Αλήθεια, όταν η κυβέρνηση έδινε 30 εκατ. ευρώ, δεν έβλεπε ότι το χρέος της ΕΒΖ δεν ήταν βιώσιμο ώστε να ζητήσει τη διαγραφή του;
Πολλά ερωτήματα προκύπτουν από τον τρόπο που λειτουργούν ορισμένες επιχειρήσεις, κρατικές και μη.
Τα παραδείγματα είναι πολλά, και κυρίως αφορούν εταιρείες που δεν βρίσκονται στο προσκήνιο λόγω αποτιμήσεων.
Δυστυχώς όμως γίνονται γνωστά τα θέματα όταν φτάνουν στο «αμήν».
Λίγο έως πολύ είναι γνωστές περιπτώσεις κακοδιαχείρισης σε κρατικές και μη.
Πολλά έχουν γραφτεί στο παρελθόν, όπως για παράδειγμα για έπιπλα που πληρώνει η εταιρεία αλλά επιπλώνονται σπίτια, ή για υψηλές αποδοχές στα μέλη του Δ.Σ. χωρίς να υπάρχουν ανάλογα αποτελέσματα.
Η ΕΒΖ ίσως αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα κακοδιαχείρισης, αλλά και πως αντιλαμβάνεται το κράτος την άσκηση διοίκησης.
Όπως βγαίνει τώρα στο φως οι προηγούμενες διοικήσεις φέρουν μεγάλες ευθύνες για την οικονομική κατάσταση της εταιρείας, καθώς δεν πρόκειται να εισπραχθούν απαιτήσεις άνω των 50 εκατ. ευρώ.
Αν δεν υπήρχαν αυτές, σήμερα η κατάσταση της επιχείρησης θα ήταν καλύτερη.
Όμως και οι κυβερνητικές ευθύνες είναι μεγάλες, αφού αντί να δουν τα δεδομένα προτίμησαν να πεταχτούν 30 εκατ. ευρώ απλά και μόνο για πολιτικές σκοπιμότητες. Γιατί όπως αποτυπώνεται στη λογιστική κατάσταση αυτό το ποσό καθόλου δε βελτίωσε την εικόνα της επιχείρησης.
Όμως το κράτος, ενώ ήδη οι ζημιές ήταν μεγάλες, ενώ το ένα εργοστάσιο ήταν αρκετό προτίμησε να ανοίξει και το εργοστάσιο στην Ορεστιάδα και να προσλάβει πλήθος εργαζομένων.
Όχι βέβαια ότι με το κλείσιμο είχαν φύγει όλοι.
Στελέχη της αγοράς που ξέρουν αναφέρουν πως πολλοί εργαζόμενοι ήταν στην συντήρηση χωρίς να κάνουν τίποτα που να φέρει κέρδος στην επιχείρηση.
Το ίδιο βέβαια σημειώνουν πως γίνεται το μισό έτος, αφού έτσι είναι η λειτουργία της παραγωγής.
Όμως ποιος ασχολείται με αυτές τις λεπτομέρειες (!).
Σήμερα βλέπουμε πως η τιμή της ζάχαρης έχει καταρρεύσει και οι πωλήσεις είναι μικρότερες από το κόστος πωληθέντων!
Η λογιστική κατάσταση της ΕΒΖ είναι αποκαλυπτική. Επιπλέον χθες, η μετοχή τέθηκε εκτός διαπραγμάτευσης.
Η εξαμηνιαία έκθεση του διοικητικού συμβουλίου ξεκινάει με τα ακόλουθα: «Η εταιρεία αντιμετωπίζει χρηματοοικονομικά, λειτουργικά και διαρθρωτικά προβλήματα, ζημιογόνες χρήσεις, προβλήματα ρευστότητας ως αποτέλεσμα της κατάρρευσης των τιμών ζάχαρης στην αγορά και της συνακόλουθης μείωσης των πωλήσεων, του τζίρου και του περιθωρίου κέρδους λόγω του υψηλού παραγωγικού, βιομηχανικού και λειτουργικού κόστους καθώς και του σκληρού ανταγωνισμού στην εγχώρια αγορά.
Τα παραπάνω χρηματοοικονομικά και διαρθρωτικά προβλήματα της εταιρείας και συνακόλουθα η σημαντική έλλειψη ταμειακής ρευστότητας, καθιστά απολύτως αναγκαία την προσαρμογή της εταιρείας στις νέες δύσκολες συνθήκες της αγοράς».
Αλήθεια τι εννοεί η διοίκηση να προσαρμοστεί στις νέες δύσκολες συνθήκες; «Κύριος στόχος της αναγκαίας αυτής προσαρμογής ήταν και είναι η δραστική μείωση του υψηλά διαμορφωμένου κόστους παραγωγής της ελληνικής ζάχαρης, η μείωση των τιμών αγοράς ζάχαρης facon (η εταιρεία καλύπτει το υπόλοιπο της μη παραγόμενης ποσότητας ζάχαρης της υφιστάμενης ποσόστωσης με αγορά σε facon από μεγάλους προμηθευτές της ευρωπαϊκής αγοράς), η μείωση των λειτουργικών εξόδων (συμπεριλαμβανομένου και του κόστους μισθοδοσίας), η αναδιάρθρωση του υψηλού δανεισμού της και η αναστροφή της πορείας της σε κερδοφορία σε βάθος πενταετίας».
Δηλαδή μείωσε το κόστος μισθοδοσίας που λίγους μήνες πριν είχε αυξηθεί με προσλήψεις και άνοιγμα εργοστασίου.
Όμως η ιστορία είναι πιο παλιά και όλα ξεκινούν όταν στις 11 Μαρτίου 2014 η Αγροτική Τράπεζα ανακοίνωσε ότι ο διεθνής διαγωνισμός, που είχε προκηρυχτεί στις 28 Σεπτεμβρίου 2012, κηρύχθηκε άγονος.
Αν τότε είχε πουληθεί σήμερα τα πράγματα ίσως ήταν διαφορετικά. Τουλάχιστον δεν θα είχαν χαθεί 30 εκατ. ευρώ.
Επιπλέον, από 23/9/15 έχει παρθεί απόφαση για αύξηση μετοχικού κεφαλαίου έως 36,4 εκατ. ευρώ και μέχρι σήμερα δεν έχει προχωρήσει. Πλέον αυτά τα λεφτά είναι λίγα. Οι ληξιπρόθεσμες τραπεζικές υποχρεώσεις ανέρχονται σε 148 εκατ. ευρώ.
Το σύνολο των ιδίων κεφαλαίων του ομίλου και της εταιρίας είναι αρνητικό, κατά το ποσό των 51,188 εκατ. ευρώ και 64,936 εκατ. ευρώ αντίστοιχα. Δηλαδή και 36 εκατ. ευρώ να μπουν πάλι τα ίδια κεφάλαια θα είναι αρνητικά.
Για την εξασφάλιση βραχυπρόθεσμων χρηματοδοτήσεων έχουν εγγραφεί υποθήκες 108 εκατ. ευρώ στα ακίνητα και στις εγκαταστάσεις της μητρικής, έχει ενεχυριασθεί ποσότητα 3.970 τόνων ζάχαρης (1,9 εκατ. ευρώ), έχουν ενεχυριαστεί οι μετοχές καθώς και τα μερίσματα των θυγατρικών, τα οποία την 31/12/2015 ανέρχονται σε 14 εκατ. περίπου, έχουν εκχωρηθεί ασφαλιστήρια συμβόλαια, έχουν ενεχυριασθεί 2 τραπεζικοί λογαριασμοί καταθέσεων που εμφανίζουν ποσό 4.000 ευρώ 31/12/2015 (4.000.000 ευρώ 30/6/2015) έχουν εκχωρηθεί απαιτήσεις και εξασφαλίσεις που έχει λάβει η εταιρεία από πελάτη της ποσού 1.990.000 ευρώ.
Αλήθεια, όταν η κυβέρνηση έδινε 30 εκατ. ευρώ, δεν έβλεπε ότι το χρέος της ΕΒΖ δεν ήταν βιώσιμο ώστε να ζητήσει τη διαγραφή του;
Γ.Κατικάς
www.bankingnews.gr
Τα παραδείγματα είναι πολλά, και κυρίως αφορούν εταιρείες που δεν βρίσκονται στο προσκήνιο λόγω αποτιμήσεων.
Δυστυχώς όμως γίνονται γνωστά τα θέματα όταν φτάνουν στο «αμήν».
Λίγο έως πολύ είναι γνωστές περιπτώσεις κακοδιαχείρισης σε κρατικές και μη.
Πολλά έχουν γραφτεί στο παρελθόν, όπως για παράδειγμα για έπιπλα που πληρώνει η εταιρεία αλλά επιπλώνονται σπίτια, ή για υψηλές αποδοχές στα μέλη του Δ.Σ. χωρίς να υπάρχουν ανάλογα αποτελέσματα.
Η ΕΒΖ ίσως αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα κακοδιαχείρισης, αλλά και πως αντιλαμβάνεται το κράτος την άσκηση διοίκησης.
Όπως βγαίνει τώρα στο φως οι προηγούμενες διοικήσεις φέρουν μεγάλες ευθύνες για την οικονομική κατάσταση της εταιρείας, καθώς δεν πρόκειται να εισπραχθούν απαιτήσεις άνω των 50 εκατ. ευρώ.
Αν δεν υπήρχαν αυτές, σήμερα η κατάσταση της επιχείρησης θα ήταν καλύτερη.
Όμως και οι κυβερνητικές ευθύνες είναι μεγάλες, αφού αντί να δουν τα δεδομένα προτίμησαν να πεταχτούν 30 εκατ. ευρώ απλά και μόνο για πολιτικές σκοπιμότητες. Γιατί όπως αποτυπώνεται στη λογιστική κατάσταση αυτό το ποσό καθόλου δε βελτίωσε την εικόνα της επιχείρησης.
Όμως το κράτος, ενώ ήδη οι ζημιές ήταν μεγάλες, ενώ το ένα εργοστάσιο ήταν αρκετό προτίμησε να ανοίξει και το εργοστάσιο στην Ορεστιάδα και να προσλάβει πλήθος εργαζομένων.
Όχι βέβαια ότι με το κλείσιμο είχαν φύγει όλοι.
Στελέχη της αγοράς που ξέρουν αναφέρουν πως πολλοί εργαζόμενοι ήταν στην συντήρηση χωρίς να κάνουν τίποτα που να φέρει κέρδος στην επιχείρηση.
Το ίδιο βέβαια σημειώνουν πως γίνεται το μισό έτος, αφού έτσι είναι η λειτουργία της παραγωγής.
Όμως ποιος ασχολείται με αυτές τις λεπτομέρειες (!).
Σήμερα βλέπουμε πως η τιμή της ζάχαρης έχει καταρρεύσει και οι πωλήσεις είναι μικρότερες από το κόστος πωληθέντων!
Η λογιστική κατάσταση της ΕΒΖ είναι αποκαλυπτική. Επιπλέον χθες, η μετοχή τέθηκε εκτός διαπραγμάτευσης.
Η εξαμηνιαία έκθεση του διοικητικού συμβουλίου ξεκινάει με τα ακόλουθα: «Η εταιρεία αντιμετωπίζει χρηματοοικονομικά, λειτουργικά και διαρθρωτικά προβλήματα, ζημιογόνες χρήσεις, προβλήματα ρευστότητας ως αποτέλεσμα της κατάρρευσης των τιμών ζάχαρης στην αγορά και της συνακόλουθης μείωσης των πωλήσεων, του τζίρου και του περιθωρίου κέρδους λόγω του υψηλού παραγωγικού, βιομηχανικού και λειτουργικού κόστους καθώς και του σκληρού ανταγωνισμού στην εγχώρια αγορά.
Τα παραπάνω χρηματοοικονομικά και διαρθρωτικά προβλήματα της εταιρείας και συνακόλουθα η σημαντική έλλειψη ταμειακής ρευστότητας, καθιστά απολύτως αναγκαία την προσαρμογή της εταιρείας στις νέες δύσκολες συνθήκες της αγοράς».
Αλήθεια τι εννοεί η διοίκηση να προσαρμοστεί στις νέες δύσκολες συνθήκες; «Κύριος στόχος της αναγκαίας αυτής προσαρμογής ήταν και είναι η δραστική μείωση του υψηλά διαμορφωμένου κόστους παραγωγής της ελληνικής ζάχαρης, η μείωση των τιμών αγοράς ζάχαρης facon (η εταιρεία καλύπτει το υπόλοιπο της μη παραγόμενης ποσότητας ζάχαρης της υφιστάμενης ποσόστωσης με αγορά σε facon από μεγάλους προμηθευτές της ευρωπαϊκής αγοράς), η μείωση των λειτουργικών εξόδων (συμπεριλαμβανομένου και του κόστους μισθοδοσίας), η αναδιάρθρωση του υψηλού δανεισμού της και η αναστροφή της πορείας της σε κερδοφορία σε βάθος πενταετίας».
Δηλαδή μείωσε το κόστος μισθοδοσίας που λίγους μήνες πριν είχε αυξηθεί με προσλήψεις και άνοιγμα εργοστασίου.
Όμως η ιστορία είναι πιο παλιά και όλα ξεκινούν όταν στις 11 Μαρτίου 2014 η Αγροτική Τράπεζα ανακοίνωσε ότι ο διεθνής διαγωνισμός, που είχε προκηρυχτεί στις 28 Σεπτεμβρίου 2012, κηρύχθηκε άγονος.
Αν τότε είχε πουληθεί σήμερα τα πράγματα ίσως ήταν διαφορετικά. Τουλάχιστον δεν θα είχαν χαθεί 30 εκατ. ευρώ.
Επιπλέον, από 23/9/15 έχει παρθεί απόφαση για αύξηση μετοχικού κεφαλαίου έως 36,4 εκατ. ευρώ και μέχρι σήμερα δεν έχει προχωρήσει. Πλέον αυτά τα λεφτά είναι λίγα. Οι ληξιπρόθεσμες τραπεζικές υποχρεώσεις ανέρχονται σε 148 εκατ. ευρώ.
Το σύνολο των ιδίων κεφαλαίων του ομίλου και της εταιρίας είναι αρνητικό, κατά το ποσό των 51,188 εκατ. ευρώ και 64,936 εκατ. ευρώ αντίστοιχα. Δηλαδή και 36 εκατ. ευρώ να μπουν πάλι τα ίδια κεφάλαια θα είναι αρνητικά.
Για την εξασφάλιση βραχυπρόθεσμων χρηματοδοτήσεων έχουν εγγραφεί υποθήκες 108 εκατ. ευρώ στα ακίνητα και στις εγκαταστάσεις της μητρικής, έχει ενεχυριασθεί ποσότητα 3.970 τόνων ζάχαρης (1,9 εκατ. ευρώ), έχουν ενεχυριαστεί οι μετοχές καθώς και τα μερίσματα των θυγατρικών, τα οποία την 31/12/2015 ανέρχονται σε 14 εκατ. περίπου, έχουν εκχωρηθεί ασφαλιστήρια συμβόλαια, έχουν ενεχυριασθεί 2 τραπεζικοί λογαριασμοί καταθέσεων που εμφανίζουν ποσό 4.000 ευρώ 31/12/2015 (4.000.000 ευρώ 30/6/2015) έχουν εκχωρηθεί απαιτήσεις και εξασφαλίσεις που έχει λάβει η εταιρεία από πελάτη της ποσού 1.990.000 ευρώ.
Αλήθεια, όταν η κυβέρνηση έδινε 30 εκατ. ευρώ, δεν έβλεπε ότι το χρέος της ΕΒΖ δεν ήταν βιώσιμο ώστε να ζητήσει τη διαγραφή του;
Γ.Κατικάς
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών