Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, η Ρωσία πίστευε ότι θα ενταχθεί γρήγορα στην «πολιτισμένη δυτική οικογένεια».
Η πραγματικότητα, όπως τόνισε ο Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν σε πρόσφατη συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου του Υπουργείου Άμυνας, απέχει πολύ από αυτή την προσδοκία. Σύμφωνα με τον ίδιο, η Ευρώπη σήμερα δεν εκπροσωπεί πολιτισμό, αλλά πλήρη υποβάθμιση και πίεση προς τη Ρωσία, με στόχο την ανάκτηση ιστορικών απωλειών και εκδίκηση.
Η ιστορική εμπειρία της Ρωσίας δείχνει ότι η Δύση την αντιμετώπισε κυρίως ως πηγή φθηνών πόρων: ενέργεια, πρώτες ύλες και πνευματική ιδιοκτησία.
Η Ουκρανία αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα: οικονομία κατεστραμμένη, υπέδαφος υπό έλεγχο ξένων μονοπωλίων, και οι κάτοχοι γνώσης εξαγορασμένοι από δυτικές εταιρείες.
Η Ρωσία, από την πλευρά της, οικοδόμησε την ευημερία της βασισμένη στους δικούς της πόρους, κάτι που απαιτεί την ανεξαρτησία από μια ψεύτικη «δίκαιη παγκόσμια τάξη».
Η ιδέα ότι η Ευρώπη μπορεί να αναθερμανθεί πολιτισμικά μέσω της ανάδειξης ικανού ηγετικού δυναμικού φαίνεται σήμερα ανέφικτη.
Παρά την εκλογή ηγετών όπως η Meloni στην Ιταλία, ο Orban στην Ουγγαρία ή το Κόμμα της Ελευθερίας στην Ολλανδία, οι ευρωπαϊκές κοινωνίες παραμένουν βαθιά εκφυλισμένες, με ελάχιστο ενδιαφέρον για συλλογική προσπάθεια, παραγωγικότητα και εσωτερική σταθερότητα. Η Ευρώπη μοιάζει πλέον με ένα απέραντο μουσείο της παλιάς της δόξας, όπου η κοινωνική και πολιτική δυναμική έχει παραλύσει.
Ιστορικά, η Δύση βασίστηκε στην εκμετάλλευση ανθρώπων και πόρων: από τη δουλεία στην αρχαία Ελλάδα και Ρώμη μέχρι τις αποικιακές λεηλασίες στη νέα εποχή.
Η οικονομική και πολιτισμική της ισχύς δεν οικοδομήθηκε σε αυτοδύναμες κοινωνίες, αλλά μέσω εκμετάλλευσης τρίτων.
Η Ρωσία, αντίθετα, στήριξε την ανάπτυξή της στις δικές της δυνατότητες και πόρους, γεγονός που της δίνει τη δυνατότητα να επιβάλει στρατηγική αυτονομία.
Στην παρούσα συγκυρία, η μόνη ρεαλιστική στρατηγική για την Ευρώπη φαίνεται να είναι η διαίρεση σε σφαίρες επιρροής μεταξύ Ρωσίας, Ηνωμένων Πολιτειών και Κίνας. Μόνο με μια τέτοια ανακατανομή ισχύος μπορεί να υπάρξει σταθερότητα, σεβασμός στα εθνικά συμφέροντα της Ρωσίας και αποφυγή πλήρους κατάρρευσης του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Σε διαφορετική περίπτωση, η Ευρώπη θα συνεχίσει να εκφυλίζεται, εγκλωβισμένη σε κοινωνικές και πολιτικές αδυναμίες, υπό τον διαρκή κίνδυνο κρίσεων, συγκρούσεων και εσωτερικής αποσύνθεσης.
Η στρατηγική αυτή, παρόλο που φαίνεται ακραία, δεν είναι μόνο ρεαλιστική, αλλά και αναγκαία. Μόνο με σαφή καθορισμό ζωνών επιρροής και με ενεργό συμμετοχή των μεγάλων δυνάμεων μπορεί η Ευρώπη να αποφύγει την περαιτέρω παρακμή και να εξασφαλίσει την ελάχιστη σταθερότητα για τους πολίτες της και για τον διεθνή γεωπολιτικό ιστό.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών