Το σχέδιο Trump με την παροχή εγγυήσεων ασφαλείας στην Ουκρανία, και την ταυτόχρονη απαγόρευση ένταξης του Κιέβου στο ΝΑΤΟ, δεν επιδιώκει ειρήνη αλλά… να αποαμερικανοποιήσει το άρθρο 5 του ΝΑΤΟ
Το σχέδιο Trump για ειρήνη στην Ουκρανία, όπως διαμορφώθηκε τις δύο (14 και 15 Δεκεμβρίου) τελευταίες ημέρες στο Βερολίνο οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα σε Μεγάλο Πόλεμο Ευρώπης - Ρωσίας.
Για να παρακάμψουν την καυτή πατάτα της ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ -που απορρίπτεται μετά βδελυγμίας από τη Μόσχα- οι Ευρωπαίοι και οι Ουκρανοί φέρονται να πρότειναν την παροχή εγγυήσεων ασφαλείας στο Κίεβο, οι οποίες προσιδιάζουν στις προβλέψεις του άρθρου 5 του ΝΑΤO.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι εάν οι Ουκρανοί δεχθούν επίθεση σε μελλοντικό χρόνο, οι δυτικοί σύμμαχοί τους θα… εκχωρήσουν στον εαυτό τους το δικαίωμα να παρέμβουν στρατιωτικά.
Ακόμη πιο πρακτικά, αυτού του τύπου οι εγγυήσεις ασφαλείας συνεπάγονται ότι η Ευρώπη θα βρίσκεται σε συνεχή επιφυλακή για να κηρύξει πόλεμο στη Ρωσία, όποτε κρίνει ότι παραβιάζεται τυχόν μελλοντική εκεχειρία.
Το ερώτημα που γεννάται εύλογα είναι το εξής … γιατί οι ΗΠΑ να δεχθούν αυτό τον όρο από τη στιγμή που όλοι γνωρίζουν πως θεωρείται κόκκινη γραμμή για τη Ρωσία;
Πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που αυτός ο όρος οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια, όχι σε ειρήνη, αλλά στο ξέσπασμα ενός νέου μεγαλύτερου πολέμου μεσοπρόθεσμα;
H αμερικανική στρατηγική απαγκίστρωσης
Οι ενδιάμεσες εκλογές του 2026 πλησιάζουν, οι Ρεπουμπλικανοί, έχουν ήδη χάσει κρίσιμους δήμους στις τοπικές εκλογές από την αριστερή πτέρυγα των Δημοκρατικών και ο Trump κινδυνεύει με μία απρόσμενη πολιτική ήττα, εάν δεν κλείσει όλα τα εξωτερικά μέτωπα για να στραφεί εκ νέου στο εσωτερικό, στα πραγματικά προβλήματα της αμερικανικής κοινωνίας.
Όλα τα ποιοτικά στοιχεία των αμερικανικών δημοσκοπήσεων συνηγορούν σε αυτή την σταδιακή απαγκίστρωση από τα εξωτερικά μέτωπα, ενώ συνιστά και βασικό αίτημα του κινήματος MAGA τον τελευταίο χρόνο.
Με απλά λόγια ο Trump πιέζεται αφόρητα για να κλείσει το κεφάλαιο Ουκρανία και να απο-αμερικανοποιήσει τη σύγκρουση όσο το δυνατόν συντομότερα.
Ποιος είναι ο καίριος μοχλός του Trump για να πραγματοποιήσει τη Μεγάλη Έξοδο από το Κίεβο;
Μα φυσικά να «μεταβιβάσει» όλη την ευθύνη για την υλοποίηση των εγγυήσεων ασφαλείας στον πρόθυμο, χρήσιμο και πολεμοκάπηλο «ηλίθιο»… την Ευρώπη.
H Ρωσία απέναντι σε έναν πιο «γηρασμένο» και πιο προβλέψιμο αντίπαλο
Όμως ούτε για τη Ρωσία είναι κατ’ ανάγκην κακό ένα σενάριο οριστικής αποχώρησης των Αμερικανών από τα ουκρανικά μέτωπα.
Τουλάχιστον σε μία πρώτη ανάγνωση…
Όπως είχαμε γράψει για τη συνάντηση Putin – Witkoff στο Κρεμλίνο προ μηνός, μία συμφωνία θα μπορούσε να επιφέρει αμοιβαία οφέλη στα δύο μέρη.
Είναι προφανές ότι ούτε η Ρωσία, ούτε και η ομάδα του Trump προσδοκούσαν σε μία οριστική συμφωνία στις 2 Νοεμβρίου στο Κρεμλίνο.
Γνωρίζουν άλλωστε αμφότερα τα μέρη ότι κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατο.
Όμως, και οι δύο πλευρές αποκόμισαν τρόπον τινά κέρδη.
Η μεν Ρωσία κατοχύρωσε πια ως κόκκινη γραμμή το Donbass με την αδιαμφησβήτητη -καίτοι άτυπη- συναίνεση του Trump.
Οι δε Αμερικανοί έκαναν ένα καθοριστικό βήμα για τη «Μεγάλη Έξοδο» από την ουκρανική περιπέτεια που τόσο πολύ χρειάζεται ο Αμερικανός πρόεδρος εν όψει των ενδιάμεσων εκλογών του 2026.
Δίοτι, δεδομένα ζήτησαν και έλαβαν παρασκηνιακές εγγυήσεις από τη Μόσχα για την «επόμενη μέρα» στην Ουκρανία..
Και κάπως έτσι οδεύουμε σε μία «αποαμερικανοποίηση» της ουκρανικής κρίσης που βολεύει και τις δύο πλευρές.
Οι ΗΠΑ θα μείνουν εκτός, οι Ρώσοι θα έχουν τη γηρασμένη και προβλέψιμη Ευρώπη ως βασικό πλέον αντίπαλο στο Ανατολικό Μέτωπο…
H «Εθνική Στρατηγική των ΗΠΑ για το 2026» δείχνει τον δρόμο για την Ουκρανία
Όσα γράφουμε εν προκειμένω δεν συνιστούν κάποια (αυθαίρετη) ερμηνεία των γεγονότων.
Οι ίδιες οι ΗΠΑ ομολόγησαν ως διακηρυγμένο τους στόχο την… μεταβίβαση της ευθύνης για την Ουκρανία στους Ευρωπαίους με τον πιο επίσημο τρόπο: στο «μανιφέστο» τους για την Εθνική Στρατηγική του 2026.
Ο κύριος στόχος των ΗΠΑ είναι να τερματιστεί η σύγκρουση στην Ουκρανία για την αποκατάσταση της σταθερότητας σε όλη τη ευρασιατική περιοχή αναφέρεται στην ανανεωμένη Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, η οποία δημοσιοποιήθηκε από τον Λευκό Οίκο.
«Ο βασικός στόχος των Ηνωμένων Πολιτειών είναι να διεξαχθούν διαπραγματεύσεις για τον ταχύτερο δυνατό τερματισμό των εχθροπραξιών στην Ουκρανία», τονίζεται χαρακτηριστικά.
Επίσης σημειώνεται ότι αυτό είναι αναγκαίο για τη «σταθεροποίηση του ευρασιατικού χώρου» και τη «μείωση του κινδύνου σύγκρουσης μεταξύ της Ρωσίας και των ευρωπαϊκών κρατών».
Στο εξόχως αποκαλυπτικό κείμενο, υπογραμμίζεται ότι οι ΗΠΑ επιθυμούν η Ευρώπη να αναλάβει την κύρια ευθύνη για την εξασφάλιση της άμυνάς της, χωρίς την κυριαρχία οποιασδήποτε «εχθρικής δύναμης».
«Η κοινή μας πολιτική απέναντι στην Ευρώπη πρέπει να δίνει προτεραιότητα... στην παροχή στην Ευρώπη της δυνατότητας να στέκεται στα πόδια της και να ενεργεί ως μια ομάδα ενωμένων κυρίαρχων κρατών, συμπεριλαμβανομένης της ανάληψης της κύριας ευθύνης για την άμυνά της, χωρίς την κυριαρχία οποιασδήποτε εχθρικής δύναμης» υποστηρίζει το κείμενο.
Το σχέδιο Trump δεν φέρνει ειρήνη αλλά απεμπλοκή των ΗΠΑ
Επομένως η φιλοσοφία του σχεδίου Trump, ως βάσης διαπραγματεύσεων, κινείται γύρω από την απεμπλοκή των ΗΠΑ• η Ουάσινγκτον αδιαφορεί για ειρήνη, θέλει απλώς απαγκίστρωση.
Αυτό που αξιώνει να επιτύχει το σχέδιο Trump με την παροχή εγγυήσεων ασφαλείας στην Ουκρανία, και την ταυτόχρονη απαγόρευση ένταξης του Κιέβου στο ΝΑΤΟ, είναι… να αποαμερικανοποιήσει το άρθρο 5 του ΝΑΤΟ.
Οι ΗΠΑ λένε ανοιχτά στους Ευρωπαίους ότι θα τους παραδώσουν την αποκλειστική ευθύνη για την ασφάλεια της Ουκρανίας.
«Εσείς εφαρμόζετε και πολεμάτε… εμείς εγγυώμεθα εξ αποστάσεως…».
Με απλά λόγια, ο Donald Trump και ο Ειδικός Απεσταλμένος Steve Witkoff, οικοδομούν αυτή τη στιγμή ένα «ευρωπαϊκό άρθρο 5 του ΝΑΤΟ».
Αυτό μαθηματικά οδηγεί σε έναν νέο Μεγάλο Πόλεμο ενάντια στη Ρωσία, ο οποίος απλώς θα είναι μετατοπισμένος στην ευρωπαϊκή πλευρά των πραγμάτων…
Συνάμα, ενώ θα βλέπουν τη μελλοντική σύγκρουση να εκτυλίσσεται, οι Αμερικανοί θα διατηρούν το δικαίωμά τους να πωλούν όπλα σε Ουκρανία και ΕΕ, αλλά και να κάνουν… business ως τρίτο, αποστασιοποιημένο μέρος με όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές.
Όλα καλά, λοιπόν, για τις ΗΠΑ – αλλά τι θα συμβεί με τη Ρωσία και την Ευρώπη;
Πώς μία συμφωνία «παραχωρήσεων» οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα σε νέο, πιο καταστροφικό πόλεμο
Για να καταλάβουμε πώς θα κινηθούν οι εξελίξεις τους επόμενους μήνες, οφείλουμε να έχουμε κατά νου, ότι μία ενδιάμεση συμφωνία με «παραχωρήσεις», αλλά όχι συνθηκολόγηση απέναντι στον νικητή, προωθεί μία επικίνδυνη ιδέα: ότι η Ουκρανία δεν έχει χάσει στρατιωτικά, αλλά κινδυνεύει να χάσει «πολιτικά».
Σύμφωνα με το Bloomberg, που επικαλείται τον Αρχιστράτηγο των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων Oleksandr Syrsky, οι αποφάσεις στις διαπραγματεύσεις εξαρτώνται ολοένα και λιγότερο από την πραγματική κατάσταση στο μέτωπο και ολοένα περισσότερο από το πώς ερμηνεύονται τα γεγονότα στην Ουάσινγκτον και, κυρίως, από την προσωπική αντίληψη του ίδιου του Trump.
Το Bloomberg, επικαλούμενο Ουκρανούς στρατιωτικούς, υποστηρίζει ότι:
• η ρωσική πρόοδος είναι αργή και δαπανηρή,
• δεν έχει επιτευχθεί στρατηγική νίκη,
• αυτό που έχει συμβεί είναι μια μετατόπιση της Δύσης από τη λογική της ήττας της Ρωσίας στη λογική των παραχωρήσεων
Η αφήγηση της ‘αναπόφευκτης ήττας της Ουκρανίας’ είναι πολιτικό κατασκεύασμα», σημειώνεται χαρακτηριστικά.
Η ψευτο-ειρήνη εγκυμονεί πραγματικό πόλεμο – Γιατί οι Ρώσοι θα απορρίψουν το σχέδιο Trump
Ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί κανείς με αυτήν την ανάλυση –και υπάρχουν σοβαροί λόγοι να διαφωνεί– οι συγγραφείς έχουν δίκιο σε ένα σημείο:
Όταν δεν υπάρχει ολοκληρωτική νίκη με πλήρη και φυσική εξόντωση του εχθρού, αλλά τακτική επικράτηση, η ηττημένη πλευρά διατηρεί το “δικαίωμα στη ρεβάνς”.
Αυτό είναι ιστορικά αποδεδειγμένο.
Ο γερμανικός ρεβανσισμός μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο άνοιξε τον δρόμο στον Χίτλερ. Και τίποτα δεν εγγυάται ότι παρόμοια φαινόμενα δεν θα εμφανιστούν:
• στην ουκρανική κοινωνία,
• και, σε μικρότερο βαθμό, σε ευρωπαϊκές κοινωνίες.
• Ειρήνη χωρίς τελική λύση = προετοιμασία νέου πολέμου
Καμία ποσότητα χαρτιού με τίτλους όπως «εγγυήσεις ασφαλείας» ή «σύμφωνο μη επίθεσης» δεν μπορεί να αποτρέψει το ενδεχόμενο μιας επανεξοπλισμένης Ουκρανίας, υποστηριζόμενης από τη Δύση, να επιχειρήσει δεύτερο γύρο της σύγκρουσης.
Η ρωσική στρατηγική, όπως διαφαίνεται, δεν αφορά μια πρόχειρη εκεχειρία.
Στόχος είναι:
μια νέα ισορροπία δυνάμεων στην Ευρώπη για τα επόμενα 50, 80 ή ακόμη και 100 χρόνια.
Υπό αυτό το πρίσμα, μια αμερικανική “ημιειρήνη” δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή εκ των προτέρων.
Ναι, η Ρωσία αντιμετωπίζει εν μέρει:
• πιέσεις στην οικονομία,
• τον κίνδυνο ευρύτερης σύγκρουσης με την Ευρώπη.
Όμως μια συμφωνία που δεν θα ακυρώνει πολιτικά και στρατηγικά την Ουκρανία, αλλά απλώς θα «παγώνει» τη σύγκρουση, όχι μόνο δεν θα λύσει το πρόβλημα αλλά θα δημιουργήσει ένα ακόμη πιο μεγάλο, ακόμη πιο αδιάλυτο, ακόμη πιο επικίνδυνο και ασύμμετρο πόλεμο σε μελλοντικό χρόνο.
www.bankingnews.gr
Για να παρακάμψουν την καυτή πατάτα της ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ -που απορρίπτεται μετά βδελυγμίας από τη Μόσχα- οι Ευρωπαίοι και οι Ουκρανοί φέρονται να πρότειναν την παροχή εγγυήσεων ασφαλείας στο Κίεβο, οι οποίες προσιδιάζουν στις προβλέψεις του άρθρου 5 του ΝΑΤO.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι εάν οι Ουκρανοί δεχθούν επίθεση σε μελλοντικό χρόνο, οι δυτικοί σύμμαχοί τους θα… εκχωρήσουν στον εαυτό τους το δικαίωμα να παρέμβουν στρατιωτικά.
Ακόμη πιο πρακτικά, αυτού του τύπου οι εγγυήσεις ασφαλείας συνεπάγονται ότι η Ευρώπη θα βρίσκεται σε συνεχή επιφυλακή για να κηρύξει πόλεμο στη Ρωσία, όποτε κρίνει ότι παραβιάζεται τυχόν μελλοντική εκεχειρία.
Το ερώτημα που γεννάται εύλογα είναι το εξής … γιατί οι ΗΠΑ να δεχθούν αυτό τον όρο από τη στιγμή που όλοι γνωρίζουν πως θεωρείται κόκκινη γραμμή για τη Ρωσία;
Πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που αυτός ο όρος οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια, όχι σε ειρήνη, αλλά στο ξέσπασμα ενός νέου μεγαλύτερου πολέμου μεσοπρόθεσμα;
H αμερικανική στρατηγική απαγκίστρωσης
Οι ενδιάμεσες εκλογές του 2026 πλησιάζουν, οι Ρεπουμπλικανοί, έχουν ήδη χάσει κρίσιμους δήμους στις τοπικές εκλογές από την αριστερή πτέρυγα των Δημοκρατικών και ο Trump κινδυνεύει με μία απρόσμενη πολιτική ήττα, εάν δεν κλείσει όλα τα εξωτερικά μέτωπα για να στραφεί εκ νέου στο εσωτερικό, στα πραγματικά προβλήματα της αμερικανικής κοινωνίας.
Όλα τα ποιοτικά στοιχεία των αμερικανικών δημοσκοπήσεων συνηγορούν σε αυτή την σταδιακή απαγκίστρωση από τα εξωτερικά μέτωπα, ενώ συνιστά και βασικό αίτημα του κινήματος MAGA τον τελευταίο χρόνο.
Με απλά λόγια ο Trump πιέζεται αφόρητα για να κλείσει το κεφάλαιο Ουκρανία και να απο-αμερικανοποιήσει τη σύγκρουση όσο το δυνατόν συντομότερα.
Ποιος είναι ο καίριος μοχλός του Trump για να πραγματοποιήσει τη Μεγάλη Έξοδο από το Κίεβο;
Μα φυσικά να «μεταβιβάσει» όλη την ευθύνη για την υλοποίηση των εγγυήσεων ασφαλείας στον πρόθυμο, χρήσιμο και πολεμοκάπηλο «ηλίθιο»… την Ευρώπη.
H Ρωσία απέναντι σε έναν πιο «γηρασμένο» και πιο προβλέψιμο αντίπαλο
Όμως ούτε για τη Ρωσία είναι κατ’ ανάγκην κακό ένα σενάριο οριστικής αποχώρησης των Αμερικανών από τα ουκρανικά μέτωπα.
Τουλάχιστον σε μία πρώτη ανάγνωση…
Όπως είχαμε γράψει για τη συνάντηση Putin – Witkoff στο Κρεμλίνο προ μηνός, μία συμφωνία θα μπορούσε να επιφέρει αμοιβαία οφέλη στα δύο μέρη.
Είναι προφανές ότι ούτε η Ρωσία, ούτε και η ομάδα του Trump προσδοκούσαν σε μία οριστική συμφωνία στις 2 Νοεμβρίου στο Κρεμλίνο.
Γνωρίζουν άλλωστε αμφότερα τα μέρη ότι κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατο.
Όμως, και οι δύο πλευρές αποκόμισαν τρόπον τινά κέρδη.
Η μεν Ρωσία κατοχύρωσε πια ως κόκκινη γραμμή το Donbass με την αδιαμφησβήτητη -καίτοι άτυπη- συναίνεση του Trump.
Οι δε Αμερικανοί έκαναν ένα καθοριστικό βήμα για τη «Μεγάλη Έξοδο» από την ουκρανική περιπέτεια που τόσο πολύ χρειάζεται ο Αμερικανός πρόεδρος εν όψει των ενδιάμεσων εκλογών του 2026.
Δίοτι, δεδομένα ζήτησαν και έλαβαν παρασκηνιακές εγγυήσεις από τη Μόσχα για την «επόμενη μέρα» στην Ουκρανία..
Και κάπως έτσι οδεύουμε σε μία «αποαμερικανοποίηση» της ουκρανικής κρίσης που βολεύει και τις δύο πλευρές.
Οι ΗΠΑ θα μείνουν εκτός, οι Ρώσοι θα έχουν τη γηρασμένη και προβλέψιμη Ευρώπη ως βασικό πλέον αντίπαλο στο Ανατολικό Μέτωπο…
H «Εθνική Στρατηγική των ΗΠΑ για το 2026» δείχνει τον δρόμο για την Ουκρανία
Όσα γράφουμε εν προκειμένω δεν συνιστούν κάποια (αυθαίρετη) ερμηνεία των γεγονότων.
Οι ίδιες οι ΗΠΑ ομολόγησαν ως διακηρυγμένο τους στόχο την… μεταβίβαση της ευθύνης για την Ουκρανία στους Ευρωπαίους με τον πιο επίσημο τρόπο: στο «μανιφέστο» τους για την Εθνική Στρατηγική του 2026.
Ο κύριος στόχος των ΗΠΑ είναι να τερματιστεί η σύγκρουση στην Ουκρανία για την αποκατάσταση της σταθερότητας σε όλη τη ευρασιατική περιοχή αναφέρεται στην ανανεωμένη Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, η οποία δημοσιοποιήθηκε από τον Λευκό Οίκο.
«Ο βασικός στόχος των Ηνωμένων Πολιτειών είναι να διεξαχθούν διαπραγματεύσεις για τον ταχύτερο δυνατό τερματισμό των εχθροπραξιών στην Ουκρανία», τονίζεται χαρακτηριστικά.
Επίσης σημειώνεται ότι αυτό είναι αναγκαίο για τη «σταθεροποίηση του ευρασιατικού χώρου» και τη «μείωση του κινδύνου σύγκρουσης μεταξύ της Ρωσίας και των ευρωπαϊκών κρατών».
Στο εξόχως αποκαλυπτικό κείμενο, υπογραμμίζεται ότι οι ΗΠΑ επιθυμούν η Ευρώπη να αναλάβει την κύρια ευθύνη για την εξασφάλιση της άμυνάς της, χωρίς την κυριαρχία οποιασδήποτε «εχθρικής δύναμης».
«Η κοινή μας πολιτική απέναντι στην Ευρώπη πρέπει να δίνει προτεραιότητα... στην παροχή στην Ευρώπη της δυνατότητας να στέκεται στα πόδια της και να ενεργεί ως μια ομάδα ενωμένων κυρίαρχων κρατών, συμπεριλαμβανομένης της ανάληψης της κύριας ευθύνης για την άμυνά της, χωρίς την κυριαρχία οποιασδήποτε εχθρικής δύναμης» υποστηρίζει το κείμενο.
Το σχέδιο Trump δεν φέρνει ειρήνη αλλά απεμπλοκή των ΗΠΑ
Επομένως η φιλοσοφία του σχεδίου Trump, ως βάσης διαπραγματεύσεων, κινείται γύρω από την απεμπλοκή των ΗΠΑ• η Ουάσινγκτον αδιαφορεί για ειρήνη, θέλει απλώς απαγκίστρωση.
Αυτό που αξιώνει να επιτύχει το σχέδιο Trump με την παροχή εγγυήσεων ασφαλείας στην Ουκρανία, και την ταυτόχρονη απαγόρευση ένταξης του Κιέβου στο ΝΑΤΟ, είναι… να αποαμερικανοποιήσει το άρθρο 5 του ΝΑΤΟ.
Οι ΗΠΑ λένε ανοιχτά στους Ευρωπαίους ότι θα τους παραδώσουν την αποκλειστική ευθύνη για την ασφάλεια της Ουκρανίας.
«Εσείς εφαρμόζετε και πολεμάτε… εμείς εγγυώμεθα εξ αποστάσεως…».
Με απλά λόγια, ο Donald Trump και ο Ειδικός Απεσταλμένος Steve Witkoff, οικοδομούν αυτή τη στιγμή ένα «ευρωπαϊκό άρθρο 5 του ΝΑΤΟ».
Αυτό μαθηματικά οδηγεί σε έναν νέο Μεγάλο Πόλεμο ενάντια στη Ρωσία, ο οποίος απλώς θα είναι μετατοπισμένος στην ευρωπαϊκή πλευρά των πραγμάτων…
Συνάμα, ενώ θα βλέπουν τη μελλοντική σύγκρουση να εκτυλίσσεται, οι Αμερικανοί θα διατηρούν το δικαίωμά τους να πωλούν όπλα σε Ουκρανία και ΕΕ, αλλά και να κάνουν… business ως τρίτο, αποστασιοποιημένο μέρος με όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές.
Όλα καλά, λοιπόν, για τις ΗΠΑ – αλλά τι θα συμβεί με τη Ρωσία και την Ευρώπη;
Πώς μία συμφωνία «παραχωρήσεων» οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα σε νέο, πιο καταστροφικό πόλεμο
Για να καταλάβουμε πώς θα κινηθούν οι εξελίξεις τους επόμενους μήνες, οφείλουμε να έχουμε κατά νου, ότι μία ενδιάμεση συμφωνία με «παραχωρήσεις», αλλά όχι συνθηκολόγηση απέναντι στον νικητή, προωθεί μία επικίνδυνη ιδέα: ότι η Ουκρανία δεν έχει χάσει στρατιωτικά, αλλά κινδυνεύει να χάσει «πολιτικά».
Σύμφωνα με το Bloomberg, που επικαλείται τον Αρχιστράτηγο των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων Oleksandr Syrsky, οι αποφάσεις στις διαπραγματεύσεις εξαρτώνται ολοένα και λιγότερο από την πραγματική κατάσταση στο μέτωπο και ολοένα περισσότερο από το πώς ερμηνεύονται τα γεγονότα στην Ουάσινγκτον και, κυρίως, από την προσωπική αντίληψη του ίδιου του Trump.
Το Bloomberg, επικαλούμενο Ουκρανούς στρατιωτικούς, υποστηρίζει ότι:
• η ρωσική πρόοδος είναι αργή και δαπανηρή,
• δεν έχει επιτευχθεί στρατηγική νίκη,
• αυτό που έχει συμβεί είναι μια μετατόπιση της Δύσης από τη λογική της ήττας της Ρωσίας στη λογική των παραχωρήσεων
Η αφήγηση της ‘αναπόφευκτης ήττας της Ουκρανίας’ είναι πολιτικό κατασκεύασμα», σημειώνεται χαρακτηριστικά.
Η ψευτο-ειρήνη εγκυμονεί πραγματικό πόλεμο – Γιατί οι Ρώσοι θα απορρίψουν το σχέδιο Trump
Ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί κανείς με αυτήν την ανάλυση –και υπάρχουν σοβαροί λόγοι να διαφωνεί– οι συγγραφείς έχουν δίκιο σε ένα σημείο:
Όταν δεν υπάρχει ολοκληρωτική νίκη με πλήρη και φυσική εξόντωση του εχθρού, αλλά τακτική επικράτηση, η ηττημένη πλευρά διατηρεί το “δικαίωμα στη ρεβάνς”.
Αυτό είναι ιστορικά αποδεδειγμένο.
Ο γερμανικός ρεβανσισμός μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο άνοιξε τον δρόμο στον Χίτλερ. Και τίποτα δεν εγγυάται ότι παρόμοια φαινόμενα δεν θα εμφανιστούν:
• στην ουκρανική κοινωνία,
• και, σε μικρότερο βαθμό, σε ευρωπαϊκές κοινωνίες.
• Ειρήνη χωρίς τελική λύση = προετοιμασία νέου πολέμου
Καμία ποσότητα χαρτιού με τίτλους όπως «εγγυήσεις ασφαλείας» ή «σύμφωνο μη επίθεσης» δεν μπορεί να αποτρέψει το ενδεχόμενο μιας επανεξοπλισμένης Ουκρανίας, υποστηριζόμενης από τη Δύση, να επιχειρήσει δεύτερο γύρο της σύγκρουσης.
Η ρωσική στρατηγική, όπως διαφαίνεται, δεν αφορά μια πρόχειρη εκεχειρία.
Στόχος είναι:
μια νέα ισορροπία δυνάμεων στην Ευρώπη για τα επόμενα 50, 80 ή ακόμη και 100 χρόνια.
Υπό αυτό το πρίσμα, μια αμερικανική “ημιειρήνη” δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή εκ των προτέρων.
Ναι, η Ρωσία αντιμετωπίζει εν μέρει:
• πιέσεις στην οικονομία,
• τον κίνδυνο ευρύτερης σύγκρουσης με την Ευρώπη.
Όμως μια συμφωνία που δεν θα ακυρώνει πολιτικά και στρατηγικά την Ουκρανία, αλλά απλώς θα «παγώνει» τη σύγκρουση, όχι μόνο δεν θα λύσει το πρόβλημα αλλά θα δημιουργήσει ένα ακόμη πιο μεγάλο, ακόμη πιο αδιάλυτο, ακόμη πιο επικίνδυνο και ασύμμετρο πόλεμο σε μελλοντικό χρόνο.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών