Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία ακόμη δεν έχει καταφέρει να προσαρμόσει τη ρητορική της μπροστά στη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται
Σε μια σύγκριση του έλληνα πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα και του ισπανού πρώην πρωθυπουργού, Jose Luis Rodriguez Zapatero, ο οποίος αναγκάστηκε να λάβει τα δύσκολα μέτρα προσαρμογής τον Μάιο του 2010, προχωρά η ισπανική εφημερίδα «El Pais», τονίζοντας και την ανικανότητα της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες που δημιουργούνται.
Όπως αναφέρεται, για το κύρος του Zapatero υπήρχε «ένα πριν και ένα μετά» από την παρουσίασε ενώπιον του ισπανικού κοινοβουλίου των μέτρων προσαρμογής τον δραματικό Μάιο του 2010.
Ο Τσίπρας, αντιθέτως, με την εξαίρεση ενός σημαντικού μέρους του κόμματός του, έχει καταφέρει να διατηρήσει σχεδόν αναλλοίωτη τη φιγούρα του ως μεγάλου ηγέτη της Αριστεράς.
Και οι δύο, ωστόσο, είχαν να κάνουν με παρόμοια απειθαρχία από το ίδιο το κόμμα τους.
Ο Zapatero έχει περάσει στην ιστορία ως μια τραγική προσωπικότητα, αναγκασμένος να κατεβάσει το κεφάλι έναντι της ύβρις των ευρωπαίων τεχνοκρατών, ενώ ο Τσίπρας συνεχίζει να παρουσιάζεται ως η μεγάλη ελπίδα της ηπείρου και ακόμη περισσότερο, ως ο μεγάλος πολιτικός που αναδιπλώνεται στρατηγικά προκειμένου να μην αυξήσει τα βάσανα για τον λαό του και που περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να κάνει πραγματικότητα τα ιδανικά του.
Ο Τσίπρας, παράλληλα, είχε την υποστήριξη της ελληνικής Δεξιάς κατά τη «ρεαλιστική στροφή» που έκανε, ενώ αντιθέτως ο Zapatero έπρεπε να αντιμετωπίσει την εγκατάλειψη εκ μέρους του μεγαλύτερου μέρους της αντιπολίτευσης, εκείνων που αργότερα θα έδιναν μια αποφασιστική στροφή στα μέτρα με τα οποία ήταν αντίθετοι μέχρι τότε.
Η Ελλάδα δεν είναι η Ισπανία, φυσικά.
Η Ισπανία βρέθηκε σε κίνδυνο και διασώθηκε, και η άλλη έφθασε στα πρόθυρα του Grexit.
Ο ένας αρνήθηκε την κρίση και τέθηκε επικεφαλής κατά τη διάρκεια της πρώτης του θητείας, ο άλλος προσπάθησε να αλλάξει αυτό που οι προκάτοχοί του είχαν καταστρέψει.
Όμως, εξαιρουμένων αυτών των διαφορών, οι οποίες δεν είναι ασήμαντες, αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι ότι και οι δύο ηγέτες έχουν πληγεί.
Ωστόσο, γιατί και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για αποδοχή μέτρων ετερόνομων και μια σαφή αδυναμία να ξεφύγουν από αυτό που ονομάζεται ως «υπαγόρευση» από τη Γερμανία και τις Βρυξέλλες, κάτι που από τον ευρωπαϊκό Νότο εκλαμβάνεται ως το μεγαλύτερο κακό, διερωτάται η ισπανική εφημερίδα.
Ο λόγος είναι απλός και θα πρέπει να τον αναζητήσουμε στη δομική στρατηγική ρεαλιστικότητας στη ρητορική τους.
Ο Zapatero ήταν ο τυπικός σοσιαλδημοκράτης και γι' αυτό «υπέκυψε» στον οικονομικό καπιταλισμό.
Ο Τσίπρας, αντιθέτως, είναι ο τραγικός ήρωας που αναγκάστηκε να αναλάβει την ηράκλεια εργασία να λυγίσει ενώπιον των ισχυρών.
Αυτός που τώρα αναδιπλώνεται και που αναμένει από τους ισπανούς ομοϊδεάτες να αναλάβουν την εξουσία και έτσι να… επιτεθούν στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα.
Μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο αφελής, αλλά πρόκειται για κάτι που λείπει από τη σημερινή σοσιαλδημοκρατία.
Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία ακόμη δεν έχει καταφέρει να προσαρμόσει τη ρητορική της μπροστά στη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται.
www.bankingnews.gr
Όπως αναφέρεται, για το κύρος του Zapatero υπήρχε «ένα πριν και ένα μετά» από την παρουσίασε ενώπιον του ισπανικού κοινοβουλίου των μέτρων προσαρμογής τον δραματικό Μάιο του 2010.
Ο Τσίπρας, αντιθέτως, με την εξαίρεση ενός σημαντικού μέρους του κόμματός του, έχει καταφέρει να διατηρήσει σχεδόν αναλλοίωτη τη φιγούρα του ως μεγάλου ηγέτη της Αριστεράς.
Και οι δύο, ωστόσο, είχαν να κάνουν με παρόμοια απειθαρχία από το ίδιο το κόμμα τους.
Ο Zapatero έχει περάσει στην ιστορία ως μια τραγική προσωπικότητα, αναγκασμένος να κατεβάσει το κεφάλι έναντι της ύβρις των ευρωπαίων τεχνοκρατών, ενώ ο Τσίπρας συνεχίζει να παρουσιάζεται ως η μεγάλη ελπίδα της ηπείρου και ακόμη περισσότερο, ως ο μεγάλος πολιτικός που αναδιπλώνεται στρατηγικά προκειμένου να μην αυξήσει τα βάσανα για τον λαό του και που περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να κάνει πραγματικότητα τα ιδανικά του.
Ο Τσίπρας, παράλληλα, είχε την υποστήριξη της ελληνικής Δεξιάς κατά τη «ρεαλιστική στροφή» που έκανε, ενώ αντιθέτως ο Zapatero έπρεπε να αντιμετωπίσει την εγκατάλειψη εκ μέρους του μεγαλύτερου μέρους της αντιπολίτευσης, εκείνων που αργότερα θα έδιναν μια αποφασιστική στροφή στα μέτρα με τα οποία ήταν αντίθετοι μέχρι τότε.
Η Ελλάδα δεν είναι η Ισπανία, φυσικά.
Η Ισπανία βρέθηκε σε κίνδυνο και διασώθηκε, και η άλλη έφθασε στα πρόθυρα του Grexit.
Ο ένας αρνήθηκε την κρίση και τέθηκε επικεφαλής κατά τη διάρκεια της πρώτης του θητείας, ο άλλος προσπάθησε να αλλάξει αυτό που οι προκάτοχοί του είχαν καταστρέψει.
Όμως, εξαιρουμένων αυτών των διαφορών, οι οποίες δεν είναι ασήμαντες, αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι ότι και οι δύο ηγέτες έχουν πληγεί.
Ωστόσο, γιατί και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για αποδοχή μέτρων ετερόνομων και μια σαφή αδυναμία να ξεφύγουν από αυτό που ονομάζεται ως «υπαγόρευση» από τη Γερμανία και τις Βρυξέλλες, κάτι που από τον ευρωπαϊκό Νότο εκλαμβάνεται ως το μεγαλύτερο κακό, διερωτάται η ισπανική εφημερίδα.
Ο λόγος είναι απλός και θα πρέπει να τον αναζητήσουμε στη δομική στρατηγική ρεαλιστικότητας στη ρητορική τους.
Ο Zapatero ήταν ο τυπικός σοσιαλδημοκράτης και γι' αυτό «υπέκυψε» στον οικονομικό καπιταλισμό.
Ο Τσίπρας, αντιθέτως, είναι ο τραγικός ήρωας που αναγκάστηκε να αναλάβει την ηράκλεια εργασία να λυγίσει ενώπιον των ισχυρών.
Αυτός που τώρα αναδιπλώνεται και που αναμένει από τους ισπανούς ομοϊδεάτες να αναλάβουν την εξουσία και έτσι να… επιτεθούν στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα.
Μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο αφελής, αλλά πρόκειται για κάτι που λείπει από τη σημερινή σοσιαλδημοκρατία.
Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία ακόμη δεν έχει καταφέρει να προσαρμόσει τη ρητορική της μπροστά στη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών