Ο χρόνος τρέχει, μα η σκέψη και η ψυχή παραμένουν πεισματικά παγωμένα σε εκείνη την άγια νύχτα που η Ελλάδα πέτυχε το ακατόρθωτο: κέρδισε την Πορτογαλία και αναδείχθηκε Πρωταθλήτρια Ευρώπης!
Σχετικά Άρθρα
H κορυφαία στιγμή στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου σε... γραμματόσημα!
4 Ιουλίου του 2004: Σε αυτή τη ζωή να θυμάστε πως παίζουμε απευθείας το έργο!
Η Ελλάδα που δεν είχε νίκη ούτε νίκη σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα έως τότε, που στην προηγούμενη συμμετοχή της σε μεγάλη διοργάνωση (Μουντιάλ 1994) είχε δεχθεί συνολικά 10 γκολ στη φάση των ομίλων χωρίς να σκοράρει ούτε ένα, πετυχαίνει το αδιανόητο και φθάνει στον τελικό.
Πρωτύτερα είχε αφήσει εκτός συνέχειας στον όμιλο την Ισπανία, είχε αφαιρέσει τα σκήπτρα από την Πρωταθλήτρια Ευρώπης και Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Γαλλία. Στη συνέχεια, είχε προκριθεί στην παράταση κόντρα στην Τσεχία.
Στη Λισαβόνα οι διοργανωτές Πορτογάλοι «διψούν» για εκδίκηση, μετά την ήττα της πρεμιέρας από την Ελλάδα, με φόντο αυτήν τη φορά το «άγιο δισκοπότηρο» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Άπαντες χρίζουν την οικοδέσποινα ακλόνητο φαβορί, η οποία πλέον είναι υποψιασμένη. Οι Ίβηρες φίλαθλοι από άκρη σε άκρη έχουν ήδη ξεκινήσει ένα τρελό πάρτι προτού αρχίσει ο αγώνας. Αυτές οι εκδηλώσεις λατρείας έμελλε να αποπροσανατολίσουν το σύνολο του Φελίπε Σκολάρι.
Γιώργος Καραγκούνης: «Δεν γινόταν να μην κατακτήσουμε το Κύπελλο»
Ο μεγάλος άτυχος, ο οποίος θα απουσίαζε από το ιστορικό ραντεβού λόγω καρτών, Γιώργος Καραγκούνης, εξηγεί στο εξαιρετικά τεκμηριωμένο βιβλίο του Βασίλη Σαμπράκου «Εξηγώντας το Θαύμα»: «Στις σκέψεις που κάναμε, σχεδόν όλα ήταν υπέρ τους. Παίζαμε ξανά στην έδρα τους. Οι Πορτογάλοι είχαν παίξει ημιτελικό την Τετάρτη, εμείς την Πέμπτη. Είχαμε τελειώσει στη μία το βράδυ, επειδή είχαμε παίξει και παράταση, και με τα πανηγύρια στο ξενοδοχείο είχαμε πάει στις 2:30 για ύπνο.
Την άλλη μέρα κάναμε ταξίδι με ταλαιπωρία και καθυστέρηση για να φτάσουμε στη Λισαβόνα, ενώ αυτοί ήταν ήδη εκεί. Και με μια μέρα ξεκούραση, το Σάββατο, να παίξεις Κυριακή το παιχνίδι. Δεν ήταν εύκολο, αλλά αποδείχθηκε ότι μετά τη Γαλλία φυσούσε τέτοιος αέρας που δεν γινόταν να μην κατακτήσουμε το Κύπελλο. Έτσι νιώθαμε. Παρότι παίζαμε με τη διοργανώτρια, με τόσους σπουδαίους ποδοσφαιριστές, παρόλο που έμοιαζε δύσκολο να χάσουν δεύτερη φορά στο γήπεδό τους».
Στέλιος Βενετίδης: «Ο Ρεχάγκελ μας έλεγε ότι κανείς δεν θυμάται τον δεύτερο»
Ο Στέλιος Βενετίδης– μέλος της αποστολής του «έπους» του 2004- αποκαλύπτει τους βασικούς άξονες της τελευταίας ομιλίας του προπονητή μας Ότο Ρεχάγκελ προς τους παίκτες στο ξενοδοχείο, προτού επιβιβαστούν στο λεωφορείο για να μεταβούν στο γήπεδο «Ντα Λουζ», στο οποίο θα διεξαγόταν ο τελικός.
{…} «Ο πρώτος είναι πρώτος, παίρνει το Κύπελλο και ο δεύτερος δεν παίρνει τίποτα. Μετά από χρόνια θα θυμούνται μόνο τον πρώτο. Θυμάστε ποιος είναι στον τελικό μιας διοργάνωσης, αν σας ρωτήσω; Μόνον αυτόν που παίρνει το τρόπαιο θυμάστε. Ο πρώτος είναι πρώτος, ο δεύτερος είναι τίποτα», αναφέρει στο ίδιο βιβλίο ο Βασίλης Σαμπράκος. Με αυτά τα λόγια, προσπάθησε να πείσει τους διεθνείς ο έμπειρος τεχνικός να έχουν στο μυαλό τους μονάχα τη νίκη.
Το ματς ξεκινά και η «Γαλανόλευκη», άριστα στημένη μέσα στον αγωνιστικό χώρο, με όπλο την πάντα γρανιτένια άμυνά της στο συγκεκριμένο τουρνουά, πηγαίνει στα αποδυτήρια έπειτα από τα πρώτα 45’ με τη «λευκή» ισοπαλία.
Οι οδηγίες στην ανάπαυλα του ημιχρόνου από τον «Βασιλιά Όθωνα», αποτύπωσαν την επιτακτική ανάγκη συνέχισης της εφαρμογής του πλάνου στο απόλυτο: «Δεν αλλάζουμε τίποτα, συνεχίζουμε στο ίδιο μοτίβο. Δεν μπορούν να μας διασπάσουν, μας απειλούν μόνο από μακριά, τους χαλάμε το ρυθμό». Η τελευταία αποστροφή του λόγου του ήταν η εξής: «Περιμένουμε τη στιγμή μας, την ευκαιρία που θα βρούμε για να πετύχουμε ένα γκολ και να πάρουμε το Κύπελλο», όπως γράφει στο βιβλίο του ο Βασίλης Σαμπράκος.
Ευτυχώς οι Θεοί του ποδοσφαίρου την εν λόγω βραδιά φορούσαν γαλανόλευκα και έμελλε να την επιβεβαιώσουν.
«Το γκολ των Αγγέλων»
Το ρολόι σημαδεύει το 56’. Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έχει κερδίσει κόρνερ. Ό Άγγελος Μπασινάς εκτελεί το κόρνερ στην καρδιά της άμυνας των γηπεδούχων. Ο Άγγελος Χαριστέας παίρνει κεφαλιά «κανονιά», ενώ ύστερα από λίγα κλάσματα του δευτερόλεπτου, ακούγεται εκείνος ο γνώριμος συριστικό ήχος που κάνει η μπάλα όταν την αγκαλιάζουν τα δίχτυα!
Παρά τις επιθέσεις κατά κύματα που ακολούθησαν από την Πορτογαλία, η Ελλάδα άντεξε. Στο 89’ όμως υπήρξε μια φάση που οι καρδιές των Ελλήνων για δευτερόλεπτα σταμάτησαν να χτυπούν.
Στο 89’, ο Λουίς Φίγκο γυρισμένος με πλάτη εκτελεί από το ύψος του πέναλτι και λίγο πλάγια, με την μπάλα να βρίσκει ελάχιστα στο παπούτσι του Φύσσα που έκανε την προβολή. Εν τέλει, κατέληξε εκατοστά δίπλα από την εστία του Νικοπολίδη. «Πιθανόν αυτή η φάση να έρχεται πρώτη στο μυαλό μου, προτού σκεφτώ το γκολ του Χαριστέα και όσα ακολούθησαν μετά το σφύριγμα της λήξης. Είναι η πιο τρελή φάση στον τελικό, ο Φίγκο κάνει το σουτ και η μπάλα βρίσκει στο μυτάκι του Φύσσα και περνά σε απόσταση ενός φρυδιού από το δοκάρι», αφηγείται ο εμβληματικός αρχηγός και πολυτιμότερος στη διοργάνωση Θοδωρής Ζαγοράκης, εξιστορώντας τα δρώμενα στο βιβλίο του Σαμπράκου.
Και έπειτα… Ο Μάρκους Μερκ σφυρίζει τη λήξη και ένα έθνος φλέγεται από ενθουσιασμό! «Το Πειρατικό» ήταν γραφτό να κουρσέψει τη Λισαβόνα!
«Το πιο εύκολο παιχνίδι της ζωής μου»
Ο Αντώνης Νικοπολίδης στη βιογραφία του με τίτλο «Ο αγώνας της ζωής μου», την οποία επιμελήθηκε ο εκλιπών Χρίστος Χαραλαμπόπουλος, θυμάται: «Πριν από την έναρξη του παιχνιδιού, εκεί που αλλάζουμε χειραψία με τους αντιπάλους, έβλεπα στα μάτια τους το άγχος. Όλοι το βλέπαμε. Βλέπαμε την ψυχολογική τους κούραση. Εκείνοι είχαν όλο το βάρος στις πλάτες τους. Ήταν ο τελικός, στην έδρα τους, με τον καλύτερο αντίπαλο που θα μπορούσαν να έχουν, ο οποίος ‘’έτυχε’’ μια φορά να τους κερδίσει.
Όταν, λοιπόν, ξεκίνησε το παιχνίδι και είδα τον Φίγκο να γλιστράει, να αλλάζει παπούτσια, να είναι αδικαιολόγητα νευρικός, κατάλαβα ότι εκείνο το βράδυ θα φεύγαμε νικητές. Το γκολ του Χαριστέα ήταν εκείνο που πανηγύρισα, εκείνο χάρηκα, περισσότερο από κάθε άλλο στη ζωή μου.
Το μόνο σημείο που ανησύχησα ήταν όταν είδα ότι ετοιμάζονταν να κάνουν κάποιες αλλαγές στην επίθεση. Το ενδεχόμενο να παίξουν με δύο επιθετικούς με προβλημάτιζε, αλλά τελικά η αλλαγή με τον Νούνο Γκόμεζ στη θέση του Παουλέτα δεν σήμαινε και αλλαγή συστήματος, γεγονός που με ηρέμησε και με έκανε να νιώσω ότι γκολ δεν θα έμπαινε ποτέ.
Είχα την αλλόκοτη αίσθηση πως ό,τι σκεφτόμουν, ό,τι ήθελα να συμβεί, συνέβαινε. Ότι η μπάλα όταν ερχόταν προς το τέρμα έπαιρνε την πορεία που ήθελα, σαν να την καθοδηγούσα με ένα αόρατο λέιζερ. Αυτό, μπορώ να πω τώρα, πως ήταν το πιο εύκολο παιχνίδι της ζωής μου. Ακούγεται τρελό, αλλά είναι η απόλυτη πραγματικότητα. Μετά τη λήξη του αγώνα δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι συγκεκριμένο, μόνο το ότι έπεσα στο χορτάρι γιατί δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ότι είχαμε γίνει Πρωταθλητές Ευρώπης. Η λογική μού έλεγε ότι δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό. Η πραγματικότητα έδειχνε το αντίθετο».
Και όμως ήταν αλήθεια πέρα για πέρα. Μόλις είχαν μπει οι τίτλοι τέλους στο ωραιότερο ποδοσφαιρικό παραμύθι που γράφτηκε ποτέ!
Παναγιώτης Ιωάννου
Σχόλια αναγνωστών