Χωρίς καμία ευθύνη και με αυθαίρετο τρόπο οι αποτιμήσεις - Η ατάραχη Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς
Μια πολύ ωραία βιομηχανία με τρελά κέρδη για ΑΕΠΕΥ και συμβουλευτικά τμήματα ελεγκτικών εταιριών έχει στηθεί για την υποτιθέμενη προστασία από τις καταχρηστικές συναλλαγές με συνδεδεμένα μέρη, στις δημόσιες προτάσεις για τη διατύπωση αιτιολογημένης γνώμης του διοικητικού συμβουλίου, σε περιπτώσεις εισφοράς περιουσιακών στοιχείων και άλλες περιπτώσεις όπως ο δικανικός έλεγχος.
Μια βιομηχανία όπου αυτός που διενεργεί τις αποτιμήσεις δεν έχει καμία απολύτως ευθύνη και απλά εισπράττει.
Αν κάποιος διαβάσει τις περίφημες ρήτρες μη ευθύνης πραγματικά καταλαβαίνει ότι πρόκειται για εκθέσεις ιδεών καθώς δεν υπάρχουν συγκεκριμένα πρότυπα που χρησιμοποιούνται, δεν υπάρχει αιτιολόγηση μεθοδολογίας, βασίζονται σε στοιχεία τα οποία δεν γνωστοποιούνται και γενικώς δεν υπάρχει καμία απολύτως ευθύνη.
Νομοθεσία… φλου
Οι νόμοι που διέπουν αυτές τις περιπτώσεις είναι …φλου όπως επίσης και οι οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Βεβαίως, η τελευταία δίνει τη δυνατότητα στα κράτη - μέλη να εφαρμόσουν πλαίσιο ελέγχου που προστατεύει τις μειοψηφίες ή ακόμα και το ίδιο το κράτος από καταχρηστικές και επικίνδυνες πρακτικές (πχ εισφορά περιουσιακών στοιχείων με φουσκωμένες αποτιμήσεις που δημιουργούν εικονικά κεφάλαια σε εταιρίες που στην πραγματικότητα έχουν αρνητική καθαρή θέση) αλλά στην Ελλάδα αυτά δεν έχουν καμία αξία.
Η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς κάνει ότι δεν καταλαβαίνει όπως επίσης και το Υπουργείο Ανάπτυξης και το πάρτι καλά κρατεί. Άλλωστε, τα λεφτά είναι πολλά για πολλούς και το βόλεμα επικρατεί έναντι την αξιοπιστίας και της ουσιαστικής διαφάνειας στη λειτουργία της αγοράς.
Προκειμένου να γίνει αντιληπτό τι ακριβώς συμβαίνει, επισημαίνεται ότι οι αποτιμήσεις των εταιρειών γίνονται με διάφορες μεθόδους και το τελικό αποτέλεσμα προκύπτει από στάθμισή τους.
Οι μέθοδοι
Η βασικότερη μέθοδος που χρησιμοποιείται για την αποτίμηση επιχειρήσεων, είναι η μέθοδος των ελεύθερων μελλοντικών ταμειακών ροών που παράγει η επιχείρηση, βάσει επιχειρηματικού σχεδίου που καταρτίζει ή ίδια ή διοίκησή της το οποίο χρησιμοποιεί ο αποτιμητής, δηλαδή η επιχείρηση ανάλογα με το αποτέλεσμα που επιδιώκει, καταρτίζει το πενταετές συνήθως επιχειρηματικό της σχέδιο και έτσι η αποτίμηση είναι στο σύνολό της παραδοχές, χωρίς κανένα αντικειμενικό κριτήριο.
Μάλιστα, οι παραδοχές δεν δημοσιοποιούνται, πράγμα που θα μπορούσε να ζητήσει η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς αν πραγματικά ήθελε να «συμμαζευτούν» οι επιχειρήσεις αλλά και αυτοί που κάνουν τις αποτιμήσεις και τις εκτιμήσεις του εύλογου και δίκαιου.
Άραγε ποιος ελέγχει τις παραδοχές βάσει των οποίων καταρτίσθηκαν οι μελλοντικές καθαρές ταμιακές εισροές; Τι σχέση έχουν με το παρελθόν της επιχείρησης που είναι το μόνο σίγουρο; Αντικατοπτρίζουν την μελλοντική προβλεπόμενη πορεία της οικονομίας στην οποία δραστηριοποιείται η επιχείρηση και του κλάδου στον οποίο ανήκει; Ή τελικά βάζουμε ό,τι θέλουμε προκειμένου να πάρουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα και να ξεγελάσουμε τον κόσμο;
Ένα δεύτερο σημαντικό στοιχείο σε αυτή τη μέθοδο είναι η χρήση του προεξοφλητικού επιτοκίου, δηλαδή του επιτοκίου με το οποίο προεξοφλούνται οι μελλοντικές προβλεπόμενες χρηματοροές προκειμένου να έλθουν στο σήμερα που εξετάζεται η αξία της επιχείρησης.
Το εν λόγω επιτόκιο με τη σειρά του προκύπτει από άλλες επίσης αυθαίρετες εν πολλοίς μεταβλητές, όπως το επιτόκιο δανεισμού της επιχείρησης, η προσδοκώμενη σχέση ιδίων προς ξένα κεφάλαια, ο συντελεστής beta (μεταβλητότητα) της μετοχής, το χωρίς ρίσκο επιτόκιο, η υπερβάλλουσα απόδοση αγοράς, ο κίνδυνος της χώρας και η ανάπτυξη της επιχείρησης εις το διηνεκές.
Ότι να 'ναι
Πρακτικά σε όλες αυτές τις μεταβλητές ο καθένας βάζει ό,τι τον βολεύει προκειμένου να πάρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αυτό γίνεται κατανοητό με ένα απλό παράδειγμα.
Αν μια επιχείρηση παράγει 5.000.000 χρηματοροές ετησίως κατά μέσον όρο, με προεξοφλητικό επιτόκιο 10%, η αξία της είναι 50.000.000.
Αν οι ροές γίνουν 5.500.000 ετησίως, το προεξοφλητικό επιτόκιο 9,5% και ο συντελεστής ανάπτυξης 2% ετησίως, η αποτίμηση ανεβαίνει σε 74.000.000, δηλαδή «πιάσε το αυγό και κούρευτο».
Νίκος Καρούτζος
nkaroutzos@gmail.com
www.bankingnews.gr
Μια βιομηχανία όπου αυτός που διενεργεί τις αποτιμήσεις δεν έχει καμία απολύτως ευθύνη και απλά εισπράττει.
Αν κάποιος διαβάσει τις περίφημες ρήτρες μη ευθύνης πραγματικά καταλαβαίνει ότι πρόκειται για εκθέσεις ιδεών καθώς δεν υπάρχουν συγκεκριμένα πρότυπα που χρησιμοποιούνται, δεν υπάρχει αιτιολόγηση μεθοδολογίας, βασίζονται σε στοιχεία τα οποία δεν γνωστοποιούνται και γενικώς δεν υπάρχει καμία απολύτως ευθύνη.
Νομοθεσία… φλου
Οι νόμοι που διέπουν αυτές τις περιπτώσεις είναι …φλου όπως επίσης και οι οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Βεβαίως, η τελευταία δίνει τη δυνατότητα στα κράτη - μέλη να εφαρμόσουν πλαίσιο ελέγχου που προστατεύει τις μειοψηφίες ή ακόμα και το ίδιο το κράτος από καταχρηστικές και επικίνδυνες πρακτικές (πχ εισφορά περιουσιακών στοιχείων με φουσκωμένες αποτιμήσεις που δημιουργούν εικονικά κεφάλαια σε εταιρίες που στην πραγματικότητα έχουν αρνητική καθαρή θέση) αλλά στην Ελλάδα αυτά δεν έχουν καμία αξία.
Η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς κάνει ότι δεν καταλαβαίνει όπως επίσης και το Υπουργείο Ανάπτυξης και το πάρτι καλά κρατεί. Άλλωστε, τα λεφτά είναι πολλά για πολλούς και το βόλεμα επικρατεί έναντι την αξιοπιστίας και της ουσιαστικής διαφάνειας στη λειτουργία της αγοράς.
Προκειμένου να γίνει αντιληπτό τι ακριβώς συμβαίνει, επισημαίνεται ότι οι αποτιμήσεις των εταιρειών γίνονται με διάφορες μεθόδους και το τελικό αποτέλεσμα προκύπτει από στάθμισή τους.
Οι μέθοδοι
Η βασικότερη μέθοδος που χρησιμοποιείται για την αποτίμηση επιχειρήσεων, είναι η μέθοδος των ελεύθερων μελλοντικών ταμειακών ροών που παράγει η επιχείρηση, βάσει επιχειρηματικού σχεδίου που καταρτίζει ή ίδια ή διοίκησή της το οποίο χρησιμοποιεί ο αποτιμητής, δηλαδή η επιχείρηση ανάλογα με το αποτέλεσμα που επιδιώκει, καταρτίζει το πενταετές συνήθως επιχειρηματικό της σχέδιο και έτσι η αποτίμηση είναι στο σύνολό της παραδοχές, χωρίς κανένα αντικειμενικό κριτήριο.
Μάλιστα, οι παραδοχές δεν δημοσιοποιούνται, πράγμα που θα μπορούσε να ζητήσει η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς αν πραγματικά ήθελε να «συμμαζευτούν» οι επιχειρήσεις αλλά και αυτοί που κάνουν τις αποτιμήσεις και τις εκτιμήσεις του εύλογου και δίκαιου.
Άραγε ποιος ελέγχει τις παραδοχές βάσει των οποίων καταρτίσθηκαν οι μελλοντικές καθαρές ταμιακές εισροές; Τι σχέση έχουν με το παρελθόν της επιχείρησης που είναι το μόνο σίγουρο; Αντικατοπτρίζουν την μελλοντική προβλεπόμενη πορεία της οικονομίας στην οποία δραστηριοποιείται η επιχείρηση και του κλάδου στον οποίο ανήκει; Ή τελικά βάζουμε ό,τι θέλουμε προκειμένου να πάρουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα και να ξεγελάσουμε τον κόσμο;
Ένα δεύτερο σημαντικό στοιχείο σε αυτή τη μέθοδο είναι η χρήση του προεξοφλητικού επιτοκίου, δηλαδή του επιτοκίου με το οποίο προεξοφλούνται οι μελλοντικές προβλεπόμενες χρηματοροές προκειμένου να έλθουν στο σήμερα που εξετάζεται η αξία της επιχείρησης.
Το εν λόγω επιτόκιο με τη σειρά του προκύπτει από άλλες επίσης αυθαίρετες εν πολλοίς μεταβλητές, όπως το επιτόκιο δανεισμού της επιχείρησης, η προσδοκώμενη σχέση ιδίων προς ξένα κεφάλαια, ο συντελεστής beta (μεταβλητότητα) της μετοχής, το χωρίς ρίσκο επιτόκιο, η υπερβάλλουσα απόδοση αγοράς, ο κίνδυνος της χώρας και η ανάπτυξη της επιχείρησης εις το διηνεκές.
Ότι να 'ναι
Πρακτικά σε όλες αυτές τις μεταβλητές ο καθένας βάζει ό,τι τον βολεύει προκειμένου να πάρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αυτό γίνεται κατανοητό με ένα απλό παράδειγμα.
Αν μια επιχείρηση παράγει 5.000.000 χρηματοροές ετησίως κατά μέσον όρο, με προεξοφλητικό επιτόκιο 10%, η αξία της είναι 50.000.000.
Αν οι ροές γίνουν 5.500.000 ετησίως, το προεξοφλητικό επιτόκιο 9,5% και ο συντελεστής ανάπτυξης 2% ετησίως, η αποτίμηση ανεβαίνει σε 74.000.000, δηλαδή «πιάσε το αυγό και κούρευτο».
Νίκος Καρούτζος
nkaroutzos@gmail.com
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών