Πως ο τζόγος, η δωροδοκία και τα στοιχήματα «μαύρισαν» τους White Sox…
Σχετικά Άρθρα
ΝΒΑ: Το πιο αιματηρό χτύπημα στην ιστορία της Λίγκας (video)
Deep Blue vs Κασπάροφ: Πώς ένας αγώνας σκακιού ξεκίνησε τη μεγάλη επανάσταση των δεδομένων (video)
Σεσκ Φάμπρεγας: Η «Μάχη του Μπουφέ» και η πίτσα στον Φέργκιουσον (video)
Η υπόθεση «Black Sox» συντάραξε την Αμερική και τον κόσμο του μπέιζμπολ και αποτελεί μέχρι και σήμερα ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στον αθλητικό κόσμο. Επίκεντρο της υπόθεσης ήταν η κατηγορία ότι οκτώ μέλη των Chicago White Sox είχαν δωροδοκηθεί για να χάσουν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1919 από τους Cincinnati Reds.
Αυτή η συνωμοσία στοιχημάτων μεταξύ μιας ομάδας παικτών και τζογαδόρων οδήγησε στην εφ’ όρου ζωής απαγόρευση οκτώ παικτών, των White Sox, από το μπέιζμπολ, στην καθιέρωση της θέσης του επιτρόπου και σε αυστηρούς κανόνες που απαγορεύουν τα τυχερά παιχνίδια μέχρι και σήμερα.
Τα χρόνια ακμής του μπέιζμπολ
Στα πρώτα χρόνια του εικοστού αιώνα, το παιχνίδι του μπέιζμπολ γνώρισε τη μεγαλύτερη ανάπτυξή του στην ιστορία του. Η Αμερική αγκάλιασε το παιχνίδι ως εθνικό χόμπι και οι παίκτες γίνονταν διασημότητες. Το 1910, ο Πρόεδρος William Howard Taft ξεκίνησε μια νέα παράδοση ρίχνοντας την πρώτη βολή ενός παιχνιδιού μπέιζμπολ. Ο Taft αργότερα δήλωσε: «Το παιχνίδι του μπέιζμπολ είναι ένα καθαρό παιχνίδι».
Οι παίκτες είχαν γίνει είδωλα για τα παιδιά σε όλη τη χώρα. Τα επίπεδα συμμετοχής για όλες τις ομάδες ανέβαιναν συνεχώς καθώς όλο και περισσότεροι Αμερικανοί έμπαιναν στο παιχνίδι. Οι βιομηχανίες όλων των τύπων δημιούργησαν πρωταθλήματα μπέιζμπολ καθώς η δημοτικότητα του παιχνιδιού ανέβαινε στα ύψη. Οι εφημερίδες δημοσίευαν τακτικά άρθρα, στήλες, φωτογραφίες ή ακόμα και κινούμενα σχέδια που απεικόνιζαν παίκτες ως ήρωες. Το ίδιο το παιχνίδι ήταν συνυφασμένο με την ηθική, την ειλικρίνεια, την αρετή, ακόμη και την ίδια την Αμερική. Τα ψευδώνυμα όπως το «εθνικό χόμπι» ή το «Μεγάλο Αμερικανικό Παιχνίδι» έδειξαν αυτήν τη σύνδεση και βοήθησαν ακόμη και στην ενίσχυση του δεσμού μεταξύ της Αμερικής και του μπέιζμπολ.
Ακόμα και το 1920, παρά τις φήμες για αχαλίνωτη διαφθορά στο παιχνίδι και απόπειρα να στήσουν τo World Series, οι αριθμοί συμμετοχής σχεδόν διπλασιάστηκαν και τα χρήματα αυξήθηκαν για κάθε σύλλογο στα μεγάλα πρωταθλήματα. Τα κέρδη ήταν τόσα πολλά στην πραγματικότητα, που οι ιδιοκτήτες συμφώνησαν να επεκτείνουν το World Series σε μια καλύτερη μορφή με την ελπίδα να δημιουργήσουν περισσότερες πωλήσεις εισιτηρίων.
Η επιχείρηση του μπέιζμπολ ήταν ακμάζουσα. Σύμφωνα με τον John Rupert, τον ιδιοκτήτη των New York Yankees, «το μπέιζμπολ δεν είχε ποτέ μια πιο καλύτερη προοπτική». Πράγματι, το παιχνίδι του μπέιζμπολ δεν είχε ποτέ τόσο μεγάλη δημοτικότητα ή τόσο αφοσιωμένο κοινό όπως στην αρχή της σεζόν του 1920. Ακόμη και οι γυναίκες έγιναν οπαδοί του μπέιζμπολ και ξεκίνησαν τα δικά τους πρωταθλήματα. Οι προοπτικές σύντομα θα επισκιαστούν με σύννεφα καταιγίδας που κανείς δεν μπόρεσε να προβλέψει. Όλη η επιτυχία που είχε πετύχει το μπέιζμπολ επρόκειτο να καταρρεύσει.
Τα γεγονότα πίσω από τη συνομωσία
Μέχρι το φθινόπωρο του 1920, οκτώ παίκτες του μπέιζμπολ είχαν θέσει σε κίνδυνο όχι μόνο τις επιτυχίες της τελευταίας δεκαετίας αλλά και το ίδιο το παιχνίδι. Το σχέδιο ήταν απλό: οκτώ παίκτες στο ιδιαίτερα ευνοημένο White Sox θα έχαναν σκόπιμα το World Series από το αουτσάιντερ Cincinnati Reds. Οι τζογαδόροι που πλήρωναν για αυτό το στήσιμο στοιχημάτιζαν στη συνέχεια μεγάλα χρηματικά ποσά στους Reds, εισπράττοντας έτσι μεγάλα ποσά όταν οι White Sox έχαναν.
Arnold «Chick» Gandil, ο πρώτος παίκτης βάσης των White Sox, είχε δώσει την ιδέα μιας «επιδιόρθωσης» σε μερικές από τις επαφές του με τα τυχερά παιχνίδια. Λίγο πριν ξεκινήσει η σειρά, ο Gandil έθεσε σε εφαρμογή το σχέδιό του. Ενώ οι φήμες για τη συνωμοσία ήταν ευρέως διαδεδομένες, μόνο τέσσερις άντρες, όλοι τζογαδόροι, είχαν άμεση επαφή με τους παίκτες, οι Bill Burns, Abe Attell, έναν μυστηριώδη άντρα που ονομαζόταν Brown και ο Sport Sullivan. Οι Burns και Attell υποσχέθηκαν στους παίκτες 100.000 $, ενώ ο Sullivan τους είχε υποσχεθεί 80.000 $. Το ποσό της αποπληρωμής ήταν αρκετά μεγάλο για να εντυπωσιάσει τους επτά παίκτες που είχε προσεγγίσει ο Gandil για να συμμετάσχουν στη συνωμοσία.
Το χρήμα ήταν ο καθοριστικός παράγοντας για κάθε παιχνίδι σειράς. Το «Black Sox», όπως είχαν γίνει γνωστές οι πρόσφατες ομάδες του White Sox, έχασε τα δύο πρώτα παιχνίδια όπως είχε υποσχεθεί. Όταν οι παίκτες δεν έλαβαν τα χρήματα που τους υποσχέθηκαν άρχισαν να παίζουν τα παιχνίδια για να κερδίσουν. Μετά την παράδοση των περισσότερων χρημάτων, οι παίκτες που συμμετείχαν στην «επιδιόρθωση» άρχισαν να παίζουν για να χάσουν. Τελικά, στο όγδοο παιχνίδι της σειράς, οι White Sox ολοκλήρωσαν την συμφωνία και έχασαν το πέμπτο παιχνίδι της σειράς. Το αουτσάιντερ Reds είχε κερδίσει τους White Sox.
Όταν όλα έγιναν όπως συμφωνήθηκαν, ο Chick Gandil, ο οποίος ήταν ο αυτουργός, κράτησε 35.000 $ για τον εαυτό του. Το μεγαλύτερο ποσό που έλαβε οποιοσδήποτε άλλος παίκτης ήταν τα 15.000 $ του Risberg και τα 10.000 $ του Cicotte. Ο Buck Williams δεν πληρώθηκε τίποτα καθώς είχε αποστασιοποιηθεί από τη συνωμοσία. Οι Jackson, Williams, Felsch, και McMullin πληρώθηκαν με μόλις $ 5.000, το ίδιο ποσό που οι παίκτες από τη νικήτρια ομάδα κατέληξαν να λαμβάνουν! Ουσιαστικά, αυτοί οι τέσσερις παίκτες «έριξαν» τη σειρά μόνο για επιπλέον $ 3.254, το ποσό που έλαβαν οι παίκτες της ομάδας που έχασε από τις πωλήσεις εισιτηρίων.
Κατηγορίες, αθώωση και τιμωρία
Οι κατηγορούμενοι παίκτες ήταν οι πίτσερ Eddie Cicotte και Claude (Lefty) Williams, ο πρώτος βασικός Arnold (Chick) Gandil, ο κοντός Charles (Swede) Risberg , ο τρίτος βασικός George (Buck) Weaver, οι ακραίοι Joe (Shoeless Joe) Jackson και Oscar (Happy) Felsch και ο βοηθητικός μέσος Fred McMullin. Τα δικαστικά αρχεία δείχνουν ότι οι οκτώ παίκτες έλαβαν 70.000 με 100.000 δολάρια επειδή έχασαν πέντε παιχνίδια έναντι τριών.
Οι υποψίες για συνωμοσία προβλήθηκαν αμέσως μετά το τέλος του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, κυρίως από τον Hugh Fullerton και άλλους αθλητικογράφους, αλλά η διαμάχη για τους ισχυρισμούς είχε μειωθεί μέχρι τις αρχές της σεζόν του 1920. Στη συνέχεια, τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, μια μεγάλη κριτική επιτροπή κλήθηκε να διερευνήσει διάφορους ισχυρισμούς για παίκτες που «εισέβαλαν» στο μπέιζμπολ.
Στις 28 Σεπτεμβρίου 1920, όταν οι Cicotte, Williams, Jackson και Felsch παραδέχθηκαν στη μεγάλη κριτική επιτροπή ότι είχαν ρίξει τη σειρά του 1919 σε αντάλλαγμα για μια δωροδοκία, ο Charles Comiskey, ιδιοκτήτης των White Sox, έθεσε σε διαθεσιμότητα επτά από τους παίκτες (ο Gandil ήταν ήδη σε διαθεσιμότητα λόγω μισθολογικής διαμάχης).
Οι κατηγορούμενοι παίκτες δικάστηκαν το καλοκαίρι του 1921, αλλά στις 2 Αυγούστου αθωώθηκαν με ανεπαρκή στοιχεία - κυρίως επειδή βασικά στοιχεία, συμπεριλαμβανομένων των αρχικών ομολογιών των παικτών, είχαν εξαφανιστεί από τους φακέλους των ενόρκων (πιθανότατα κλάπηκαν.) Στις 3 Αυγούστου ο νέος επίτροπος μπέιζμπολ, δικαστής Kenesaw Mountain Landis, απαγόρευσε στους οκτώ παίκτες να ξανά αγωνιστούν, αποκλείοντας τους για πάντα από το άθλημα.
«Ανεξάρτητα από την ετυμηγορία των ενόρκων», έγραψε ο Landis, «κανένας παίκτης που ρίχνει ένα παιχνίδι, κανένας παίκτης που αναλαμβάνει ή υπόσχεται να ρίξει ένα παιχνίδι, κανένας παίκτης που κάθεται σε σύσκεψη με ένα μάτσο διεφθαρμένους παίκτες και παίκτες όπου συζητούνται οι τρόποι και τα μέσα για να ρίξει ένα παιχνίδι και δεν λέει αμέσως στην ομάδα του γι’ αυτό, δεν θα παίξει ποτέ επαγγελματικό μπέιζμπολ».
Λίγοι από τους υποτιθέμενους παίκτες κατέθεσαν στη δίκη, και κανένας δεν δικάστηκε ποτέ για τη δωροδοκία των White Sox, αν και ο διαβόητος Νεοϋορκέζος εκβιαστής Arnold Rothstein αναφέρθηκε στις ακροάσεις ως πιθανός «τραπεζίτης» στο σχέδιο δωροδοκίας.
Γιατί το σκάνδαλο ονομάστηκε «Black Sox»;
Αν και πολλοί πιστεύουν ότι το όνομα Black Sox σχετίζεται με τη σκοτεινή και διεφθαρμένη φύση της συνωμοσίας, ο όρος Black Sox μπορεί να υπήρχε ήδη πριν από τη διερεύνηση της ενημέρωσης. Υπάρχει μια «απόκρυφη» ιστορία ότι το όνομα Black Sox δόθηκε επειδή ο παράλογος ιδιοκτήτης Charles Comiskey αρνήθηκε να πληρώσει για να πλυθούν οι στολές των παικτών, επιμένοντας ότι οι ίδιοι οι παίκτες οφείλουν να πληρώνουν για τον καθαρισμό. Οι παίκτες αρνήθηκαν και στα επόμενα παιχνίδια ο κόσμος είδε τους White Sox να παίζουν με σταδιακά όλο και πιο βρώμικες στολές, καθώς η σκόνη, ο ιδρώτας και η βρωμιά μαζευόταν στις λευκές, μάλλινες στολές μέχρι που άρχισαν να μαυρίζουν.
Από την άλλη πλευρά, ο Eliot Asinof στο βιβλίο του Eight Men Out δεν κάνει τέτοια σύνδεση. Ο συγγραφέας αναφέρθηκε στις βρώμικες στολές, όμως συνέδεσε τον όρο Black Sox με το σκάνδαλο.
Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι το σκάνδαλο άφησε ένα μαύρο σημάδι στο franchise του Σικάγο. Η μεγάλη ομάδα που είχε συγκεντρώσει η Comiskey ήταν πλέον ένα ερείπιο και χρειάστηκαν χρόνια πριν το White Sox γίνει ξανά ανταγωνιστικό, ενώ όσον αφορά την επιστροφή στο World Series, έπρεπε να περιμένουν μέχρι το 1959, όταν έχασαν από τους Los Angeles Dodgers. Η ομάδα έγινε ξανά Παγκόσμιος Πρωταθλητής το 2005, ένα κενό μεταξύ τίτλων αρκετά μεγάλο με πολλούς οπαδούς να πιστεύουν ότι η ομάδα ήταν «καταραμένη» εξαιτίας της παραβίασης ενός από τα βασικά δόγματα του παιχνιδιού.
Ευτυχία Γιαπουτζή
Σχόλια αναγνωστών