Η ρήξη με τα κακώς κείμενα του παρελθόντος θα έπρεπε να είναι «σημαία» για μια προοδευτική και ριζοσπαστική αριστερή κυβέρνηση
Η έρευνα του γερμανικού ινστιτούτου DIW (Ινστιτούτου Γερμανικής Οικονομίας) είναι αποκαλυπτική για την εμπιστοσύνη που δείχνουν οι πολίτες στο πολιτικό και οικονομικό τους σύστημα.
Σύμφωνα με την έρευνα η Ελλάδα βρίσκεται στην τελευταία θέση στην ΕΕ όσον αφορά την πίστη των πολιτών της στο πολιτικό σύστημα (ανέρχεται μόλις στο 3,1%) και στο οικονομικό σύστημα (21,9%).
Το εύρημα αυτό αποτυπώνει αναμφίβολα τις συνέπειες της πολυετούς οικονομικής κρίσης στην χώρα.
Αλλά παράλληλα αποτυπώνει τη δυσπιστία των πολιτών απέναντι στην ικανότητα του πολιτικού προσωπικού να σταθεί στα πόδια του και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις που θέτει η κρίση όσον αφορά τη διαχείριση και την αντιμετώπιση της.
Πρόκειται για την περίφημη έλλειψη εμπιστοσύνης, για την οποία τόσο έντονα γίνεται λόγος το τελευταίο διάστημα.
Εμπιστοσύνη, η οποία έχει κλονιστεί τόσο από τη μη υλοποίηση των όσων εξαγγέλλονται προεκλογικά όσο και από την επιμονή σε πολιτικά μοντέλα αναχρονιστικά και ξεπερασμένα αλλά και σε λύσεις «πελατειακής στρατηγικής».
Εμπιστοσύνη, η οποία χάνεται κάθε φορά που η κάθε πολιτική «οικογένεια» περιχαρακώνεται στις νόρμες της μικροπολιτικής και των μικροσυμφερόντων της, αδιαφορώντας εν τέλει για αυτούς που τους έφεραν στην εξουσία.
Αντιμέτωπος με αυτό το έλλειμμα εμπιστοσύνης είναι και ο νυν πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνηση του.
Η διαφορά μεταξύ αυτών που εξήγγειλε προεκλογικά και αυτών που καλείται να εφαρμόσει τους επόμενους μήνες είναι ενδεικτική.
Αλλά ο κ.Τσίπρας, ενδεχομένως λόγω της ηλικίας του, του «καθαρού» παρελθόντος του και της γενικότερης στάσης του όλους αυτούς τους μήνες εξακολουθεί να είναι ο τελευταίος πολιτικός που η πλειοψηφία της κοινωνίας δείχνει ανοχή.
Η εντολή διακυβέρνησης στον κ.Τσίπρα δόθηκε όχι μόνο για να μπει ένα τέλος στα μνημόνια και στην πολιτική των μνημονίων, αλλά κυρίως για να φέρει τον πολυπόθητο αέρα ανανέωσης, την περίφημη «αλλαγή».
Μια κοινωνία, η οποία θέλει επιτέλους να αρχίσει να δρομολογείται και να εφαρμόζεται μια υποτυπώδης δικαιοσύνη, μια σχετική αξιοκρατία, μια ανταπόδοση των φόρων σε κρίσιμους τομείς, όπως η Παιδεία, η Υγεία, μια ενίσχυση των πραγματικά αδύναμων μέσω της αναδιανομής του πλούτου, κοκ.
Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν εργαζόμενοι δύο ή τριών ταχυτήτων, όπου άλλοι απολαμβάνουν τακτική μισθοδοσία, ασφάλεια, άδειες και δικαιώματα και άλλοι είναι στον αέρα, παντελώς ανυπεράσπιστοι, χωρίς ίχνος εργασιακών δικαιωμάτων.
Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν εργαζόμενοι, οι οποίοι συνταξιοδοτούνται πριν τα 60 έτη λαμβάνοντας μάλιστα και τα εφάπαξ τους, την ώρα που υπάρχουν άλλοι εργαζόμενοι, οι οποίοι προ πολλού έχουν ξεχάσει κάθε ασφαλιστικό δικαίωμα.
Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει ένα Δημόσιο, το οποίο αν και σε μεγάλο μέρος του εξακολουθεί να είναι δυσλειτουργικό και παντελώς μη παραγωγικό, να αρνείται κάθε μορφής αξιολόγηση.
Δεν είναι δυνατόν όταν όλη η αγορά εργασίας έχει γκρεμιστεί, το κύριο μέλημα να είναι να πληρωθούν οι μισθοί στο Δημόσιο.
Δεν είναι δυνατόν η είσπραξη των φόρων να βασίζεται στους συνήθεις ύποπτους, την ώρα που η συντριπτική πλειοψηφία των ελεύθερων επαγγελματιών δηλώνει εισοδήματα εξαθλίωσης, απολαμβάνοντας ενδεχομένως και τα όποια επιδόματα κοινωνικής πολιτικής.
Η κοινωνία «διψά» για αλλαγή σε αυτούς τους εξαιρετικά κρίσιμους τομείς εδώ και δεκαετίες προκειμένου να «ανασάνει» από τον βραχνά της αναξιοπιστίας, της διαπλοκής, της διαφθοράς, των πελατειακών σχέσεων
Και είναι έτοιμη να αποδεχθεί οποιαδήποτε πολιτική θα συμβάλει προς αυτήν την κατεύθυνση.
Μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα έπρεπε να έχει ως προτεραιότητα της αυτές τις αλλαγές.
Ακόμα και αν αυτές επέφεραν απολύσεις στο «τοτέμ» του Δημοσίου ή διασφάλιζαν εργασιακές συνθήκες ικανές για να επανέλθει η Δικαιοσύνη και η αξιοκρατία στην ελληνική κοινωνία.
Το «σπάσιμο» των ριζωμένων ιδεοληψιών και των κακώς κειμένων του παρελθόντος θα έπρεπε να είναι ταυτόσημες με μια προοδευτική και ριζοσπαστική αριστερή κυβέρνηση.
Η οποία δεν «κολλά» στο πώς θα κάνει μη ρεαλιστικές και αναχρονιστικές ασκήσεις «επαναστατικής γυμναστικής».
Είναι ένα ακόμα στοίχημα που καλείται να κερδίσει ο κ. Τσίπρας τους επόμενους μήνες.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Σύμφωνα με την έρευνα η Ελλάδα βρίσκεται στην τελευταία θέση στην ΕΕ όσον αφορά την πίστη των πολιτών της στο πολιτικό σύστημα (ανέρχεται μόλις στο 3,1%) και στο οικονομικό σύστημα (21,9%).
Το εύρημα αυτό αποτυπώνει αναμφίβολα τις συνέπειες της πολυετούς οικονομικής κρίσης στην χώρα.
Αλλά παράλληλα αποτυπώνει τη δυσπιστία των πολιτών απέναντι στην ικανότητα του πολιτικού προσωπικού να σταθεί στα πόδια του και να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις που θέτει η κρίση όσον αφορά τη διαχείριση και την αντιμετώπιση της.
Πρόκειται για την περίφημη έλλειψη εμπιστοσύνης, για την οποία τόσο έντονα γίνεται λόγος το τελευταίο διάστημα.
Εμπιστοσύνη, η οποία έχει κλονιστεί τόσο από τη μη υλοποίηση των όσων εξαγγέλλονται προεκλογικά όσο και από την επιμονή σε πολιτικά μοντέλα αναχρονιστικά και ξεπερασμένα αλλά και σε λύσεις «πελατειακής στρατηγικής».
Εμπιστοσύνη, η οποία χάνεται κάθε φορά που η κάθε πολιτική «οικογένεια» περιχαρακώνεται στις νόρμες της μικροπολιτικής και των μικροσυμφερόντων της, αδιαφορώντας εν τέλει για αυτούς που τους έφεραν στην εξουσία.
Αντιμέτωπος με αυτό το έλλειμμα εμπιστοσύνης είναι και ο νυν πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνηση του.
Η διαφορά μεταξύ αυτών που εξήγγειλε προεκλογικά και αυτών που καλείται να εφαρμόσει τους επόμενους μήνες είναι ενδεικτική.
Αλλά ο κ.Τσίπρας, ενδεχομένως λόγω της ηλικίας του, του «καθαρού» παρελθόντος του και της γενικότερης στάσης του όλους αυτούς τους μήνες εξακολουθεί να είναι ο τελευταίος πολιτικός που η πλειοψηφία της κοινωνίας δείχνει ανοχή.
Η εντολή διακυβέρνησης στον κ.Τσίπρα δόθηκε όχι μόνο για να μπει ένα τέλος στα μνημόνια και στην πολιτική των μνημονίων, αλλά κυρίως για να φέρει τον πολυπόθητο αέρα ανανέωσης, την περίφημη «αλλαγή».
Μια κοινωνία, η οποία θέλει επιτέλους να αρχίσει να δρομολογείται και να εφαρμόζεται μια υποτυπώδης δικαιοσύνη, μια σχετική αξιοκρατία, μια ανταπόδοση των φόρων σε κρίσιμους τομείς, όπως η Παιδεία, η Υγεία, μια ενίσχυση των πραγματικά αδύναμων μέσω της αναδιανομής του πλούτου, κοκ.
Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν εργαζόμενοι δύο ή τριών ταχυτήτων, όπου άλλοι απολαμβάνουν τακτική μισθοδοσία, ασφάλεια, άδειες και δικαιώματα και άλλοι είναι στον αέρα, παντελώς ανυπεράσπιστοι, χωρίς ίχνος εργασιακών δικαιωμάτων.
Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν εργαζόμενοι, οι οποίοι συνταξιοδοτούνται πριν τα 60 έτη λαμβάνοντας μάλιστα και τα εφάπαξ τους, την ώρα που υπάρχουν άλλοι εργαζόμενοι, οι οποίοι προ πολλού έχουν ξεχάσει κάθε ασφαλιστικό δικαίωμα.
Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει ένα Δημόσιο, το οποίο αν και σε μεγάλο μέρος του εξακολουθεί να είναι δυσλειτουργικό και παντελώς μη παραγωγικό, να αρνείται κάθε μορφής αξιολόγηση.
Δεν είναι δυνατόν όταν όλη η αγορά εργασίας έχει γκρεμιστεί, το κύριο μέλημα να είναι να πληρωθούν οι μισθοί στο Δημόσιο.
Δεν είναι δυνατόν η είσπραξη των φόρων να βασίζεται στους συνήθεις ύποπτους, την ώρα που η συντριπτική πλειοψηφία των ελεύθερων επαγγελματιών δηλώνει εισοδήματα εξαθλίωσης, απολαμβάνοντας ενδεχομένως και τα όποια επιδόματα κοινωνικής πολιτικής.
Η κοινωνία «διψά» για αλλαγή σε αυτούς τους εξαιρετικά κρίσιμους τομείς εδώ και δεκαετίες προκειμένου να «ανασάνει» από τον βραχνά της αναξιοπιστίας, της διαπλοκής, της διαφθοράς, των πελατειακών σχέσεων
Και είναι έτοιμη να αποδεχθεί οποιαδήποτε πολιτική θα συμβάλει προς αυτήν την κατεύθυνση.
Μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα έπρεπε να έχει ως προτεραιότητα της αυτές τις αλλαγές.
Ακόμα και αν αυτές επέφεραν απολύσεις στο «τοτέμ» του Δημοσίου ή διασφάλιζαν εργασιακές συνθήκες ικανές για να επανέλθει η Δικαιοσύνη και η αξιοκρατία στην ελληνική κοινωνία.
Το «σπάσιμο» των ριζωμένων ιδεοληψιών και των κακώς κειμένων του παρελθόντος θα έπρεπε να είναι ταυτόσημες με μια προοδευτική και ριζοσπαστική αριστερή κυβέρνηση.
Η οποία δεν «κολλά» στο πώς θα κάνει μη ρεαλιστικές και αναχρονιστικές ασκήσεις «επαναστατικής γυμναστικής».
Είναι ένα ακόμα στοίχημα που καλείται να κερδίσει ο κ. Τσίπρας τους επόμενους μήνες.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών