Άρθρο του Uri Dudash, διευθυντή του Διεθνούς Οικονομικού Προγράμματος στο Carnegie Endowment για τη Διεθνή Ειρήνη
Τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια καταγράφουν κέρδη και η Κομισιόν έχει βελτιώσει τις προβλέψεις της για την ανάπτυξη του ΑΕΠ για αυτό το έτος, αλλά και το επόμενο.
Το 2016, η Ευρωζώνη μπορεί να αναπτυχθεί ταχύτερα των ΗΠΑ και αυτό συμβαίνει καθώς το ελληνικό δράμα πλησιάζει προς την κάθαρσή του, κάτι που κάνει αρκετούς να εκτιμούν ότι η κρίση του ευρώ φθάνει στο τέλος της, με ή χωρίς την Ελλάδα.
«Είναι, όμως, αυτό αλήθεια;», διερωτάται ο Uri Dudash, διευθυντής του Διεθνούς Οικονομικού Προγράμματος στο Carnegie Endowment για τη Διεθνή Ειρήνη, σε άρθρο του στην ισπανική εφημερίδα «El Pais».
Για να απαντήσει κανείς σε αυτή την ερώτηση, ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη την πολιτική και ας επικεντρωθούμε στην οικονομία.
Κάνοντας μια επανάληψη στα συμπτώματα της κρίσης (μη βιώσιμη αύξηση του χρέους, αδυναμία των τραπεζών) και της βασικής της αιτίας (απώλεια ανταγωνιστικότητας των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας) καταγράφεται αξιοσημείωτη πρόοδος.
Έχουν μειωθεί τα ελλείμματα και στο δημόσιο χρέος, εκτός της Ελλάδας, καταγράφονται τα χαμηλότερα επιτόκια.
Τα μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα έχουν περάσει τα stress tests και αυξάνει ο δανεισμός προς τον ιδιωτικό τομέα.
Ιρλανδία, Ισπανία, Πορτογαλία και Ελλάδα έχουν διορθώσει τα μειονεκτήματα από τα οποία υπέφεραν έναντι των εμπορικών εταίρων τους όσον αφορά τα εργασιακά κόστη.
Το οπλοστάσιο της ευρωζώνης για να αντιμετωπίσει την κρίση, που ήταν κενό παλαιότερα, είναι πλέον γεμάτο με όπλα: ειδικά ταμεία διάσωσης, εργαλεία νομισματικής πολιτικής ικανά να υποστηρίξουν τις τράπεζες και τις κυβερνήσεις, αυστηροί δημοσιονομικοί κανόνες και τραπεζική επιτήρηση από την ΕΚΤ.
Αυτό υποδηλώνει ότι η νομισματική ένωση είναι στερεή και ότι αντίθετα με πολλές «Κασσάνδρες» του αγγλικού Τύπου, δεν πρέπει να χαθεί η ελπίδα για το μέλλον του ευρώ.
Ωστόσο, σημειώνεται, θα ήταν ανεύθυνο να υποδηλώσει κανείς ότι η κρίση έχει τελειώσει και ότι θα είναι εύκολο να ξεπεραστεί μια στάση πληρωμών εκ μέρους της Ελλάδας ή μιας εξόδου της από το ευρώ.
Πρώτον, για λόγους πολιτικούς.
Το επικίνδυνο παιχνίδι που παίζουν Ελλάδα και πιστωτές έρχεται αντιμέτωπο με δύο αδύναμες πλευρές: έναν λαό που έχει εξαθλιωθεί εδώ και έξι χρόνια οικονομικής ύφεσης και 18 χώρες που αντιμετωπίζουν τις δικές τους δυσκολίες και δεν θέλουν να πληρώσουν αυτά που θεωρούν λάθη άλλων.
Αν η Ελλάδα αποχωρήσει τώρα ή μέσα σε μερικά χρόνια, κανείς δεν γνωρίζει πόσο θα αλλάξει η πολύπλοκη πολιτική εργασία να διατηρηθεί ενωμένη μια ευρωζώνη κατετμημένη.
Πρόκειται για μια ερώτηση που οι πιο συνετοί δεν επιθυμούν να απαντήσουν, σημειώνει ο Uri Dudash.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων, οι χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας θα αργήσουν μερικά χρόνια να μειώσουν το χρέος τους και η ανεργία να φθάσει σε ανεκτά επίπεδα, ενώ δεν φαίνεται να διατηρείται ο ευτυχής συνδυασμός φθηνού πετρελαίου, ανατιμημένου δολαρίου και επιτοκίων σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα, που δίνουν ώθηση στην ανάπτυξη της Ευρώπης.
Η ώθηση στην παγκόσμια ζήτηση χάρη στις χαμηλές τιμές του αργού πετρελαίου είναι παροδική και ήδη έχουν περιοριστεί οι επενδύσεις στην ενέργεια και οι ρωσικές εισαγωγές.
Η αξία του δολαρίου αντικατοπτρίζει τη διαφορετική στρατηγική ανάπτυξης που προς το παρόν λειτουργεί υπέρ των ΗΠΑ, όμως είναι απίθανο να διαρκέσει, διότι οι ΗΠΑ έχουν ένα αξιοσημείωτο εμπορικό έλλειμμα και η ευρωζώνη καταγράφει πλεόνασμα.
Όσον αφορά τα επιτόκια στην ΕΚΤ, είναι πολύ πιθανόν να είναι μη συμβατά με την ανάπτυξη και τα αυξημένα επιτόκια στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Ο τελευταίος λόγος που κάποιος πρέπει να επιδείξει προσοχή είναι ότι η Ιταλία, η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της ζώνης του ευρώ, έχει δώσει μέχρι στιγμής πολύ λίγα σημάδια ότι ανακτά την ανταγωνιστικότητά της.
Οι εξαγωγές εξακολουθούν να αυξάνονται, όμως σε αντίθεση με άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, έχουν χάσει μέρος από το μερίδιό τους στις κύριες αγορές.
Η Παγκόσμια Τράπεζα εξακολουθεί να θέτει την Ιταλία στο επίπεδο των χωρών που είναι στον δρόμο της ανάπτυξης και σίγουρα, οι περικοπές στον προϋπολογισμό θα αποτρέψουν μια εθνική χρεοκοπία.
Ωστόσο, αν δεν υπάρξουν διευρυμένες μεταρρυθμίσεις για να αντιμετωπιστεί η επίμονη έλλειψη ανταγωνιστικότητας, είναι πολύ δύσκολο να υπάρξει επαρκής και βιώσιμη ανάπτυξη.
Η Ισπανία, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία έχουν προοδεύσει περισσότερο από την Ιταλία όσον αφορά τις μεταρρυθμίσεις και έχουν καλύτερες προοπτικέ, όμως επίσης είναι αντιμέτωπες με τις δικές του πολιτικές και οικονομικές προκλήσεις.
Όσοι σκέφτονται ότι το ευρώ είναι καταδικασμένο να πεθάνει, κάνουν λάθος, όμως εκείνοι που πιστεύουν ότι το ελληνικό δράμα δεν είναι τόσο σημαντικό και ότι η κρίση του ευρώ έχει αρχίσει να ξεπερνιέται, είναι αγαθοί και ανόητοι…
Μεταφραστική επιμέλεια: Ελ. Κάτσουρα
www.bankingnews.gr
Το 2016, η Ευρωζώνη μπορεί να αναπτυχθεί ταχύτερα των ΗΠΑ και αυτό συμβαίνει καθώς το ελληνικό δράμα πλησιάζει προς την κάθαρσή του, κάτι που κάνει αρκετούς να εκτιμούν ότι η κρίση του ευρώ φθάνει στο τέλος της, με ή χωρίς την Ελλάδα.
«Είναι, όμως, αυτό αλήθεια;», διερωτάται ο Uri Dudash, διευθυντής του Διεθνούς Οικονομικού Προγράμματος στο Carnegie Endowment για τη Διεθνή Ειρήνη, σε άρθρο του στην ισπανική εφημερίδα «El Pais».
Για να απαντήσει κανείς σε αυτή την ερώτηση, ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη την πολιτική και ας επικεντρωθούμε στην οικονομία.
Κάνοντας μια επανάληψη στα συμπτώματα της κρίσης (μη βιώσιμη αύξηση του χρέους, αδυναμία των τραπεζών) και της βασικής της αιτίας (απώλεια ανταγωνιστικότητας των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας) καταγράφεται αξιοσημείωτη πρόοδος.
Έχουν μειωθεί τα ελλείμματα και στο δημόσιο χρέος, εκτός της Ελλάδας, καταγράφονται τα χαμηλότερα επιτόκια.
Τα μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα έχουν περάσει τα stress tests και αυξάνει ο δανεισμός προς τον ιδιωτικό τομέα.
Ιρλανδία, Ισπανία, Πορτογαλία και Ελλάδα έχουν διορθώσει τα μειονεκτήματα από τα οποία υπέφεραν έναντι των εμπορικών εταίρων τους όσον αφορά τα εργασιακά κόστη.
Το οπλοστάσιο της ευρωζώνης για να αντιμετωπίσει την κρίση, που ήταν κενό παλαιότερα, είναι πλέον γεμάτο με όπλα: ειδικά ταμεία διάσωσης, εργαλεία νομισματικής πολιτικής ικανά να υποστηρίξουν τις τράπεζες και τις κυβερνήσεις, αυστηροί δημοσιονομικοί κανόνες και τραπεζική επιτήρηση από την ΕΚΤ.
Αυτό υποδηλώνει ότι η νομισματική ένωση είναι στερεή και ότι αντίθετα με πολλές «Κασσάνδρες» του αγγλικού Τύπου, δεν πρέπει να χαθεί η ελπίδα για το μέλλον του ευρώ.
Ωστόσο, σημειώνεται, θα ήταν ανεύθυνο να υποδηλώσει κανείς ότι η κρίση έχει τελειώσει και ότι θα είναι εύκολο να ξεπεραστεί μια στάση πληρωμών εκ μέρους της Ελλάδας ή μιας εξόδου της από το ευρώ.
Πρώτον, για λόγους πολιτικούς.
Το επικίνδυνο παιχνίδι που παίζουν Ελλάδα και πιστωτές έρχεται αντιμέτωπο με δύο αδύναμες πλευρές: έναν λαό που έχει εξαθλιωθεί εδώ και έξι χρόνια οικονομικής ύφεσης και 18 χώρες που αντιμετωπίζουν τις δικές τους δυσκολίες και δεν θέλουν να πληρώσουν αυτά που θεωρούν λάθη άλλων.
Αν η Ελλάδα αποχωρήσει τώρα ή μέσα σε μερικά χρόνια, κανείς δεν γνωρίζει πόσο θα αλλάξει η πολύπλοκη πολιτική εργασία να διατηρηθεί ενωμένη μια ευρωζώνη κατετμημένη.
Πρόκειται για μια ερώτηση που οι πιο συνετοί δεν επιθυμούν να απαντήσουν, σημειώνει ο Uri Dudash.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων, οι χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας θα αργήσουν μερικά χρόνια να μειώσουν το χρέος τους και η ανεργία να φθάσει σε ανεκτά επίπεδα, ενώ δεν φαίνεται να διατηρείται ο ευτυχής συνδυασμός φθηνού πετρελαίου, ανατιμημένου δολαρίου και επιτοκίων σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα, που δίνουν ώθηση στην ανάπτυξη της Ευρώπης.
Η ώθηση στην παγκόσμια ζήτηση χάρη στις χαμηλές τιμές του αργού πετρελαίου είναι παροδική και ήδη έχουν περιοριστεί οι επενδύσεις στην ενέργεια και οι ρωσικές εισαγωγές.
Η αξία του δολαρίου αντικατοπτρίζει τη διαφορετική στρατηγική ανάπτυξης που προς το παρόν λειτουργεί υπέρ των ΗΠΑ, όμως είναι απίθανο να διαρκέσει, διότι οι ΗΠΑ έχουν ένα αξιοσημείωτο εμπορικό έλλειμμα και η ευρωζώνη καταγράφει πλεόνασμα.
Όσον αφορά τα επιτόκια στην ΕΚΤ, είναι πολύ πιθανόν να είναι μη συμβατά με την ανάπτυξη και τα αυξημένα επιτόκια στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Ο τελευταίος λόγος που κάποιος πρέπει να επιδείξει προσοχή είναι ότι η Ιταλία, η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της ζώνης του ευρώ, έχει δώσει μέχρι στιγμής πολύ λίγα σημάδια ότι ανακτά την ανταγωνιστικότητά της.
Οι εξαγωγές εξακολουθούν να αυξάνονται, όμως σε αντίθεση με άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, έχουν χάσει μέρος από το μερίδιό τους στις κύριες αγορές.
Η Παγκόσμια Τράπεζα εξακολουθεί να θέτει την Ιταλία στο επίπεδο των χωρών που είναι στον δρόμο της ανάπτυξης και σίγουρα, οι περικοπές στον προϋπολογισμό θα αποτρέψουν μια εθνική χρεοκοπία.
Ωστόσο, αν δεν υπάρξουν διευρυμένες μεταρρυθμίσεις για να αντιμετωπιστεί η επίμονη έλλειψη ανταγωνιστικότητας, είναι πολύ δύσκολο να υπάρξει επαρκής και βιώσιμη ανάπτυξη.
Η Ισπανία, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία έχουν προοδεύσει περισσότερο από την Ιταλία όσον αφορά τις μεταρρυθμίσεις και έχουν καλύτερες προοπτικέ, όμως επίσης είναι αντιμέτωπες με τις δικές του πολιτικές και οικονομικές προκλήσεις.
Όσοι σκέφτονται ότι το ευρώ είναι καταδικασμένο να πεθάνει, κάνουν λάθος, όμως εκείνοι που πιστεύουν ότι το ελληνικό δράμα δεν είναι τόσο σημαντικό και ότι η κρίση του ευρώ έχει αρχίσει να ξεπερνιέται, είναι αγαθοί και ανόητοι…
Μεταφραστική επιμέλεια: Ελ. Κάτσουρα
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών