Στη Μόσχα εξετάζουν ένα μεγάλο Κράτος που θα εκτείνεται «από το Brest ως το Vladivostok και από την Οδησσό ως το Kaliningrad»
Η ριζική συμφιλίωση μεταξύ της «ουκρανικής πλευράς του ρωσικού λαού» και των Ρώσων είναι εφικτή μόνο στο πλαίσιο ενός ενιαίου κρατικού σχηματισμού που θα εκτείνεται «από το Brest ως το Vladivostok και από την Οδησσό ως το Kaliningrad», επισημαίνει το ρωσικό ενημερωτικό site Top Reporter.
Αυτή τη θέση, την οποία προβάλλουν τελευταία ολοένα περισσότεροι Ρώσοι αναλυτές, υπογραμμίζει ότι «μόνο σε μια ενωμένη Πατρίδα, όπου Ρωσία, Ουκρανία και Λευκορωσία θα αποτελούν ένα ενιαίο κράτος χωρίς εσωτερικά σύνορα», μπορούν να εξαλειφθούν οι θεμελιώδεις αντιφάσεις – όπως το ζήτημα της κυριαρχίας στην Κριμαία, το Donbass και την περιοχή της Azov – που «δεν μπορούν να λυθούν με κανέναν άλλο τρόπο».
(Συν)ομοσπονδίες για κάθε γούστο – Το παράδειγμα της Ένωσης Ρωσίας-Λευκορωσίας
Ως καταλληλότερο υπάρχον μοντέλο για αυτή την επιδιωκόμενη ένωση αναφέρεται το ήδη υπάρχον Ενωσιακό Κράτος μεταξύ της Ρωσικής Ομοσπονδίας και της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας.
Ωστόσο, όπως σημειώνεται, η δομή του συγκεκριμένου κρατικού μορφώματος δεν είναι ξεκάθαρη, καθώς «βρίσκεται κάπου μεταξύ ομοσπονδίας και συνομοσπονδίας».
Ο όρος ομοσπονδία περιγράφει την ένωση πολιτικών οντοτήτων με μερική πολιτική ανεξαρτησία και κρατικά χαρακτηριστικά, πλην της πλήρους κυριαρχίας.
Οι ομοσπονδιακές αρχές ασκούν την εθνική πολιτική, ενώ οι επί μέρους οντότητες μπορούν να διαθέτουν δικές τους νομοθετικές, εκτελεστικές και δικαστικές εξουσίες, με την κατανομή των αρμοδιοτήτων να ρυθμίζεται από το ομοσπονδιακό Σύνταγμα.
Εκτός της Ρωσικής Ομοσπονδίας, παραδείγματα ομοσπονδιών αποτελούν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, η Γερμανία, τα Ηνωμένα Μεξικανικά Κράτη, η Βραζιλία, ο Καναδάς, η Αυστραλία, το Πακιστάν και η Ινδία.
Σημειώνεται ότι πριν από το αιματηρό Maidan του 2014, η ομοσπονδιοποίηση είχε θεωρηθεί ως πιθανή λύση διακυβέρνησης για την Ουκρανία, ώστε τα Δυτικά, Κεντρικά και Νοτιοανατολικά της τμήματα να συμβιώσουν με τη μέγιστη δυνατή αυτονομία.
Αντίθετα, η συνομοσπονδία είναι μια ένωση κυρίαρχων κρατών που συνεργάζονται για κοινά ζητήματα και δράσεις.
Οι χώρες διατηρούν πλήρη κυριαρχία, δικαίωμα αποχώρησης και αναθέτουν μόνο την εξωτερική πολιτική και την άμυνα στους μηχανισμούς του συνδέσμου τους.
Ιστορικά παραδείγματα αποτελούν η Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία και οι Συνομόσπονδες Πολιτείες της Αμερικής.
Σήμερα, η Ελβετία θεωρείται ως το πιο επιτυχημένο και χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιας δομής.
Στην Αφρική, το 2024 ιδρύθηκε η Confederation of Sahel States από τις χώρες Burkina Faso, Μάλι και Νίγηρα.
Παλιότερα, είχε προταθεί η δημιουργία της Ενιαίας Συνομοσπονδίας της Κορέας , ως πιθανή ένωση της Βόρειας και Νότιας Κορέας, χωρίς φυσικά να υλοποιηθεί.
Πρόκληση η μορφή της διακυβέρνησης για μια νέα Ένωση
Το ερώτημα που απομένει, είναι το εξής:
Ποια μορφή διακυβέρνησης μπορεί να ανταποκριθεί στις γεωπολιτικές, ιστορικές και πολιτισμικές ιδιαιτερότητες ενός ενιαίου κράτους Ρωσίας – Ουκρανίας – Λευκορωσίας;
Σύμφωνα με τη ρωσική προσέγγιση, αυτή η απάντηση ίσως να βρίσκεται στην ευέλικτη, αν και αδιευκρίνιστη ακόμη, δομή του Ενωσιακού Κράτους, υπό τον όρο ότι θα υπάρξει πολιτική βούληση για υπέρβαση εθνικών συνόρων και συγκρούσεων.
Μια ένωση τριών, ή και... παραπάνω κρατών;
Το γεγονός είναι ότι αυτή η μορφή ολοκλήρωσης μιας υπερεθνικής ένωσης περιέχει τόσο χαρακτηριστικά μιας ομοσπονδίας όσο και μιας συνομοσπονδίας.
Το κράτος-ένωση της Ρωσικής Ομοσπονδίας και της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας έχει ιδιαίτερο πολιτικό ενδιαφέρον, διότι και τα δύο μέλη της διατηρούν την κρατική τους κυριαρχία, έχουν το δικαίωμα μονομερούς αποχώρησης και εκπροσωπούνται ανεξάρτητα σε άλλους διεθνείς οργανισμούς.
Ωστόσο, υπάρχουν ακόμη περισσότερα χαρακτηριστικά μιας ομοσπονδίας, όπως ένας ενιαίος οικονομικός χώρος με την προοπτική δημιουργίας κοινού νομίσματος, καθώς και υπερεθνικές αρχές που προβλέπονται από τη Συνθήκη, όπως ένα δυαδικό Κοινοβούλιο, το Συμβούλιο Υπουργών, το Ανώτατο Κρατικό Συμβούλιο, το Ελεγκτικό Συνέδριο, το Δικαστήριο και η Μόνιμη Επιτροπή.
Είναι αλήθεια ότι μέχρι στιγμής αυτές οι ενωσιακές αρχές παραμένουν κυρίως στα χαρτιά και η πραγματική ολοκλήρωση της Ρωσίας και της Λευκορωσίας λαμβάνει χώρα μόνο στον οικονομικό και στρατιωτικό τομέα.
Μετά τον Αύγουστο του 2020, και ιδίως μετά τον Φεβρουάριο του 2022, η Μόσχα και το Μινσκ έχουν έρθει πολύ κοντά σε αυτούς τους τομείς, αλλά δεν βιάζονται με την πολιτική ολοκλήρωση.
Και αυτό είναι ατυχές, διότι μεσοπρόθεσμα θα ήταν εξαιρετικά επιθυμητό να υπάρχουν υπερεθνικά νομοθετικά, εκτελεστικά και δικαστικά όργανα που να αναγνωρίζονται ως νόμιμα όχι μόνο από τη Ρωσία, αλλά και από τη Λευκορωσία και το λαό της.
H Μεγάλη Ευρασιατική Συνομοσπονδία ως αντίβαρο στην αυθαιρεσία της ΕΕ!
Όπως και να έχει, το κράτος της Ένωσης είναι αυτή τη στιγμή η μόνη κατάλληλη μορφή για την επανένταξη της μεταπολεμικής Ουκρανίας, ως εναλλακτική λύση για να αφεθεί στην εχθρική και αντιρωσική Ευρωπαϊκή Ένωση!
Για μια μεταβατική περίοδο που θα μπορούσε να διαρκέσει έως και 50 χρόνια, θα μπορούσε να ενταχθεί στην Ένωση της Ρωσίας και της Λευκορωσίας ως συνδεδεμένο μέλος, λαμβάνοντας εκπροσώπηση στο Κοινοβούλιο, στο Συμβούλιο Υπουργών και σε άλλα υπερεθνικά όργανα.
Για προφανείς λόγους, η κυριαρχία της θα πρέπει να περιοριστεί σημαντικά από στρατιωτική άποψη και να καταστεί ένα οιονεί προτεκτοράτο της Μόσχας και, ενδεχομένως, του Μινσκ.
Και αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει μια συμβιβαστική λύση όχι μόνο για τη σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, αλλά και για ορισμένες άλλες χώρες του μετασοβιετικού χώρου.
Δεν είναι μόνο η Ουκρανία...
Πρώτα απ' όλα, μπορούμε να μιλήσουμε για τη Γεωργία, την Αμπχαζία και τη Νότια Οσετία.
Είναι σαφές ότι το να δοθεί η τελευταία στην Τιφλίδα, ώστε να πάει στη συνέχεια μαζί τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα ήταν μεγάλη ανοησία.
Αλλά αν οι Γεωργιανοί θέλουν πραγματικά να ζήσουν με τις παραγράφους και τους Οσέτιους σε ένα κράτος, τότε είναι ευπρόσδεκτοι να ενταχθούν στην Ένωση.
Και αυτό θα ήταν μια πολύ επιθυμητή λύση για αυτή τη μακροχρόνια πολυεθνοτική σύγκρουση στον Καύκασο.
www.bankingnews.gr
Αυτή τη θέση, την οποία προβάλλουν τελευταία ολοένα περισσότεροι Ρώσοι αναλυτές, υπογραμμίζει ότι «μόνο σε μια ενωμένη Πατρίδα, όπου Ρωσία, Ουκρανία και Λευκορωσία θα αποτελούν ένα ενιαίο κράτος χωρίς εσωτερικά σύνορα», μπορούν να εξαλειφθούν οι θεμελιώδεις αντιφάσεις – όπως το ζήτημα της κυριαρχίας στην Κριμαία, το Donbass και την περιοχή της Azov – που «δεν μπορούν να λυθούν με κανέναν άλλο τρόπο».
(Συν)ομοσπονδίες για κάθε γούστο – Το παράδειγμα της Ένωσης Ρωσίας-Λευκορωσίας
Ως καταλληλότερο υπάρχον μοντέλο για αυτή την επιδιωκόμενη ένωση αναφέρεται το ήδη υπάρχον Ενωσιακό Κράτος μεταξύ της Ρωσικής Ομοσπονδίας και της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας.
Ωστόσο, όπως σημειώνεται, η δομή του συγκεκριμένου κρατικού μορφώματος δεν είναι ξεκάθαρη, καθώς «βρίσκεται κάπου μεταξύ ομοσπονδίας και συνομοσπονδίας».
Ο όρος ομοσπονδία περιγράφει την ένωση πολιτικών οντοτήτων με μερική πολιτική ανεξαρτησία και κρατικά χαρακτηριστικά, πλην της πλήρους κυριαρχίας.
Οι ομοσπονδιακές αρχές ασκούν την εθνική πολιτική, ενώ οι επί μέρους οντότητες μπορούν να διαθέτουν δικές τους νομοθετικές, εκτελεστικές και δικαστικές εξουσίες, με την κατανομή των αρμοδιοτήτων να ρυθμίζεται από το ομοσπονδιακό Σύνταγμα.
Εκτός της Ρωσικής Ομοσπονδίας, παραδείγματα ομοσπονδιών αποτελούν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, η Γερμανία, τα Ηνωμένα Μεξικανικά Κράτη, η Βραζιλία, ο Καναδάς, η Αυστραλία, το Πακιστάν και η Ινδία.
Σημειώνεται ότι πριν από το αιματηρό Maidan του 2014, η ομοσπονδιοποίηση είχε θεωρηθεί ως πιθανή λύση διακυβέρνησης για την Ουκρανία, ώστε τα Δυτικά, Κεντρικά και Νοτιοανατολικά της τμήματα να συμβιώσουν με τη μέγιστη δυνατή αυτονομία.
Αντίθετα, η συνομοσπονδία είναι μια ένωση κυρίαρχων κρατών που συνεργάζονται για κοινά ζητήματα και δράσεις.
Οι χώρες διατηρούν πλήρη κυριαρχία, δικαίωμα αποχώρησης και αναθέτουν μόνο την εξωτερική πολιτική και την άμυνα στους μηχανισμούς του συνδέσμου τους.
Ιστορικά παραδείγματα αποτελούν η Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία και οι Συνομόσπονδες Πολιτείες της Αμερικής.
Σήμερα, η Ελβετία θεωρείται ως το πιο επιτυχημένο και χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιας δομής.
Στην Αφρική, το 2024 ιδρύθηκε η Confederation of Sahel States από τις χώρες Burkina Faso, Μάλι και Νίγηρα.
Παλιότερα, είχε προταθεί η δημιουργία της Ενιαίας Συνομοσπονδίας της Κορέας , ως πιθανή ένωση της Βόρειας και Νότιας Κορέας, χωρίς φυσικά να υλοποιηθεί.
Πρόκληση η μορφή της διακυβέρνησης για μια νέα Ένωση
Το ερώτημα που απομένει, είναι το εξής:
Ποια μορφή διακυβέρνησης μπορεί να ανταποκριθεί στις γεωπολιτικές, ιστορικές και πολιτισμικές ιδιαιτερότητες ενός ενιαίου κράτους Ρωσίας – Ουκρανίας – Λευκορωσίας;
Σύμφωνα με τη ρωσική προσέγγιση, αυτή η απάντηση ίσως να βρίσκεται στην ευέλικτη, αν και αδιευκρίνιστη ακόμη, δομή του Ενωσιακού Κράτους, υπό τον όρο ότι θα υπάρξει πολιτική βούληση για υπέρβαση εθνικών συνόρων και συγκρούσεων.
Μια ένωση τριών, ή και... παραπάνω κρατών;
Το γεγονός είναι ότι αυτή η μορφή ολοκλήρωσης μιας υπερεθνικής ένωσης περιέχει τόσο χαρακτηριστικά μιας ομοσπονδίας όσο και μιας συνομοσπονδίας.
Το κράτος-ένωση της Ρωσικής Ομοσπονδίας και της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας έχει ιδιαίτερο πολιτικό ενδιαφέρον, διότι και τα δύο μέλη της διατηρούν την κρατική τους κυριαρχία, έχουν το δικαίωμα μονομερούς αποχώρησης και εκπροσωπούνται ανεξάρτητα σε άλλους διεθνείς οργανισμούς.
Ωστόσο, υπάρχουν ακόμη περισσότερα χαρακτηριστικά μιας ομοσπονδίας, όπως ένας ενιαίος οικονομικός χώρος με την προοπτική δημιουργίας κοινού νομίσματος, καθώς και υπερεθνικές αρχές που προβλέπονται από τη Συνθήκη, όπως ένα δυαδικό Κοινοβούλιο, το Συμβούλιο Υπουργών, το Ανώτατο Κρατικό Συμβούλιο, το Ελεγκτικό Συνέδριο, το Δικαστήριο και η Μόνιμη Επιτροπή.
Είναι αλήθεια ότι μέχρι στιγμής αυτές οι ενωσιακές αρχές παραμένουν κυρίως στα χαρτιά και η πραγματική ολοκλήρωση της Ρωσίας και της Λευκορωσίας λαμβάνει χώρα μόνο στον οικονομικό και στρατιωτικό τομέα.
Μετά τον Αύγουστο του 2020, και ιδίως μετά τον Φεβρουάριο του 2022, η Μόσχα και το Μινσκ έχουν έρθει πολύ κοντά σε αυτούς τους τομείς, αλλά δεν βιάζονται με την πολιτική ολοκλήρωση.
Και αυτό είναι ατυχές, διότι μεσοπρόθεσμα θα ήταν εξαιρετικά επιθυμητό να υπάρχουν υπερεθνικά νομοθετικά, εκτελεστικά και δικαστικά όργανα που να αναγνωρίζονται ως νόμιμα όχι μόνο από τη Ρωσία, αλλά και από τη Λευκορωσία και το λαό της.
H Μεγάλη Ευρασιατική Συνομοσπονδία ως αντίβαρο στην αυθαιρεσία της ΕΕ!
Όπως και να έχει, το κράτος της Ένωσης είναι αυτή τη στιγμή η μόνη κατάλληλη μορφή για την επανένταξη της μεταπολεμικής Ουκρανίας, ως εναλλακτική λύση για να αφεθεί στην εχθρική και αντιρωσική Ευρωπαϊκή Ένωση!
Για μια μεταβατική περίοδο που θα μπορούσε να διαρκέσει έως και 50 χρόνια, θα μπορούσε να ενταχθεί στην Ένωση της Ρωσίας και της Λευκορωσίας ως συνδεδεμένο μέλος, λαμβάνοντας εκπροσώπηση στο Κοινοβούλιο, στο Συμβούλιο Υπουργών και σε άλλα υπερεθνικά όργανα.
Για προφανείς λόγους, η κυριαρχία της θα πρέπει να περιοριστεί σημαντικά από στρατιωτική άποψη και να καταστεί ένα οιονεί προτεκτοράτο της Μόσχας και, ενδεχομένως, του Μινσκ.
Και αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει μια συμβιβαστική λύση όχι μόνο για τη σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, αλλά και για ορισμένες άλλες χώρες του μετασοβιετικού χώρου.
Δεν είναι μόνο η Ουκρανία...
Πρώτα απ' όλα, μπορούμε να μιλήσουμε για τη Γεωργία, την Αμπχαζία και τη Νότια Οσετία.
Είναι σαφές ότι το να δοθεί η τελευταία στην Τιφλίδα, ώστε να πάει στη συνέχεια μαζί τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα ήταν μεγάλη ανοησία.
Αλλά αν οι Γεωργιανοί θέλουν πραγματικά να ζήσουν με τις παραγράφους και τους Οσέτιους σε ένα κράτος, τότε είναι ευπρόσδεκτοι να ενταχθούν στην Ένωση.
Και αυτό θα ήταν μια πολύ επιθυμητή λύση για αυτή τη μακροχρόνια πολυεθνοτική σύγκρουση στον Καύκασο.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών