Τα γεράκια του Λευκού Οίκου θέλουν πόλεμο με την Κίνα, αυτό πήγε να προλάβει ο Kissinger

Ήταν μια συνάντηση επική που αποτυπώθηκε στην ιστορία με μια φωτογράφηση που σπανίζει στους αιώνες αυτή του Προέδρου Xi Jinping κατά την υποδοχή του εκατονταετή «παλαιού φίλου της Κίνας» Henry Kissinger στο Πεκίνο 52 χρόνια μετά την έναρξη της διπλωματίας του πινγκ πονγκ!
Αντικατοπτρίζοντας τη σχολαστική κινεζική προσοχή στο πρωτόκολλο, συναντήθηκαν στη Βίλα 5 του Κρατικού Ξενώνα Diaoyutai - ακριβώς εκεί όπου ο Kissinger συναντήθηκε για πρώτη φορά προσωπικά με τον Zhou Enlai το 1971, προετοιμάζοντας την επίσκεψη του Nixon το 1972 στην Κίνα.
Ο Kissinger έγινε δεκτός επίσης από τον Διευθυντή του Γραφείου της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΚ Wang Yi και τον υπουργό Εθνικής Άμυνας Li Shangfu.

Έπος: «Ο Kissinger (ξανα-)Πάει Πεκίνο

Η επίσκεψή του έγινε δημοφιλές θέμα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης της Κίνας, ωστόσο το έπος «Ο κ. Kissinger Πάει Πεκίνο» ήταν μια «ανεπίσημη», μεμονωμένη απόπειρα προσπάθειας επιδιόρθωσης των ολοένα και διαλυόμενων σινο-αμερικανικών σχέσεων, χωρίς να εκπροσωπεί επίσημα την αμερικανική κυβέρνηση.
Όλοι όσοι ασχολούνται με τη γεωπολιτική γνωρίζουν τη θρυλική διατύπωση του Kissinger: Το να είσαι εχθρός των ΗΠΑ είναι επικίνδυνο, το να είσαι φίλος των ΗΠΑ είναι μοιραίο.
Η ιστορία αφθονεί σε παραδείγματα, από την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα έως τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Ουκρανία.
Όπως υποστήριξαν ιδιαιτέρως αρκετοί Κινέζοι μελετητές, εάν πρέπει να υποστηριχθεί αυτή η λογική και «σεβόμενοι τη σοφία αυτού του 100χρονου διπλωμάτη», ο Xi και το Πολιτικό Γραφείο θα πρέπει να διατηρήσουν τη σχέση Κίνας-ΗΠΑ ως έχει: «παγωμένη», όπως επισημαίνει ο Βραζιλιάνος γεωπολιτικός αναλυτής Pepe Escobar.
Εξάλλου, σκέφτονται ότι το να είσαι εχθρός των ΗΠΑ είναι επικίνδυνο αλλά διαχειρίσιμο για ένα κυρίαρχο Πολιτιστικό κράτος όπως η Κίνα.
Επομένως, το Πεκίνο θα πρέπει να διατηρήσει «την έντιμη και λιγότερο επικίνδυνη κατάσταση» του εχθρού των ΗΠΑ.

Ο κόσμος μέσα από τα μάτια της Ουάσιγκτον

Αυτό που πραγματικά συμβαίνει στα πίσω δωμάτια της σημερινής αμερικανικής κυβέρνησης δεν αντικατοπτρίστηκε από την υψηλού προφίλ ειρηνευτική πρωτοβουλία του Kissinger, αλλά από έναν εξαιρετικά μαχητικό Edward Luttwak.
Ο 80χρνος Luttwak, μπορεί να μην έχει τόσο εμφανή επιρροή όσο ο Kissinger, αλλά ως στρατηγός στα... παρασκήνια, συμβουλεύει το Πεντάγωνο σε όλο το φάσμα της εξωτερικής πολιτικής, για πάνω από πέντε δεκαετίες και μάλιστα το βιβλίο του για τη στρατηγική της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, για παράδειγμα, βασισμένο σε μεγάλο βαθμό σε κορυφαίες ιταλικές και βρετανικές πηγές, είναι κλασικό.
Ο Luttwak, θεωρείται «μάστορας της εξαπάτησης» και δίνεικ πολύτιμα ψήγματα όσον αφορά τις σημερινές κινήσεις της Ουάσιγκτον, ξεκινώντας από τον ισχυρισμό του ότι οι ΗΠΑ –εκπροσωπούμενες από την κυβέρνηση Biden– θέλουν να κάνουν μια συμφωνία με τη Ρωσία.
Αυτό εξηγεί γιατί ο επικεφαλής της CIA, William Burns, στην πραγματικότητα ένας ικανός διπλωμάτης, κάλεσε τον ομόλογό του, επικεφαλής του SVR, Sergei Narishkin (Ρωσική Υπηρεσία Εξωτερικών Πληροφοριών) για να διορθώσει τα πράγματα «επειδή υπάρχει κάτι άλλο μεγαλύτερης ανησυχίας το οποίο είναι πιο... απεριόριστο».
Αυτό που είναι «απεριόριστο» και που καθρεφτίζουν τα λεγόμενα Luttwak, είναι η προσπάθεια του Xi Jinping να «ετοιμαστευτεί για πόλεμο».
Και αν γίνει πόλεμος, ο Luttwak ισχυρίζεται ότι «φυσικά η Κίνα θα χάσει!»
Αυτή είναι γενικά η υπέρτατη αυταπάτη των Straussianών συντηρητικών της αμερικανικής πολιτικής.

Τι δεν αντιλαμβάνεται ή δεν θέλει να δει ο Luttwak....

Ο Luttwak φαίνεται να μην έχει κατανοήσει την προσπάθεια της Κίνας για επισιτιστική αυτάρκεια: την χαρακτηρίζει ως απειλή.
Το ίδιο και για τον Xi χρησιμοποιώντας μια «πολύ επικίνδυνη» έννοια, την «αναζωογόνηση του κινεζικού λαού»: αυτό είναι «πράγμα σαν του Mussolini», λέει ο Luttwak.
«Πρέπει να γίνει πόλεμος για να αναζωογονηθεί η Κίνα».
Η έννοια της «αναζωογόνησης» – στην πραγματικότητα καλύτερα μεταφρασμένη ως «αναβίωση» – έχει απήχηση στους κύκλους της Κίνας τουλάχιστον από την ανατροπή της δυναστείας Qing το 1911.
Δεν επινοήθηκε από τον Xi.
Κινέζοι μελετητές επισημαίνουν ότι αν δείτε αμερικανικά στρατεύματα να φτάνουν στην Ταϊβάν ως «σύμβουλοι», πιθανότατα θα προετοιμαζόσασταν και εσείς για να πολεμήσετε.
Αλλά ο Luttwak υπηρετεί μια αποστολή: «Δεν πρόκειται για Αμερική, Ευρώπη, Ουκρανία, Ρωσία.
Πρόκειται για τον «μοναδικό δικτάτορα».
Δεν υπάρχει Κίνα.
Υπάρχει μόνο ο Xi Jinping», επιμένει.
Και ο Luttwak επιβεβαιώνει ότι ο Josep Borrell της ΕΕ και η κυρίαρχη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ursula von der Leyen υποστηρίζουν πλήρως το όραμά του.

... αλλά δίνει όλο το παιχνίδι!

Ο Luttwak όμως δίνει στην πραγματικότητα όλο το παιχνίδι: «Η Ρωσική Ομοσπονδία, όπως είναι, δεν είναι αρκετά δυνατή για να συγκρατήσει την Κίνα όσο θα θέλαμε».
Εξ ου και η στροφή του συνδυασμού Biden για να «παγώσει» τη σύγκρουση στο Donbass και να αλλάξει θέμα.
Εξάλλου, «αν αυτή [η Κίνα] είναι η απειλή, δεν θέλετε να καταρρεύσει η Ρωσία», εξηγεί ο Luttwak.
Ας κηρύξουμε μια «ηθική νίκη» και ας φύγουμε
Στη Ρωσία, η αντιπαράθεση Kissinger εναντίον Luttwak αποκαλύπτει κρίσιμες ρωγμές καθώς οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν μια υπαρξιακή σύγκρουση που δεν υπήρξε ποτέ στο πρόσφατο παρελθόν.
Μια σταδιακή στροφή είναι ήδη σε εξέλιξη – ή μοιάζει με στροφή U, με τα κύρια μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ και τους αφελείς να ακολουθούν:

Ο Luttwak εκφράζει ήδη τη βαθύτερη ατζέντα τους: ο πραγματικός πόλεμος είναι στην Κίνα και η Κίνα «θα χάσει».

Τουλάχιστον ορισμένοι ψύχραιμοι παίκτες γύρω από την κυβέρνηση Biden - όπως ο Burns - φαίνεται να έχουν κατανοήσει τη κολοσσιαία στρατηγική γκάφα των ΗΠΑ να δεσμεύονται δημόσια σε έναν «Πόλεμο για Πάντα», υβριδικό ή άλλο, εναντίον της Ρωσίας για λογαριασμό του Κιέβου.
Αυτό θα σήμαινε, καταρχήν, ότι η Ουάσιγκτον δεν μπορεί απλώς να αποχωρήσει όπως έκανε στο Βιετνάμ και το Αφγανιστάν.
Ωστόσο, οι Ηγεμόνες απολαμβάνουν το προνόμιο να απομακρύνονται: στο κάτω-κάτω ασκούν την κυριαρχία τους, όχι οι υποτελείς τους.
Οι Ευρωπαίοι υποτελείς προορίζονται να μείνουν στον πόλεμο μέχρι να σαπίσουν.
Το off-ramp που επιβεβαιώθηκε από τον Luttwak υπονοεί ότι η Ουάσιγκτον κήρυξε κάποιου είδους «ηθική νίκη» στην Ουκρανία –η οποία ούτως ή άλλως ελέγχεται ήδη από τη BlackRock– ώστε στη συνέχεια να μετακινήσει τα όπλα προς την Κίνα.

Δεν θα είναι περίπατος η αντιμετώπιση της Κίνας

Ωστόσο, ακόμη και αυτό δεν θα είναι... περίπατος, επειδή η Κίνα και οι BRICS+ που πρόκειται να επεκταθούν επιτίθενται ήδη στις ΗΠΑ στα θεμέλιά τους: την ηγεμονία του δολαρίου.
Χωρίς αυτό, οι ίδιες οι ΗΠΑ θα πρέπει να χρηματοδοτήσουν τον πόλεμο κατά της Κίνας.
Κινέζοι μελετητές θεωρούν ότι αυτή μπορεί να είναι η τελευταία γκάφα που των ΗΠΑ στη σύντομη ιστορία τους.
Όπως συνόψισε ένας από αυτούς, «έχουν μπερδευτεί σε έναν υπαρξιακό πόλεμο και, ως εκ τούτου, στον τελευταίο πόλεμό τους.
Όταν έρθει το τέλος, θα πουν ψέματα ως συνήθως και θα κηρύξουν τη νίκη, αλλά όλοι οι άλλοι θα γνωρίζουν την αλήθεια, ειδικά οι... υποτελείς».
Και αυτό μας φέρνει στην στροφή 180 μοιρών του πρώην συμβούλου εθνικής ασφάλειας Zbigniew Brzezinski (συγγραφέα της «Μεγάλης Σκακιέρας»), ευθυγραμμίζοντάς την, με τον Kissinger, όχι με τον Luttwak.

Η Μεγάλη Σκακιέρα και η Καταστροφή της «Διεθνούς Τάξης που βασίζεται σε Κανόνες»

Η «Μεγάλη Σκακιέρα», που δημοσιεύτηκε το 1997, πριν από την εποχή της 11ης Σεπτεμβρίου, υποστήριξε ότι οι ΗΠΑ πρέπει να κυριαρχούν έναντι οποιασδήποτε περιφερειακής ή άλλης δύναμης που ανέρχεται στην Ευρασία.
Ο Brzezinski δεν έζησε για να δει τη ζωντανή ενσάρκωση του απόλυτου εφιάλτη του: τη στρατηγική συνεργασία Ρωσίας-Κίνας.
Αλλά ήδη πριν από επτά χρόνια –δύο χρόνια μετά την επανάσταση του Μαϊντάν στο Κίεβο– τουλάχιστον κατάλαβε ότι ήταν επιτακτική ανάγκη να «ευθυγραμμιστεί εκ νέου η αρχιτεκτονική της παγκόσμιας ισχύος».
Η κρίσιμη διαφορά σήμερα, σε σύγκριση με πριν από επτά χρόνια, είναι ότι οι ΗΠΑ είναι ανίκανες, σύμφωνα με τον Brzezinski, «να αναλάβουν το προβάδισμα στην αναπροσαρμογή της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής ισχύος με τέτοιο τρόπο ώστε η βία (…) να μπορεί να περιοριστεί χωρίς να καταστρέψει την παγκόσμια τάξη».
Είναι η στρατηγική εταιρική σχέση Ρωσίας-Κίνας που πρωτοστατεί – ακολουθούμενη από την Παγκόσμια Πλειοψηφία – για να συγκρατήσει και τελικά να καταστρέψει την ηγεμονική «διεθνή τάξη που βασίζεται σε κανόνες».

Το ερώτημα και το κρίσιμο διακύβευμα της παρούσας συγκυρίας

Όπως το συνόψισε ο Michael Hudson, το απόλυτο ερώτημα σε αυτή τη συγκυρία είναι «αν τα οικονομικά κέρδη και η αποτελεσματικότητα θα καθορίσουν το παγκόσμιο εμπόριο, τα πρότυπα και τις επενδύσεις ή αν οι μεταβιομηχανικές οικονομίες των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ θα επιλέξουν να καταλήξουν να μοιάζουν με τις ταχέως ερημωμένες και αποβιομηχανοποιημένες χώρες της Ουκρανίας ή της Αγγλίας».
Άρα το όνειρο ενός πολέμου κατά της Κίνας πρόκειται να αλλάξει αυτές τις γεωπολιτικές και γεωοικονομικές επιταγές;
Η απάντηση κρύβεται στον Έλληνα Θουκιδίδη και την θεωρία του ισχυρού που προχωρά όσο του μπορεί με τις δυνάμεις του και στον αδύνατο που υποχωρεί όσο του επιβάλλει η αδυναμία του.
Ο πραγματικός πόλεμος είναι ήδη σε εξέλιξη – αλλά σίγουρα δεν έχει εντοπιστεί από τον Kissinger, τον Brzezinski και πολύ λιγότερο τον Luttwak και τους συντηρητικούς των ΗΠΑ.
Ο Michael Hudson, για άλλη μια φορά, το συνόψισε: όταν πρόκειται για την οικονομία, οι ΗΠΑ και η ΕΕ «το στρατηγικό λάθος της απομόνωσης από τον υπόλοιπο κόσμο είναι τόσο τεράστιο, τόσο ολοκληρωτικό, που οι επιπτώσεις του ισοδυναμούν με παγκόσμιο πόλεμο».

www.bankingnews.gr