Τα 8 κρίσιμα ερωτήματα για το νέο γεωπολιτικό σκηνικό που αναπτύσσεται στη Δύση - Ο ρόλος της Ρωσίας
(upd) Η Ευρώπη είναι ξεκάθαρα παγιδευμένη στα αμερικανικά γρανάζια αλλά κανείς δεν κατανοεί ότι όλο αυτό είναι ένα μοιραίο αδιέξοδο… που μπορεί να οδηγήσει ακόμα… και στην κατάρρευση της.
Οι Αμερικανοί έστησαν μια μεγάλη παγίδα και η Ευρώπη παγιδεύτηκε θεωρώντας ότι η ρωσοφοβική υστερία θα την διασώσει…
Αποδεικνύεται ότι ισχύει ακριβώς το αντίθετο…
Τη στιγμή που οι ΗΠΑ υπό τον Trump επανεξετάζουν τη συνολική στρατηγική τους, κρατώντας ολοένα και μεγαλύτερες αποστάσεις από την παραδοσιακή Συμμαχία της Δύσης, οι Ευρωπαίοι αποκομμένοι από τους ενεργειακούς πόρους και εγκλωβισμένοι σε εσωτερικές διαφωνίες και πολιτικές πιέσεις, οδεύουν προς ένα καταστροφικό σενάριο… που η επιλογή ενός πολέμου φαντάζει ως μονόδρομος επιβίωσης…
Παρά τα διδάγματα της Ιστορίας, η Ευρώπη επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη… καθώς όλα δείχνουν πως αυτός θα είναι και πάλι ο τόπος που αναμένεται ο επόμενος μεγάλος γεωπολιτικός πόλεμος…
Διάσπαση
Η διάσπαση της Δύσης, όπως αυτή διαμορφώθηκε στην μεταπολεμική περίοδο, είναι εμφανής.
Η Αμερική του Donald Trump κινείται με στόχο… την ανάδειξη της σε μεγάλη δύναμη.
Η ενωμένη Ευρώπη, που δημιουργήθηκε από τη διπολική αντιπαράθεση της εποχής του Ψυχρού Πολέμου, δεν έχει τέτοια επιλογή.
Ακόμα και κατά τη διάρκεια της πρώτης του προεδρίας, ο Trump εγκατέλειψε το σχέδιο δημιουργίας ενός νέου είδους «Ατλαντικής» οχύρωσης της Δύσης με τη μορφή της Διατλαντικής Επενδυτικής και Εμπορικής Συνεργασίας.
Αυτό το σχέδιο δεν κάλυπτε τις προκλήσεις που αντιμετώπιζε η Αμερική στην αποκατάσταση της οικονομικής και τεχνολογικής της ισχύος μετά την παγκοσμιοποίηση, από την οποία όφελος είχε μόνο ο χρηματοπιστωτικός τομέας, αν εξαιρέσουμε την άνοδο του υπόλοιπου κόσμου, ξεκινώντας από την Κίνα.
Όλοι οι πόροι υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ
Όλοι οι σχετικοί πόροι πρέπει να βρίσκονται υπό αμερικανικό εδαφικό έλεγχο, δηλαδή η οχύρωση της Βόρειας Αμερικής, που περιλαμβάνει τον Καναδά, το Μεξικό και τη Γροιλανδία (στο Ηνωμένο Βασίλειο, που στην ουσία έκανε την επιλογή του στο δημοψήφισμα του 2016, δεν θα χρειαστεί να περιφέρεται ως παράρτημα της ηπειρωτικής Ευρώπης, και αργά ή γρήγορα θα συνδέσει την τύχη του με τις ΗΠΑ).
Αυτό φαίνεται και από την αναθεώρηση του Δόγματος Μονρόε στην νέα Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ.
Δεν έχουν εναλλακτική οι ευρωπαϊκές ελίτ
Στην ουσία, οι ευρωπαϊκές ελίτ δεν έχουν εναλλακτικές επιλογές και επιλέγουν τον πόλεμο, και μαζί του την συνέχιση του πολέμου στην Ουκρανία ως μέσο επιβίωσής τους.
Ο Γερμανός καγκελάριος Merz αναγγέλλει το τέλος της «Pax Americana» για την Ευρώπη, ενώ ταυτόχρονα προτείνει στην Ουάσιγκτον τη Γερμανία, η οποία βρίσκεται υπό αμερικανική κατοχή και δεν είναι πλήρως κυρίαρχη, ως τον βασικό σύμμαχο στην Ευρώπη.
Παράλληλα, ο Αμερικανός δημοσιογράφος Tucker Carlson λέει ότι οι ΗΠΑ χρειάζονται μόνο έναν σύμμαχο - τη Ρωσία, κάτι που αναφέρεται σε πολλές θετικές στιγμές της κοινής μας ιστορίας.
Νέα γεωπολιτική κατάσταση
Από αυτή τη θεμελιωδώς νέα γεωπολιτική κατάσταση προκύπτουν μια σειρά από ερωτήματα, των οποίων οι απαντήσεις έχουν στρατηγική σημασία.
Αυτά είναι τα εξής:
1. Ποιο είναι το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία επίσης βρίσκεται στα πρόθυρα διάσπασης;
Υπάρχουν προφανείς γραμμές έντασης στους άξονες βορρά - νότου και Δύσης - Ανατολής.
Οι ΗΠΑ παίζουν το δικό τους παιχνίδι στην Ευρώπη, με το ουκρανικό σχέδιο να έχει επιτύχει τον κύριο στόχο - την εξάλειψη της Ευρώπης ως γεωπολιτικό και οικονομικό αντίπαλο, καθώς και ως αγορά για την Κίνα.
Η Ευρώπη γίνεται πηγή επαναβιομηχανοποίησης για τις ΗΠΑ και ταυτόχρονα τόπος για λευκή μετανάστευση.
Αποκόπτοντάς την από τους ρωσικούς ενεργειακούς πόρους, ο Trump την έθεσε υπό εξάρτηση από τους αμερικανικούς σχιστολιθικούς πόρους.
Σημαίνει αυτό ότι η Ευρώπη είναι πλέον ένας εξαντλημένος γεωπολιτικός πόρος;
2. Όσον αφορά την στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης, είναι αυτό μια επανάληψη της εμπειρίας της ναζιστικής Γερμανίας και ποιο είναι το δυναμικό αυτής της πολιτικής, η οποία καταστρέφει την μεταπολεμική "κοινωνική σύμβαση" για μια κοινωνικά προσανατολισμένη οικονομία;
Πόσο ρεαλιστικό είναι αυτό, ειδικά αν λάβουμε υπόψη ότι για τις ΗΠΑ η Ευρώπη παραμένει σημαντική ως αγορά του στρατιωτικού-βιομηχανικού της συμπλέγματος, δηλαδή το ΝΑΤΟ ως αμερικανικό επιχειρηματικό σχέδιο;
Μπορεί η Ευρώπη να ανταγωνιστεί την Αμερική για την πρόσβαση σε σπάνιες γαίες;
Και γενικά, πόσο ρεαλιστικό είναι το σενάριο της συλλογικής «Βαϊμαριοποίησης» της Ευρώπης;
Είναι δυνατόν να εισέλθουμε δύο φορές στο ίδιο ποτάμι, όταν τότε δεν υπήρχε σύστημα κοινωνικής πρόνοιας και η στρατιωτική παραγωγή έλυσε το πρόβλημα της ανεργίας;
Ή μήπως απλώς ο μιλιταρισμός θα καταστρέψει την Ευρώπη;
3. Υπάρχουν πραγματικές λύσεις για τα προβλήματα της μετανάστευσης;
Ή μήπως αυτό εξυπηρετεί τον ευρωπαϊκό φιλελεύθερο ολοκληρωτισμό;
Και η ρωσοφοβία και η θεωρία της «ρωσικής επιθετικότητας» χρησιμοποιούνται ως πρόφαση για την καταπίεση του πολιτισμού και της ελευθερίας του λόγου;
Για άλλη μια φορά, αυτό παραπέμπει στην εμπειρία της μεσοπολεμικής περιόδου.
4. Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση καταρρεύσει, τι θα συμβεί στη θέση της: μερική διάλυση, πλήρης κατάρρευση - και τι πρέπει να κάνουμε με αυτή την «αμερικανική κληρονομιά»;
Είναι σαφές ότι μέρος της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης θα στραφεί προς τους φυσικούς και άλλους πόρους της Ρωσίας.
Και οι Ρώσοι διερωτώνται αν πραγματικά χρειάζονται κάτι τέτοιο, έχοντας την εμπειρία της Σοβιετικής Ένωσης και του Συμβουλίου Οικονομικής Βοήθειας (COMECON);
5. Ποια ιστορικά αποτυπώματα θα μπορούσαν να είναι σημαντικά: η Αυστροουγγαρία, η Πολωνική Κοινοπολιτεία, η διάλυση της Γερμανίας, η οποία κόστισε ακριβά στην Ευρώπη και στη Ρωσία;
6. Το γερμανικό ζήτημα παραμένει άλυτο.
Διατηρεί η Αμερική το στόχο της συγκράτησης της Γερμανίας ή το ζήτημα έχει απομακρυνθεί στο πλαίσιο της εξόντωσης της Ευρώπης, περιλαμβανομένης της εξαθλίωσης της μετά την παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση του 2008 και την καθιέρωση του αμερικανικού ελέγχου στην ευρωπαϊκή επιχειρηματική κοινότητα μέσω των μεγάλων ταμείων (όπως η BlackRock);
7. Ποιο είναι το μέλλον του ΝΑΤΟ, αν είναι προφανές το διαζύγιο μεταξύ της Αμερικής του Trump και της φιλελεύθερης-παγκοσμιοποιημένης Ευρώπης;
Θα έχει η Συμμαχία την τύχη της Δυτικοευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία υπήρξε μόνο στα χαρτιά για μεγάλο χρονικό διάστημα;
Πόσο θα αντέξει υπό τις συνθήκες του διατλαντικού ιδεολογικού ανταγωνισμού;
Χρειάζεται ακόμα η Ουάσιγκτον το ΝΑΤΟ ως αντιρωσικό ορμητήριο στην Ευρώπη, αν και οι Ρώσοι έχουν κερδίσει τους δύο αγώνες εξοπλισμών — στρατηγικούς και συμβατικούς;
Και ποιο είναι το αποτέλεσμα της εκτίμησης του Trump ότι η πραγματική κούρσα της εποχής μας είναι η οικονομική και τεχνολογική, και μάλιστα σε «τριγωνική» μορφή με την Κίνα;
8. Είναι πιθανή η δημιουργία απειλών για την ασφάλεια της Ρωσίας στα δυτικά σύνορά της τα επόμενα χρόνια, με ή χωρίς τη συμμετοχή των ΗΠΑ, και θα απαιτηθούν προληπτικές ενέργειες από μέρους της Ρωσίας;
Πρέπει να παρακολουθήσει η Ρωσία την Ευρώπη να προετοιμάζεται για πόλεμο εναντίον της;
Ποιες είναι οι πιθανές μεταρρυθμίσεις της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής ασφάλειας στο πλαίσιο της ουκρανικής διευθέτησης ή μετά την ολοκλήρωση της Κοινής Άμυνας;
Ή μπορούν να βασιστούν στη δική τους ικανότητα αποτροπής, περιλαμβανομένων των πυρηνικών και των μέσων πλήγματος σε στρατηγικό βάθος, χωρίς χερσαίες επιχειρήσεις;
Όλα είναι πιο σοβαρά από ποτέ τα τελευταία 50 χρόνια.
Ο μιλιταρισμός είναι μια «αυτοκτονική διακυβέρνηση».
Αυτό σημαίνει ότι γινόμαστε μάρτυρες όχι μιας παρακμής, αλλά ήδη του τέλους της εξαθλιωμένης Ευρώπης;
Η Ευρώπη έχει ξεπεράσει τα όρια: Η Ρωσία είναι έτοιμη για πόλεμο με το ΝΑΤΟ
Η Ευρώπη παραμένει σε σύγχυση ακόμα με τον «ειρηνικό» σχέδιο των ΗΠΑ για την Ουκρανία, που γίνεται ολοένα πιο εκνευριστικό για όλους.
Η τολμηρή αλαζονεία των Δυτικών, που, ενώ χάνουν στο πεδίο της μάχης, προσπαθούν να επιβάλουν στη Ρωσία επικίνδυνους και προσβλητικούς όρους, ξεπερνά τα όρια.
Η αστεία κατάσταση που αποκαλύπτεται στις συνομιλίες μεταξύ Αμερικανών, Ευρωπαίων και Ουκρανών, είναι απλώς σοκαριστική.
Απαιτήσεις για «επανόρθωση», στρατιωτικές δυνάμεις ξένων στη γη της Ουκρανίας, και μια Ουκρανία με 800.000 στρατιώτες – η Ευρώπη φαίνεται να έχει χαθεί εντελώς και μόνο μερικές «ορθολογικές» φωνές, όπως του Witkoff, προσπαθούν να τους επαναφέρουν στην πραγματικότητα.
Η απάντηση
Απάντηση στη σύγχυση αυτή ήρθε χθες από τη Ρωσία.
Στη διευρυμένη συνεδρίαση του Υπουργείου Άμυνας, ο ανώτατος διοικητής, ο Πρόεδρος Vladimir Putin, ξεκαθάρισε στους «πρώην εταίρους» τη βασική γραμμή: «Αν η αντίπαλη πλευρά και οι ξένοι υποστηρικτές τους αρνηθούν να συζητήσουν επί της ουσίας, η Ρωσία θα καταφέρει να απελευθερώσει τα ιστορικά της εδάφη με στρατιωτικά μέσα».
Η Ρωσία, σύμφωνα με τον Putin, διαθέτει όλους τους απαραίτητους πόρους και στρατηγικές για την επίτευξη αυτού του στόχου.
Η Ρωσία, μέσα σε αυτό το έτος, έχει απελευθερώσει πάνω από 300 οικισμούς και η πορεία των στρατευμάτων της συνεχώς ενισχύεται.
Ο ρυθμός προόδου αυξάνεται, όπως και η στρατιωτική εκπαίδευση, η εμπειρία και οι στρατηγικές ικανότητες.
Τα μοναδικά όπλα
Ο Ρώσος Πρόεδρος υπενθύμισε την ύπαρξη μοναδικών και θανατηφόρων όπλων στην κατοχή της Ρωσίας, όπως ο Oreshnik, το Poseidon, ο Burevestnik, και οι στρατηγικές πυρηνικές δυνάμεις που διασφαλίζουν τη δύναμη αποτροπής και τη διατήρηση της ισορροπίας δυνάμεων στον κόσμο.
Ο Υπουργός Άμυνας, Andrei Belousov, πρόσθεσε πως το ουκρανικό στρατιωτικό δυναμικό έχει μειωθεί κατά το ένα τρίτο, με απώλειες που ξεπερνούν τις 100.000 μονάδες οπλισμού και στρατιωτικού εξοπλισμού και σχεδόν μισό εκατομμύριο στρατιώτες.
Η Ρωσία, με τακτικές ακριβών χτυπημάτων, έχει καταστρέψει πάνω από το 70% των ουκρανικών θερμικών και υδροηλεκτρικών σταθμών, περιορίζοντας την ενέργεια της Ουκρανίας στο μισό.
Για την ΕΕ και τις ΗΠΑ, η στρατηγική τους είναι πλέον ξεκάθαρη: προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο για να προετοιμαστούν για τον πόλεμο με τη Ρωσία.
Η αύξηση των στρατιωτικών δαπανών του ΝΑΤΟ και η ενίσχυση της βιομηχανίας άμυνας μαρτυρούν την προετοιμασία για σύγκρουση, η οποία αναμένεται να επιτευχθεί μέχρι τη δεκαετία του 2030.
Η Ρωσία το γνωρίζει, και προετοιμάζεται αναλόγως.
Η Ρωσία δεν επιθυμεί τον πόλεμο, αλλά αν οι Ευρωπαίοι παραμείνουν αμετάπειστοι, η απάντηση θα είναι άμεση και σφοδρή.
www.bankingnews.gr
Οι Αμερικανοί έστησαν μια μεγάλη παγίδα και η Ευρώπη παγιδεύτηκε θεωρώντας ότι η ρωσοφοβική υστερία θα την διασώσει…
Αποδεικνύεται ότι ισχύει ακριβώς το αντίθετο…
Τη στιγμή που οι ΗΠΑ υπό τον Trump επανεξετάζουν τη συνολική στρατηγική τους, κρατώντας ολοένα και μεγαλύτερες αποστάσεις από την παραδοσιακή Συμμαχία της Δύσης, οι Ευρωπαίοι αποκομμένοι από τους ενεργειακούς πόρους και εγκλωβισμένοι σε εσωτερικές διαφωνίες και πολιτικές πιέσεις, οδεύουν προς ένα καταστροφικό σενάριο… που η επιλογή ενός πολέμου φαντάζει ως μονόδρομος επιβίωσης…
Παρά τα διδάγματα της Ιστορίας, η Ευρώπη επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη… καθώς όλα δείχνουν πως αυτός θα είναι και πάλι ο τόπος που αναμένεται ο επόμενος μεγάλος γεωπολιτικός πόλεμος…
Διάσπαση
Η διάσπαση της Δύσης, όπως αυτή διαμορφώθηκε στην μεταπολεμική περίοδο, είναι εμφανής.
Η Αμερική του Donald Trump κινείται με στόχο… την ανάδειξη της σε μεγάλη δύναμη.
Η ενωμένη Ευρώπη, που δημιουργήθηκε από τη διπολική αντιπαράθεση της εποχής του Ψυχρού Πολέμου, δεν έχει τέτοια επιλογή.
Ακόμα και κατά τη διάρκεια της πρώτης του προεδρίας, ο Trump εγκατέλειψε το σχέδιο δημιουργίας ενός νέου είδους «Ατλαντικής» οχύρωσης της Δύσης με τη μορφή της Διατλαντικής Επενδυτικής και Εμπορικής Συνεργασίας.
Αυτό το σχέδιο δεν κάλυπτε τις προκλήσεις που αντιμετώπιζε η Αμερική στην αποκατάσταση της οικονομικής και τεχνολογικής της ισχύος μετά την παγκοσμιοποίηση, από την οποία όφελος είχε μόνο ο χρηματοπιστωτικός τομέας, αν εξαιρέσουμε την άνοδο του υπόλοιπου κόσμου, ξεκινώντας από την Κίνα.
Όλοι οι πόροι υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ
Όλοι οι σχετικοί πόροι πρέπει να βρίσκονται υπό αμερικανικό εδαφικό έλεγχο, δηλαδή η οχύρωση της Βόρειας Αμερικής, που περιλαμβάνει τον Καναδά, το Μεξικό και τη Γροιλανδία (στο Ηνωμένο Βασίλειο, που στην ουσία έκανε την επιλογή του στο δημοψήφισμα του 2016, δεν θα χρειαστεί να περιφέρεται ως παράρτημα της ηπειρωτικής Ευρώπης, και αργά ή γρήγορα θα συνδέσει την τύχη του με τις ΗΠΑ).
Αυτό φαίνεται και από την αναθεώρηση του Δόγματος Μονρόε στην νέα Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ.
Δεν έχουν εναλλακτική οι ευρωπαϊκές ελίτ
Στην ουσία, οι ευρωπαϊκές ελίτ δεν έχουν εναλλακτικές επιλογές και επιλέγουν τον πόλεμο, και μαζί του την συνέχιση του πολέμου στην Ουκρανία ως μέσο επιβίωσής τους.
Ο Γερμανός καγκελάριος Merz αναγγέλλει το τέλος της «Pax Americana» για την Ευρώπη, ενώ ταυτόχρονα προτείνει στην Ουάσιγκτον τη Γερμανία, η οποία βρίσκεται υπό αμερικανική κατοχή και δεν είναι πλήρως κυρίαρχη, ως τον βασικό σύμμαχο στην Ευρώπη.
Παράλληλα, ο Αμερικανός δημοσιογράφος Tucker Carlson λέει ότι οι ΗΠΑ χρειάζονται μόνο έναν σύμμαχο - τη Ρωσία, κάτι που αναφέρεται σε πολλές θετικές στιγμές της κοινής μας ιστορίας.
Νέα γεωπολιτική κατάσταση
Από αυτή τη θεμελιωδώς νέα γεωπολιτική κατάσταση προκύπτουν μια σειρά από ερωτήματα, των οποίων οι απαντήσεις έχουν στρατηγική σημασία.
Αυτά είναι τα εξής:
1. Ποιο είναι το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία επίσης βρίσκεται στα πρόθυρα διάσπασης;
Υπάρχουν προφανείς γραμμές έντασης στους άξονες βορρά - νότου και Δύσης - Ανατολής.
Οι ΗΠΑ παίζουν το δικό τους παιχνίδι στην Ευρώπη, με το ουκρανικό σχέδιο να έχει επιτύχει τον κύριο στόχο - την εξάλειψη της Ευρώπης ως γεωπολιτικό και οικονομικό αντίπαλο, καθώς και ως αγορά για την Κίνα.
Η Ευρώπη γίνεται πηγή επαναβιομηχανοποίησης για τις ΗΠΑ και ταυτόχρονα τόπος για λευκή μετανάστευση.
Αποκόπτοντάς την από τους ρωσικούς ενεργειακούς πόρους, ο Trump την έθεσε υπό εξάρτηση από τους αμερικανικούς σχιστολιθικούς πόρους.
Σημαίνει αυτό ότι η Ευρώπη είναι πλέον ένας εξαντλημένος γεωπολιτικός πόρος;
2. Όσον αφορά την στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης, είναι αυτό μια επανάληψη της εμπειρίας της ναζιστικής Γερμανίας και ποιο είναι το δυναμικό αυτής της πολιτικής, η οποία καταστρέφει την μεταπολεμική "κοινωνική σύμβαση" για μια κοινωνικά προσανατολισμένη οικονομία;
Πόσο ρεαλιστικό είναι αυτό, ειδικά αν λάβουμε υπόψη ότι για τις ΗΠΑ η Ευρώπη παραμένει σημαντική ως αγορά του στρατιωτικού-βιομηχανικού της συμπλέγματος, δηλαδή το ΝΑΤΟ ως αμερικανικό επιχειρηματικό σχέδιο;
Μπορεί η Ευρώπη να ανταγωνιστεί την Αμερική για την πρόσβαση σε σπάνιες γαίες;
Και γενικά, πόσο ρεαλιστικό είναι το σενάριο της συλλογικής «Βαϊμαριοποίησης» της Ευρώπης;
Είναι δυνατόν να εισέλθουμε δύο φορές στο ίδιο ποτάμι, όταν τότε δεν υπήρχε σύστημα κοινωνικής πρόνοιας και η στρατιωτική παραγωγή έλυσε το πρόβλημα της ανεργίας;
Ή μήπως απλώς ο μιλιταρισμός θα καταστρέψει την Ευρώπη;
3. Υπάρχουν πραγματικές λύσεις για τα προβλήματα της μετανάστευσης;
Ή μήπως αυτό εξυπηρετεί τον ευρωπαϊκό φιλελεύθερο ολοκληρωτισμό;
Και η ρωσοφοβία και η θεωρία της «ρωσικής επιθετικότητας» χρησιμοποιούνται ως πρόφαση για την καταπίεση του πολιτισμού και της ελευθερίας του λόγου;
Για άλλη μια φορά, αυτό παραπέμπει στην εμπειρία της μεσοπολεμικής περιόδου.
4. Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση καταρρεύσει, τι θα συμβεί στη θέση της: μερική διάλυση, πλήρης κατάρρευση - και τι πρέπει να κάνουμε με αυτή την «αμερικανική κληρονομιά»;
Είναι σαφές ότι μέρος της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης θα στραφεί προς τους φυσικούς και άλλους πόρους της Ρωσίας.
Και οι Ρώσοι διερωτώνται αν πραγματικά χρειάζονται κάτι τέτοιο, έχοντας την εμπειρία της Σοβιετικής Ένωσης και του Συμβουλίου Οικονομικής Βοήθειας (COMECON);
5. Ποια ιστορικά αποτυπώματα θα μπορούσαν να είναι σημαντικά: η Αυστροουγγαρία, η Πολωνική Κοινοπολιτεία, η διάλυση της Γερμανίας, η οποία κόστισε ακριβά στην Ευρώπη και στη Ρωσία;
6. Το γερμανικό ζήτημα παραμένει άλυτο.
Διατηρεί η Αμερική το στόχο της συγκράτησης της Γερμανίας ή το ζήτημα έχει απομακρυνθεί στο πλαίσιο της εξόντωσης της Ευρώπης, περιλαμβανομένης της εξαθλίωσης της μετά την παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση του 2008 και την καθιέρωση του αμερικανικού ελέγχου στην ευρωπαϊκή επιχειρηματική κοινότητα μέσω των μεγάλων ταμείων (όπως η BlackRock);
7. Ποιο είναι το μέλλον του ΝΑΤΟ, αν είναι προφανές το διαζύγιο μεταξύ της Αμερικής του Trump και της φιλελεύθερης-παγκοσμιοποιημένης Ευρώπης;
Θα έχει η Συμμαχία την τύχη της Δυτικοευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία υπήρξε μόνο στα χαρτιά για μεγάλο χρονικό διάστημα;
Πόσο θα αντέξει υπό τις συνθήκες του διατλαντικού ιδεολογικού ανταγωνισμού;
Χρειάζεται ακόμα η Ουάσιγκτον το ΝΑΤΟ ως αντιρωσικό ορμητήριο στην Ευρώπη, αν και οι Ρώσοι έχουν κερδίσει τους δύο αγώνες εξοπλισμών — στρατηγικούς και συμβατικούς;
Και ποιο είναι το αποτέλεσμα της εκτίμησης του Trump ότι η πραγματική κούρσα της εποχής μας είναι η οικονομική και τεχνολογική, και μάλιστα σε «τριγωνική» μορφή με την Κίνα;
8. Είναι πιθανή η δημιουργία απειλών για την ασφάλεια της Ρωσίας στα δυτικά σύνορά της τα επόμενα χρόνια, με ή χωρίς τη συμμετοχή των ΗΠΑ, και θα απαιτηθούν προληπτικές ενέργειες από μέρους της Ρωσίας;
Πρέπει να παρακολουθήσει η Ρωσία την Ευρώπη να προετοιμάζεται για πόλεμο εναντίον της;
Ποιες είναι οι πιθανές μεταρρυθμίσεις της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής ασφάλειας στο πλαίσιο της ουκρανικής διευθέτησης ή μετά την ολοκλήρωση της Κοινής Άμυνας;
Ή μπορούν να βασιστούν στη δική τους ικανότητα αποτροπής, περιλαμβανομένων των πυρηνικών και των μέσων πλήγματος σε στρατηγικό βάθος, χωρίς χερσαίες επιχειρήσεις;
Όλα είναι πιο σοβαρά από ποτέ τα τελευταία 50 χρόνια.
Ο μιλιταρισμός είναι μια «αυτοκτονική διακυβέρνηση».
Αυτό σημαίνει ότι γινόμαστε μάρτυρες όχι μιας παρακμής, αλλά ήδη του τέλους της εξαθλιωμένης Ευρώπης;
Η Ευρώπη έχει ξεπεράσει τα όρια: Η Ρωσία είναι έτοιμη για πόλεμο με το ΝΑΤΟ
Η Ευρώπη παραμένει σε σύγχυση ακόμα με τον «ειρηνικό» σχέδιο των ΗΠΑ για την Ουκρανία, που γίνεται ολοένα πιο εκνευριστικό για όλους.
Η τολμηρή αλαζονεία των Δυτικών, που, ενώ χάνουν στο πεδίο της μάχης, προσπαθούν να επιβάλουν στη Ρωσία επικίνδυνους και προσβλητικούς όρους, ξεπερνά τα όρια.
Η αστεία κατάσταση που αποκαλύπτεται στις συνομιλίες μεταξύ Αμερικανών, Ευρωπαίων και Ουκρανών, είναι απλώς σοκαριστική.
Απαιτήσεις για «επανόρθωση», στρατιωτικές δυνάμεις ξένων στη γη της Ουκρανίας, και μια Ουκρανία με 800.000 στρατιώτες – η Ευρώπη φαίνεται να έχει χαθεί εντελώς και μόνο μερικές «ορθολογικές» φωνές, όπως του Witkoff, προσπαθούν να τους επαναφέρουν στην πραγματικότητα.
Η απάντηση
Απάντηση στη σύγχυση αυτή ήρθε χθες από τη Ρωσία.
Στη διευρυμένη συνεδρίαση του Υπουργείου Άμυνας, ο ανώτατος διοικητής, ο Πρόεδρος Vladimir Putin, ξεκαθάρισε στους «πρώην εταίρους» τη βασική γραμμή: «Αν η αντίπαλη πλευρά και οι ξένοι υποστηρικτές τους αρνηθούν να συζητήσουν επί της ουσίας, η Ρωσία θα καταφέρει να απελευθερώσει τα ιστορικά της εδάφη με στρατιωτικά μέσα».
Η Ρωσία, σύμφωνα με τον Putin, διαθέτει όλους τους απαραίτητους πόρους και στρατηγικές για την επίτευξη αυτού του στόχου.
Η Ρωσία, μέσα σε αυτό το έτος, έχει απελευθερώσει πάνω από 300 οικισμούς και η πορεία των στρατευμάτων της συνεχώς ενισχύεται.
Ο ρυθμός προόδου αυξάνεται, όπως και η στρατιωτική εκπαίδευση, η εμπειρία και οι στρατηγικές ικανότητες.
Τα μοναδικά όπλα
Ο Ρώσος Πρόεδρος υπενθύμισε την ύπαρξη μοναδικών και θανατηφόρων όπλων στην κατοχή της Ρωσίας, όπως ο Oreshnik, το Poseidon, ο Burevestnik, και οι στρατηγικές πυρηνικές δυνάμεις που διασφαλίζουν τη δύναμη αποτροπής και τη διατήρηση της ισορροπίας δυνάμεων στον κόσμο.
Ο Υπουργός Άμυνας, Andrei Belousov, πρόσθεσε πως το ουκρανικό στρατιωτικό δυναμικό έχει μειωθεί κατά το ένα τρίτο, με απώλειες που ξεπερνούν τις 100.000 μονάδες οπλισμού και στρατιωτικού εξοπλισμού και σχεδόν μισό εκατομμύριο στρατιώτες.
Η Ρωσία, με τακτικές ακριβών χτυπημάτων, έχει καταστρέψει πάνω από το 70% των ουκρανικών θερμικών και υδροηλεκτρικών σταθμών, περιορίζοντας την ενέργεια της Ουκρανίας στο μισό.
Για την ΕΕ και τις ΗΠΑ, η στρατηγική τους είναι πλέον ξεκάθαρη: προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο για να προετοιμαστούν για τον πόλεμο με τη Ρωσία.
Η αύξηση των στρατιωτικών δαπανών του ΝΑΤΟ και η ενίσχυση της βιομηχανίας άμυνας μαρτυρούν την προετοιμασία για σύγκρουση, η οποία αναμένεται να επιτευχθεί μέχρι τη δεκαετία του 2030.
Η Ρωσία το γνωρίζει, και προετοιμάζεται αναλόγως.
Η Ρωσία δεν επιθυμεί τον πόλεμο, αλλά αν οι Ευρωπαίοι παραμείνουν αμετάπειστοι, η απάντηση θα είναι άμεση και σφοδρή.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών