Αν και όχι απόλυτα λανθασμένη, η αντίληψη αυτή δείχνει την επιρροή της οικογένειας Χόλαντ σε αυτό που αναγνωρίζουμε σήμερα ως κλασικό εγγλέζικο δίκανο και της επιτυχημένης προώθησης του προίόντος τους.
Ρωτήστε 10 ανθρώπους, όχι απαραίτητα οπλόφιλους, ποιά είναι τα καλύτερα δίκανα στον κόσμο και η πιθανότερη απάντηση είναι “Holland & Holland”.
Αν και όχι απόλυτα λανθασμένη, η αντίληψη αυτή δείχνει την επιρροή της οικογένειας Χόλαντ σε αυτό που αναγνωρίζουμε σήμερα ως κλασικό εγγλέζικο δίκανο και της επιτυχημένης προώθησης του προίόντος τους.
Διαφορετικό ξεκίνημα
Ο Harris Holland άνοιξε το εργαστήριο του στο Λονδίνο το 1835.
Είχε μάθει από τον πατέρα του την τέχνη του οργανοποιού και ήταν δεξιοτέχνης μουσικός.
Δε υπάρχει ξεκάθαρη καταγραφή του πως έμαθε την τέχνη της
οπλουργικής.
Το σίγουρο είναι πως ήταν ο μόνος από τους “μεγάλους” λονδρέζους τεχνίτες της πρώτης γενιάς (Boss, Lancaster, Purdey) που δε μαθήτευσε δίπλα στον Joe Manton.
Παράλληλα με τα μουσικά όργανα ο Harris ασχολήθηκε και με το εμπόριο καπνού, από το οποίο απέκτησε οικονομική άνεση.
Ήταν εξαιρετικός σκοπευτής και συμμετείχε συχνά σε τουρνουά περιστεροβολίας σε τουλάχιστον δύο σκοπευτικούς ομίλους του Λονδίνου.
Άρχισε να ασχολείται σοβαρά με την κατασκευή όπλων γύρω στο 1855-1857, φτιάχνοντας εμπροσθογεμή τουφέκια.
Ο Harris Holland δεν είχε γιούς και γύρω στο 1860 ο ανηψιός του Henry μπήκε στην εταιρεία ως βοηθός και μαθητευόμενος στην οπλουργική.
Το βέβαιο είναι οτι από το 1876 έγινε επισήμως συνεταίρος και η φίρμα άλλαξε αντανακλώντας τη νέα κατάσταση.
Στις επόμενες δύο δεκαετίες η Η&Η θα εξελισσόταν κατασκευάζοντας ένα ασύλληπτο αριθμό (600-700 ανά έτος) όπλων κάθε είδους, από μονόσφαιρα “rook rifles” μέχρι δίκανα μεγάλου διαμετρήματος, λειόκανα και… τουφέκια με περιστρεφόμενες θαλάμες.
Το μυστικό αυτής της έξαλλης παραγωγικότητας βρισκόταν στο εμπορικό δαιμόνιο του Henry, ο οποίος προμηθευόταν ημικατεργασμένους μηχανισμούς και όπλα από τους οπλουργούς του Μπίρμινγκχαμ (συνήθως από τον Webley και τον William Scott).
Τα τελειοποιούσαν στο Λονδίνο κατασκευάζοντας το κοντάκι, διακοσμώντας και φινίροντας το μέταλλο και τα πουλούσαν με τη φίρμα τους.
Θιασώτες της καινοτομίας
Αυτό δε σημαίνει πως αντέγραφαν ξένες ιδέες.
Ήταν απλώς μια επιχειρηματική επιλογή για να ικανοποιηθεί η τεράστια ζήτηση που προκαλούσε η διαρκής επέκταση της βρετανικής αυτοκρατορίας προς την Αφρική και την Ινδία. Παράλληλα αναγνώριζαν το ταλέντο και τις λαμπρές ιδέες που “φύονταν αλλού.
Τις έφερναν στην Η&Η, όπου τις βελτίωναν και τις έκαναν κτήμα τους.
Υιοθέτησαν τον αυτο-οπλιζόμενο, εξώσφυρο μηχανισμό του Thomas Perkes, τη ράβδωση “Paradox” του George Fosbery, το κλείδωμα των Anson & Deeley.
Τις εποχές εκείνες, η φήμη της εταιρείας χτίστηκε όχι στα “αιθέρια” λειόκανα που θαυμάζουμε σήμερα, αλλά στα ραβδωτά.
Στη δεκαετία μεταξύ 1870- 1880, τα τουφέκια της εταιρείας (δίκανα και μονόκανα) κυριαρχούσαν σε όλους τους μεγάλους αγώνες ακριβείας, αποκτώντας τη φήμη των ακριβέστερων ραβδωτών στον κόσμο.
Η φήμη αυτή θα αναδυόταν ξανά δεκαετίες αργότερα, όταν η Βρετανία εμπιστευόταν τη Η&Η για να κατασκευάσει τα Νο.4 Μκ1Τ (τα καλύτερα τυφέκια ελεύθερων σκοπευτών του Β’ παγκοσμίου πολέμου).
Τελειοπoίησαν το ραβδωτό δίκανο και χρησιμοποίησαν τα σχέδια της Enfield και της Mauser για να φτιάξουν επαναληπτικά όπλα χαμηλότερου κόστους.
Παραμένουν ξακουστοί για τα δίκανα .600 και .700 Nitro Express, μηχανικά “τέρατα” βάρους 6-9 κιλών που είναι ικανά να σταματήσουν την εφόρμηση των μεγαλύτερων τετράποσων του πλανήτη.
Αυτό δε σημαίνει πως δεν συνέβαλαν στην εξέλιξη με πρωτότυπες ιδέες.
Στο διάστημα της ύπαρξης της η εταιρεία έχει καταθέσει πάνω από 25 ευρασιτεχνίες που σχετίζονται με μηχανισμούς τυφεκίων. Παράλληλα ανέπτυξε (με την Kynoch ή άλλους κατασκευαστές πυρομαχικών) τουλάχιστον 15 τύπους φυσιγγίων, περιλαμβανομένου του .375 Η&Η Magnum που
αποτελεί ακόμη το μέτρο σύγκρισης για επικίνδυ να θηράματα.
Τα θρυλικά “Royal”
Όλες αυτές οι επιρροές, καινοτομίες και εμπειρίες δεκαετιών, ζυμώθηκαν στη διάνοια του Henry Holland.
Το όνομα Royal εμφανίζεται για πρώτη φορά το 1895 για να σημάνει το ύψιστης ποιότητας δίκανο που η φίρμα μπορεί να παράγει.
Ως εφεύρεση δεν είναι κάτι νέο, αλλά μάλλον το ραφιναρισμένο αμάλγαμα των καλλίτερων ιδεών μέχρι τότε.
Το στοιχείο που το καθορίζει είναι οι πλάκες των μηχανισμών πυροδότησης στα πλάγια της βάσης, συνδυασμένες ιδανικά με δύο σκανδάλες και αυτόματους εξολκείς.
Σήμα κατατεθέν τους η πατενταρισμένη βίδα με μοχλό στην αριστερή πλάκα που επιτρέπει την αφαίρεση των πυροδοτικών μηχανισμών για καθαρισμό, χωρίς τη χρήση κατσαβιδιών.
“Απελευθερωμένο” από τα ενισχυτικά μάγουλα των ραβδωτών συγγενών του, το λειόκανο Royal έγινε ανάλαφρο και οπτικά αρμονικό.
Οι αναλογίες, τα όρια μεταξύ ξύλου και μετάλλου, η αντοχή και η σαφήνεια το κατέστησαν αισθητικό πρότυπο του κυνηγετικού δίκανου.
Τόση είναι η επιτυχία του, που 130 χρόνια αργότερα αντιγράφεται ακόμη.
Με τιμή έναρξης στα 100.000 ευρώ δεν είναι φθηνό -η κορυφαία ποιότητα σπάνια είναι- αλλά αναδίδει την αίσθηση ότι αξίζει το αντίτιμο.
Εξάλλου πρόκειται για όπλα που κληροδοτούνται από γενιά σε γενιά.
Το σήμερα και το αύριο
Ευτυχώς η Holland & Holland κατάφερε με ένα συνδυασμό φήμης και αξίας να επιβιώσει μέχρι σήμερα.
Δεν είναι η ίδια εταιρεία και πλέον ανήκει στο πορτοφόλιο της Beretta Holding.
Με το κόστος των πραγματικά χειροποίητων όπλων να αγγίζει “αστρονομικά” επίπεδα, η φίρμα γυρίζει σε μια από τις αρχικές ιδέες του Harris Holland: την κατασκευή μηχανοποίητων τουφεκιών όπως το νέο μοντέλο “Noble” σούπερ ποζε.
Αλλά αυτή είναι ιστορία για μια άλλη μέρα...
www.bankingnews.gr
Αν και όχι απόλυτα λανθασμένη, η αντίληψη αυτή δείχνει την επιρροή της οικογένειας Χόλαντ σε αυτό που αναγνωρίζουμε σήμερα ως κλασικό εγγλέζικο δίκανο και της επιτυχημένης προώθησης του προίόντος τους.
Διαφορετικό ξεκίνημα
Ο Harris Holland άνοιξε το εργαστήριο του στο Λονδίνο το 1835.
Είχε μάθει από τον πατέρα του την τέχνη του οργανοποιού και ήταν δεξιοτέχνης μουσικός.
Δε υπάρχει ξεκάθαρη καταγραφή του πως έμαθε την τέχνη της
οπλουργικής.
Το σίγουρο είναι πως ήταν ο μόνος από τους “μεγάλους” λονδρέζους τεχνίτες της πρώτης γενιάς (Boss, Lancaster, Purdey) που δε μαθήτευσε δίπλα στον Joe Manton.
Παράλληλα με τα μουσικά όργανα ο Harris ασχολήθηκε και με το εμπόριο καπνού, από το οποίο απέκτησε οικονομική άνεση.
Ήταν εξαιρετικός σκοπευτής και συμμετείχε συχνά σε τουρνουά περιστεροβολίας σε τουλάχιστον δύο σκοπευτικούς ομίλους του Λονδίνου.
Άρχισε να ασχολείται σοβαρά με την κατασκευή όπλων γύρω στο 1855-1857, φτιάχνοντας εμπροσθογεμή τουφέκια.
Ο Harris Holland δεν είχε γιούς και γύρω στο 1860 ο ανηψιός του Henry μπήκε στην εταιρεία ως βοηθός και μαθητευόμενος στην οπλουργική.
Το βέβαιο είναι οτι από το 1876 έγινε επισήμως συνεταίρος και η φίρμα άλλαξε αντανακλώντας τη νέα κατάσταση.
Στις επόμενες δύο δεκαετίες η Η&Η θα εξελισσόταν κατασκευάζοντας ένα ασύλληπτο αριθμό (600-700 ανά έτος) όπλων κάθε είδους, από μονόσφαιρα “rook rifles” μέχρι δίκανα μεγάλου διαμετρήματος, λειόκανα και… τουφέκια με περιστρεφόμενες θαλάμες.
Το μυστικό αυτής της έξαλλης παραγωγικότητας βρισκόταν στο εμπορικό δαιμόνιο του Henry, ο οποίος προμηθευόταν ημικατεργασμένους μηχανισμούς και όπλα από τους οπλουργούς του Μπίρμινγκχαμ (συνήθως από τον Webley και τον William Scott).
Τα τελειοποιούσαν στο Λονδίνο κατασκευάζοντας το κοντάκι, διακοσμώντας και φινίροντας το μέταλλο και τα πουλούσαν με τη φίρμα τους.
Θιασώτες της καινοτομίας
Αυτό δε σημαίνει πως αντέγραφαν ξένες ιδέες.
Ήταν απλώς μια επιχειρηματική επιλογή για να ικανοποιηθεί η τεράστια ζήτηση που προκαλούσε η διαρκής επέκταση της βρετανικής αυτοκρατορίας προς την Αφρική και την Ινδία. Παράλληλα αναγνώριζαν το ταλέντο και τις λαμπρές ιδέες που “φύονταν αλλού.
Τις έφερναν στην Η&Η, όπου τις βελτίωναν και τις έκαναν κτήμα τους.
Υιοθέτησαν τον αυτο-οπλιζόμενο, εξώσφυρο μηχανισμό του Thomas Perkes, τη ράβδωση “Paradox” του George Fosbery, το κλείδωμα των Anson & Deeley.
Τις εποχές εκείνες, η φήμη της εταιρείας χτίστηκε όχι στα “αιθέρια” λειόκανα που θαυμάζουμε σήμερα, αλλά στα ραβδωτά.
Στη δεκαετία μεταξύ 1870- 1880, τα τουφέκια της εταιρείας (δίκανα και μονόκανα) κυριαρχούσαν σε όλους τους μεγάλους αγώνες ακριβείας, αποκτώντας τη φήμη των ακριβέστερων ραβδωτών στον κόσμο.
Η φήμη αυτή θα αναδυόταν ξανά δεκαετίες αργότερα, όταν η Βρετανία εμπιστευόταν τη Η&Η για να κατασκευάσει τα Νο.4 Μκ1Τ (τα καλύτερα τυφέκια ελεύθερων σκοπευτών του Β’ παγκοσμίου πολέμου).
Τελειοπoίησαν το ραβδωτό δίκανο και χρησιμοποίησαν τα σχέδια της Enfield και της Mauser για να φτιάξουν επαναληπτικά όπλα χαμηλότερου κόστους.
Παραμένουν ξακουστοί για τα δίκανα .600 και .700 Nitro Express, μηχανικά “τέρατα” βάρους 6-9 κιλών που είναι ικανά να σταματήσουν την εφόρμηση των μεγαλύτερων τετράποσων του πλανήτη.
Αυτό δε σημαίνει πως δεν συνέβαλαν στην εξέλιξη με πρωτότυπες ιδέες.
Στο διάστημα της ύπαρξης της η εταιρεία έχει καταθέσει πάνω από 25 ευρασιτεχνίες που σχετίζονται με μηχανισμούς τυφεκίων. Παράλληλα ανέπτυξε (με την Kynoch ή άλλους κατασκευαστές πυρομαχικών) τουλάχιστον 15 τύπους φυσιγγίων, περιλαμβανομένου του .375 Η&Η Magnum που
αποτελεί ακόμη το μέτρο σύγκρισης για επικίνδυ να θηράματα.
Τα θρυλικά “Royal”
Όλες αυτές οι επιρροές, καινοτομίες και εμπειρίες δεκαετιών, ζυμώθηκαν στη διάνοια του Henry Holland.
Το όνομα Royal εμφανίζεται για πρώτη φορά το 1895 για να σημάνει το ύψιστης ποιότητας δίκανο που η φίρμα μπορεί να παράγει.
Ως εφεύρεση δεν είναι κάτι νέο, αλλά μάλλον το ραφιναρισμένο αμάλγαμα των καλλίτερων ιδεών μέχρι τότε.
Το στοιχείο που το καθορίζει είναι οι πλάκες των μηχανισμών πυροδότησης στα πλάγια της βάσης, συνδυασμένες ιδανικά με δύο σκανδάλες και αυτόματους εξολκείς.
Σήμα κατατεθέν τους η πατενταρισμένη βίδα με μοχλό στην αριστερή πλάκα που επιτρέπει την αφαίρεση των πυροδοτικών μηχανισμών για καθαρισμό, χωρίς τη χρήση κατσαβιδιών.
“Απελευθερωμένο” από τα ενισχυτικά μάγουλα των ραβδωτών συγγενών του, το λειόκανο Royal έγινε ανάλαφρο και οπτικά αρμονικό.
Οι αναλογίες, τα όρια μεταξύ ξύλου και μετάλλου, η αντοχή και η σαφήνεια το κατέστησαν αισθητικό πρότυπο του κυνηγετικού δίκανου.
Τόση είναι η επιτυχία του, που 130 χρόνια αργότερα αντιγράφεται ακόμη.
Με τιμή έναρξης στα 100.000 ευρώ δεν είναι φθηνό -η κορυφαία ποιότητα σπάνια είναι- αλλά αναδίδει την αίσθηση ότι αξίζει το αντίτιμο.
Εξάλλου πρόκειται για όπλα που κληροδοτούνται από γενιά σε γενιά.
Το σήμερα και το αύριο
Ευτυχώς η Holland & Holland κατάφερε με ένα συνδυασμό φήμης και αξίας να επιβιώσει μέχρι σήμερα.
Δεν είναι η ίδια εταιρεία και πλέον ανήκει στο πορτοφόλιο της Beretta Holding.
Με το κόστος των πραγματικά χειροποίητων όπλων να αγγίζει “αστρονομικά” επίπεδα, η φίρμα γυρίζει σε μια από τις αρχικές ιδέες του Harris Holland: την κατασκευή μηχανοποίητων τουφεκιών όπως το νέο μοντέλο “Noble” σούπερ ποζε.
Αλλά αυτή είναι ιστορία για μια άλλη μέρα...
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών