Κι όμως! Η Κέρκυρα του 2025 με τα... 7άστερα ξενοδοχεία διαθέτει ακόμα οδικό δίκτυο που παραπέμπει σε μεταπολεμική επαρχία — μόνο που τώρα κυκλοφορούν πάνω του μηχανάκια, γουρούνες, ενοικιαζόμενα SUV και μεθυσμένοι τουρίστες...
Δεν είμαι Κερκυραίος στην καταγωγή.
Κι όμως, κάθε φορά που επισκέπτομαι το νησί –κυρίως τέτοιες μέρες, το Πάσχα– νιώθω ότι κουβαλώ μια μορφή δέσμευσης απέναντι σε αυτόν τον απίστευτα πλούσιο, από φυσική και ιστορική άποψη, τόπο.
Όχι γιατί μου χρωστάει κάτι.
Αλλά γιατί βλέπω με μάτια που δεν έχουν συνηθίσει στην παραίτηση.
Η Κέρκυρα είναι όμορφη.
Γοητευτική.
Αλλά αυτή είναι μια διαπίστωση σχεδόν βαρετή πια...
Η πραγματικότητα είναι ότι πρόκειται για μια ομορφιά παρατημένη, παρκαρισμένη πρόχειρα στον βωμό μιας τουριστικής μονοκαλλιέργειας που όσο πλουτίζει, τόσο φτωχαίνει τη ζωή των ανθρώπων της.
Φέτος, το οδοιπορικό από τον νότο μέχρι την πόλη ήταν σχεδόν προσβλητικό.
Από τον Μαραθιά ως το Πέραμα, οι δρόμοι σε προκαλούν να τους διασχίσεις με προσευχές.
Λακκούβες, μισοσβησμένες λωρίδες, νυχτερινό σκοτάδι απόλυτο.
Κι όμως! Η Κέρκυρα του 2025 με τα 7άστερα ξενοδοχεία διαθέτει ακόμα οδικό δίκτυο που παραπέμπει σε μεταπολεμική επαρχία — μόνο που τώρα κυκλοφορούν πάνω του μηχανάκια, γουρούνες, ενοικιαζόμενα SUV και μεθυσμένοι τουρίστες.
Δεν είναι τυχαία τα αυξημένα τροχαία των τελευταίων ετών, ιδίως αυτά που θερίζουν τον νεαρότερο πληθυσμό του νησιού...
Το νησί έχει γίνει επικίνδυνο, ακριβώς επειδή έχει γίνει προβλέψιμα αδιάφορο ως προς τον εαυτό του.
Αντίστοιχα, η καθαριότητα είναι μια έννοια σχεδόν ειρωνική.
Η Γαρίτσα, άλλοτε σημείο αναφοράς, σήμερα θυμίζει περιθώριο.
Οι κάδοι σε πολλά σημεία... ξεχειλισμένοι.
Όλα αυτά δεν είναι τυχαία.
Είναι το αποτέλεσμα ενός πολιτικού σχεδίου — όχι λόγω υπερβολής, αλλά λόγω σταθερής, μεθοδικής αδιαφορίας και ιδεολογικής επιλογής.
Η Κέρκυρα, όπως και τόσα άλλα μέρη της χώρας, παραδόθηκε χωρίς αντίσταση σε ένα μοντέλο που την αντιμετωπίζει ως προϊόν.
Δεν είναι πια νησί· είναι real estate, είναι πακέτο επενδυτικών ευκαιριών, είναι περιουσιακό στοιχείο προς αξιοποίηση.
Οι μαρίνες ξεπουλιούνται πίσω από χαμόγελα "ανάπτυξης", τα λιμάνια στήνονται για να υποδέχονται γιγαντιαίες πλωτές γειτονιές χωρίς να αφήνουν τίποτα πίσω, τα αραβικά funds αγοράζουν εκτάσεις, και οι δημοτικές αρχές σπεύδουν να τους διευκολύνουν — με πρόθυμα κλεισίματα ματιού και νομοτεχνικές διευθετήσεις.
Την ίδια στιγμή, η τουριστική προβολή της Κέρκυρας μοιάζει με ανέκδοτο: στη θέση του σχεδιασμού, της μέριμνας, της φροντίδας για την ταυτότητα του νησιού, έχουμε τικτοκικές λήψεις και influencer deals.
Ολόκληρο το νησί σερβίρεται ως visual content, εύπεπτο και φιλτραρισμένο, χωρίς τη σκληρή αλήθεια της καθημερινότητας που δεν καταγράφεται στα reels: των εκπαιδευτικών που φεύγουν γιατί δεν βρίσκουν σπίτι, των γιατρών που δεν μπορούν να επιβιώσουν, των φοιτητών που στοιβάζονται σε άθλιες συνθήκες — αν βρουν καν στέγη.
Δεν πρόκειται για "παράπλευρες απώλειες".
Πρόκειται για συστατικά αυτού του μοντέλου: όσο πιο ακριβό γίνεται το νησί για να το «πουλήσεις», τόσο λιγότερο κατοικήσιμο γίνεται για να το ζήσεις.
Το πιο ανησυχητικό είναι ότι αυτή η πορεία δεν συναντά σοβαρή αντίσταση.
Ούτε πολιτική, ούτε κοινωνική.
Όλα κυλούν μέσα στη νωθρότητα του «δε γίνεται αλλιώς».
Οι τοπικοί άρχοντες φλυαρούν χωρίς έργο.
Η κεντρική εξουσία ασχολείται με αριθμούς αφίξεων.
Και αρκετοί ντόπιοι —κουρασμένοι ή κυνικοί— δίνουν απλώς την ψήφο τους σ’ εκείνους που υπόσχονται το επόμενο «μεγάλο πρότζεκτ».
Κι όμως, τίποτα από αυτά δεν γράφεται με πρόθεση καταγγελίας για την καταγγελία.
Αντιθέτως: γράφεται από αγάπη και απαίτηση.
Από κάποιον που δεν κατάγεται από την Κέρκυρα αλλά τη νιώθει, ίσως, περισσότερο δική του απο μερικούς εξ όσων τη διοικούν.
Η Κέρκυρα δεν μπορεί να υπάρχει μόνο για τους τουρίστες με τα βραχιολάκια.
Δεν μπορεί να εξαργυρώνει την ιστορία της για να πληρώσει τα ενοίκια των Airbnb.
Χρειάζεται ένα άλλο μοντέλο — βιώσιμο, ανθρώπινο, λειτουργικό.
Ένα μοντέλο που θα ξεκινά από τις υποδομές και θα τελειώνει στους ανθρώπους.
Όχι το αντίστροφο.
Και ναι, η Κέρκυρα δεν χρειάζεται άλλη «προβολή» τηλεοπτικού ή ινσταγραμικού χαρακτήρα.
Χρειάζεται δρόμους, φως, νερό και, κυρίως, αξιοπρέπεια.
Ομ. Αρ.
www.bankingnews.gr
Κι όμως, κάθε φορά που επισκέπτομαι το νησί –κυρίως τέτοιες μέρες, το Πάσχα– νιώθω ότι κουβαλώ μια μορφή δέσμευσης απέναντι σε αυτόν τον απίστευτα πλούσιο, από φυσική και ιστορική άποψη, τόπο.
Όχι γιατί μου χρωστάει κάτι.
Αλλά γιατί βλέπω με μάτια που δεν έχουν συνηθίσει στην παραίτηση.
Η Κέρκυρα είναι όμορφη.
Γοητευτική.
Αλλά αυτή είναι μια διαπίστωση σχεδόν βαρετή πια...
Η πραγματικότητα είναι ότι πρόκειται για μια ομορφιά παρατημένη, παρκαρισμένη πρόχειρα στον βωμό μιας τουριστικής μονοκαλλιέργειας που όσο πλουτίζει, τόσο φτωχαίνει τη ζωή των ανθρώπων της.
Φέτος, το οδοιπορικό από τον νότο μέχρι την πόλη ήταν σχεδόν προσβλητικό.
Από τον Μαραθιά ως το Πέραμα, οι δρόμοι σε προκαλούν να τους διασχίσεις με προσευχές.
Λακκούβες, μισοσβησμένες λωρίδες, νυχτερινό σκοτάδι απόλυτο.
Κι όμως! Η Κέρκυρα του 2025 με τα 7άστερα ξενοδοχεία διαθέτει ακόμα οδικό δίκτυο που παραπέμπει σε μεταπολεμική επαρχία — μόνο που τώρα κυκλοφορούν πάνω του μηχανάκια, γουρούνες, ενοικιαζόμενα SUV και μεθυσμένοι τουρίστες.
Δεν είναι τυχαία τα αυξημένα τροχαία των τελευταίων ετών, ιδίως αυτά που θερίζουν τον νεαρότερο πληθυσμό του νησιού...
Το νησί έχει γίνει επικίνδυνο, ακριβώς επειδή έχει γίνει προβλέψιμα αδιάφορο ως προς τον εαυτό του.
Αντίστοιχα, η καθαριότητα είναι μια έννοια σχεδόν ειρωνική.
Η Γαρίτσα, άλλοτε σημείο αναφοράς, σήμερα θυμίζει περιθώριο.
Οι κάδοι σε πολλά σημεία... ξεχειλισμένοι.
Όλα αυτά δεν είναι τυχαία.
Είναι το αποτέλεσμα ενός πολιτικού σχεδίου — όχι λόγω υπερβολής, αλλά λόγω σταθερής, μεθοδικής αδιαφορίας και ιδεολογικής επιλογής.
Η Κέρκυρα, όπως και τόσα άλλα μέρη της χώρας, παραδόθηκε χωρίς αντίσταση σε ένα μοντέλο που την αντιμετωπίζει ως προϊόν.
Δεν είναι πια νησί· είναι real estate, είναι πακέτο επενδυτικών ευκαιριών, είναι περιουσιακό στοιχείο προς αξιοποίηση.
Οι μαρίνες ξεπουλιούνται πίσω από χαμόγελα "ανάπτυξης", τα λιμάνια στήνονται για να υποδέχονται γιγαντιαίες πλωτές γειτονιές χωρίς να αφήνουν τίποτα πίσω, τα αραβικά funds αγοράζουν εκτάσεις, και οι δημοτικές αρχές σπεύδουν να τους διευκολύνουν — με πρόθυμα κλεισίματα ματιού και νομοτεχνικές διευθετήσεις.
Την ίδια στιγμή, η τουριστική προβολή της Κέρκυρας μοιάζει με ανέκδοτο: στη θέση του σχεδιασμού, της μέριμνας, της φροντίδας για την ταυτότητα του νησιού, έχουμε τικτοκικές λήψεις και influencer deals.
Ολόκληρο το νησί σερβίρεται ως visual content, εύπεπτο και φιλτραρισμένο, χωρίς τη σκληρή αλήθεια της καθημερινότητας που δεν καταγράφεται στα reels: των εκπαιδευτικών που φεύγουν γιατί δεν βρίσκουν σπίτι, των γιατρών που δεν μπορούν να επιβιώσουν, των φοιτητών που στοιβάζονται σε άθλιες συνθήκες — αν βρουν καν στέγη.
Δεν πρόκειται για "παράπλευρες απώλειες".
Πρόκειται για συστατικά αυτού του μοντέλου: όσο πιο ακριβό γίνεται το νησί για να το «πουλήσεις», τόσο λιγότερο κατοικήσιμο γίνεται για να το ζήσεις.
Το πιο ανησυχητικό είναι ότι αυτή η πορεία δεν συναντά σοβαρή αντίσταση.
Ούτε πολιτική, ούτε κοινωνική.
Όλα κυλούν μέσα στη νωθρότητα του «δε γίνεται αλλιώς».
Οι τοπικοί άρχοντες φλυαρούν χωρίς έργο.
Η κεντρική εξουσία ασχολείται με αριθμούς αφίξεων.
Και αρκετοί ντόπιοι —κουρασμένοι ή κυνικοί— δίνουν απλώς την ψήφο τους σ’ εκείνους που υπόσχονται το επόμενο «μεγάλο πρότζεκτ».
Κι όμως, τίποτα από αυτά δεν γράφεται με πρόθεση καταγγελίας για την καταγγελία.
Αντιθέτως: γράφεται από αγάπη και απαίτηση.
Από κάποιον που δεν κατάγεται από την Κέρκυρα αλλά τη νιώθει, ίσως, περισσότερο δική του απο μερικούς εξ όσων τη διοικούν.
Η Κέρκυρα δεν μπορεί να υπάρχει μόνο για τους τουρίστες με τα βραχιολάκια.
Δεν μπορεί να εξαργυρώνει την ιστορία της για να πληρώσει τα ενοίκια των Airbnb.
Χρειάζεται ένα άλλο μοντέλο — βιώσιμο, ανθρώπινο, λειτουργικό.
Ένα μοντέλο που θα ξεκινά από τις υποδομές και θα τελειώνει στους ανθρώπους.
Όχι το αντίστροφο.
Και ναι, η Κέρκυρα δεν χρειάζεται άλλη «προβολή» τηλεοπτικού ή ινσταγραμικού χαρακτήρα.
Χρειάζεται δρόμους, φως, νερό και, κυρίως, αξιοπρέπεια.
Ομ. Αρ.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών