Επειδή οι Κινέζοι πολιτικοί έχουν αρνηθεί να αναγνωρίσουν τη φύση της ασθένειας, δεν τη θεραπεύουν…
Χρειάζεται η Κίνα να γίνει Ιαπωνία; Όχι. Μπορεί να γίνει Ιαπωνία; Ναι.
Επιπλέον, όσο δεν αντιμετωπίζει τις παθήσεις της, τόσο πιο πιθανό είναι να αρρωστήσει σοβαρά, επιβραδυνόμενη και με χρόνιες αποπληθωριστικές πιέσεις.
Ορισμένοι αναλυτές πιστεύουν ότι αυτό είναι αναπόφευκτο - αλλά το να πιστέψεις σε κάτι δεν το κάνει αληθινό.
Η ασθένεια της Κίνας δεν είναι ανίατη. Αλλά είναι σοβαρή. Την ίδια στιγμή είναι ζωτικής σημασίας να διακρίνουμε τα αίτια από τα συμπτώματα, πριν αναζητήσουμε τη θεραπεία.
Επειδή οι Κινέζοι πολιτικοί έχουν αρνηθεί να αναγνωρίσουν τη φύση της ασθένειας, δεν τη θεραπεύουν.
Με τον καιρό, έχουν χειροτερέψει, καταφεύγοντας σε «παυσίπονα».
Αυτό συνέβη στην Ιαπωνία τις δεκαετίες του 1980 και του 1990, και συνέβη στην Κίνα τις τελευταίες δύο δεκαετίες.
Αλλά η Κίνα έχει σημαντικά πλεονεκτήματα. Μπορεί ακόμα να αποφύγει τη στασιμότητα.
(Να σημειωθεί πως η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο «έτρεξε» με ρυθμό 4,6% το τρίμηνο Ιουλίου - Σεπτεμβρίου, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ελαφρώς ταχύτερα από την πρόβλεψη των οικονομολόγων σε δημοσκόπηση του Reuters για ανάπτυξη 4,5% αλλά λίγο βραδύτερα από το 4,7% το β’ τρίμηνο.)
Η κινεζική κυβέρνηση ανακοίνωσε νομισματικά και δημοσιονομικά κίνητρα.
Είναι αυτό που, θέλοντας και μη, έπρεπε να κάνει η Ιαπωνία.
Αυτός είναι επίσης ο λόγος που η Ιαπωνία έχει σχεδόν μηδενικά επιτόκια εδώ και τρεις δεκαετίες και το καθαρό δημόσιο χρέος της είναι 159% του ΑΕΠ.
Ακριβώς αυτό γίνεται τώρα για τις πολιτικές της Κίνας, αυτό ήταν το αποτέλεσμα μιας συνθήκης «υποκατανάλωσης» ή διαρθρωτικά ανεπαρκούς ζήτησης.
Δεδομένης αυτής της συνθήκης, η ζήτηση πρέπει να ενισχυθεί.
Οι τεράστιες φούσκες στην αγορά ακινήτων είναι χαρακτηριστικό τέτοιων οικονομιών.
Επενδυτικές ευκαιρίες
Μεταξύ 2000 και 2024, η ακαθάριστη εθνική αποταμίευση της Κίνας ήταν κατά μέσο όρο 45% του ΑΕΠ και της Ιαπωνία κατά μέσο όρο 28%.
Εν τω μεταξύ, των ΗΠΑ ήταν μόνο 18%.
Όταν οι επενδυτικές ευκαιρίες είναι εξαιρετικές, τα υψηλά ποσοστά αποταμίευσης μπορούν να χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξη.
Στην Κίνα, όπως και στην Ιαπωνία, τα υψηλά ποσοστά αποταμίευσης χρηματοδότησαν την ανάπτυξη μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 2000.
Ωστόσο, μετά από μια μακρά περίοδο, η προσφορά επενδύσεων υψηλής απόδοσης αναπόφευκτα μειώνεται.
Έτσι οι επενδύσεις αποδυναμώνονται, όπως και η ζήτηση.
Αυτό που ήταν δύναμη μετατρέπεται σε αδυναμία.
Μια λύση, που επελέγη τόσο από την Ιαπωνία όσο και από την Κίνα, ήταν να δημιουργηθεί ένα τεράστιο πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών, παράλληλα με τις υψηλές επενδύσεις.
Όμως, και στις δύο περιπτώσεις, αυτό συνάντησε εξωτερική αντίσταση, ιδίως από τις ΗΠΑ - τη δεκαετία του 1980, για την Ιαπωνία, και τη δεκαετία του 2010, για την Κίνα.
Και στις δύο περιπτώσεις, η νομισματική πολιτική χαλάρωσε, η πίστωση εκτινάχθηκε και υπήρξε μια τεράστια έκρηξη στην ακίνητη περιουσία, ξανά τη δεκαετία του 1980 στην Ιαπωνία και τη δεκαετία του 2010 στην Κίνα.
Αυτή η ταχεία ανάπτυξη των επενδύσεων σε ακίνητα που τροφοδοτούνται από πιστώσεις έγινε η νέα κινητήρια δύναμη της ζήτησης.
Σύμφωνα με ένα πρόσφατο έγγραφο για το China Leadership Monitor από τον Logan Wright του Rhodium Group: «Η κατασκευή ακινήτων αντιπροσώπευε περίπου το 23-27% του ΑΕΠ από το 2011 έως το 2021».
Αν ναι, απορρόφησε περίπου το ήμισυ των αποταμιεύσεων της Κίνας.
Ελάττωμα
Σύμφωνα με τους FT, το τεράστιο ελάττωμα της λύσης «Ας έχουμε μια φούσκα ακινήτων» για την υπερβολική αποταμίευση είναι ότι η έκρηξή της έφερε πτώση στις τιμές των περιουσιακών στοιχείων, απλήρωτο χρέος, κατεστραμμένα οικονομικά και δυστυχισμένους ανθρώπους.
Ακόμη χειρότερα, προκάλεε ασθενέστερη ζήτηση, καθώς ο αντίκτυπος της κατάρρευσης υπονόμευσε τις επενδύσεις και επιδείνωσε το φαινόμενο των υπερβολικών αποταμιεύσεων.
Χωρίς ισχυρή πολιτική δράση, η τελευταία είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επιφέρει βαθιά ύφεση.
Αναλυτικά, οι λύσεις είναι τρεις: προσωρινές ενισχύσεις στη ζήτηση, για να αποτρέψουμε την κατάθλιψη, εκκαθάριση του χρηματοπιστωτικού συστήματος (το οποίο, στην περίπτωση της Κίνας, περιλαμβάνει τις τοπικές κυβερνήσεις) και, κυρίως, μια νέα, ισχυρή και μακροπρόθεσμη πηγή ζήτησης.
Οι κινεζικές αρχές θα κάνουν τα δύο πρώτα, τελικά, παρόλο που αυτό θα σημαίνει να σταθμεύσουν πολλά χρέη στον ισολογισμό της κυβέρνησης (που θα μισήσουν).
Αλλά, δυστυχώς, όχι το τρίτο.
Ο Minxin Pei, συντάκτης του China Leadership Monitor, υποστηρίζει ότι η κινεζική ηγεσία πιστεύει ότι η μακροπρόθεσμη λύση έγκειται στις νέες «παραγωγικές δυνάμεις υψηλής ποιότητας».
Είναι αλήθεια ότι η τεχνολογική αναβάθμιση είναι απαραίτητη προϋπόθεση για ταχεία ανάπτυξη.
Είναι επίσης αλήθεια πως, δεδομένου ότι η Κίνα εξακολουθεί να είναι μια σχετικά φτωχή χώρα, με πραγματικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ περίπου στο ένα τρίτο των επιπέδων των ΗΠΑ, έχει καλές δυνατότητες για κάλυψη της διαφοράς.
Είναι επίσης αλήθεια ότι, παρόλο που ο πληθυσμός της γερνάει, η ποιότητα του εργατικού δυναμικού της θα βελτιωθεί και παραμένει επίσης μια δεξαμενή αγροτικής εργασίας.
Η ηλικία συνταξιοδότησης μπορεί επίσης να αυξηθεί. Και πάλι, οι πρόσφατες επιθέσεις στον ιδιωτικό τομέα μπορεί να αντιστραφούν.
Συνολικά, υπάρχουν λόγοι να πιστεύουμε ότι η δυναμική της οικονομίας από την πλευρά της προσφοράς παραμένει αξιοπρεπής, με τις σωστές πολιτικές.
Ωστόσο, το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι οι δυνατότητες από την πλευρά της προσφοράς. Είναι η αδυναμία από την πλευρά της ζήτησης.
Μια οικονομία της οποίας ο δυνητικός ρυθμός ανάπτυξης είναι το πολύ 5% δεν θα επενδύσει περισσότερο από το 40% του ΑΕΠ παραγωγικά.
Ήδη, η ανάπτυξη που δημιουργείται από ένα δεδομένο επίπεδο επενδύσεων ή πιστωτική επέκταση έχει καταρρεύσει.
Η Κίνα είναι πολύ μεγάλη για να ελπίζει ότι οι επενδύσεις στη μεταποίηση, ένα σημαντικό μέρος των οποίων θα διοχετευόταν στη συνέχεια στις παγκόσμιες αγορές, μπορούν —ή θα τους επιτραπεί— να αντικαταστήσουν τις γιγαντιαίες επενδύσεις σε ακίνητα της περασμένης δεκαετίας.
Σε αυτό το σημείο, η ανάλυση του Wright είναι πειστική.
Η έκρηξη των ακινήτων ήταν, απλά, η τελευταία ζαριά για να αντιμετωπιστεί το ζήτημα της εξαιρετικά υψηλής αποταμίευσης.
Αυτή η οικονομία θα «προσφέρει» τώρα μια χρόνια αδύναμη ζήτηση.
Σύμφωνα με τον Wright, το μερίδιο του εισοδήματος των νοικοκυριών στο ΑΕΠ είναι μόνο 61%.
Το χαμηλό μερίδιο κατανάλωσης που προκύπτει είναι πολύ μικρό για να απορροφήσει τη δυνητική παραγωγή της Κίνας.
Συνεπώς, ο υπόλοιπος κόσμος δεν θα κάνει τη διαφορά.
Η προσπάθεια, αντ 'αυτού, να επενδύσει το 40% του ΑΕΠ είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε σπατάλη και ακόμη μεγαλύτερα βουνά επισφαλών χρεών.
Η Κίνα χρειάζεται μεγαλύτερη κατανάλωση. Αλλά αυτή η πραγματικότητα δημιουργεί μια πρόκληση για τους Κινέζους ηγέτες.
αίνεται να πιστεύουν ότι οι επενδύσεις και η παραγωγή είναι ενάρετες, ενώ η κατανάλωση και η αναδιανομή του εισοδήματος είναι «επιπόλαιες».
Ωστόσο, όπως έγραψε ο Adam Smith, «η κατανάλωση είναι ο μοναδικός σκοπός και σκοπός όλης της παραγωγής».
Ο Xi Jinping πρέπει να αγκαλιάσει αυτή την αλήθεια.
www.bankingnews.gr
Επιπλέον, όσο δεν αντιμετωπίζει τις παθήσεις της, τόσο πιο πιθανό είναι να αρρωστήσει σοβαρά, επιβραδυνόμενη και με χρόνιες αποπληθωριστικές πιέσεις.
Ορισμένοι αναλυτές πιστεύουν ότι αυτό είναι αναπόφευκτο - αλλά το να πιστέψεις σε κάτι δεν το κάνει αληθινό.
Η ασθένεια της Κίνας δεν είναι ανίατη. Αλλά είναι σοβαρή. Την ίδια στιγμή είναι ζωτικής σημασίας να διακρίνουμε τα αίτια από τα συμπτώματα, πριν αναζητήσουμε τη θεραπεία.
Επειδή οι Κινέζοι πολιτικοί έχουν αρνηθεί να αναγνωρίσουν τη φύση της ασθένειας, δεν τη θεραπεύουν.
Με τον καιρό, έχουν χειροτερέψει, καταφεύγοντας σε «παυσίπονα».
Αυτό συνέβη στην Ιαπωνία τις δεκαετίες του 1980 και του 1990, και συνέβη στην Κίνα τις τελευταίες δύο δεκαετίες.
Αλλά η Κίνα έχει σημαντικά πλεονεκτήματα. Μπορεί ακόμα να αποφύγει τη στασιμότητα.
(Να σημειωθεί πως η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο «έτρεξε» με ρυθμό 4,6% το τρίμηνο Ιουλίου - Σεπτεμβρίου, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ελαφρώς ταχύτερα από την πρόβλεψη των οικονομολόγων σε δημοσκόπηση του Reuters για ανάπτυξη 4,5% αλλά λίγο βραδύτερα από το 4,7% το β’ τρίμηνο.)
Η κινεζική κυβέρνηση ανακοίνωσε νομισματικά και δημοσιονομικά κίνητρα.
Είναι αυτό που, θέλοντας και μη, έπρεπε να κάνει η Ιαπωνία.
Αυτός είναι επίσης ο λόγος που η Ιαπωνία έχει σχεδόν μηδενικά επιτόκια εδώ και τρεις δεκαετίες και το καθαρό δημόσιο χρέος της είναι 159% του ΑΕΠ.
Ακριβώς αυτό γίνεται τώρα για τις πολιτικές της Κίνας, αυτό ήταν το αποτέλεσμα μιας συνθήκης «υποκατανάλωσης» ή διαρθρωτικά ανεπαρκούς ζήτησης.
Δεδομένης αυτής της συνθήκης, η ζήτηση πρέπει να ενισχυθεί.
Οι τεράστιες φούσκες στην αγορά ακινήτων είναι χαρακτηριστικό τέτοιων οικονομιών.
Επενδυτικές ευκαιρίες
Μεταξύ 2000 και 2024, η ακαθάριστη εθνική αποταμίευση της Κίνας ήταν κατά μέσο όρο 45% του ΑΕΠ και της Ιαπωνία κατά μέσο όρο 28%.
Εν τω μεταξύ, των ΗΠΑ ήταν μόνο 18%.
Όταν οι επενδυτικές ευκαιρίες είναι εξαιρετικές, τα υψηλά ποσοστά αποταμίευσης μπορούν να χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξη.
Στην Κίνα, όπως και στην Ιαπωνία, τα υψηλά ποσοστά αποταμίευσης χρηματοδότησαν την ανάπτυξη μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 2000.
Ωστόσο, μετά από μια μακρά περίοδο, η προσφορά επενδύσεων υψηλής απόδοσης αναπόφευκτα μειώνεται.
Έτσι οι επενδύσεις αποδυναμώνονται, όπως και η ζήτηση.
Αυτό που ήταν δύναμη μετατρέπεται σε αδυναμία.
Μια λύση, που επελέγη τόσο από την Ιαπωνία όσο και από την Κίνα, ήταν να δημιουργηθεί ένα τεράστιο πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών, παράλληλα με τις υψηλές επενδύσεις.
Όμως, και στις δύο περιπτώσεις, αυτό συνάντησε εξωτερική αντίσταση, ιδίως από τις ΗΠΑ - τη δεκαετία του 1980, για την Ιαπωνία, και τη δεκαετία του 2010, για την Κίνα.
Και στις δύο περιπτώσεις, η νομισματική πολιτική χαλάρωσε, η πίστωση εκτινάχθηκε και υπήρξε μια τεράστια έκρηξη στην ακίνητη περιουσία, ξανά τη δεκαετία του 1980 στην Ιαπωνία και τη δεκαετία του 2010 στην Κίνα.
Αυτή η ταχεία ανάπτυξη των επενδύσεων σε ακίνητα που τροφοδοτούνται από πιστώσεις έγινε η νέα κινητήρια δύναμη της ζήτησης.
Σύμφωνα με ένα πρόσφατο έγγραφο για το China Leadership Monitor από τον Logan Wright του Rhodium Group: «Η κατασκευή ακινήτων αντιπροσώπευε περίπου το 23-27% του ΑΕΠ από το 2011 έως το 2021».
Αν ναι, απορρόφησε περίπου το ήμισυ των αποταμιεύσεων της Κίνας.
Ελάττωμα
Σύμφωνα με τους FT, το τεράστιο ελάττωμα της λύσης «Ας έχουμε μια φούσκα ακινήτων» για την υπερβολική αποταμίευση είναι ότι η έκρηξή της έφερε πτώση στις τιμές των περιουσιακών στοιχείων, απλήρωτο χρέος, κατεστραμμένα οικονομικά και δυστυχισμένους ανθρώπους.
Ακόμη χειρότερα, προκάλεε ασθενέστερη ζήτηση, καθώς ο αντίκτυπος της κατάρρευσης υπονόμευσε τις επενδύσεις και επιδείνωσε το φαινόμενο των υπερβολικών αποταμιεύσεων.
Χωρίς ισχυρή πολιτική δράση, η τελευταία είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επιφέρει βαθιά ύφεση.
Αναλυτικά, οι λύσεις είναι τρεις: προσωρινές ενισχύσεις στη ζήτηση, για να αποτρέψουμε την κατάθλιψη, εκκαθάριση του χρηματοπιστωτικού συστήματος (το οποίο, στην περίπτωση της Κίνας, περιλαμβάνει τις τοπικές κυβερνήσεις) και, κυρίως, μια νέα, ισχυρή και μακροπρόθεσμη πηγή ζήτησης.
Οι κινεζικές αρχές θα κάνουν τα δύο πρώτα, τελικά, παρόλο που αυτό θα σημαίνει να σταθμεύσουν πολλά χρέη στον ισολογισμό της κυβέρνησης (που θα μισήσουν).
Αλλά, δυστυχώς, όχι το τρίτο.
Ο Minxin Pei, συντάκτης του China Leadership Monitor, υποστηρίζει ότι η κινεζική ηγεσία πιστεύει ότι η μακροπρόθεσμη λύση έγκειται στις νέες «παραγωγικές δυνάμεις υψηλής ποιότητας».
Είναι αλήθεια ότι η τεχνολογική αναβάθμιση είναι απαραίτητη προϋπόθεση για ταχεία ανάπτυξη.
Είναι επίσης αλήθεια πως, δεδομένου ότι η Κίνα εξακολουθεί να είναι μια σχετικά φτωχή χώρα, με πραγματικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ περίπου στο ένα τρίτο των επιπέδων των ΗΠΑ, έχει καλές δυνατότητες για κάλυψη της διαφοράς.
Είναι επίσης αλήθεια ότι, παρόλο που ο πληθυσμός της γερνάει, η ποιότητα του εργατικού δυναμικού της θα βελτιωθεί και παραμένει επίσης μια δεξαμενή αγροτικής εργασίας.
Η ηλικία συνταξιοδότησης μπορεί επίσης να αυξηθεί. Και πάλι, οι πρόσφατες επιθέσεις στον ιδιωτικό τομέα μπορεί να αντιστραφούν.
Συνολικά, υπάρχουν λόγοι να πιστεύουμε ότι η δυναμική της οικονομίας από την πλευρά της προσφοράς παραμένει αξιοπρεπής, με τις σωστές πολιτικές.
Ωστόσο, το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι οι δυνατότητες από την πλευρά της προσφοράς. Είναι η αδυναμία από την πλευρά της ζήτησης.
Μια οικονομία της οποίας ο δυνητικός ρυθμός ανάπτυξης είναι το πολύ 5% δεν θα επενδύσει περισσότερο από το 40% του ΑΕΠ παραγωγικά.
Ήδη, η ανάπτυξη που δημιουργείται από ένα δεδομένο επίπεδο επενδύσεων ή πιστωτική επέκταση έχει καταρρεύσει.
Η Κίνα είναι πολύ μεγάλη για να ελπίζει ότι οι επενδύσεις στη μεταποίηση, ένα σημαντικό μέρος των οποίων θα διοχετευόταν στη συνέχεια στις παγκόσμιες αγορές, μπορούν —ή θα τους επιτραπεί— να αντικαταστήσουν τις γιγαντιαίες επενδύσεις σε ακίνητα της περασμένης δεκαετίας.
Σε αυτό το σημείο, η ανάλυση του Wright είναι πειστική.
Η έκρηξη των ακινήτων ήταν, απλά, η τελευταία ζαριά για να αντιμετωπιστεί το ζήτημα της εξαιρετικά υψηλής αποταμίευσης.
Αυτή η οικονομία θα «προσφέρει» τώρα μια χρόνια αδύναμη ζήτηση.
Σύμφωνα με τον Wright, το μερίδιο του εισοδήματος των νοικοκυριών στο ΑΕΠ είναι μόνο 61%.
Το χαμηλό μερίδιο κατανάλωσης που προκύπτει είναι πολύ μικρό για να απορροφήσει τη δυνητική παραγωγή της Κίνας.
Συνεπώς, ο υπόλοιπος κόσμος δεν θα κάνει τη διαφορά.
Η προσπάθεια, αντ 'αυτού, να επενδύσει το 40% του ΑΕΠ είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε σπατάλη και ακόμη μεγαλύτερα βουνά επισφαλών χρεών.
Η Κίνα χρειάζεται μεγαλύτερη κατανάλωση. Αλλά αυτή η πραγματικότητα δημιουργεί μια πρόκληση για τους Κινέζους ηγέτες.
αίνεται να πιστεύουν ότι οι επενδύσεις και η παραγωγή είναι ενάρετες, ενώ η κατανάλωση και η αναδιανομή του εισοδήματος είναι «επιπόλαιες».
Ωστόσο, όπως έγραψε ο Adam Smith, «η κατανάλωση είναι ο μοναδικός σκοπός και σκοπός όλης της παραγωγής».
Ο Xi Jinping πρέπει να αγκαλιάσει αυτή την αλήθεια.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών