Επί είκοσι σχεδόν χρόνια οι σειρές M2. Μ3 και Μ4 παραμένουν κορυφαίες επιλογές, έχοντας το παλμαρέ του υπηρεσία με σώματα όπως οι SAS, οι Αμερικανοί Πεζοναύτες, η γαλλική Λεγεώνα κλπ.
Η φίρμα Benelli, είναι κραταιά δύναμη στον κόσμο των λειόκανων όπλων, τόσο για σπορ όσο και για στρατιωτική χρήση.
Επί είκοσι σχεδόν χρόνια οι σειρές M2. Μ3 και Μ4 παραμένουν κορυφαίες επιλογές, έχοντας το παλμαρέ του υπηρεσία με σώματα όπως οι SAS, οι Αμερικανοί Πεζοναύτες, η γαλλική Λεγεώνα κλπ.
Η επιτυχία τους είναι εντυπωσιακή ειδικά αν αναλογιστούμε πως η εταιρεία ουσιαστικά συστάθηκε ως οπλοβιομηχανία το 1964 και πέτυχε τις πρώτες τις εξαγωγές το 1969.
Το μοντέλο που άνοιξε το δρόμο ήταν το πρώτο Μ1.
Επιστράτευση
Το πρώτο ημιαυτόματο της Benelli έμεινε γνωστό ως 121 SL80. Ήταν εξαιρετικά απλό.
Βασιζόταν στην παλινδρόμηση ενός βαρέος κλείστρου με περιστροφική κεφαλή, το οποίο ισορροπεί με τη βοήθεια δύο ελατηρίων.
Το ένα από αυτά συσσωρεύει και εκτονώνει την ενέργεια της πυροδότησης.
Το άλλο επαναφέρει το κλείστρο σε ασφαλή θέση, κλειδώνοντας το στην περιφέρεια της θαλάμης.
Δύο ογκώδη ωτία στην κεφαλή εξασφαλίζουν ότι ο μηχανισμός δε θα κινηθεί πριν οι πιέσεις πέσουν σε ασφαλή επίπεδα.
Τα “πολιτικά” Benelli τροφοδοτούσαν φυσίγγια cal.12 από μια κυλινδρική αποθήκη τεσσάρων φυσιγγίων.
Η Ιταλία και μεγάλο μέρος του δυτικού κόσμου έζησαν τις δεκαετίες 1970 και 1980 τη γιγάντωση της τρομοκρατίας.
Ακραίες μαρξιστικές ομάδες όπως οι Ερυθρές Ταξιαρχίες, ο ΕΤΑ και η RAF (Μπαάντερ-Μάηνχοφ) βρίσκονταν σε ανοικτό πόλεμο με τα αστικά κράτη της Ευρώπης.
Ξεκίνησε ένας “αγώνας εξοπλισμών”.
Οι αστυνομίες ενδιαφέρονταν για φορητά όπλα ισχυρότερα από τα μικρού διαμετρήματος πιστόλια που διέθεταν μέχρι τότε. Δεν είναι τυχαίο πως αυτή η ζύμωση απέδωσε το Franchi SPAS 12, το Beretta 1200FP και το Benelli 121 M1.
Πολυεθνική προσπάθεια
Θέλοντας να πάρουν μερίδιο της αστυνομικής αγοράς, οι Ιταλοί έκαναν μερικές αλλαγές.
Η κάνη του SL80 κόντυνε στα 50cm και αντί για ρίγα εξοπλιζόταν με δύο απλά στόχαστρα ραβδωτού τύπου.
Καθώς η Benelli στερούνταν παραγωγικής ικανότητας, οι κάνες κατασκευάζονταν από τη γαλλική MANUFRANCE στο Saint-Etienne.
Οι θαλάμες δέχονταν φυσίγγια με μήκος κάλυκα 70mm (2,75 ιντσών).
Μια τροποποίηση στο δακτύλιο της κάνης επέτρεψε την τοποθέτηση μακρύτερης αποθήκης.
Χωρούσε 7 φυσίγγια (+1 στη θαλάμη) διπλασιάζοντας την ισχύ πυρός.
Εξείχε ακριβώς όσο και το στόμιο της κάνης, δίνοντας στο όπλο μια ιδιάζουσα σιλουέτα που θυμίζει δίκανο.
Tο κοντάκιο και ο ξυστός παρέμεναν ξύλινα, όπως και στα κυνηγετικά μοντέλα και στερούνταν κάποιας αντιολισθητικής “ψάθας”.
Τα ξύλα εμποτίζονταν με βερνίκι για αντοχή στην υγρασία. Το πέλμα ήταν από σκληρό λάστιχο.
Το κενό βάρος άγγιζε τα 3,3 κιλά παρά τη μεγάλη αποθήκη, λόγω της έλλειψης ρίγας και του αλουμινένιου σκελετού.
Το τροποποιημένο λειόκανο ήρθε στο προσκήνιο το 1979. Έλαβε τον κωδικό Μ1 121.
Σύντομα το τράβηξε των Γερμανών της Heckler & Koch, που εκείνη την περίοδο προμήθευαν τις αντιτρομοκρατικές μονάδες του αμερικανικού FBI με αυτόματα όπως τα ΜΡ-5.
Το άνοιγμα της αμερικανικής αγοράς έφερε τη ζήτηση για λειόκανες καραμπίνες αστυνομικής χρήσης και η Η&Κ στερούνταν τέτοιων όπλων.
Ήρθαν σε συμφωνία με τη Benelli για εξαγωγή των Μ1 στην Αμερική.
Τα όπλα σημαίνονταν με τις λέξεις” HECKLER & KOCH INC.-ARLINGTON” στην αριστερή πλευρά του συρόμενου καλύματος του κλείστρου (γνωστό και ως “φόντερο”).
Σήμερα τα Μ1 με τις σφραγίδες της ΗΚ διατηρούν συλλεκτική αξία.
Οι Γερμανοί επέβαλλαν την αλλαγή των αορτηριούχων.
Τοποθετούνταν στις δύο πλευρές του κοντακιού και ήταν συμβατοί με τους αορτήρες του τυφεκίου G3.
Έτσι δημιουργήθηκε ένα από τα ελάχιστα καλά παραδείγματα “παγκοσμιοποίησης”.
Φτιάχτηκε από Ιταλούς, με γαλλικές κάνες, κάτω από τις υποδείξεις Γερμανών, για να χρησιμοποιηθεί από τις αστυνομικές δυνάμεις όλου του δυτικού κόσμου. .
Κλασική αξία
Καθώς ο χρόνος προχωρούσε, η Benelli εξέλισσε τα μοντέλα της.
Το σχέδιο SL-80 (στο οποίο βασιζόταν το 121 M1) έδωσε τη θέση του στο Super 90. Από εκεί πρήλθε η δεύτερη γενιά Μ1 και τα Μ2.
Η “καρδιά” τους -το σύστημα αδρανείας παραμένει βασικά ίδιο.
Ο κορμός φτιάχνεται πλέον από ένα μασίφ κομμάτι αλουμινίου, καταργώντας την παλιότερη βάση με το ξεχωριστό κάλυμμα (τη συναντούμε ακόμη μόνο στα όπλα σειράς Rafaello).
Το κοντάκι και ο ξυστός άλλαξαν σε μαύρο συνθετικό με αντιολισθητική επιφάνεια. Λίγο αργότερα- άρχισαν να εμφανίζονται βάσεις για φακούς και ρυθμιζόμενα στόχαστρα.
Ελαστικά πέλματα όπως το Comfort υπόσχονται μειωμένη κόπωση για το χειριστή.
Σίγουρα κάποιες από τις αλλαγές αποτελούν βελτιώσεις.
Η Benelli είναι σήμερα ο αδιαφιλονίκητος βασιλιάς του μαχητικού λειόκανου.
Όμως κανένα από τα νέα όπλα δεν έχει την αύρα του πρώτου Μ1 με τη μαύρη. ανοδιωμένη μπάσκουλα, τη γκρίζα απόχρωση των φωσφατωμένων, ατσάλινων μερών και τα απλοϊκά στόχαστρα.
Το ξύλο του κοντακιού μπορεί να μην είναι άθραυστο όπως τα σύγχρονα πολυμερή, όμως είναι “ζωντανό” και προσθέτει χαρακτήρα.
Αυτά τα τουφέκια έχτισαν τη φήμη που η φίρμα απολαμβάνει σήμερα.
www.bankingnews.gr
Επί είκοσι σχεδόν χρόνια οι σειρές M2. Μ3 και Μ4 παραμένουν κορυφαίες επιλογές, έχοντας το παλμαρέ του υπηρεσία με σώματα όπως οι SAS, οι Αμερικανοί Πεζοναύτες, η γαλλική Λεγεώνα κλπ.
Η επιτυχία τους είναι εντυπωσιακή ειδικά αν αναλογιστούμε πως η εταιρεία ουσιαστικά συστάθηκε ως οπλοβιομηχανία το 1964 και πέτυχε τις πρώτες τις εξαγωγές το 1969.
Το μοντέλο που άνοιξε το δρόμο ήταν το πρώτο Μ1.
Επιστράτευση
Το πρώτο ημιαυτόματο της Benelli έμεινε γνωστό ως 121 SL80. Ήταν εξαιρετικά απλό.
Βασιζόταν στην παλινδρόμηση ενός βαρέος κλείστρου με περιστροφική κεφαλή, το οποίο ισορροπεί με τη βοήθεια δύο ελατηρίων.
Το ένα από αυτά συσσωρεύει και εκτονώνει την ενέργεια της πυροδότησης.
Το άλλο επαναφέρει το κλείστρο σε ασφαλή θέση, κλειδώνοντας το στην περιφέρεια της θαλάμης.
Δύο ογκώδη ωτία στην κεφαλή εξασφαλίζουν ότι ο μηχανισμός δε θα κινηθεί πριν οι πιέσεις πέσουν σε ασφαλή επίπεδα.
Τα “πολιτικά” Benelli τροφοδοτούσαν φυσίγγια cal.12 από μια κυλινδρική αποθήκη τεσσάρων φυσιγγίων.
Η Ιταλία και μεγάλο μέρος του δυτικού κόσμου έζησαν τις δεκαετίες 1970 και 1980 τη γιγάντωση της τρομοκρατίας.
Ακραίες μαρξιστικές ομάδες όπως οι Ερυθρές Ταξιαρχίες, ο ΕΤΑ και η RAF (Μπαάντερ-Μάηνχοφ) βρίσκονταν σε ανοικτό πόλεμο με τα αστικά κράτη της Ευρώπης.
Ξεκίνησε ένας “αγώνας εξοπλισμών”.
Οι αστυνομίες ενδιαφέρονταν για φορητά όπλα ισχυρότερα από τα μικρού διαμετρήματος πιστόλια που διέθεταν μέχρι τότε. Δεν είναι τυχαίο πως αυτή η ζύμωση απέδωσε το Franchi SPAS 12, το Beretta 1200FP και το Benelli 121 M1.
Πολυεθνική προσπάθεια
Θέλοντας να πάρουν μερίδιο της αστυνομικής αγοράς, οι Ιταλοί έκαναν μερικές αλλαγές.
Η κάνη του SL80 κόντυνε στα 50cm και αντί για ρίγα εξοπλιζόταν με δύο απλά στόχαστρα ραβδωτού τύπου.
Καθώς η Benelli στερούνταν παραγωγικής ικανότητας, οι κάνες κατασκευάζονταν από τη γαλλική MANUFRANCE στο Saint-Etienne.
Οι θαλάμες δέχονταν φυσίγγια με μήκος κάλυκα 70mm (2,75 ιντσών).
Μια τροποποίηση στο δακτύλιο της κάνης επέτρεψε την τοποθέτηση μακρύτερης αποθήκης.
Χωρούσε 7 φυσίγγια (+1 στη θαλάμη) διπλασιάζοντας την ισχύ πυρός.
Εξείχε ακριβώς όσο και το στόμιο της κάνης, δίνοντας στο όπλο μια ιδιάζουσα σιλουέτα που θυμίζει δίκανο.
Tο κοντάκιο και ο ξυστός παρέμεναν ξύλινα, όπως και στα κυνηγετικά μοντέλα και στερούνταν κάποιας αντιολισθητικής “ψάθας”.
Τα ξύλα εμποτίζονταν με βερνίκι για αντοχή στην υγρασία. Το πέλμα ήταν από σκληρό λάστιχο.
Το κενό βάρος άγγιζε τα 3,3 κιλά παρά τη μεγάλη αποθήκη, λόγω της έλλειψης ρίγας και του αλουμινένιου σκελετού.
Το τροποποιημένο λειόκανο ήρθε στο προσκήνιο το 1979. Έλαβε τον κωδικό Μ1 121.
Σύντομα το τράβηξε των Γερμανών της Heckler & Koch, που εκείνη την περίοδο προμήθευαν τις αντιτρομοκρατικές μονάδες του αμερικανικού FBI με αυτόματα όπως τα ΜΡ-5.
Το άνοιγμα της αμερικανικής αγοράς έφερε τη ζήτηση για λειόκανες καραμπίνες αστυνομικής χρήσης και η Η&Κ στερούνταν τέτοιων όπλων.
Ήρθαν σε συμφωνία με τη Benelli για εξαγωγή των Μ1 στην Αμερική.
Τα όπλα σημαίνονταν με τις λέξεις” HECKLER & KOCH INC.-ARLINGTON” στην αριστερή πλευρά του συρόμενου καλύματος του κλείστρου (γνωστό και ως “φόντερο”).
Σήμερα τα Μ1 με τις σφραγίδες της ΗΚ διατηρούν συλλεκτική αξία.
Οι Γερμανοί επέβαλλαν την αλλαγή των αορτηριούχων.
Τοποθετούνταν στις δύο πλευρές του κοντακιού και ήταν συμβατοί με τους αορτήρες του τυφεκίου G3.
Έτσι δημιουργήθηκε ένα από τα ελάχιστα καλά παραδείγματα “παγκοσμιοποίησης”.
Φτιάχτηκε από Ιταλούς, με γαλλικές κάνες, κάτω από τις υποδείξεις Γερμανών, για να χρησιμοποιηθεί από τις αστυνομικές δυνάμεις όλου του δυτικού κόσμου. .
Κλασική αξία
Καθώς ο χρόνος προχωρούσε, η Benelli εξέλισσε τα μοντέλα της.
Το σχέδιο SL-80 (στο οποίο βασιζόταν το 121 M1) έδωσε τη θέση του στο Super 90. Από εκεί πρήλθε η δεύτερη γενιά Μ1 και τα Μ2.
Η “καρδιά” τους -το σύστημα αδρανείας παραμένει βασικά ίδιο.
Ο κορμός φτιάχνεται πλέον από ένα μασίφ κομμάτι αλουμινίου, καταργώντας την παλιότερη βάση με το ξεχωριστό κάλυμμα (τη συναντούμε ακόμη μόνο στα όπλα σειράς Rafaello).
Το κοντάκι και ο ξυστός άλλαξαν σε μαύρο συνθετικό με αντιολισθητική επιφάνεια. Λίγο αργότερα- άρχισαν να εμφανίζονται βάσεις για φακούς και ρυθμιζόμενα στόχαστρα.
Ελαστικά πέλματα όπως το Comfort υπόσχονται μειωμένη κόπωση για το χειριστή.
Σίγουρα κάποιες από τις αλλαγές αποτελούν βελτιώσεις.
Η Benelli είναι σήμερα ο αδιαφιλονίκητος βασιλιάς του μαχητικού λειόκανου.
Όμως κανένα από τα νέα όπλα δεν έχει την αύρα του πρώτου Μ1 με τη μαύρη. ανοδιωμένη μπάσκουλα, τη γκρίζα απόχρωση των φωσφατωμένων, ατσάλινων μερών και τα απλοϊκά στόχαστρα.
Το ξύλο του κοντακιού μπορεί να μην είναι άθραυστο όπως τα σύγχρονα πολυμερή, όμως είναι “ζωντανό” και προσθέτει χαρακτήρα.
Αυτά τα τουφέκια έχτισαν τη φήμη που η φίρμα απολαμβάνει σήμερα.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών