Αυτό που απορρίπτουν οι αγρότες είναι κανονισμοί αποκομμένοι από την πραγματικότητα που θα τους απομακρύνουν από την παραγωγή
Κανείς δεν θέλει να ανήκει στη γενιά που χάσει την πρωτογενή παραγωγή, αλλά είμαστε πιο κοντά απο ποτέ.
Πέραν, όμως, από τις εξελίξεις στην Ελλάδα που σχετίζονται με το πολύκροτο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και την κατακόρυφη αύξηση του κόστους παραγωγής, αυτό ακριβώς εξελίσσεται αυτή τη στιγμή σε όλη την Ευρώπη…
Τα τελευταία δύο χρόνια, οι αγρότες σε όλη την Ευρώπη έχουν κινητοποιηθεί σε κλίμακα που θα έπρεπε να κυριαρχεί στους τίτλους των ειδήσεων.
Αντίθετα, αντιμετωπίζεται ως υπόκωφος θόρυβος – καθώς αθροίζονται πολλά συμφέροντα που θέλουν να διαστρέψουν τις διατροφικές μας συνήθειες – να τρώμε ακόμη και κατσαρίδες!
Στην Ολλανδία, οι αγρότες διαμαρτυρήθηκαν για τους κανονισμούς αζώτου που θα οδηγούσαν στη μαζική χρεοκοπία αγροκτημάτων — ακόμη και για επιχειρήσεις που ακολουθούν καινοτόμες μεθόδους.
Στη Γαλλία, οι αγρότες έχουν αποκλείσει αυτοκινητόδρομους και έχουν περικυκλώσει το Παρίσι με τρακτέρ, διαμαρτυρόμενοι για τους φόρους καυσίμων, τους περιορισμούς χρήσης γης και τα αδύνατα βάρη συμμόρφωσης με μια παρανοϊκή νομοθεσία.
Στη Γερμανία, δεκάδες χιλιάδες αγρότες οδήγησαν τρακτέρ στο Βερολίνο λόγω της κατάργησης των φοροαπαλλαγών στο ντίζελ που πολλά αγροκτήματα χρειάζονται για να επιβιώσουν.
Στο Βέλγιο, οι αγρότες έριξαν προϊόντα και κοπριά έξω από κτίρια της ΕΕ στις Βρυξέλλες.
Στην Πολωνία, τη Ρουμανία και την Ουγγαρία, οι αγρότες διαμαρτυρήθηκαν για φτηνές εισαγωγές και κανονισμούς που εφαρμόζονται στους εγχώριους παραγωγούς αλλά όχι στους ξένους ανταγωνιστές.
Αυτά δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά.
Πρόκειται για διαρκείς, πολυεθνικές διαμαρτυρίες από ανθρώπους που τρέφουν ολόκληρες ηπείρους.
Κι όμως, η κάλυψη είναι ελάχιστη, σύντομη ή παρουσιασμένη ως μια ενοχλητική διακοπή και όχι ως μια ύστατη προειδοποίηση.
Ο εφιάλτης των παραγωγών ειναι οι κανονισμοί
Οι Ευρωπαίοι αγρότες δεν διαμαρτύρονται κατά της περιβαλλοντικής υπευθυνότητας.
Πολλοί ήδη εφαρμόζουν μεθόδους συντήρησης της ισορροπίας, μειωμένες εισροές, περιορισμένη βόσκηση, κάλυψη καλλιεργειών και μεθόδους ενίσχυσης του εδάφους.
Αυτό που απορρίπτουν είναι κανονισμοί αποκομμένοι από την πραγματικότητα.
Η παρανοϊκή… πράσινη συμφωνία
Υπό πολιτικές που καθοδηγούνται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και πρωτοβουλίες όπως η Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία, οι αγρότες αντιμετωπίζουν κανόνες που επιβάλλουν αυθαίρετα όρια αζώτου ανά στρέμμα, θεωρούν το συνθετικό άζωτο και το οργανικό άζωτο τα ίδια, απαιτούν να αφαιρείται γη από την παραγωγή ανεξάρτητα από τοπικό πλαίσιο και ζητούν εκτεταμένη αναφορά για τα καλλιεργήσιμα εδάφη και συμμόρφωση που τα μικρά και μεσαία αγροκτήματα δεν μπορούν να αντέξουν.
Δεν πρόκειται πλέον για τις πρακτικές. Υπάρχουν αγρότες αναγεννητικής γεωργίας — χωρίς χημικά, με ολοκληρωμένη κτηνοτροφία, βιολογικά ενεργό έδαφος — οι καλλιέργειες των οποίων εξακολουθούν να ρυθμίζονται μέχρι θανάτου.
Συνοπτικά, εφαρμόζουν πρακτικές γεωργίας που ανανεώνουν και βελτιώνουν τη γη και το οικοσύστημα, αντί να τα εξαντλούν.
Δεν είναι απλώς «οικολόγοι» αγρότες - η έμφαση είναι στην ενίσχυση της γονιμότητας του εδάφους, της βιοποικιλότητας και της ανθεκτικότητας του οικοσυστήματος.
Η βιολογία δεν μπορεί να νομοθετηθεί με πίνακες Excel
Οι αγελάδες στο λιβάδι δεν είναι το ίδιο με τα ζώα σε περιορισμό.
Τα χωράφια με καλυπτική καλλιέργεια και ενσωμάτωση ζώων δεν είναι το ίδιο με τη συνεχή μονοκαλλιέργεια.
Η βροχόπτωση, ο τύπος του εδάφους, η κλίση, το κλίμα και η λειτουργία του οικοσυστήματος έχουν σημασία.
Κι όμως, το ρυθμιστικό πλαίσιο αγνοεί όλα αυτά.
Αντίθετα, βασίζεται σε μοντέλα, μέσους όρους, προβλέψεις τεχνητής νοημοσύνης και «οικο-επιστήμη» αποκομμένη από μετρήσιμα αποτελέσματα.
Οι κανόνες γράφονται μακριά από τα χωράφια, επιβάλλονται ομοιόμορφα σε ριζικά διαφορετικά τοπία και χρηματοδοτούνται από αγρότες που ποτέ δεν κλήθηκαν στο τραπέζι των διαβουλεύσεων.
Αν οι κυβερνήσεις θέλουν λιγότερα χημικά στο σύστημα τροφίμων, η λύση είναι απλή: απαγόρευσή τους.
Στη συνέχεια, να αφεθούν οι αγρότες να προσαρμοστούν και να καινοτομήσουν.
Αυτό που δεν λειτουργεί είναι η ρύθμιση των ίδιων των αγροτών με αυθαίρετα όρια εισροών, που τιμωρεί τη λεπτομέρεια και ενισχύει τη συγκέντρωση της παραγωγής.
Συγκέντρωση της παραγωγής σε τεράστια καρτέλ
Όταν η γεωργία γίνεται αδύνατη, η γη αλλάζει χέρια.
Τα μικρά και μεσαία αγροκτήματα κλείνουν πρώτα. Η οικογενειακή γη πωλείται. Η συγκέντρωση επιταχύνεται. Το θεσμικό κεφάλαιο εισέρχεται. Οι αγρότες γίνονται ενοικιαστές — ή εξαφανίζονται εντελώς.
Οι Ευρωπαίοι αγρότες το καταλαβαίνουν.
Γι’ αυτό είναι θυμωμένοι. Δεν αγωνίζονται για άνεση.
Αγωνίζονται για τη γη τους, το βιοπορισμό τους και τον τρόπο ζωής τους.
Θέλουν να τους αφήσουν ήσυχους να παράγουν τροφή.
Αυτό που βιώνει η Ευρώπη δεν είναι ένα μεμονωμένο φαινόμενο
Κάθε άδεια, επιθεώρηση, εντολή συμμόρφωσης και πρόστιμο λειτουργεί ως σουλτανικός «κεφαλικός» φόρος.
Καμία γενιά δεν φαντάστηκε μια χώρα όπου κάθε σφαγείο πρέπει να σφραγίζεται από ομοσπονδιακό επιθεωρητή, όπου ποινικοποιείται η απευθείας πώληση τροφίμων από τους αγρ’οτες στις κοινότητές τους, ή όπου η καινοτομία εκτός βιομηχανικών μοντέλων είναι ουσιαστικά παράνομη.
Η διατροφική δυστοπία
Κι όμως, εδώ είμαστε.
Αν όλη αυτή η παρέμβαση παρήγαγε εξαιρετικά αποτελέσματα υγείας, ίσως θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι άξιζε.
Αλλά οι πολίτες είναι πιο άρρωστοι από ποτέ.
Πάνω από το 40% των ενηλίκων είναι παχύσαρκοι.
Σχεδόν οι μισοί έχουν προδιαβήτη ή τύπο 2 διαβήτη.
Η μεταβολική δυσλειτουργία είναι πλέον φυσιολογική.
Αυτό δεν συμβαίνει παρά τη ρύθμιση, συμβαίνει παράλληλα με αυτήν.
Γιατί, λοιπόν, μετά από δεκαετίες ρυθμίσεων τροφίμων και αγροτικής παραγωγής, τα αποτελέσματα υγείας καταρρέουν;
Διότι η ρύθμιση δεν στοχεύει το πραγματικό πρόβλημα.
Προστατεύει τα συμφέροντα των εταιρειών.
Οι αγρότες δεν έχουν ισχυρά λόμπι.
Οι χημικές εταιρείες έχουν. Τα σποροπαραγωγικά συμφέρονατα έχουν. Οι μεγάλοι επεξεργαστες διατροφικών εινών έχουν.
Η ρύθμιση συχνά διατηρεί επιβλαβείς ουσίες στο σύστημα τροφίμων ενώ καθιστά παράνομη τη λειτουργία των αγροτών έξω από τα κεντρικά, βιομηχανικά δίκτυα.
Μετά το Food Safety Modernization Act υπό τον Πρόεδρο Obama στις Η{Α, πολλοί αγρότες ξαφνικά δεν μπορούσαν να πουλήσουν απευθείας σε καταστήματα τροφίμων.
Το φαγητό έπρεπε να ταξιδέψει πιο μακριά.
Οι μεσάζοντες έγιναν υποχρεωτικοί.
Οι μικροί παραγωγοί εκδιώχθηκαν.
Το αποτέλεσμα ήταν λιγότερα φρέσκα τρόφιμα, χαμηλότερη θρεπτική αξία και μεγαλύτερη απόσταση μεταξύ ανθρώπων και τροφής.
Ίσως μειώσαμε ορισμένους τύπους τροφιμογενών ασθενειών — αλλά δεν δημιουργήσαμε έναν πιο υγιή πληθυσμό.
Κάθε επίπεδο παρέμβασης μας απομακρύνει περισσότερο από την τροφή, τους αγρότες και την βιολογική αλήθεια.
Οι Ευρωπαίοι αγρότες δεν είναι ακραίοι, σημαίνουν παγκόσμιο συναγερμό!
Μας φωνάζουν ότι η υπερρύθμιση καταστρέφει την ανθεκτικότητα, υπονομεύει την επισιτιστική ασφάλεια και συγκεντρώνει τον έλεγχο της γης και της διατροφής πλήττοντας τη συλλογική ασφάλεια.
www.bankingnews.gr
Πέραν, όμως, από τις εξελίξεις στην Ελλάδα που σχετίζονται με το πολύκροτο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και την κατακόρυφη αύξηση του κόστους παραγωγής, αυτό ακριβώς εξελίσσεται αυτή τη στιγμή σε όλη την Ευρώπη…
Τα τελευταία δύο χρόνια, οι αγρότες σε όλη την Ευρώπη έχουν κινητοποιηθεί σε κλίμακα που θα έπρεπε να κυριαρχεί στους τίτλους των ειδήσεων.
Αντίθετα, αντιμετωπίζεται ως υπόκωφος θόρυβος – καθώς αθροίζονται πολλά συμφέροντα που θέλουν να διαστρέψουν τις διατροφικές μας συνήθειες – να τρώμε ακόμη και κατσαρίδες!
Στην Ολλανδία, οι αγρότες διαμαρτυρήθηκαν για τους κανονισμούς αζώτου που θα οδηγούσαν στη μαζική χρεοκοπία αγροκτημάτων — ακόμη και για επιχειρήσεις που ακολουθούν καινοτόμες μεθόδους.
Στη Γαλλία, οι αγρότες έχουν αποκλείσει αυτοκινητόδρομους και έχουν περικυκλώσει το Παρίσι με τρακτέρ, διαμαρτυρόμενοι για τους φόρους καυσίμων, τους περιορισμούς χρήσης γης και τα αδύνατα βάρη συμμόρφωσης με μια παρανοϊκή νομοθεσία.
Στη Γερμανία, δεκάδες χιλιάδες αγρότες οδήγησαν τρακτέρ στο Βερολίνο λόγω της κατάργησης των φοροαπαλλαγών στο ντίζελ που πολλά αγροκτήματα χρειάζονται για να επιβιώσουν.
Στο Βέλγιο, οι αγρότες έριξαν προϊόντα και κοπριά έξω από κτίρια της ΕΕ στις Βρυξέλλες.
Στην Πολωνία, τη Ρουμανία και την Ουγγαρία, οι αγρότες διαμαρτυρήθηκαν για φτηνές εισαγωγές και κανονισμούς που εφαρμόζονται στους εγχώριους παραγωγούς αλλά όχι στους ξένους ανταγωνιστές.
Αυτά δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά.
Πρόκειται για διαρκείς, πολυεθνικές διαμαρτυρίες από ανθρώπους που τρέφουν ολόκληρες ηπείρους.
Κι όμως, η κάλυψη είναι ελάχιστη, σύντομη ή παρουσιασμένη ως μια ενοχλητική διακοπή και όχι ως μια ύστατη προειδοποίηση.
Ο εφιάλτης των παραγωγών ειναι οι κανονισμοί
Οι Ευρωπαίοι αγρότες δεν διαμαρτύρονται κατά της περιβαλλοντικής υπευθυνότητας.
Πολλοί ήδη εφαρμόζουν μεθόδους συντήρησης της ισορροπίας, μειωμένες εισροές, περιορισμένη βόσκηση, κάλυψη καλλιεργειών και μεθόδους ενίσχυσης του εδάφους.
Αυτό που απορρίπτουν είναι κανονισμοί αποκομμένοι από την πραγματικότητα.
Η παρανοϊκή… πράσινη συμφωνία
Υπό πολιτικές που καθοδηγούνται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και πρωτοβουλίες όπως η Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία, οι αγρότες αντιμετωπίζουν κανόνες που επιβάλλουν αυθαίρετα όρια αζώτου ανά στρέμμα, θεωρούν το συνθετικό άζωτο και το οργανικό άζωτο τα ίδια, απαιτούν να αφαιρείται γη από την παραγωγή ανεξάρτητα από τοπικό πλαίσιο και ζητούν εκτεταμένη αναφορά για τα καλλιεργήσιμα εδάφη και συμμόρφωση που τα μικρά και μεσαία αγροκτήματα δεν μπορούν να αντέξουν.
Δεν πρόκειται πλέον για τις πρακτικές. Υπάρχουν αγρότες αναγεννητικής γεωργίας — χωρίς χημικά, με ολοκληρωμένη κτηνοτροφία, βιολογικά ενεργό έδαφος — οι καλλιέργειες των οποίων εξακολουθούν να ρυθμίζονται μέχρι θανάτου.
Συνοπτικά, εφαρμόζουν πρακτικές γεωργίας που ανανεώνουν και βελτιώνουν τη γη και το οικοσύστημα, αντί να τα εξαντλούν.
Δεν είναι απλώς «οικολόγοι» αγρότες - η έμφαση είναι στην ενίσχυση της γονιμότητας του εδάφους, της βιοποικιλότητας και της ανθεκτικότητας του οικοσυστήματος.
Η βιολογία δεν μπορεί να νομοθετηθεί με πίνακες Excel
Οι αγελάδες στο λιβάδι δεν είναι το ίδιο με τα ζώα σε περιορισμό.
Τα χωράφια με καλυπτική καλλιέργεια και ενσωμάτωση ζώων δεν είναι το ίδιο με τη συνεχή μονοκαλλιέργεια.
Η βροχόπτωση, ο τύπος του εδάφους, η κλίση, το κλίμα και η λειτουργία του οικοσυστήματος έχουν σημασία.
Κι όμως, το ρυθμιστικό πλαίσιο αγνοεί όλα αυτά.
Αντίθετα, βασίζεται σε μοντέλα, μέσους όρους, προβλέψεις τεχνητής νοημοσύνης και «οικο-επιστήμη» αποκομμένη από μετρήσιμα αποτελέσματα.
Οι κανόνες γράφονται μακριά από τα χωράφια, επιβάλλονται ομοιόμορφα σε ριζικά διαφορετικά τοπία και χρηματοδοτούνται από αγρότες που ποτέ δεν κλήθηκαν στο τραπέζι των διαβουλεύσεων.
Αν οι κυβερνήσεις θέλουν λιγότερα χημικά στο σύστημα τροφίμων, η λύση είναι απλή: απαγόρευσή τους.
Στη συνέχεια, να αφεθούν οι αγρότες να προσαρμοστούν και να καινοτομήσουν.
Αυτό που δεν λειτουργεί είναι η ρύθμιση των ίδιων των αγροτών με αυθαίρετα όρια εισροών, που τιμωρεί τη λεπτομέρεια και ενισχύει τη συγκέντρωση της παραγωγής.
Συγκέντρωση της παραγωγής σε τεράστια καρτέλ
Όταν η γεωργία γίνεται αδύνατη, η γη αλλάζει χέρια.
Τα μικρά και μεσαία αγροκτήματα κλείνουν πρώτα. Η οικογενειακή γη πωλείται. Η συγκέντρωση επιταχύνεται. Το θεσμικό κεφάλαιο εισέρχεται. Οι αγρότες γίνονται ενοικιαστές — ή εξαφανίζονται εντελώς.
Οι Ευρωπαίοι αγρότες το καταλαβαίνουν.
Γι’ αυτό είναι θυμωμένοι. Δεν αγωνίζονται για άνεση.
Αγωνίζονται για τη γη τους, το βιοπορισμό τους και τον τρόπο ζωής τους.
Θέλουν να τους αφήσουν ήσυχους να παράγουν τροφή.
Αυτό που βιώνει η Ευρώπη δεν είναι ένα μεμονωμένο φαινόμενο
Κάθε άδεια, επιθεώρηση, εντολή συμμόρφωσης και πρόστιμο λειτουργεί ως σουλτανικός «κεφαλικός» φόρος.
Καμία γενιά δεν φαντάστηκε μια χώρα όπου κάθε σφαγείο πρέπει να σφραγίζεται από ομοσπονδιακό επιθεωρητή, όπου ποινικοποιείται η απευθείας πώληση τροφίμων από τους αγρ’οτες στις κοινότητές τους, ή όπου η καινοτομία εκτός βιομηχανικών μοντέλων είναι ουσιαστικά παράνομη.
Η διατροφική δυστοπία
Κι όμως, εδώ είμαστε.
Αν όλη αυτή η παρέμβαση παρήγαγε εξαιρετικά αποτελέσματα υγείας, ίσως θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι άξιζε.
Αλλά οι πολίτες είναι πιο άρρωστοι από ποτέ.
Πάνω από το 40% των ενηλίκων είναι παχύσαρκοι.
Σχεδόν οι μισοί έχουν προδιαβήτη ή τύπο 2 διαβήτη.
Η μεταβολική δυσλειτουργία είναι πλέον φυσιολογική.
Αυτό δεν συμβαίνει παρά τη ρύθμιση, συμβαίνει παράλληλα με αυτήν.
Γιατί, λοιπόν, μετά από δεκαετίες ρυθμίσεων τροφίμων και αγροτικής παραγωγής, τα αποτελέσματα υγείας καταρρέουν;
Διότι η ρύθμιση δεν στοχεύει το πραγματικό πρόβλημα.
Προστατεύει τα συμφέροντα των εταιρειών.
Οι αγρότες δεν έχουν ισχυρά λόμπι.
Οι χημικές εταιρείες έχουν. Τα σποροπαραγωγικά συμφέρονατα έχουν. Οι μεγάλοι επεξεργαστες διατροφικών εινών έχουν.
Η ρύθμιση συχνά διατηρεί επιβλαβείς ουσίες στο σύστημα τροφίμων ενώ καθιστά παράνομη τη λειτουργία των αγροτών έξω από τα κεντρικά, βιομηχανικά δίκτυα.
Μετά το Food Safety Modernization Act υπό τον Πρόεδρο Obama στις Η{Α, πολλοί αγρότες ξαφνικά δεν μπορούσαν να πουλήσουν απευθείας σε καταστήματα τροφίμων.
Το φαγητό έπρεπε να ταξιδέψει πιο μακριά.
Οι μεσάζοντες έγιναν υποχρεωτικοί.
Οι μικροί παραγωγοί εκδιώχθηκαν.
Το αποτέλεσμα ήταν λιγότερα φρέσκα τρόφιμα, χαμηλότερη θρεπτική αξία και μεγαλύτερη απόσταση μεταξύ ανθρώπων και τροφής.
Ίσως μειώσαμε ορισμένους τύπους τροφιμογενών ασθενειών — αλλά δεν δημιουργήσαμε έναν πιο υγιή πληθυσμό.
Κάθε επίπεδο παρέμβασης μας απομακρύνει περισσότερο από την τροφή, τους αγρότες και την βιολογική αλήθεια.
Οι Ευρωπαίοι αγρότες δεν είναι ακραίοι, σημαίνουν παγκόσμιο συναγερμό!
Μας φωνάζουν ότι η υπερρύθμιση καταστρέφει την ανθεκτικότητα, υπονομεύει την επισιτιστική ασφάλεια και συγκεντρώνει τον έλεγχο της γης και της διατροφής πλήττοντας τη συλλογική ασφάλεια.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών