Σχετικά Άρθρα
Ζακοντίνος (ΕΛΙΣΜΕ): Τα πιθανά αίτια του πολέμου στην Ουκρανία
Ζακοντίνος: Η προοπτική του ψηφιακού ευρώ
Με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ & του Ανατολικού συνασπισμού δημιουργήθηκαν άμεσα συνθήκες γεωπολιτικών ανακατατάξεων πράγμα που αποτυπώνεται θαυμάσια στο βιβλίο του συμβούλου του π. Προέδρου των ΗΠΑ Brezinsky "Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΚΑΚΙΕΡΑ".
Σύμφωνα με αυτόν, οι ΗΠΑ θα πρέπει να επιδιώξουν ώστε να κυριαρχήσουν στο χώρο της Ευρασίας, η οποία χαρακτηρίζεται και από πλευράς πρώτων υλών αλλά και από πλευράς ανθρώπινου δυναμικού το "θησαυροφυλάκιο" της υδρογείου, αποκτώντας αρχικά επιρροή στην Ουκρανία αλλά και στις χώρες της κεντρικής Ασίας και του Καυκάσου που τις ονομάζει «Ευρασιατικά Βαλκάνια».
Σήμερα μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι στην Ευρώπη, σε συνεργασία με την ΕΕ το σχέδιο αυτό σε πρώτη φάση εξελίχθηκε ικανοποιητικά.
Ενταχθηκαν σιγά -σιγά στην Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) και στο ΝΑΤΟ όλα τα πρώην κράτη του ανατολικού συνασπισμού πλησιάζοντας τον κύριο αντικειμενικό στόχο, που δεν ήταν άλλος από την Ουκρανία και δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες για την ένταξή της στους παραπάνω οργανισμούς και χωρίς βέβαια να παραβλέπεται για λίγο αργότερα και της Λευκορωσίας, αφού και αυτή με διάφορες μεθοδεύσεις αποκτούσε φιλοδυτική κυβέρνηση.
Ωστόσο πέρα από την Ουκρανία βρίσκεται το αχανές έδαφος της Ρωσίας και ο αμύθητος πλούτος ενέργειας, στρατηγικών ορυκτών και άλλων πόρων που για να τεθούν στη διάθεση της «φιλελεύθερης» Δύσης θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί ένα παγκόσμιο επεκτατικό και μιλιταριστικό εταιρικό καπιταλιστικό σύστημα όπως αυτό των αγγλοσαξόνων
Όμως υπάρχουν και κάποια γεγονότα που σηματοδοτούν τη μερική διαφοροποίηση αυτού του σχεδίου.
Το 2015, η ρωσική εταιρία GASPROM υπέγραψε συμφωνία με την Γερμανική εταιρία ΕΟΝ, την Αυστριακή OMV, και την Αγγλοολλανδική Royal Dutch Shell για τον διπλασιασμό της μεταφερόμενης ποσότητας φυσικού αερίου μέσω της διαδρομής του North Stream, πράγμα που θα επιτευχθεί με την κατασκευή παράλληλου αγωγού χωρητικότητας 55 δις m3 σε ετήσια βάση.
Στο σημείο αυτό μπορεί να τεθεί το ερώτημα: γιατί η Γερμανία συνέχισε να συνεργάζεται με τη Ρωσική Gasprom, όταν η ίδια αντιπαρατίθετο με τη Ρωσία στο μεγάλο θέμα της Ουκρανίας και όταν η επίθεση της φιλοδυτικής Κυβέρνησης του Κιέβου στην περιοχή των αποσχισθεισών επαρχιών του Ντονμπάς είναι τελικά προς το συμφέρον των Δυτικών καθώς οι πόροι του, συμπεριλαμβανομένης μιας «υψηλά ανεπτυγμένης βιομηχανίας άνθρακα, βιομηχανίας σιδηρούχων μεταλλουργίας, πυκνό δίκτυο μεταφορών, κατασκευής μηχανών, χημικής βιομηχανίας, αλλά και τεράστιες γεωργικές εκτάσεις * αφού το Διεθνές Δυτικό κεφάλαιο λαχταρά να εκμεταλλευθεί?
(*σύμφωνα με το αυστραλιανό ινστιτούτο «Οakland» οι αμερικανικές γεωργικές επιχειρήσεις Dupont Cargill καθώς και η αγορασθείσα από την γερμανική Bayer, Monsanto έχουν αποκτήσει δικαιώματα εκμετάλλευσης σε 170k km3.)
«Άλλη διάσταση»…
Κάτω από αυτές τις συνθήκες & των επιφανειακών επεξηγήσεων, η απάντηση στο πιο πάνω ερώτημα αν και κάπως παρακινδυνευμένη θα πρέπει να είναι η εξής:
η επιλογή αυτή θα έκανε την Δυτική Ευρώπη να εξαρτάται ενεργειακά όλο και περισσότερο από τη Ρωσία με το δεδομένο ότι τα κοιτάσματα της Βόρειας Θάλασσας από τα οποία προμηθεύεται το 35% της ενέργειας που καταναλίσκει όλο και εξασθενούν ενώ λύση, μέσω της μεταφοράς L.N.G. (υγροποιημένο Φ.Α.) εκτός του ότι είναι ακριβό, θα χρειαζόντουσαν νέες υποδομές σημαντικού κόστους.
Έτσι λοιπόν, η συγκεκριμένη συμφωνία είχε καθαρά γεωπολιτικό χαρακτήρα, καθόσον αφενός ο διπλασιασμός της χωρητικότητας του North Stream θα έδινε τη δυνατότητα στη Ρωσία να εξυπηρετεί τους Δυτικούς πελάτες της, ενώ ταυτόχρονα θα μπορούσε να απενεργοποιεί τους αγωγούς Φ.Α. που διέρχονται από την Ουκρανία στους οποίους υπάρχουν αμερικανικά συμφέροντα, αφετέρου καθιστούσε τη Γερμανία που αποτελεί την κυρίαρχη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ενωση αυτομάτως και ενεργειακό κόμβο.
Έτσι το θέμα αποκτά άλλη διάσταση και φυσικά το δέχεται ασμένως, πράγμα που μπορεί να ερμηνευθεί ότι η στρατηγική της Γερμανίας είναι προσανατολισμένη στον έλεγχο της Ευρώπης.
Υπόψη οι Γερμανικές εταιρίες κυριαρχούν σε μεγάλο μέρος των δικτύων παροχής ενέργειας και κοινής ωφελείας σε όλη την Δ. Ευρώπη, κυρίως μέσω της Γερμανικής ΕΟΝ, η οποία έχει ανάλογες θυγατρικές σε 12 χώρες της Ευρώπης και βέβαια σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να παραβλέπεται η σημαντική δραστηριότητα των Γερμανικών εταιριών RWE και BASF με αντίστοιχο αντικείμενο και που διαθέτουν σημαντικότατα δίκτυα υποδομών.
Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν η Γερμανία θα προσπαθούσε να αξιοποιήσει υπέρ της την ενεργειακή δύναμη της Ρωσίας επηρεάζοντας μέσω της ενέργειας που θα διαχειρίζεται την πολιτική χωρών όπως η Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία κλπ. ενώ παράλληλα η οικονομική της ευρωστία της που κατά μεγάλο μέρος οφείλεται στην πολιτική του “ordoliberalismus” και την φθηνή ρωσική ενέργεια της επέτρεπε να παράγει ανταγωνιστικά προϊόντα και να ασκεί επιρροή σε όλες τις χώρες της ευρωζώνης, ιδιαίτερα όμως στις χώρες του Ευρωπαικού νότου με προβληματική οικονομία όπως π.χ. η χώρα μας.
Η εξέλιξη αυτή δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι υφίστατο συμφωνία στρατηγικού χαρακτήρα ανάμεσα στη Ρωσία και τη Γερμανία που μάλλον το αντικείμενό της θα πρέπει να είναι η επαναχάραξη των ζωνών επιρροής και η διασφάλιση κοινών συνόρων.
Βέβαια ανατρέχοντας στην ιστορία μπορούμε να δούμε ότι οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών έχουν περάσει από φοβερές διακυμάνσεις, που από την απόλυτη συνεργασία (σύμφωνα Ραπάλο, Σύμφωνο Ρίμπετροπ –Μολότοφ), έφθασαν στο ολοκαύτωμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και κατά συνέπεια η συμφωνία αυτή να μην είναι το απόλυτο σημάδι ειρηνικής συνύπαρξης & αυτό φάνηκε «σήμερα»με τον τρόπο που επεβλήθει από τα αγγλοαμερικανικά συμφέροντα που έχουν κατορθώσει να ποδηγετούν την ουκρανική κυβερνώσα elite.
Αναμφίβολα η σημερινές εξελίξεις διέλυσαν αυτήν την προοπτική τουλάχιστον προς το παρόν και έθεσαν την γερμανική αλλά και την ευρωπαϊκή οικονομία επί «ξηρού ακμής» και δεν προοιωνίζουν τίποτα το θετικό λαμβανομένων των απειλών ένθεν και ένθεν.
Τέλος για την αντιμετώπιση της σημερινής κατάστασης και τη επανασύσταση του ευρωπαϊκού status σίγουρα υπάρχουν τρόποι εξόδου από την παρούσα κρίση που ωστόσο λαμβανομένου υπόψη της στρατηγικής δύναμης της Ρωσίας απαιτούν τη μετατροπή της Ουκρανίας σε ένα αποστρατιωτικοποιημένο κράτος που θα σέβεται και θα επιβάλλει τα δικαιώματα και την ισότητα του ρωσικού πληθυσμού της.
Δημήτρης Α. Ζακοντίνος
Οικονομολόγος
π. Αντιπρόεδρος ΕΛΙΣΜΕ
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών