Συνέντευξη στον Νικόλα Κανελλόπουλο
«Θυμάσαι τότε που...». Πόσο μπορεί να απέχει το… Ρέικιαβικ από τη Ρώμη; Όχι, σε χιλιόμετρα δεν γνωρίζουμε, σε… αναμνήσεις όμως, ο δρόμος θα είναι σίγουρα μακρύς! Και δύσβατος. Διαφορετικός, όπως επιτάσσει η Ζωή και οι αναπόφευκτες αλλαγές της μηχανής του χρόνου, που συμπαρασύρει κυριαρχικά τα πάντα στο διάβα του.
Η Ρώμη, ναι, δε χτίστηκε σε μια μέρα. «Γκρεμίστηκε», όμως, μέσα σ΄ ένα βράδυ το μακρινό πια 2010 από την πράσινη αρμάδα του Νίκου Νιόπλια, του συγγραφέα μιας από τις πιο ένδοξες ευρωπαϊκές στιγμές της παναθηναϊκής ιστορίας. Σαν αυτές που τον έκαναν... Panathinaikos. Πρέσβη. Αξιολογικά δεν την ταξινομούμε, συγκριτικά με άλλες - αυτό το αφήνουμε στην Ιστορία. Ωστόσο, υποχρεούμαστε να αναγνωρίσουμε πως είναι η τελευταία. Και αυτό ακριβώς «πονά» τον Κοζανίτη τεχνικό, όπως μας μοιράζεται αφοπλιστικά. Δυστυχώς ή ευτυχώς, η Ιστορία δεν επιδέχεται διαπραγματεύσεις και… μισόλογα στους απολογισμούς της.
Όπως ακριβώς… δεν εκφράζεται ο τότε τεχνικός του «τριφυλλιού», και ίσως γι’ αυτό – όχι τυχαία επομένως – να την έγραψε κιόλας τότε. Ή μάλλον οι ποδοσφαιριστές. Οι παίκτες του. Τα «εργαλεία» του. Από την άσημη Βίκινγκουρ που παραλίγο να προκαλέσει ένα ιστορικό κάζο, και τις βλέψεις για τον Παναθηναϊκό του Ρούι Βιτόρια, στις εκτενείς αναφορές για αυτόν του… Νίκου Νιόπλια. Παθιασμένος. Χειμαρρώδης. Με γνώση, σεβασμό και αίσθηση ευθύνης (και της συμβολής του) για τις ιστορικές αποφάσεις του τότε και τους κατασταλαγμένους απολογισμούς του τώρα.
Αποκαλύπτει (και αιτιολογεί) την προτεραιότητα του πρωταθλήματος το 2010, μετά τον ευρωπαϊκό θρίαμβο της Ιταλίας και από τους… «galacticos» της περιόδου εκείνης στην Παιανία, καταπιάνεται με το τελευταίο ιστορικό double, την καριέρα του στον ΟΦΗ και τη μαθητεία δίπλα στον Ευγένειο Γκέραρντ, την προπονητική του πορεία, τις κατακτήσεις και το μεγαλύτερο λάθος του. Ευελπιστεί να δει – επιτέλους – την Εθνική να γίνεται ξανά «Επίσημη Αγαπημένη» στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αναπολεί τα δικά του «γαλανόλευκα μωρά» που άγγιξαν την κορυφή της Ευρώπης το 2007 και μας κάνει... ιδιαίτερα στο ρεσιτάλ τακτικής στην επεξήγηση της «σκακιέρας» του «Ολίμπικο», σ' ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία της κουβέντας μας.
Δύο τηλεφωνήματα. Δύο ώρες συνολικά. Μόνο μπάλα. Τόσες ιστορίες ενός ξεχωριστού κεφαλαίου. Πιστεύουμε πως αξίζει τον κόπο. Μια συνέντευξη… σεντόνι, όπως αρμόζει στις επετείους. Γιατί η Ιστορία δεν ξεγράφει, μέχρι να επαναληφθεί, κατά τους ζωτικούς κύκλους της. Μέχρι την επόμενη φορά, λοιπόν. Coach, σ’ ευχαριστούμε. Σ' ευχαριστώ.
Διαβάστε τη συνέχεια στο BNSports!
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών