Το σχέδιο είναι η Ευρώπη να γίνει ένα υποτελές κράτος, να πληρώνει, να υποστηρίζει πόλεμο που δεν μπορεί να κερδίσει και να καταρρέει υπό οικονομική και κοινωνική πίεση
Μια διαφορετική οπτική στο τι συμβαίνει στην ευρωπαϊκή ήπειρο δίνει η ανάλυση με τίτλο “Three‑Dimensional Geopolitical Chess”, η οποία διερευνά τη μετάπτωση της αφήγησης γύρω από τον πόλεμο στην Ουκρανία — από τη “Δημοκρατία εναντίον Αυτοκρατίας” στην πραγματικότητα ενός συγκρουόμενου γεωπολιτικού παιχνιδιού όπου τα συμφέροντα, η ισχύς και η στρατηγική υπερισχύουν των ιδεών.
Δημοκρατία, αυτοκρατία — αλλά όχι όπως παλιά
Όταν ξεκίνησε η Special Military Operation στις αρχές του 2022, η αφήγηση ήταν ξεκάθαρη: η Ουκρανία ως προπύργιο της δημοκρατίας ενάντια στην πυρηνική απειλή της Ρωσίας, η υπεράσπιση των δυτικών αξιών, η διατήρηση του Διεθνούς Τάξης βασισμένης σε κανόνες, η αντίσταση στο χάος.
Σήμερα, όπως επισημαίνει το άρθρο, αυτό το πλαίσιο σπάνια ακούγεται πια — εκτός ίσως από κάποιες ηγεσίες όπως της Kaja Kallas, του πρωθυπουργού της Λιθουανίας, του Keith Kellogg, ή — με κάπως αμήχανο τρόπο — από τον Βασιλιά Κάρολο III.
Ο Anthony Blinken θα το έλεγε ίσως αν είχε μικρόφωνο — αλλά δεν έχει.
Η “τέλος της ιστορίας” του Francis Fukuyama αποδείχθηκε ευάλωτο αφήγημα.
Η δημοκρατία παρουσιάζει αποδυναμώσεις ειδικά στις χώρες που θεωρούνται πρότυπα — Ευρώπη, Ρουμανία, Μολδαβία.
Να είσαι υποψήφιος με το AfD στη Γερμανία σημαίνει ότι μπορεί να σε «οδηγήσουν» στο φέρετρο γρήγορα.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, λέει ο συντάκτης, οι πολιτικές ελίτ είναι «βέβηλα τρελές» και ο πρωθυπουργός συγκρίνεται — σε δημώδη λόγο — με μαριονέτα του Tony Blair.
Πραγματικός πολιτικός λόγος - θεατρικές φιγούρες
Παρά την κατακραυγή εναντίον χωρών όπως η Ρωσία, η Ουγγαρία ή η Σλοβακία, όπου ο πολιτικός λόγος φαίνεται πιο έντονος, η πραγματική πολιτική επιλογή είναι περιορισμένη.
Η διαφωνία δεν είναι ευπρόσδεκτη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο — χώρες που επιχειρούν να χαράξουν ανεξάρτητη πορεία αντιμετωπίζουν απομονώσεις.
Ακόμη και στην ίδια την Ουκρανία, άνδρες κάτω των 60 δεν τολμούν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους ακόμη κι αν είναι σε αναπηρικό αμαξίδιο — η υποχρεωτική επιστράτευση είναι νόμος.
Η κατάσταση έχει ως εξής: «Η Ουκρανία δεν κυβερνάται τόσο, όσο διαμελίζεται στις ρίζες της από μια αιμοβόρα, εξουσιομανή, ναρκομανή, νεοφιλελεύθερη ναρκισσιστική κλόουν εξουσίας.»
Ο αρθρογράφος υπογραμμίζει ότι τέτοιες φιγούρες εξακολουθούν και επευφημούνται στα Ηνωμένα Έθνη — ενώ όσοι επαναλαμβάνουν το αφήγημα “Δημοκρατία εναντίον Τυραννίας” χαρακτηρίζονται πλέον ως μη σοβαροί.
Ρεαλισμός και γεωστρατηγικό σκάκι
Ο συγγραφέας προτιμά μια ρεαλιστική οπτική, όπως αυτή του John Mearsheimer: το ΝΑΤΟ ως φορέας δυτικής ηγεμονίας vs την “κόκκινη γραμμή” της Ρωσίας (την επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά vs την άμυνα των δυτικών της συνόρων).
Το άρθρο θυμίζει: η επέκταση του ΝΑΤΟ, το πραξικόπημα του 2014, η βαθμιαία ΝΑΤΟποίηση της Ουκρανίας — όλα έλαβαν χώρα παρά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις της Μόσχας.
Δεν ήταν απλώς θέμα ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ — ο πραγματικός στόχος, όπως προβάλλεται, ήταν η αποσταθεροποίηση της Ρωσίας. Η αλλαγή καθεστώτος είναι πάντα στο τραπέζι για τη Δύση — και αν ποτέ υπάρξει επιτυχία, ο επόμενος στόχος θα ήταν η Κίνα.
Προς μια «ήττα της Ευρώπης»;
Το άρθρο προτείνει ένα πιο σκοτεινό σενάριο: τι αν ο απώτερος στόχος δεν ήταν να ηττηθεί η Ρωσία, αλλά να υπονομευθεί η Ευρώπη — να καταστεί μόνιμη βαση υπακοής, ένας «ευρωπαϊκός δορυφόρος».
Τρεις τρόποι εμφανίζονται ως μέσα για αυτό:
Απόρριψη του φτηνού ρωσικού πετρελαίου — η καταστροφή των NordStream και η αποκοπή της Ευρώπης από έναν οικονομικά κρίσιμο πόρο.
Οι ηγεσίες πιστεύουν ότι η συνεργασία με τη Ρωσία είναι “αμαρτία”, ενώ αγοράζουν πιο ακριβό καύσιμο — συχνά μέσα από τρίτες χώρες.
Εξαντλητικά όπλα προς την Ουκρανία — η Ευρώπη θυσιάζει τα αποθέματά της για έναν πόλεμο που δεν μπορεί να κερδηθεί εύκολα, υποστηριζόμενη από την κήρυξη πως “αν η Ουκρανία πέσει, η Ευρώπη θα είναι η επόμενη”.
Όλα τα έξοδα στον Ευρωπαίο — η Μακρά Διάρκεια του Πολέμου φορτώνεται στην Ευρώπη, τόσο οικονομικά όσο και ανθρώπινα.
Καμιά διαπραγμάτευση, καμιά διπλωματία.
Ο πόλεμος πρέπει να συνεχιστεί — με την ελπίδα ότι τελικά ο Τ.Υ. (τρανσατλαντικός υπόνομος; δηλαδή οι ΗΠΑ) θα δεσμευτεί σε μια μακροχρόνια δέσμευση για την Ευρώπη διαμέσου της Ουκρανίας.
Η προέλαση της Ρωσίας — αργά, σταθερά
Η Μόσχα δεν επιτίθεται με μεγάλες εκστρατείες αλλά προτιμά έναν πόλεμο φθοράς: έναν αποσπασματικό, αλλά σταθερό αγώνα πεδίων — χωριά, πόλεις, πύλες, με περικυκλώσεις και σταδιακές κατακτήσεις.
Τα θύματα της Ουκρανίας αποτιμώνται (σε κάποιες εκτιμήσεις) σε 1,7 εκατομμύρια άνδρες, άλλοι εγκαταλείπουν.
Ο συγγραφέας θεωρεί τις ανακοινώσεις του Donald Trump για “Ουκρανική νίκη” ως χαρακτηριστικές στιγμές μυθοπλασίας ή ειρωνείας — αλλά επίσης ως δείγματα πολιτικής υποκρισίας ή ανάγκης.
Η Ευρώπη ως αντικείμενο, όχι ως πρωταγωνίστρια
Το άρθρο καταλήγει πως, αν αυτό είναι το σχέδιο — η Ευρώπη να γίνει ένα υποτελές κράτος, να πληρώνει, να υποστηρίζει πόλεμο που δεν μπορεί να κερδίσει, να καταρρέει υπό οικονομική και κοινωνική πίεση — τότε το σχέδιο λειτουργεί πέρα από κάθε προσδοκία.
Η Ρωσία βοηθά, όχι με εκρήξεις, αλλά με μεθοδικότητα.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες παλεύουν να κρατήσουν το αφήγημα, αλλά η πραγματικότητα του πολέμου, των απωλειών, του κόστους, δεν τους επιτρέπει να συνεχίσουν με ασφάλεια τη σημαία του “Δημοκρατία vs Αυτοκρατία”.
www.bankingnews.gr
Δημοκρατία, αυτοκρατία — αλλά όχι όπως παλιά
Όταν ξεκίνησε η Special Military Operation στις αρχές του 2022, η αφήγηση ήταν ξεκάθαρη: η Ουκρανία ως προπύργιο της δημοκρατίας ενάντια στην πυρηνική απειλή της Ρωσίας, η υπεράσπιση των δυτικών αξιών, η διατήρηση του Διεθνούς Τάξης βασισμένης σε κανόνες, η αντίσταση στο χάος.
Σήμερα, όπως επισημαίνει το άρθρο, αυτό το πλαίσιο σπάνια ακούγεται πια — εκτός ίσως από κάποιες ηγεσίες όπως της Kaja Kallas, του πρωθυπουργού της Λιθουανίας, του Keith Kellogg, ή — με κάπως αμήχανο τρόπο — από τον Βασιλιά Κάρολο III.
Ο Anthony Blinken θα το έλεγε ίσως αν είχε μικρόφωνο — αλλά δεν έχει.
Η “τέλος της ιστορίας” του Francis Fukuyama αποδείχθηκε ευάλωτο αφήγημα.
Η δημοκρατία παρουσιάζει αποδυναμώσεις ειδικά στις χώρες που θεωρούνται πρότυπα — Ευρώπη, Ρουμανία, Μολδαβία.
Να είσαι υποψήφιος με το AfD στη Γερμανία σημαίνει ότι μπορεί να σε «οδηγήσουν» στο φέρετρο γρήγορα.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, λέει ο συντάκτης, οι πολιτικές ελίτ είναι «βέβηλα τρελές» και ο πρωθυπουργός συγκρίνεται — σε δημώδη λόγο — με μαριονέτα του Tony Blair.
Πραγματικός πολιτικός λόγος - θεατρικές φιγούρες
Παρά την κατακραυγή εναντίον χωρών όπως η Ρωσία, η Ουγγαρία ή η Σλοβακία, όπου ο πολιτικός λόγος φαίνεται πιο έντονος, η πραγματική πολιτική επιλογή είναι περιορισμένη.
Η διαφωνία δεν είναι ευπρόσδεκτη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο — χώρες που επιχειρούν να χαράξουν ανεξάρτητη πορεία αντιμετωπίζουν απομονώσεις.
Ακόμη και στην ίδια την Ουκρανία, άνδρες κάτω των 60 δεν τολμούν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους ακόμη κι αν είναι σε αναπηρικό αμαξίδιο — η υποχρεωτική επιστράτευση είναι νόμος.
Η κατάσταση έχει ως εξής: «Η Ουκρανία δεν κυβερνάται τόσο, όσο διαμελίζεται στις ρίζες της από μια αιμοβόρα, εξουσιομανή, ναρκομανή, νεοφιλελεύθερη ναρκισσιστική κλόουν εξουσίας.»
Ο αρθρογράφος υπογραμμίζει ότι τέτοιες φιγούρες εξακολουθούν και επευφημούνται στα Ηνωμένα Έθνη — ενώ όσοι επαναλαμβάνουν το αφήγημα “Δημοκρατία εναντίον Τυραννίας” χαρακτηρίζονται πλέον ως μη σοβαροί.
Ρεαλισμός και γεωστρατηγικό σκάκι
Ο συγγραφέας προτιμά μια ρεαλιστική οπτική, όπως αυτή του John Mearsheimer: το ΝΑΤΟ ως φορέας δυτικής ηγεμονίας vs την “κόκκινη γραμμή” της Ρωσίας (την επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά vs την άμυνα των δυτικών της συνόρων).
Το άρθρο θυμίζει: η επέκταση του ΝΑΤΟ, το πραξικόπημα του 2014, η βαθμιαία ΝΑΤΟποίηση της Ουκρανίας — όλα έλαβαν χώρα παρά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις της Μόσχας.
Δεν ήταν απλώς θέμα ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ — ο πραγματικός στόχος, όπως προβάλλεται, ήταν η αποσταθεροποίηση της Ρωσίας. Η αλλαγή καθεστώτος είναι πάντα στο τραπέζι για τη Δύση — και αν ποτέ υπάρξει επιτυχία, ο επόμενος στόχος θα ήταν η Κίνα.
Προς μια «ήττα της Ευρώπης»;
Το άρθρο προτείνει ένα πιο σκοτεινό σενάριο: τι αν ο απώτερος στόχος δεν ήταν να ηττηθεί η Ρωσία, αλλά να υπονομευθεί η Ευρώπη — να καταστεί μόνιμη βαση υπακοής, ένας «ευρωπαϊκός δορυφόρος».
Τρεις τρόποι εμφανίζονται ως μέσα για αυτό:
Απόρριψη του φτηνού ρωσικού πετρελαίου — η καταστροφή των NordStream και η αποκοπή της Ευρώπης από έναν οικονομικά κρίσιμο πόρο.
Οι ηγεσίες πιστεύουν ότι η συνεργασία με τη Ρωσία είναι “αμαρτία”, ενώ αγοράζουν πιο ακριβό καύσιμο — συχνά μέσα από τρίτες χώρες.
Εξαντλητικά όπλα προς την Ουκρανία — η Ευρώπη θυσιάζει τα αποθέματά της για έναν πόλεμο που δεν μπορεί να κερδηθεί εύκολα, υποστηριζόμενη από την κήρυξη πως “αν η Ουκρανία πέσει, η Ευρώπη θα είναι η επόμενη”.
Όλα τα έξοδα στον Ευρωπαίο — η Μακρά Διάρκεια του Πολέμου φορτώνεται στην Ευρώπη, τόσο οικονομικά όσο και ανθρώπινα.
Καμιά διαπραγμάτευση, καμιά διπλωματία.
Ο πόλεμος πρέπει να συνεχιστεί — με την ελπίδα ότι τελικά ο Τ.Υ. (τρανσατλαντικός υπόνομος; δηλαδή οι ΗΠΑ) θα δεσμευτεί σε μια μακροχρόνια δέσμευση για την Ευρώπη διαμέσου της Ουκρανίας.
Η προέλαση της Ρωσίας — αργά, σταθερά
Η Μόσχα δεν επιτίθεται με μεγάλες εκστρατείες αλλά προτιμά έναν πόλεμο φθοράς: έναν αποσπασματικό, αλλά σταθερό αγώνα πεδίων — χωριά, πόλεις, πύλες, με περικυκλώσεις και σταδιακές κατακτήσεις.
Τα θύματα της Ουκρανίας αποτιμώνται (σε κάποιες εκτιμήσεις) σε 1,7 εκατομμύρια άνδρες, άλλοι εγκαταλείπουν.
Ο συγγραφέας θεωρεί τις ανακοινώσεις του Donald Trump για “Ουκρανική νίκη” ως χαρακτηριστικές στιγμές μυθοπλασίας ή ειρωνείας — αλλά επίσης ως δείγματα πολιτικής υποκρισίας ή ανάγκης.
Η Ευρώπη ως αντικείμενο, όχι ως πρωταγωνίστρια
Το άρθρο καταλήγει πως, αν αυτό είναι το σχέδιο — η Ευρώπη να γίνει ένα υποτελές κράτος, να πληρώνει, να υποστηρίζει πόλεμο που δεν μπορεί να κερδίσει, να καταρρέει υπό οικονομική και κοινωνική πίεση — τότε το σχέδιο λειτουργεί πέρα από κάθε προσδοκία.
Η Ρωσία βοηθά, όχι με εκρήξεις, αλλά με μεθοδικότητα.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες παλεύουν να κρατήσουν το αφήγημα, αλλά η πραγματικότητα του πολέμου, των απωλειών, του κόστους, δεν τους επιτρέπει να συνεχίσουν με ασφάλεια τη σημαία του “Δημοκρατία vs Αυτοκρατία”.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών