Περιορισμένη η δυναμική των αντιπάλων του…
Παρά τη διαφαινόμενη τρίπλα Τσίπρα με το κλείσιμο της Βουλής και τη λειτουργία των θερινών τμημάτων προκειμένου να περάσουν αναίμακτα οι εφαρμοστικοί νόμοι του μνημονίου, ο "πόλεμος" στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ μαίνεται ενώ και το σενάριο των πρόωρων εκλογών, αν και απομακρύνεται για το Σεπτέμβριο, παραμένει στο τραπέζι για τον Οκτώβριο ή τον Νοέμβριο.
Και αν όλοι αναγνωρίζουν πως η κυβέρνηση ως έχει σήμερα – μόλις 8 μήνες από την ημέρα που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας (!) - δεν μπορεί να συνεχίσει, αναρωτιούνται προς τι η προσφυγή στις κάλπες και τι διαφορετικό μπορεί να προκύψει από αυτές.
Ιδιαίτερα από τη στιγμή που έχει ψηφιστεί το νέο μνημόνιο και η εφαρμογή του είναι μονόδρομος για όποιο κόμμα και αν αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας.
Το νέο «χαρτί» στο εγχώριο πολιτικό σύστημα θα είναι το κόμμα που πρόκειται να προκύψει από την αναμενόμενη διάσπαση στο ΣΥΡΙΖΑ.
Το κόμμα Λαφαζάνη και των λοιπών «συντρόφων» του όμως δεν έχει ερείσματα στην ελληνική κοινωνία.
Αν και θα είναι απαλλαγμένο από τα δεσμά του «μισητού» μνημονίου, είναι παραπάνω από σαφές ότι η πρόταση του αν και συνεπής με την ιδεολογία του, δεν έχει καμία βάση στη σημερινή πραγματικότητα και δεν ανταποκρίνεται σε καμία ανάγκη της σημερινής ελληνικής κοινωνίας.
Όπως διαπιστωμένα, δεν έχει βάση και η προτροπή για άλλο δρόμο πέραν του ευρώ.
Με λίγα λόγια, η νέα αυτή πολιτική πρωτοβουλία, αν και φέρεται να έχει ισχυρή παρουσία στη σημερινή σύνθεση της Βουλής, εκτιμάται ότι δύσκολα θα καταφέρει να είναι παρούσα στη νέα Βουλή.
Αλλά ακόμα και αν τα καταφέρει, η δυναμική του κόμματος αυτού θα είναι πολύ περιορισμένη και σαφέστατα πολύ μικρότερη από εκείνη των υπόλοιπων κομμάτων που τάσσονται κατά των μνημονίων, όπως π.χ. το ΚΚΕ ή η Χρυσή Αυγή.
Άρα το ενδιαφέρον στρέφεται και πάλι στους συνήθεις ύποπτους.
ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ.
Είναι πολύ πιθανό στις επόμενες κάλπες, η ΝΔ, το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ να δουν μια αύξηση των ποσοστών και της δυναμικής τους (κάτι που δεν αναμένεται για τους ΑΝΕΛ).
Αλλά είναι σαφές πως αυτή η αύξηση δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να απειλήσει την πρωτοκαθεδρία του ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα.
Διότι είναι πολύ πιθανό να υπάρχουν πολλοί απογοητευμένοι ψηφοφόροι από την «πρώτη φορά αριστερά», οι οποίοι όμως δεν είναι καθόλου διατεθειμένοι είτε να επιστρέψουν στις παλιές παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις είτε να εμπιστευτούν Το Ποτάμι.
Είναι σαφές ότι ο Τσίπρας εξακολουθεί να απολαμβάνει την πολιτική του κυριαρχία και πρωτοκαθεδρία.
Σίγουρα το προφίλ του έχει υποστεί και θα υποστεί ακόμα μεγαλύτερη φθορά με την εφαρμογή του μνημονίου.
Αλλά έχει στο πλευρό του πολύ «δυνατά χαρτιά», στα οποία μπορεί να προστεθεί - εάν η κάλπη στηθεί αργότερα εντός του φθινοπώρου - και το χαρτί της ελάφρυνσης του χρέους...
Όπως ότι έχει γίνει πλέον συνείδηση στο μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, ότι το μνημόνιο και η εφαρμογή του είναι μονόδρομος για την έξοδο από την κρίση.
Όπως ότι είναι πολιτικά νέος και άφθαρτος, δεδομένο που του επιτρέπει (ακόμα) να εμπνέει όσους ελπίζουν σε μια καλύτερη ημέρα, όσον αφορά την κοινωνική δικαιοσύνη, την αξιοκρατία, κοκ.
Όπως ότι έσπασε τις ιδεοληψίες περί της καθαρότητας της Αριστεράς και πλέον βαδίζει πιο στέρεα στη βάση του πολιτικού ρεαλισμού, μέσω του οποίου μπορεί πράγματι να αλλάξει η πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάσταση της χώρας.
Εάν μάλιστα ο Τσίπρας επιλέξει να κινηθεί λίγο δεξιότερα, στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, της κεντροαριστεράς, τότε είναι πολύ πιθανό να προσεγγίσει και να προσελκύσει ακόμα μεγαλύτερες δεξαμενές ψηφοφόρων.
Θα είναι ενδεχομένως μια πολιτική στροφή που θα του εξασφαλίσει την πολιτική «ηγεμονία» για αρκετά χρόνια.
Και εκεί θα φανούν ή όχι τα αριστερά αντανακλαστικά του…
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Και αν όλοι αναγνωρίζουν πως η κυβέρνηση ως έχει σήμερα – μόλις 8 μήνες από την ημέρα που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας (!) - δεν μπορεί να συνεχίσει, αναρωτιούνται προς τι η προσφυγή στις κάλπες και τι διαφορετικό μπορεί να προκύψει από αυτές.
Ιδιαίτερα από τη στιγμή που έχει ψηφιστεί το νέο μνημόνιο και η εφαρμογή του είναι μονόδρομος για όποιο κόμμα και αν αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας.
Το νέο «χαρτί» στο εγχώριο πολιτικό σύστημα θα είναι το κόμμα που πρόκειται να προκύψει από την αναμενόμενη διάσπαση στο ΣΥΡΙΖΑ.
Το κόμμα Λαφαζάνη και των λοιπών «συντρόφων» του όμως δεν έχει ερείσματα στην ελληνική κοινωνία.
Αν και θα είναι απαλλαγμένο από τα δεσμά του «μισητού» μνημονίου, είναι παραπάνω από σαφές ότι η πρόταση του αν και συνεπής με την ιδεολογία του, δεν έχει καμία βάση στη σημερινή πραγματικότητα και δεν ανταποκρίνεται σε καμία ανάγκη της σημερινής ελληνικής κοινωνίας.
Όπως διαπιστωμένα, δεν έχει βάση και η προτροπή για άλλο δρόμο πέραν του ευρώ.
Με λίγα λόγια, η νέα αυτή πολιτική πρωτοβουλία, αν και φέρεται να έχει ισχυρή παρουσία στη σημερινή σύνθεση της Βουλής, εκτιμάται ότι δύσκολα θα καταφέρει να είναι παρούσα στη νέα Βουλή.
Αλλά ακόμα και αν τα καταφέρει, η δυναμική του κόμματος αυτού θα είναι πολύ περιορισμένη και σαφέστατα πολύ μικρότερη από εκείνη των υπόλοιπων κομμάτων που τάσσονται κατά των μνημονίων, όπως π.χ. το ΚΚΕ ή η Χρυσή Αυγή.
Άρα το ενδιαφέρον στρέφεται και πάλι στους συνήθεις ύποπτους.
ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ.
Είναι πολύ πιθανό στις επόμενες κάλπες, η ΝΔ, το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ να δουν μια αύξηση των ποσοστών και της δυναμικής τους (κάτι που δεν αναμένεται για τους ΑΝΕΛ).
Αλλά είναι σαφές πως αυτή η αύξηση δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να απειλήσει την πρωτοκαθεδρία του ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα.
Διότι είναι πολύ πιθανό να υπάρχουν πολλοί απογοητευμένοι ψηφοφόροι από την «πρώτη φορά αριστερά», οι οποίοι όμως δεν είναι καθόλου διατεθειμένοι είτε να επιστρέψουν στις παλιές παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις είτε να εμπιστευτούν Το Ποτάμι.
Είναι σαφές ότι ο Τσίπρας εξακολουθεί να απολαμβάνει την πολιτική του κυριαρχία και πρωτοκαθεδρία.
Σίγουρα το προφίλ του έχει υποστεί και θα υποστεί ακόμα μεγαλύτερη φθορά με την εφαρμογή του μνημονίου.
Αλλά έχει στο πλευρό του πολύ «δυνατά χαρτιά», στα οποία μπορεί να προστεθεί - εάν η κάλπη στηθεί αργότερα εντός του φθινοπώρου - και το χαρτί της ελάφρυνσης του χρέους...
Όπως ότι έχει γίνει πλέον συνείδηση στο μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, ότι το μνημόνιο και η εφαρμογή του είναι μονόδρομος για την έξοδο από την κρίση.
Όπως ότι είναι πολιτικά νέος και άφθαρτος, δεδομένο που του επιτρέπει (ακόμα) να εμπνέει όσους ελπίζουν σε μια καλύτερη ημέρα, όσον αφορά την κοινωνική δικαιοσύνη, την αξιοκρατία, κοκ.
Όπως ότι έσπασε τις ιδεοληψίες περί της καθαρότητας της Αριστεράς και πλέον βαδίζει πιο στέρεα στη βάση του πολιτικού ρεαλισμού, μέσω του οποίου μπορεί πράγματι να αλλάξει η πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάσταση της χώρας.
Εάν μάλιστα ο Τσίπρας επιλέξει να κινηθεί λίγο δεξιότερα, στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, της κεντροαριστεράς, τότε είναι πολύ πιθανό να προσεγγίσει και να προσελκύσει ακόμα μεγαλύτερες δεξαμενές ψηφοφόρων.
Θα είναι ενδεχομένως μια πολιτική στροφή που θα του εξασφαλίσει την πολιτική «ηγεμονία» για αρκετά χρόνια.
Και εκεί θα φανούν ή όχι τα αριστερά αντανακλαστικά του…
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών