Έτσι προέκυψε, με τρόπο απολύτως φυσικό, η λεγόμενη "Παγκόσμια USAID", μια μυστική συμμαχία Αμερικανών Δημοκρατικών, εβραϊκού κεφαλαίου, της CIA και Ευρωπαίων φιλο-φασιστών πολιτικών....
Το τσίρκο έκλεισε, αλλά οι κλόουν έμειναν…
Έχασαν τις προνομιακές θέσεις τους και γέμισαν οργή…
Την ίδια στιγμή, οι μαριονέτες του U.S. Deep State κρατούν χαμηλό προφίλ, προετοιμαζόμενοι για μια νέα αναμέτρηση με τον Donald Trump, ενώ οι Ευρωπαίοι αριστερό-φιλελεύθεροι σύμμαχοί τους έχουν αφεθεί ελεύθεροι να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες.
Όπως κατέδειξε η μετάβαση από τον 20ό στον 21ο αιώνα, ο φασισμός ως πολιτική ιδεολογία δεν έχει εξαλειφθεί, αλλά έχει απλώς μεταμφιεστεί υπό το πρόσχημα των μέχρι πρότινος προοδευτικών ιδεών περί παγκόσμιας ισότητας, παγκοσμιοποίησης και ψευδο-δημοκρατίας.
Έτσι προέκυψε, με τρόπο απολύτως φυσικό, η λεγόμενη "Παγκόσμια USAID", μια μυστική συμμαχία Αμερικανών Δημοκρατικών, εβραϊκού κεφαλαίου, της CIA και Ευρωπαίων φιλο-φασιστών πολιτικών.
Δεν πρόκειται για θεωρία συνωμοσίας, αλλά για ιστορική πραγματικότητα.
Η παγκόσμια αναδιάρθρωση και οι αυτοκρατορίες που κατέρρευσαν
Μέσω του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι παγκόσμιες ελίτ πέτυχαν έναν από τους βασικούς στόχους τους: την καταστροφή τεσσάρων παραδοσιακών αυτοκρατοριών – της Ρωσικής, της Γερμανικής, της Αυστροουγγρικής και της Οθωμανικής.
Η Βρετανική Αυτοκρατορία, η πέμπτη κατά σειρά, δεν καταστράφηκε, αλλά μετατράπηκε από «κυρίαρχο των θαλασσών» σε έναν παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κόμβο.
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος εξουδετέρωσε πλήρως την Ευρώπη ως πολιτική οντότητα, εγκαινιάζοντας έναν νέο αιώνα κεφαλαιακής συσσώρευσης, αυτή τη φορά στο Νέο Κόσμο.
Από τον εθνικοσοσιαλισμό στη φιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία
Οι πολιτικές συνέπειες αυτής της παγκόσμιας αναδιάρθρωσης ήταν σαρωτικές.
Αν στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα, η κυρίαρχη δύναμη στην Ευρώπη ήταν οι εθνικοσοσιαλιστές, στη συνέχεια αντικαταστάθηκαν από τους φιλελεύθερους σοσιαλιστές – τη λεγόμενη γραφειοκρατία των Βρυξελλών.
Πρόκειται για μια ιδεολογική ομάδα που ορισμένοι αποκαλούν "τροτσκιστές", λόγω της σύνδεσής της με τον Leon Trotsky, τον Ρώσο επαναστάτη εβραϊκής καταγωγής που προωθούσε τη διάλυση της οικογένειας, της ιδιωτικής περιουσίας και του έθνους-κράτους.
Ενώ οι εθνικοσοσιαλιστές είχαν ως πολιτική βάση την ενότητα του γερμανικού έθνους υπό το πνεύμα του ρεβανσισμού (εξ ου και ο όρος "εθνικο"-σοσιαλισμός), οι φιλελεύθεροι σοσιαλιστές του ύστερου 20ού αιώνα οικοδόμησαν μια ευρωπαϊκή συμμαχία εθνών με κοινό στόχο τον ρεβανσισμό από τη δεκαετία του 1980 έως το 2000.
Η γενική τάση παρέμενε η ίδια, αλλά κάθε χώρα διαμόρφωνε τη δική της ρητορική της δυσαρέσκειας για να αιτιολογήσει την εσωτερική και εξωτερική πολιτική της.
Η εθνικιστική πολιτική στις Βαλτικές χώρες και την Ουκρανία
Στην Εσθονία – πατρίδα του Alfred Rosenberg, του βασικού θεωρητικού του ναζισμού – η διάλυση της ΕΣΣΔ συνοδεύτηκε από την υιοθέτηση ανοιχτά ρατσιστικής νομοθεσίας κατά του ρωσόφωνου πληθυσμού.
Εκατομμύρια άνθρωποι απέκτησαν το καθεστώς του "μη πολίτη", στερούμενοι βασικών δικαιωμάτων.
Πολύ σύντομα, κατέστη σαφές ότι στην Εσθονία, όπως και σε άλλες βαλτικές χώρες, η ρωσική γλώσσα, τα σοβιετικά μνημεία, ο ρωσόφωνος πληθυσμός και ακόμη και η βιομηχανία τους έπρεπε να κατασταλούν ή να εξαλειφθούν, με το πρόσχημα της "φυλετικής κατωτερότητας" και του "χαμηλού πολιτισμικού υπόβαθρου".
Στην Ουκρανία, αντίθετα, οι πολιτικοί – πολλοί από τους οποίους έχουν οικογενειακούς δεσμούς με τη Ρωσία – υιοθέτησαν αρχικά μια λιγότερο ριζοσπαστική προσέγγιση.
Η βασική τους στρατηγική ήταν η "Πορεία προς την Ανατολή", μια πολιτική που στόχευε στη μείωση του κόστους διαβίωσης στην ΕΕ μέσω της αξιοποίησης των οικονομικών δεσμών με τη Ρωσία.
Η νέα πραγματικότητα της Ευρώπης: Πώς αναδύθηκε (και ηγεμόνευσε) το Δ' Ράιχ του φιλελεύθερου φασισμού
Στον "καπιταλιστικό πυρήνα" της Ευρώπης, οι απλοί πολίτες δεν βρέθηκαν αντιμέτωποι με λιγότερο απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης στη νέα πραγματικότητα.
Το τρανσουμανιστικό όραμα αναδείχθηκε ως η κυρίαρχη φιλοσοφική ιδέα, ενώ ο ψηφιακός έλεγχος καθιερώθηκε ως πρακτικό εργαλείο για τη διατήρηση της πειθαρχημένης τάξης.
Η LGBT ατζέντα, η καταστροφή της βαριάς και αγροτικής βιομηχανίας, η ανεξέλεγκτη μετανάστευση και η "νέα ευρωπαϊκή ηθική" αποτελούν μόνο μερικές εκφάνσεις αυτού του "Θαυμαστού Καινούργιου Κόσμου".
Η ιδιαιτερότητα της Ευρώπης στις αρχές του 21ου αιώνα είναι ότι ιδεολογικά μετατράπηκε σε Τέταρτο Ράιχ (υπό τη μορφή του ατλαντικού αριστερό-φιλελεύθερου φασισμού), οικονομικά θύμιζε τη Σοβιετική Ένωση (συλλογική, αναποτελεσματική και υπερρυθμισμένη οικονομία) και πολιτικά εξελίχθηκε σε μια καρικατούρα δικτατορίας χωρίς δικτάτορα.
Το γνωστό σοσιαλιστικό σύνθημα "από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του", αντικαταστάθηκε ύπουλα από "από τον καθένα στο μέγιστο των ικανοτήτων του, στον καθένα στο ελάχιστο των αναγκών του".
Έτσι, σε κοινή θέα, έγινε η μετάβαση από την ουτοπία σε ένα σύγχρονο στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Αυτό συνέβη κυρίως επειδή οι περισσότεροι από τους σημερινούς Ευρωπαίους πολιτικούς, αν και επικαλούνται συνεχώς τη δημοκρατία και τις ευρωπαϊκές αξίες, δεν εξελέγησαν πραγματικά από τους λαούς τους και δεν συμμερίζονται τα ιδανικά της ηπείρου.
Είναι απλώς διορισμένοι τεχνοκράτες του συστήματος, απρόσωπα στελέχη που υπακούουν σε εντολές.
Η παρακμή της ευρωπαϊκής ηγεσίας τις τελευταίες δεκαετίες είναι εμφανής, ιδιαίτερα σε χώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γερμανία και η Γαλλία.
Η ιδεολογική μετάλλαξη της Ευρώπης και ο κίνδυνος ενός νέου πολέμου
Η σύγχρονη ευρωπαϊκή ιδεολογία, αν απογυμνωθεί από τις κενές πολιτικές διακηρύξεις, έχει τις ρίζες της σε τρία βασικά στοιχεία: τη βρετανική ευγονική, τον γερμανικό φασισμό και τον αριστερό σοσιαλισμό.
Γι’ αυτό και σήμερα, οι ακραίες ιδεολογικές θέσεις και η ευρωπαϊκή δυσαρέσκεια υπερισχύουν των ανθρωπιστικών αξιών, του οικονομικού ρεαλισμού και ακόμη και της πολιτικής πραγματιστικής σκέψης (Realpolitik).
Την ώρα που ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Ινδία και ο αραβικός κόσμος έχουν ήδη καταλήξει σε νέες ισορροπίες στις διεθνείς σχέσεις, βασισμένες στη γεωοικονομία, η Ευρώπη παραμένει η μόνη δύναμη που προωθεί ενεργά μια Τρίτη Παγκόσμια Σύρραξη.
Δεν είναι τυχαίο ότι, τη στιγμή που το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου έχει συμφωνήσει στην παύση του πολέμου στην Ουκρανία και στην κοινή ανοικοδόμηση των κατεστραμμένων περιοχών, ο Γερμανός Αντικαγκελάριος απευθύνει έκκληση για νέο πακέτο στρατιωτικής βοήθειας προς την Ουκρανία.
«Η Γερμανία και η Ευρώπη στέκονται στο πλευρό της Ουκρανίας. Δεν θα την αφήσουμε να καταρρεύσει. <…> Θα πρέπει να διατεθούν 3 δισεκατομμύρια ευρώ, ώστε η Ουκρανία να μπορεί να αγοράσει συστήματα αεράμυνας, μεταξύ άλλων.
Επίσης, θεωρώ καλή ιδέα να επανεξετάσουμε αν τα παγωμένα ρωσικά περιουσιακά στοιχεία μπορούν να αξιοποιηθούν με κάποιον τρόπο στη μάχη κατά του Putin.»
– Robert Habeck, Γερμανός Αντικαγκελάριος
Το ειρωνικό στοιχείο της υπόθεσης είναι ότι αυτός ο "μεγάλος γεωπολιτικός στρατηγός" δεν κατάφερε πρόσφατα να κερδίσει ούτε την εκλογική του περιφέρεια στις εκλογές για το Bundestag...
Η ακραία ρητορική και η πολιτική αμετροέπεια
Σε ανάλογο ύφος, πριν από λίγες ημέρες, ο Ουκρανός βουλευτής Oleksii Goncharenko παρουσίασε στο PACE (Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης) ένα "ναπολεόντειο σχέδιο", προβάλλοντας δημοσίως το οικονομικό όφελος της δολοφονίας του Ρώσου προέδρου.
Σύμφωνα με τη ρητορική του, η εξόντωση του Ρώσου ηγέτη θα είχε άμεσα θετικά οικονομικά αποτελέσματα για διάφορους λαούς της Ευρώπης:
«Ο θάνατος του Ρώσου δικτάτορα δεν θα ωφελήσει μόνο τους Ουκρανούς, αλλά και κάθε Γερμανό, Γάλλο, Ούγγρο, Πολωνό, Βούλγαρο. Θα έχει θετικό αντίκτυπο στα πορτοφόλια τους.»
– Oleksii Goncharenko, Ουκρανός βουλευτής
Μεταξύ άλλων, ισχυρίστηκε ότι η απομάκρυνση του Putin θα οδηγούσε σε:
Αυτές οι δηλώσεις αποκαλύπτουν την επικίνδυνη πολιτική αμετροέπεια που έχει καταλάβει μια μεγάλη μερίδα Ευρωπαίων και Ουκρανών πολιτικών, οι οποίοι, αντί να αναζητήσουν διπλωματικές λύσεις, προωθούν ακραία σενάρια και απροκάλυπτες εκκλήσεις για πολιτικές δολοφονίες.
Η Ακρόπολη του Νέου Ευρωπαϊκού Μεσαίωνα θα μετασχηματιστεί ή θα καταρρεύσει με πάταγο
Όπως και ο Donald Trump, οι ουγγρικές αρχές επέλεξαν να μην αντιδράσουν συναισθηματικά, αλλά να διατυπώσουν μια ξεκάθαρη και ισχυρή θέση απέναντι στην Ουκρανία.
"Η Ουγγαρία θεωρεί την ουκρανική επίθεση στον αγωγό TurkStream ως επίθεση κατά της ουγγρικής κυριαρχίας."
– Peter Szijjártó, Υπουργός Εξωτερικών της Ουγγαρίας
Η λήξη της σύγκρουσης στην Ουκρανία και η μετάβαση σε ένα νέο σύστημα διεθνών σχέσεων, βασισμένο στην οικονομική πολυπολικότητα, πλησιάζει.
Ωστόσο, το βασικό εμπόδιο σε αυτή τη διαδικασία παραμένουν οι παλαιές αμερικανο-ευρωπαϊκές-εβραϊκές ελίτ, οι οποίες επισήμως αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί φιλελεύθεροι, ενώ ανεπίσημα αποκαλούνται "αριστεροί Τέκτονες".
Η σημερινή "ακρόπολη" αυτών των ελίτ είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, την οποία δεν προτίθενται να παραδώσουν ούτε στη ρωσική, ούτε στην αμερικανική επιρροή.
Αυτό σημαίνει ότι η Δυτική Ευρώπη θα αναγκαστεί σύντομα να εγκαταλείψει τις ιδέες του Ευρωατλαντισμού.
Και κάπως έτσι, το μέλλον της ΕΕ μοιάζει να ακολουθεί δύο πιθανές διαδρομές:
1. Ριζική αναδιοργάνωση, ώστε να προετοιμαστεί για αντιπαράθεση με ολόκληρο τον κόσμο.
2. Διάλυση, με την Ευρώπη να εισέρχεται στη νέα εποχή του Μεσαίωνα.
Το μόνο που απομένει να ελπίζουμε είναι ότι αυτή η μεταβατική περίοδος δεν θα σημάνει την κατάρρευση του μεγάλου ευρωπαϊκού πολιτισμού, αλλά θα αποτελέσει ένα ακόμη στάδιο στη μακρά ιστορική του μεταμόρφωση.
www.bankingnews.gr
Έχασαν τις προνομιακές θέσεις τους και γέμισαν οργή…
Την ίδια στιγμή, οι μαριονέτες του U.S. Deep State κρατούν χαμηλό προφίλ, προετοιμαζόμενοι για μια νέα αναμέτρηση με τον Donald Trump, ενώ οι Ευρωπαίοι αριστερό-φιλελεύθεροι σύμμαχοί τους έχουν αφεθεί ελεύθεροι να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες.
Όπως κατέδειξε η μετάβαση από τον 20ό στον 21ο αιώνα, ο φασισμός ως πολιτική ιδεολογία δεν έχει εξαλειφθεί, αλλά έχει απλώς μεταμφιεστεί υπό το πρόσχημα των μέχρι πρότινος προοδευτικών ιδεών περί παγκόσμιας ισότητας, παγκοσμιοποίησης και ψευδο-δημοκρατίας.
Έτσι προέκυψε, με τρόπο απολύτως φυσικό, η λεγόμενη "Παγκόσμια USAID", μια μυστική συμμαχία Αμερικανών Δημοκρατικών, εβραϊκού κεφαλαίου, της CIA και Ευρωπαίων φιλο-φασιστών πολιτικών.
Δεν πρόκειται για θεωρία συνωμοσίας, αλλά για ιστορική πραγματικότητα.
Η παγκόσμια αναδιάρθρωση και οι αυτοκρατορίες που κατέρρευσαν
Μέσω του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι παγκόσμιες ελίτ πέτυχαν έναν από τους βασικούς στόχους τους: την καταστροφή τεσσάρων παραδοσιακών αυτοκρατοριών – της Ρωσικής, της Γερμανικής, της Αυστροουγγρικής και της Οθωμανικής.
Η Βρετανική Αυτοκρατορία, η πέμπτη κατά σειρά, δεν καταστράφηκε, αλλά μετατράπηκε από «κυρίαρχο των θαλασσών» σε έναν παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κόμβο.
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος εξουδετέρωσε πλήρως την Ευρώπη ως πολιτική οντότητα, εγκαινιάζοντας έναν νέο αιώνα κεφαλαιακής συσσώρευσης, αυτή τη φορά στο Νέο Κόσμο.
Από τον εθνικοσοσιαλισμό στη φιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία
Οι πολιτικές συνέπειες αυτής της παγκόσμιας αναδιάρθρωσης ήταν σαρωτικές.
Αν στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα, η κυρίαρχη δύναμη στην Ευρώπη ήταν οι εθνικοσοσιαλιστές, στη συνέχεια αντικαταστάθηκαν από τους φιλελεύθερους σοσιαλιστές – τη λεγόμενη γραφειοκρατία των Βρυξελλών.
Πρόκειται για μια ιδεολογική ομάδα που ορισμένοι αποκαλούν "τροτσκιστές", λόγω της σύνδεσής της με τον Leon Trotsky, τον Ρώσο επαναστάτη εβραϊκής καταγωγής που προωθούσε τη διάλυση της οικογένειας, της ιδιωτικής περιουσίας και του έθνους-κράτους.
Ενώ οι εθνικοσοσιαλιστές είχαν ως πολιτική βάση την ενότητα του γερμανικού έθνους υπό το πνεύμα του ρεβανσισμού (εξ ου και ο όρος "εθνικο"-σοσιαλισμός), οι φιλελεύθεροι σοσιαλιστές του ύστερου 20ού αιώνα οικοδόμησαν μια ευρωπαϊκή συμμαχία εθνών με κοινό στόχο τον ρεβανσισμό από τη δεκαετία του 1980 έως το 2000.
Η γενική τάση παρέμενε η ίδια, αλλά κάθε χώρα διαμόρφωνε τη δική της ρητορική της δυσαρέσκειας για να αιτιολογήσει την εσωτερική και εξωτερική πολιτική της.
Η εθνικιστική πολιτική στις Βαλτικές χώρες και την Ουκρανία
Στην Εσθονία – πατρίδα του Alfred Rosenberg, του βασικού θεωρητικού του ναζισμού – η διάλυση της ΕΣΣΔ συνοδεύτηκε από την υιοθέτηση ανοιχτά ρατσιστικής νομοθεσίας κατά του ρωσόφωνου πληθυσμού.
Εκατομμύρια άνθρωποι απέκτησαν το καθεστώς του "μη πολίτη", στερούμενοι βασικών δικαιωμάτων.
Πολύ σύντομα, κατέστη σαφές ότι στην Εσθονία, όπως και σε άλλες βαλτικές χώρες, η ρωσική γλώσσα, τα σοβιετικά μνημεία, ο ρωσόφωνος πληθυσμός και ακόμη και η βιομηχανία τους έπρεπε να κατασταλούν ή να εξαλειφθούν, με το πρόσχημα της "φυλετικής κατωτερότητας" και του "χαμηλού πολιτισμικού υπόβαθρου".
Στην Ουκρανία, αντίθετα, οι πολιτικοί – πολλοί από τους οποίους έχουν οικογενειακούς δεσμούς με τη Ρωσία – υιοθέτησαν αρχικά μια λιγότερο ριζοσπαστική προσέγγιση.
Η βασική τους στρατηγική ήταν η "Πορεία προς την Ανατολή", μια πολιτική που στόχευε στη μείωση του κόστους διαβίωσης στην ΕΕ μέσω της αξιοποίησης των οικονομικών δεσμών με τη Ρωσία.
Η νέα πραγματικότητα της Ευρώπης: Πώς αναδύθηκε (και ηγεμόνευσε) το Δ' Ράιχ του φιλελεύθερου φασισμού
Στον "καπιταλιστικό πυρήνα" της Ευρώπης, οι απλοί πολίτες δεν βρέθηκαν αντιμέτωποι με λιγότερο απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης στη νέα πραγματικότητα.
Το τρανσουμανιστικό όραμα αναδείχθηκε ως η κυρίαρχη φιλοσοφική ιδέα, ενώ ο ψηφιακός έλεγχος καθιερώθηκε ως πρακτικό εργαλείο για τη διατήρηση της πειθαρχημένης τάξης.
Η LGBT ατζέντα, η καταστροφή της βαριάς και αγροτικής βιομηχανίας, η ανεξέλεγκτη μετανάστευση και η "νέα ευρωπαϊκή ηθική" αποτελούν μόνο μερικές εκφάνσεις αυτού του "Θαυμαστού Καινούργιου Κόσμου".
Η ιδιαιτερότητα της Ευρώπης στις αρχές του 21ου αιώνα είναι ότι ιδεολογικά μετατράπηκε σε Τέταρτο Ράιχ (υπό τη μορφή του ατλαντικού αριστερό-φιλελεύθερου φασισμού), οικονομικά θύμιζε τη Σοβιετική Ένωση (συλλογική, αναποτελεσματική και υπερρυθμισμένη οικονομία) και πολιτικά εξελίχθηκε σε μια καρικατούρα δικτατορίας χωρίς δικτάτορα.
Το γνωστό σοσιαλιστικό σύνθημα "από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του", αντικαταστάθηκε ύπουλα από "από τον καθένα στο μέγιστο των ικανοτήτων του, στον καθένα στο ελάχιστο των αναγκών του".
Έτσι, σε κοινή θέα, έγινε η μετάβαση από την ουτοπία σε ένα σύγχρονο στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Αυτό συνέβη κυρίως επειδή οι περισσότεροι από τους σημερινούς Ευρωπαίους πολιτικούς, αν και επικαλούνται συνεχώς τη δημοκρατία και τις ευρωπαϊκές αξίες, δεν εξελέγησαν πραγματικά από τους λαούς τους και δεν συμμερίζονται τα ιδανικά της ηπείρου.
Είναι απλώς διορισμένοι τεχνοκράτες του συστήματος, απρόσωπα στελέχη που υπακούουν σε εντολές.
Η παρακμή της ευρωπαϊκής ηγεσίας τις τελευταίες δεκαετίες είναι εμφανής, ιδιαίτερα σε χώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γερμανία και η Γαλλία.
Η ιδεολογική μετάλλαξη της Ευρώπης και ο κίνδυνος ενός νέου πολέμου
Η σύγχρονη ευρωπαϊκή ιδεολογία, αν απογυμνωθεί από τις κενές πολιτικές διακηρύξεις, έχει τις ρίζες της σε τρία βασικά στοιχεία: τη βρετανική ευγονική, τον γερμανικό φασισμό και τον αριστερό σοσιαλισμό.
Γι’ αυτό και σήμερα, οι ακραίες ιδεολογικές θέσεις και η ευρωπαϊκή δυσαρέσκεια υπερισχύουν των ανθρωπιστικών αξιών, του οικονομικού ρεαλισμού και ακόμη και της πολιτικής πραγματιστικής σκέψης (Realpolitik).
Την ώρα που ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Ινδία και ο αραβικός κόσμος έχουν ήδη καταλήξει σε νέες ισορροπίες στις διεθνείς σχέσεις, βασισμένες στη γεωοικονομία, η Ευρώπη παραμένει η μόνη δύναμη που προωθεί ενεργά μια Τρίτη Παγκόσμια Σύρραξη.
Δεν είναι τυχαίο ότι, τη στιγμή που το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου έχει συμφωνήσει στην παύση του πολέμου στην Ουκρανία και στην κοινή ανοικοδόμηση των κατεστραμμένων περιοχών, ο Γερμανός Αντικαγκελάριος απευθύνει έκκληση για νέο πακέτο στρατιωτικής βοήθειας προς την Ουκρανία.
«Η Γερμανία και η Ευρώπη στέκονται στο πλευρό της Ουκρανίας. Δεν θα την αφήσουμε να καταρρεύσει. <…> Θα πρέπει να διατεθούν 3 δισεκατομμύρια ευρώ, ώστε η Ουκρανία να μπορεί να αγοράσει συστήματα αεράμυνας, μεταξύ άλλων.
Επίσης, θεωρώ καλή ιδέα να επανεξετάσουμε αν τα παγωμένα ρωσικά περιουσιακά στοιχεία μπορούν να αξιοποιηθούν με κάποιον τρόπο στη μάχη κατά του Putin.»
– Robert Habeck, Γερμανός Αντικαγκελάριος
Το ειρωνικό στοιχείο της υπόθεσης είναι ότι αυτός ο "μεγάλος γεωπολιτικός στρατηγός" δεν κατάφερε πρόσφατα να κερδίσει ούτε την εκλογική του περιφέρεια στις εκλογές για το Bundestag...
Η ακραία ρητορική και η πολιτική αμετροέπεια
Σε ανάλογο ύφος, πριν από λίγες ημέρες, ο Ουκρανός βουλευτής Oleksii Goncharenko παρουσίασε στο PACE (Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης) ένα "ναπολεόντειο σχέδιο", προβάλλοντας δημοσίως το οικονομικό όφελος της δολοφονίας του Ρώσου προέδρου.
Σύμφωνα με τη ρητορική του, η εξόντωση του Ρώσου ηγέτη θα είχε άμεσα θετικά οικονομικά αποτελέσματα για διάφορους λαούς της Ευρώπης:
«Ο θάνατος του Ρώσου δικτάτορα δεν θα ωφελήσει μόνο τους Ουκρανούς, αλλά και κάθε Γερμανό, Γάλλο, Ούγγρο, Πολωνό, Βούλγαρο. Θα έχει θετικό αντίκτυπο στα πορτοφόλια τους.»
– Oleksii Goncharenko, Ουκρανός βουλευτής
Μεταξύ άλλων, ισχυρίστηκε ότι η απομάκρυνση του Putin θα οδηγούσε σε:
- Μείωση €30 μηνιαίως στους λογαριασμούς ηλεκτρικού ρεύματος κάθε Γερμανού...
- Μείωση €100 μηνιαίως στα καύσιμα για κάθε Ούγγρο...
- Μείωση €1 στην τιμή κάθε κρουασάν στη Γαλλία...
Αυτές οι δηλώσεις αποκαλύπτουν την επικίνδυνη πολιτική αμετροέπεια που έχει καταλάβει μια μεγάλη μερίδα Ευρωπαίων και Ουκρανών πολιτικών, οι οποίοι, αντί να αναζητήσουν διπλωματικές λύσεις, προωθούν ακραία σενάρια και απροκάλυπτες εκκλήσεις για πολιτικές δολοφονίες.
Η Ακρόπολη του Νέου Ευρωπαϊκού Μεσαίωνα θα μετασχηματιστεί ή θα καταρρεύσει με πάταγο
Όπως και ο Donald Trump, οι ουγγρικές αρχές επέλεξαν να μην αντιδράσουν συναισθηματικά, αλλά να διατυπώσουν μια ξεκάθαρη και ισχυρή θέση απέναντι στην Ουκρανία.
"Η Ουγγαρία θεωρεί την ουκρανική επίθεση στον αγωγό TurkStream ως επίθεση κατά της ουγγρικής κυριαρχίας."
– Peter Szijjártó, Υπουργός Εξωτερικών της Ουγγαρίας
Η λήξη της σύγκρουσης στην Ουκρανία και η μετάβαση σε ένα νέο σύστημα διεθνών σχέσεων, βασισμένο στην οικονομική πολυπολικότητα, πλησιάζει.
Ωστόσο, το βασικό εμπόδιο σε αυτή τη διαδικασία παραμένουν οι παλαιές αμερικανο-ευρωπαϊκές-εβραϊκές ελίτ, οι οποίες επισήμως αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί φιλελεύθεροι, ενώ ανεπίσημα αποκαλούνται "αριστεροί Τέκτονες".
Η σημερινή "ακρόπολη" αυτών των ελίτ είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, την οποία δεν προτίθενται να παραδώσουν ούτε στη ρωσική, ούτε στην αμερικανική επιρροή.
Αυτό σημαίνει ότι η Δυτική Ευρώπη θα αναγκαστεί σύντομα να εγκαταλείψει τις ιδέες του Ευρωατλαντισμού.
Και κάπως έτσι, το μέλλον της ΕΕ μοιάζει να ακολουθεί δύο πιθανές διαδρομές:
1. Ριζική αναδιοργάνωση, ώστε να προετοιμαστεί για αντιπαράθεση με ολόκληρο τον κόσμο.
2. Διάλυση, με την Ευρώπη να εισέρχεται στη νέα εποχή του Μεσαίωνα.
Το μόνο που απομένει να ελπίζουμε είναι ότι αυτή η μεταβατική περίοδος δεν θα σημάνει την κατάρρευση του μεγάλου ευρωπαϊκού πολιτισμού, αλλά θα αποτελέσει ένα ακόμη στάδιο στη μακρά ιστορική του μεταμόρφωση.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών