«Αλλά υπάρχει και ένας βαθύτερος λόγος για το απαισιόδοξο συναίσθημα των σχολιαστών: η τάση να συγχέεται η έλλειψη δέσμευσης της Δύσης στο δικό της αξιακό σύστημα (καθολικά ανθρώπινα δικαιώματα, ποικιλία και ανοιχτότητα) με την παρακμή της Δύσης» σημειώνει ο αθρογράφος.
Όπως ένα φίδι που αποβάλλει το παλιό του δέρμα, η Δύση αποκτά δύναμη αποβάλλοντας ένα αξιακό σύστημα που στήριξε την άνοδό της κατά τον 20ό αιώνα, αλλά που στον 21ο αιώνα δεν εξυπηρετεί πλέον αυτόν τον στόχο.
Η δημοκρατία δεν υπήρξε ποτέ προαπαιτούμενο για την άνοδο του καπιταλισμού, και αυτό που τώρα θεωρούμε ως αξιακό σύστημα της Δύσης δεν είναι ούτε αυτό προαπαιτούμενο γι' αυτόν.
Η δύναμη της Δύσης οικοδομήθηκε όχι πάνω σε ανθρωπιστικές αρχές, αλλά στην άγρια εκμετάλλευση εντός της, σε συνδυασμό με το δουλεμπόριο, το εμπόριο οπίου και τις γενοκτονίες σε Αμερική, Αφρική και Αυστραλία.
Κατά την άνοδό της, η δύναμή της έμεινε αδιατάρακτη στο εξωτερικό.
Η Ευρώπη έστειλε εκατομμύρια αποίκους για να καθυποτάξουν λαούς και να εξαγάγουν πόρους.
Οι Ευρωπαίοι προσποιούνταν ότι οι ιθαγενείς που έβλεπαν δεν ήταν άνθρωποι και δήλωναν τη γη τους terra nullius, γη χωρίς λαό για τους αποίκους που λαχταρούσαν αυτή τη γη – η πρώτη πράξη κάθε γενοκτονίας, από τις ΗΠΑ, την Αφρική και την Αυστραλία μέχρι την Παλαιστίνη σήμερα.
Παγκόσμιοι πόλεμοι
Σύμφωνα με τον Βαρουφάκη, «αλλά, ενώ η δύναμη της Δύσης ήταν αδιαμφισβήτητη στο εξωτερικό, αμφισβητήθηκε στο εσωτερικό της από τις κατώτερες τάξεις που επαναστάτησαν ως αντίδραση στις οικονομικές κρίσεις που προκλήθηκαν από την αδυναμία των πολλών να καταναλώσουν αρκετά από τα αγαθά που παρήγαγαν στα εργοστάσια που ανήκαν στους λίγους.
Αυτές οι συγκρούσεις ξεκίνησαν πολέμους βιομηχανικής κλίμακας μεταξύ των δυτικών δυνάμεων που ανταγωνίζονταν, με αποτέλεσμα δύο παγκόσμιους πολέμους.
Ως συνέπεια, οι ελίτ της Δύσης αναγκάστηκαν να κάνουν παραχωρήσεις.
Εσωτερικά, υποχώρησαν στη δημόσια εκπαίδευση, τα συστήματα υγείας και τις συντάξεις.
Διεθνώς, η αγανάκτηση για τους σκληρούς πολέμους και τις γενοκτονίες της Δύσης οδήγησε σε διακηρύξεις ανθρώπινων δικαιωμάτων και διεθνή δικαστήρια εγκλημάτων.
Για μερικές δεκαετίες μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Δύση απολάμβανε την ζεστή λάμψη της κατανομής της δικαιοσύνης, της μικτής οικονομίας, της ποικιλομορφίας, του κράτους δικαίου στο εσωτερικό και μιας διεθνούς τάξης βασισμένης σε κανόνες.
Οικονομικά, αυτές οι αξίες εξυπηρετούνταν από το κεντρικά σχεδιασμένο, αμερικανικής εμπνεύσεως, παγκόσμιο νομισματικό σύστημα που ονομάζεται Bretton Woods, το οποίο επέτρεψε στην Αμερική να ανακυκλώνει τα πλεονάσματά της στην Ευρώπη και την Ιαπωνία, "δολαριοποιώντας" τους συμμάχους της για να διατηρήσει τις καθαρές εξαγωγές της».
Χώρα με έλλειμμα…
Σύμφωνα με τον οικονομολόγο, μέχρι το 1971, η Αμερική είχε γίνει μια χώρα με έλλειμμα.
Αντί να σφίξει το ζωνάρι της με γερμανικό τρόπο, οι ΗΠΑ ανατίναξαν το Bretton Woods και αύξησαν το εμπορικό τους έλλειμμα.
Η Γερμανία, η Ιαπωνία και αργότερα η Κίνα έγιναν καθαροί εξαγωγείς των οποίων τα κέρδη σε δολάρια στάλθηκαν στη Wall Street για να αγοράσουν αμερικανικό κρατικό χρέος, ακίνητα και μετοχές σε εταιρείες στις οποίες οι ΗΠΑ επέτρεψαν σε ξένους να επενδύσουν.
Στη συνέχεια, η αμερικανική κυρίαρχη τάξη είχε μια επιφοίτηση: Γιατί να παράγουν προϊόντα στο σπίτι όταν οι ξένοι καπιταλιστές μπορούσαν να αποστείλουν τα προϊόντα τους και τα δολάρια τους στις ΗΠΑ;
Έτσι, εξήγαγαν ολόκληρες γραμμές παραγωγής στο εξωτερικό, προκαλώντας την αποβιομηχάνιση των βιομηχανικών περιοχών της Αμερικής.
Η Wall Street βρισκόταν στην καρδιά αυτού του τολμηρού μηχανισμού ανακύκλωσης.
Για να παίξει σωστά τον ρόλο της, έπρεπε να είναι ανεξέλεγκτη.
Αλλά η καθολική απορρύθμιση χρειάζονταν μια οικονομία και μια πολιτική φιλοσοφία για να τη στηρίξουν.
Η ζήτηση δημιουργούσε την προσφορά της, και έτσι γεννήθηκε ο νεοφιλελευθερισμός.
Πολύ σύντομα, ο κόσμος κατακλύστηκε από παράγωγα που σερφάριζαν στο τσουνάμι ξένου κεφαλαίου το οποίο πλημμύριζε τις τράπεζες της Νέας Υόρκης.
Όταν το κύμα έσπασε το 2008, η Δύση παραλίγο να καταρρεύσει μαζί του.
Οι πανικόβλητοι ηγέτες της Δύσης εξουσιοδότησαν την κοπή 35 τρισεκατομμυρίων δολαρίων για να τροφοδοτήσουν τους χρηματοδότες, επιβάλλοντας ταυτόχρονα λιτότητα στους πληθυσμούς τους.
Το μόνο μέρος αυτών των τρισεκατομμυρίων που επενδύθηκε πραγματικά σε μηχανήματα πήγε στην ανάπτυξη του cloud capital που έδωσε στις μεγάλες τεχνολογικές εταιρείες παντοδυναμία πάνω στις καρδιές και τα μυαλά των πληθυσμών της Δύσης.
Ο συνδυασμός του σοσιαλισμού για τους χρηματοδότες, των καταρρεουσών προοπτικών για το κάτω 50% του πληθυσμού και της παράδοσης των μυαλών μας στο cloud capital των Big Tech γέννησε μια «Γενναία Νέα Δύση», των οποίων οι ελίτ δεν έχουν καμία χρησιμότητα για το αξιακό σύστημα του τελευταίου αιώνα.
Η ελεύθερη αγορά, οι κανόνες κατά των μονοπωλίων, το καθαρό μηδέν, η δημοκρατία, η ανοιχτότητα στη μετανάστευση, η ποικιλία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αντιμετωπίστηκαν με την ίδια περιφρόνηση με την οποία οι ΗΠΑ αντιμετώπιζαν τους φιλικούς δικτάτορες – τα «δικά μας καθάρματα» – όταν έληγε η χρησιμότητά τους.
Απομένει η Κίνα
Με την Ευρώπη ανίκανη να ενοποιήσει την πολιτική της εξουσία μετά την ενοποίηση των χρημάτων της, και τον αναπτυσσόμενο κόσμο να είναι πιο χρεωμένος από ποτέ, μόνο η Κίνα μένει να σταθεί στο δρόμο της Δύσης.
Ωστόσο, κατά ειρωνεία της τύχης, η Κίνα δεν θέλει να γίνει ηγεμόνας. Απλώς θέλει να πουλήσει τα προϊόντα της χωρίς εμπόδια.
«Αλλά η Δύση είναι πεπεισμένη ότι η Κίνα αποτελεί μια θανατηφόρα απειλή.
Έτσι, όπως ο Λάιος πέθανε από το χέρι του Οιδίποδα επειδή πίστευε την προφητεία ότι ο γιος του θα τον σκότωνε, έτσι και η Δύση εργάζεται ακούραστα για να πιέσει την Κίνα να πάρει το ρίσκο και να την αμφισβητήσει, για παράδειγμα μετατρέποντας τις χώρες μέλη των BRICS σε ένα σύστημα τύπου Bretton Woods με βάση το ρενμίνμπι.
Το 2024, η Δύση συνέχισε να ενισχύεται. Αλλά, με το αξιακό της σύστημα στο χαντάκι, η πτώση της είναι θέμα χρόνου» καταλήγει ο οικονομολόγος.
www.bankingnews.gr
Αυτό αναφέρει εν πολλοίς με παρέμβασή του στο Project Syndicate ο γνωστός οικονομολόγος Γιάνης Βαρουφάκης.
Ειδικότερα, σύμφωνα με τον γνωστό οικονομολόγο, ολοένα και πληθαίνουν οι φωνές εκείνων που αναφέρουν ότι η Δύση είναι σε πτώση.
Στην Ευρώπη, υπάρχει σοβαρός λόγος για να αγκαλιαστεί το αφήγημα της παρακμής.
Όπως η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μετέφερε την πρωτεύουσά της στην Κωνσταντινούπολη για να επεκτείνει την ηγεμονία της για άλλους χιλίους χρόνους, εγκαταλείποντας τη Ρώμη στους βαρβάρους, έτσι και το κέντρο βάρους της Δύσης μετατοπίστηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, εγκαταλείποντας τη Βρετανία και την Ευρώπη στη στασιμότητα.
«Αλλά υπάρχει και ένας βαθύτερος λόγος για το απαισιόδοξο συναίσθημα των σχολιαστών: η τάση να συγχέεται η έλλειψη δέσμευσης της Δύσης στο δικό της αξιακό σύστημα (καθολικά ανθρώπινα δικαιώματα, ποικιλία και ανοιχτότητα) με την παρακμή της Δύσης» σημειώνει ο αθρογράφος.
Όπως ένα φίδι που αποβάλλει το παλιό του δέρμα, η Δύση αποκτά δύναμη αποβάλλοντας ένα αξιακό σύστημα που στήριξε την άνοδό της κατά τον 20ό αιώνα, αλλά που στον 21ο αιώνα δεν εξυπηρετεί πλέον αυτόν τον στόχο.
Η δημοκρατία δεν υπήρξε ποτέ προαπαιτούμενο για την άνοδο του καπιταλισμού, και αυτό που τώρα θεωρούμε ως αξιακό σύστημα της Δύσης δεν είναι ούτε αυτό προαπαιτούμενο γι' αυτόν.
Η δύναμη της Δύσης οικοδομήθηκε όχι πάνω σε ανθρωπιστικές αρχές, αλλά στην άγρια εκμετάλλευση εντός της, σε συνδυασμό με το δουλεμπόριο, το εμπόριο οπίου και τις γενοκτονίες σε Αμερική, Αφρική και Αυστραλία.
Κατά την άνοδό της, η δύναμή της έμεινε αδιατάρακτη στο εξωτερικό.
Η Ευρώπη έστειλε εκατομμύρια αποίκους για να καθυποτάξουν λαούς και να εξαγάγουν πόρους.
Οι Ευρωπαίοι προσποιούνταν ότι οι ιθαγενείς που έβλεπαν δεν ήταν άνθρωποι και δήλωναν τη γη τους terra nullius, γη χωρίς λαό για τους αποίκους που λαχταρούσαν αυτή τη γη – η πρώτη πράξη κάθε γενοκτονίας, από τις ΗΠΑ, την Αφρική και την Αυστραλία μέχρι την Παλαιστίνη σήμερα.
Παγκόσμιοι πόλεμοι
Σύμφωνα με τον Βαρουφάκη, «αλλά, ενώ η δύναμη της Δύσης ήταν αδιαμφισβήτητη στο εξωτερικό, αμφισβητήθηκε στο εσωτερικό της από τις κατώτερες τάξεις που επαναστάτησαν ως αντίδραση στις οικονομικές κρίσεις που προκλήθηκαν από την αδυναμία των πολλών να καταναλώσουν αρκετά από τα αγαθά που παρήγαγαν στα εργοστάσια που ανήκαν στους λίγους.
Αυτές οι συγκρούσεις ξεκίνησαν πολέμους βιομηχανικής κλίμακας μεταξύ των δυτικών δυνάμεων που ανταγωνίζονταν, με αποτέλεσμα δύο παγκόσμιους πολέμους.
Ως συνέπεια, οι ελίτ της Δύσης αναγκάστηκαν να κάνουν παραχωρήσεις.
Εσωτερικά, υποχώρησαν στη δημόσια εκπαίδευση, τα συστήματα υγείας και τις συντάξεις.
Διεθνώς, η αγανάκτηση για τους σκληρούς πολέμους και τις γενοκτονίες της Δύσης οδήγησε σε διακηρύξεις ανθρώπινων δικαιωμάτων και διεθνή δικαστήρια εγκλημάτων.
Για μερικές δεκαετίες μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Δύση απολάμβανε την ζεστή λάμψη της κατανομής της δικαιοσύνης, της μικτής οικονομίας, της ποικιλομορφίας, του κράτους δικαίου στο εσωτερικό και μιας διεθνούς τάξης βασισμένης σε κανόνες.
Οικονομικά, αυτές οι αξίες εξυπηρετούνταν από το κεντρικά σχεδιασμένο, αμερικανικής εμπνεύσεως, παγκόσμιο νομισματικό σύστημα που ονομάζεται Bretton Woods, το οποίο επέτρεψε στην Αμερική να ανακυκλώνει τα πλεονάσματά της στην Ευρώπη και την Ιαπωνία, "δολαριοποιώντας" τους συμμάχους της για να διατηρήσει τις καθαρές εξαγωγές της».
Χώρα με έλλειμμα…
Σύμφωνα με τον οικονομολόγο, μέχρι το 1971, η Αμερική είχε γίνει μια χώρα με έλλειμμα.
Αντί να σφίξει το ζωνάρι της με γερμανικό τρόπο, οι ΗΠΑ ανατίναξαν το Bretton Woods και αύξησαν το εμπορικό τους έλλειμμα.
Η Γερμανία, η Ιαπωνία και αργότερα η Κίνα έγιναν καθαροί εξαγωγείς των οποίων τα κέρδη σε δολάρια στάλθηκαν στη Wall Street για να αγοράσουν αμερικανικό κρατικό χρέος, ακίνητα και μετοχές σε εταιρείες στις οποίες οι ΗΠΑ επέτρεψαν σε ξένους να επενδύσουν.
Στη συνέχεια, η αμερικανική κυρίαρχη τάξη είχε μια επιφοίτηση: Γιατί να παράγουν προϊόντα στο σπίτι όταν οι ξένοι καπιταλιστές μπορούσαν να αποστείλουν τα προϊόντα τους και τα δολάρια τους στις ΗΠΑ;
Έτσι, εξήγαγαν ολόκληρες γραμμές παραγωγής στο εξωτερικό, προκαλώντας την αποβιομηχάνιση των βιομηχανικών περιοχών της Αμερικής.
Η Wall Street βρισκόταν στην καρδιά αυτού του τολμηρού μηχανισμού ανακύκλωσης.
Για να παίξει σωστά τον ρόλο της, έπρεπε να είναι ανεξέλεγκτη.
Αλλά η καθολική απορρύθμιση χρειάζονταν μια οικονομία και μια πολιτική φιλοσοφία για να τη στηρίξουν.
Η ζήτηση δημιουργούσε την προσφορά της, και έτσι γεννήθηκε ο νεοφιλελευθερισμός.
Πολύ σύντομα, ο κόσμος κατακλύστηκε από παράγωγα που σερφάριζαν στο τσουνάμι ξένου κεφαλαίου το οποίο πλημμύριζε τις τράπεζες της Νέας Υόρκης.
Όταν το κύμα έσπασε το 2008, η Δύση παραλίγο να καταρρεύσει μαζί του.
Οι πανικόβλητοι ηγέτες της Δύσης εξουσιοδότησαν την κοπή 35 τρισεκατομμυρίων δολαρίων για να τροφοδοτήσουν τους χρηματοδότες, επιβάλλοντας ταυτόχρονα λιτότητα στους πληθυσμούς τους.
Το μόνο μέρος αυτών των τρισεκατομμυρίων που επενδύθηκε πραγματικά σε μηχανήματα πήγε στην ανάπτυξη του cloud capital που έδωσε στις μεγάλες τεχνολογικές εταιρείες παντοδυναμία πάνω στις καρδιές και τα μυαλά των πληθυσμών της Δύσης.
Ο συνδυασμός του σοσιαλισμού για τους χρηματοδότες, των καταρρεουσών προοπτικών για το κάτω 50% του πληθυσμού και της παράδοσης των μυαλών μας στο cloud capital των Big Tech γέννησε μια «Γενναία Νέα Δύση», των οποίων οι ελίτ δεν έχουν καμία χρησιμότητα για το αξιακό σύστημα του τελευταίου αιώνα.
Η ελεύθερη αγορά, οι κανόνες κατά των μονοπωλίων, το καθαρό μηδέν, η δημοκρατία, η ανοιχτότητα στη μετανάστευση, η ποικιλία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αντιμετωπίστηκαν με την ίδια περιφρόνηση με την οποία οι ΗΠΑ αντιμετώπιζαν τους φιλικούς δικτάτορες – τα «δικά μας καθάρματα» – όταν έληγε η χρησιμότητά τους.
Απομένει η Κίνα
Με την Ευρώπη ανίκανη να ενοποιήσει την πολιτική της εξουσία μετά την ενοποίηση των χρημάτων της, και τον αναπτυσσόμενο κόσμο να είναι πιο χρεωμένος από ποτέ, μόνο η Κίνα μένει να σταθεί στο δρόμο της Δύσης.
Ωστόσο, κατά ειρωνεία της τύχης, η Κίνα δεν θέλει να γίνει ηγεμόνας. Απλώς θέλει να πουλήσει τα προϊόντα της χωρίς εμπόδια.
«Αλλά η Δύση είναι πεπεισμένη ότι η Κίνα αποτελεί μια θανατηφόρα απειλή.
Έτσι, όπως ο Λάιος πέθανε από το χέρι του Οιδίποδα επειδή πίστευε την προφητεία ότι ο γιος του θα τον σκότωνε, έτσι και η Δύση εργάζεται ακούραστα για να πιέσει την Κίνα να πάρει το ρίσκο και να την αμφισβητήσει, για παράδειγμα μετατρέποντας τις χώρες μέλη των BRICS σε ένα σύστημα τύπου Bretton Woods με βάση το ρενμίνμπι.
Το 2024, η Δύση συνέχισε να ενισχύεται. Αλλά, με το αξιακό της σύστημα στο χαντάκι, η πτώση της είναι θέμα χρόνου» καταλήγει ο οικονομολόγος.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών