γράφει : Αλεξάνδρα Τόμπρα
Σε μία ιδιαίτερη ανάλυση της ελληνικής πραγματικότητας προχώρησε ο αναλυτής της UBS, Stephane Deo, εξηγώντας πως μπορεί η Ελλάδα να χρησιμοποιήσει διάφορα εργαλεία ώστε να επιτύχει γρηγορότερα την εσωτερική υποτίμηση που χρειάζεται ώστε να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα της και να βγει από την κρίση.
Το εργαλείο αυτό το ονομάζει ο Deo «κοινωνικό ΦΠΑ», αποδεικνύοντας ότι οι αναλυτές δεν σχολιάζουν τα μεγέθη μόνο αλλά προτείνουν ενίοτε και λύσεις.
Το μεγαλύτερο κόστος της κοινωνικής ασφάλισης καλύπτεται από τους φόρους στο κόστος εργασίας. Ανάλογα με τη χώρα το μεγαλύτερο μέρος αυτού του κόστους καλύπτεται από τους εργαζόμενους και τους εργοδότες, με αποτέλεσμα το κόστος εργασίας να αυξάνεται σημαντικά. Αυτή η εξέλιξη πλήττει σοβαρά την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, πολύ περισσότερο εάν το κόστος της ασφάλισης καλυπτόταν από ένα είδος «κοινωνικού ΦΠΑ» τα έσοδα του οποίου να διοχετεύονταν στην ενίσχυση των ταμείων.
Ένα τέτοιο μέτρο θα μείωνε το κόστος εργασίας, θα έκανε τα εγχώρια προϊόντα ανταγωνιστικότερα από τα εισαγόμενα, και δεδομένου ότι η ελληνική οικονομία στηρίζεται στην κατανάλωση (τα δύο τρίτα του ελληνικού ΑΕΠ προέρχεται από την κατανάλωση), κάθε αύξηση του ΦΠΑ σε συνδυασμό με τη μείωση της καθαρής αξίας θα βελτίωνε τα έσοδα της κυβέρνησης.
Αυτή η πρόταση της UBS είναι μία μορφή εσωτερικής υποτίμησης, με σκοπό να αυξηθούν οι εξαγωγές της χώρας, ενώ τα μειωθεί το μοναδιαίο κόστος παραγωγής. Παράλληλα, θα μειωθούν σημαντικά οι εισαγωγές, καθώς τα εγχώρια προϊόντα θα αποκτήσουν πλεονέκτημα τιμής με τη μείωση της αρχικής τους αξίας. Έτσι το ισοζύγιο θα τείνει προς πλεονασματικό, ενώ σε μικρό χρονικό διάστημα θα «γυρίσει» θετικά.
Ακούγεται παράλογο;, αναρωτιέται ο Deo. Θυμίζει ότι το ίδιο έκανε η Δανία το 1987 και η Γερμανία το 2007. Το 2008 το ακολούθησε και η Ουγγαρία.
www.bankingnews.gr
Το μεγαλύτερο κόστος της κοινωνικής ασφάλισης καλύπτεται από τους φόρους στο κόστος εργασίας. Ανάλογα με τη χώρα το μεγαλύτερο μέρος αυτού του κόστους καλύπτεται από τους εργαζόμενους και τους εργοδότες, με αποτέλεσμα το κόστος εργασίας να αυξάνεται σημαντικά. Αυτή η εξέλιξη πλήττει σοβαρά την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, πολύ περισσότερο εάν το κόστος της ασφάλισης καλυπτόταν από ένα είδος «κοινωνικού ΦΠΑ» τα έσοδα του οποίου να διοχετεύονταν στην ενίσχυση των ταμείων.
Ένα τέτοιο μέτρο θα μείωνε το κόστος εργασίας, θα έκανε τα εγχώρια προϊόντα ανταγωνιστικότερα από τα εισαγόμενα, και δεδομένου ότι η ελληνική οικονομία στηρίζεται στην κατανάλωση (τα δύο τρίτα του ελληνικού ΑΕΠ προέρχεται από την κατανάλωση), κάθε αύξηση του ΦΠΑ σε συνδυασμό με τη μείωση της καθαρής αξίας θα βελτίωνε τα έσοδα της κυβέρνησης.
Αυτή η πρόταση της UBS είναι μία μορφή εσωτερικής υποτίμησης, με σκοπό να αυξηθούν οι εξαγωγές της χώρας, ενώ τα μειωθεί το μοναδιαίο κόστος παραγωγής. Παράλληλα, θα μειωθούν σημαντικά οι εισαγωγές, καθώς τα εγχώρια προϊόντα θα αποκτήσουν πλεονέκτημα τιμής με τη μείωση της αρχικής τους αξίας. Έτσι το ισοζύγιο θα τείνει προς πλεονασματικό, ενώ σε μικρό χρονικό διάστημα θα «γυρίσει» θετικά.
Ακούγεται παράλογο;, αναρωτιέται ο Deo. Θυμίζει ότι το ίδιο έκανε η Δανία το 1987 και η Γερμανία το 2007. Το 2008 το ακολούθησε και η Ουγγαρία.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών