Η Ευρώπη είναι απλά απούσα σε έναν κόσμο που αλλάζει συνέχεια και οι άλλες μεγάλες δυνάμεις αναπροσαρμόζονται πολύ πιο γρήγορα
Τα τελευταία δύο χρόνια, η σχέση της Ηπείρου με τον υπόλοιπο κόσμο έχει περάσει από τα διαδοχικά στάδια της ψευδαίσθησης, της αφύπνισης, της προσέγγισης και του επαναπροσδιορισμού, ακολουθούμενα τελικά από τα πρώτα δειλά σήματα μιας πραγματικής επανεξέτασης της επίσημης θέσης της.
Ωστόσο, η προσέγγιση της Ευρώπης στον πόλεμο στη Μέση Ανατολή έχει πλέον καθυστερήσει δραματικά αυτά τα πρώτα βήματα.
Και τώρα έχει πολύ πιο σκληρή δουλειά μπροστά καθώς δεν έχει κάνει τίποτα.
Η Ευρώπη είναι απλά απούσα σε έναν κόσμο που αλλάζει συνέχεια και οι άλλες μεγάλες δυνάμεις αναπροσαρμόζονται πολύ πιο γρήγορα.
Όταν ξεκίνησε η μεγάλης κλίμακας εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, η Δύση εφησυχάστηκε.
Ήταν ξεκάθαρα μέσα στην παγκόσμια πλειοψηφία, με περισσότερες από 140 χώρες στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ να καταδικάζουν την παραβίαση του διεθνούς δικαίου από τη Ρωσία και να ζητούν την απόσυρσή της από το ουκρανικό έδαφος.
Η Δύση ηγήθηκε αυτής της πλειοψηφίας για την υπεράσπιση της τάξης που βασίζεται σε κανόνες.
Ωστόσο, η ψευδαίσθηση δεν κράτησε πολύ.
Δημογραφικά, το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου ζει ακριβώς στις πολλές δεκάδες χώρες που απέφυγαν να καταδικάσουν τη Ρωσία, με την Κίνα και την Ινδία να είναι τα πιο προφανή παραδείγματα.
Και ακόμη και μεταξύ εκείνων που επέκριναν τη Μόσχα με τα λόγια τους, πολύ λιγότεροι ήταν πρόθυμοι να κάνουν οτιδήποτε γι' αυτό - είτε αυτό ήταν η υποστήριξη της Ουκρανίας ή/και η επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία.
Διπλωματικός αγώνας
Την ίδια ώρα, η Ευρώπη προσπάθησε να βγει από το ηττοπαθές παράδειγμα «είτε μαζί μας είτε εναντίον μας».
Κατάλαβε ότι έπρεπε να επεκτείνει τη διπλωματική της εμβέλεια και να εξηγήσει καλύτερα τις απόψεις της.
Πάνω από όλα, κατάλαβε ότι έπρεπε να ακούσει τις απαιτήσεις και τις φιλοδοξίες των συνομιλητών της και να τους κάνει ουσιαστικές προσφορές.
Ενώ αυτό ξεκίνησε ως κάτι περισσότερο από μια αναπροσαρμογή- ξεκινώντας με τη σύνδεση της Παγκόσμιας Πύλης με το νέο Διάδρομο Ινδίας-Μέσης Ανατολής-Ευρώπης - τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα άρχισαν σιγά-σιγά να προσαρμόζονται στην πράξη, διορίζοντας γραφεία και πρεσβευτές για να προσεγγίσουν χώρες στον παγκόσμιο νότο και ανακαλύψτε ποιες άλλες, καλύτερες προσφορές θα μπορούσαν να προσφέρουν.
Ωστόσο, αυτή η στροφή βρισκόταν ακόμη στα σπάργανα, καθώς η Ευρώπη πάλευε να αντιμετωπίσει αυτές τις χώρες που ήταν «ούτε μαζί μας ούτε εναντίον μας».
Πόση ακριβώς ήταν απαραίτητη η αναγνώριση των αμαρτιών του παρελθόντος αποικιοκρατίας και νεοαποικίας;
Και πώς προοριζόταν η Ευρώπη να σταματήσει να κάνει διαλέξεις για αξίες χωρίς να οδηγηθεί σε ωμές συναλλακτικές σχέσεις;
Η απουσία στη Μέση Ανατολή
Μετά ήρθε η 7η Οκτωβρίου και η καταστροφική απάντηση της Ευρώπης σε αυτήν — όλα προκλήθηκαν από γνωστούς διαχωρισμούς και, ακόμη χειρότερα, από τα δυτικά διπλά μέτρα και σταθμά.
Ενώ η στάση μεταξύ Ουκρανίας και Ιράκ, Συρίας ή Υεμένης είχε έγκυρα αντεπιχειρήματα, οι ριζικά διαφορετικές προσεγγίσεις της Ευρώπης για την κατάπαυση του πυρός και το διεθνές δίκαιο όσον αφορά τους παράλληλους πολέμους στην Ουκρανία και τη Γάζα άφησαν τον δυτικό αυτοκράτορα χωρίς ρούχα.
Και πουθενά αυτό δεν ήταν πιο ξεκάθαρο από τον ΟΗΕ, όπου η Ευρώπη και η Δύση ήταν διχασμένες στα δύο ψηφίσματα για τη Γάζα που εγκρίθηκαν στη Γενική Συνέλευση.
Το πρώτο ψήφισμα, τον Οκτώβριο, είδε τις περισσότερες δυτικές χώρες είτε να απέχουν είτε να ψηφίζουν κατά μιας ανθρωπιστικής εκεχειρίας - σε πλήρη αντίθεση με την πλειοψηφία των 120 υπέρ.
Στη συνέχεια, ένα δεύτερο ψήφισμα για την κατάπαυση του πυρός με πολύ ισχυρότερη ρητορική εγκρίθηκε με εκπληκτική πλειοψηφία 153 ατόμων τον Δεκέμβριο, με μόνο 10 χώρες κατά (συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ, των ΗΠΑ, της Αυστρίας και της Τσεχίας) και 23 απείχαν (συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, της Ιταλίας , Ολλανδία και Ουγγαρία).
Με τα διαδοχικά ψηφίσματα για την Ουκρανία, η Ευρώπη και η Δύση είχαν ηγηθεί μιας παγκόσμιας πλειοψηφίας.
Στη Γάζα, ωστόσο, περιθωριοποιούνται όλο και περισσότερο.
Στη συνέχεια, προσθέστε σε αυτό πώς η ίδια η Ευρώπη παραμένει τρομερά διχασμένη στο θέμα.
Έως ότου, και εκτός εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση βγει ενωμένη υπέρ της κατάπαυσης του πυρός στη Μέση Ανατολή, μιλήσει ξεκάθαρα και αποφασιστικά κατά των παραβιάσεων του διεθνούς δικαίου και της απειλής της εθνοκάθαρσης και επιβεβαιώσει όχι μόνο το σύνθημα αλλά τις πραγματικές λεπτομέρειες μιας λύσης δύο κρατών που είχε φτιάξει με κόπο πριν από 20 χρόνια, απλά δεν θα μπορεί να σταθεί.
Μέχρι να συμβεί αυτό, ακόμη και η απλή αναφορά της Ουκρανίας στις περισσότερες χώρες θα περιπλέξει ακόμη περισσότερο την υπόθεση του Κιέβου.
Η αξιοπιστία είναι τώρα η βασική γραμμή, χωρίς την οποία αντιπροσωπείες Αράβων, Αφρικανών, Ασιατών και Λατινοαμερικανών εκπροσώπων θα συρρέουν όλο και περισσότερο στο Πεκίνο και όχι στις Βρυξέλλες, το Παρίσι, το Βερολίνο ή, μάλιστα, την Ουάσιγκτον.
Μόνο από εδώ η Ευρώπη μπορεί να αρχίσει να μαζεύει τα σπασμένα κομμάτια και να αγωνιστεί για να ξαναχτίσει τους κατεστραμμένους δεσμούς της με αυτό που σιγά-σιγά γίνεται η «δύναμη του Νότου».
www.bankingnews.gr
Ωστόσο, η προσέγγιση της Ευρώπης στον πόλεμο στη Μέση Ανατολή έχει πλέον καθυστερήσει δραματικά αυτά τα πρώτα βήματα.
Και τώρα έχει πολύ πιο σκληρή δουλειά μπροστά καθώς δεν έχει κάνει τίποτα.
Η Ευρώπη είναι απλά απούσα σε έναν κόσμο που αλλάζει συνέχεια και οι άλλες μεγάλες δυνάμεις αναπροσαρμόζονται πολύ πιο γρήγορα.
Όταν ξεκίνησε η μεγάλης κλίμακας εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, η Δύση εφησυχάστηκε.
Ήταν ξεκάθαρα μέσα στην παγκόσμια πλειοψηφία, με περισσότερες από 140 χώρες στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ να καταδικάζουν την παραβίαση του διεθνούς δικαίου από τη Ρωσία και να ζητούν την απόσυρσή της από το ουκρανικό έδαφος.
Η Δύση ηγήθηκε αυτής της πλειοψηφίας για την υπεράσπιση της τάξης που βασίζεται σε κανόνες.
Ωστόσο, η ψευδαίσθηση δεν κράτησε πολύ.
Δημογραφικά, το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου ζει ακριβώς στις πολλές δεκάδες χώρες που απέφυγαν να καταδικάσουν τη Ρωσία, με την Κίνα και την Ινδία να είναι τα πιο προφανή παραδείγματα.
Και ακόμη και μεταξύ εκείνων που επέκριναν τη Μόσχα με τα λόγια τους, πολύ λιγότεροι ήταν πρόθυμοι να κάνουν οτιδήποτε γι' αυτό - είτε αυτό ήταν η υποστήριξη της Ουκρανίας ή/και η επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία.
Διπλωματικός αγώνας
Την ίδια ώρα, η Ευρώπη προσπάθησε να βγει από το ηττοπαθές παράδειγμα «είτε μαζί μας είτε εναντίον μας».
Κατάλαβε ότι έπρεπε να επεκτείνει τη διπλωματική της εμβέλεια και να εξηγήσει καλύτερα τις απόψεις της.
Πάνω από όλα, κατάλαβε ότι έπρεπε να ακούσει τις απαιτήσεις και τις φιλοδοξίες των συνομιλητών της και να τους κάνει ουσιαστικές προσφορές.
Ενώ αυτό ξεκίνησε ως κάτι περισσότερο από μια αναπροσαρμογή- ξεκινώντας με τη σύνδεση της Παγκόσμιας Πύλης με το νέο Διάδρομο Ινδίας-Μέσης Ανατολής-Ευρώπης - τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα άρχισαν σιγά-σιγά να προσαρμόζονται στην πράξη, διορίζοντας γραφεία και πρεσβευτές για να προσεγγίσουν χώρες στον παγκόσμιο νότο και ανακαλύψτε ποιες άλλες, καλύτερες προσφορές θα μπορούσαν να προσφέρουν.
Ωστόσο, αυτή η στροφή βρισκόταν ακόμη στα σπάργανα, καθώς η Ευρώπη πάλευε να αντιμετωπίσει αυτές τις χώρες που ήταν «ούτε μαζί μας ούτε εναντίον μας».
Πόση ακριβώς ήταν απαραίτητη η αναγνώριση των αμαρτιών του παρελθόντος αποικιοκρατίας και νεοαποικίας;
Και πώς προοριζόταν η Ευρώπη να σταματήσει να κάνει διαλέξεις για αξίες χωρίς να οδηγηθεί σε ωμές συναλλακτικές σχέσεις;
Η απουσία στη Μέση Ανατολή
Μετά ήρθε η 7η Οκτωβρίου και η καταστροφική απάντηση της Ευρώπης σε αυτήν — όλα προκλήθηκαν από γνωστούς διαχωρισμούς και, ακόμη χειρότερα, από τα δυτικά διπλά μέτρα και σταθμά.
Ενώ η στάση μεταξύ Ουκρανίας και Ιράκ, Συρίας ή Υεμένης είχε έγκυρα αντεπιχειρήματα, οι ριζικά διαφορετικές προσεγγίσεις της Ευρώπης για την κατάπαυση του πυρός και το διεθνές δίκαιο όσον αφορά τους παράλληλους πολέμους στην Ουκρανία και τη Γάζα άφησαν τον δυτικό αυτοκράτορα χωρίς ρούχα.
Και πουθενά αυτό δεν ήταν πιο ξεκάθαρο από τον ΟΗΕ, όπου η Ευρώπη και η Δύση ήταν διχασμένες στα δύο ψηφίσματα για τη Γάζα που εγκρίθηκαν στη Γενική Συνέλευση.
Το πρώτο ψήφισμα, τον Οκτώβριο, είδε τις περισσότερες δυτικές χώρες είτε να απέχουν είτε να ψηφίζουν κατά μιας ανθρωπιστικής εκεχειρίας - σε πλήρη αντίθεση με την πλειοψηφία των 120 υπέρ.
Στη συνέχεια, ένα δεύτερο ψήφισμα για την κατάπαυση του πυρός με πολύ ισχυρότερη ρητορική εγκρίθηκε με εκπληκτική πλειοψηφία 153 ατόμων τον Δεκέμβριο, με μόνο 10 χώρες κατά (συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ, των ΗΠΑ, της Αυστρίας και της Τσεχίας) και 23 απείχαν (συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, της Ιταλίας , Ολλανδία και Ουγγαρία).
Με τα διαδοχικά ψηφίσματα για την Ουκρανία, η Ευρώπη και η Δύση είχαν ηγηθεί μιας παγκόσμιας πλειοψηφίας.
Στη Γάζα, ωστόσο, περιθωριοποιούνται όλο και περισσότερο.
Στη συνέχεια, προσθέστε σε αυτό πώς η ίδια η Ευρώπη παραμένει τρομερά διχασμένη στο θέμα.
Έως ότου, και εκτός εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση βγει ενωμένη υπέρ της κατάπαυσης του πυρός στη Μέση Ανατολή, μιλήσει ξεκάθαρα και αποφασιστικά κατά των παραβιάσεων του διεθνούς δικαίου και της απειλής της εθνοκάθαρσης και επιβεβαιώσει όχι μόνο το σύνθημα αλλά τις πραγματικές λεπτομέρειες μιας λύσης δύο κρατών που είχε φτιάξει με κόπο πριν από 20 χρόνια, απλά δεν θα μπορεί να σταθεί.
Μέχρι να συμβεί αυτό, ακόμη και η απλή αναφορά της Ουκρανίας στις περισσότερες χώρες θα περιπλέξει ακόμη περισσότερο την υπόθεση του Κιέβου.
Η αξιοπιστία είναι τώρα η βασική γραμμή, χωρίς την οποία αντιπροσωπείες Αράβων, Αφρικανών, Ασιατών και Λατινοαμερικανών εκπροσώπων θα συρρέουν όλο και περισσότερο στο Πεκίνο και όχι στις Βρυξέλλες, το Παρίσι, το Βερολίνο ή, μάλιστα, την Ουάσιγκτον.
Μόνο από εδώ η Ευρώπη μπορεί να αρχίσει να μαζεύει τα σπασμένα κομμάτια και να αγωνιστεί για να ξαναχτίσει τους κατεστραμμένους δεσμούς της με αυτό που σιγά-σιγά γίνεται η «δύναμη του Νότου».
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών