Άρθουρ Ας: O Αφροαμερικανός που κατέκτησε το Wimbledon και τους περιορισμούς μίας κοινωνίας!

Γράφει η Σταυρούλα Μουστακάτου

Μία γροθιά σηκώνεται ψηλά . Δεν είναι διαμαρτυρία, ούτε έλλειψη σεβασμού. Είναι ίσως η απόδοση της φράσης του Φρίντριχ Νίτσε όταν έλεγε πως «ευτυχία αποτελεί η αίσθηση ότι η δύναμη αυξάνεται και η αντίσταση εξουδετερώνεται». Εκείνη τη μέρα της 5^ης Ιουλίου 1975, ο Άρθουρ Ας στα 32 του χρόνια έκαμψε την…αντίσταση του Τζίμι Κόνορς επικρατώντας στα σετ με 6-1, 6-1, 5-7, 6-4.

Ελάχιστοι μέχρι τη στιγμή της απονομής μπορούσαν να διανοηθούν το τι είχε συμβεί. Ένας Αφροαμερικανός γίνεται για πρώτη (και τελευταία) φορά ηγέτης του Wimbledon και απαντάει σε μία ολόκληρη κοινωνία που του έθετε περιορισμούς. To Κύπελλο του ανήκε. Εκείνος ψιθύριζε ολημερίς «πιστεύω δεν θα χάσω τώρα», ως απάντηση στον εαυτό του για τον χαμένο αγώνα με τον ίδιο αντίπαλο λίγους μήνες νωρίτερα.

Η ιστορία του συγκεκριμένου παιχνιδιού, άλλωστε, δεν είχε ξεκινήσει με τους καλύτερους οιωνούς. Ο συναθλητής του, μόλις δύο εβδομάδες πριν τον μεγάλο τελικό, είχε κάνει μήνυση στον Ας για σχόλια του τελευταίου περί δικές του «φαινομενικά μη πατριωτικές κινήσεις».

Η μη συμμετοχή του Κόνορς στην Αμερικανική ομάδα Davis Cup, λόγω παρουσίας του σε επικερδή παιχνίδια, δεν έβρισκε σύμφωνο τον Ας, ο οποίος μέτρησε και την ένταξή του σε αυτή ανάμεσα στις πρωτιές της καριέρας του. Παρόλα αυτά, το γεγονός δεν στάθηκε άξιο να επηρεάσει τη «μοίρα» του Άρθουρ, που στην πορεία της ζωής του δεν ήταν παρούσα!

Μία χειρουργική επέμβαση στον εγκέφαλο το 1988, αποκάλυψε πως ο πρωταθλητής του Wimbledon, ήταν θετικός στον ιό της ανθρώπινης ανοσοανεπάρκειας (HIV), που προήλθε από μετάγγιση αίματος στην δεύτερη εγχείρηση καρδίας περί το 1983.

Ο ίδιος ο άνθρωπος που δεν του χαρίστηκε τίποτα, θέλησε να προσφέρει ένα μέρος της δικής του «δύναμης», ιδρύοντας κέντρο καταπολέμησης, ενημέρωσης και έρευνας του AIDS για ολόκληρο τον κόσμο. Ο Άρθουρ Ας έφυγε νωρίς… Δεν έπαψε, ωστόσο, στιγμή να «μάχεται» και να πιστεύει! Λάτρεψε το τένις και λατρεύτηκε όσο λίγοι.

Ο απόηχος του θανάτου του στις 6 Φεβρουαρίου 1993 εμπεριείχε μόνο πράξεις αναγνώρισης. Σήμερα το όνομά του μνημονεύεται στο στάδιο “Arthur Ashe’’ , το βασικό γήπεδο διεξαγωγής του τουρνουά του US Open.

Μία νίκη που γυρνά 46 έτη πίσω έμελλε να είναι σταθμός στις…σελίδες του αθλήματος και της κοινωνίας!