Σαν σήμερα, 17 χρόνια πριν, η Εθνική Ελλάδος ξεκινούσε τον μακρύ δρόμο του Euro προς το τρόπαιo, το οποίο κατέκτησε με ποσοστό κατοχής της μπάλας 39,9%.
Εκείνο το βράδυ της 12ης Ιουνίου του 2004 στο «Ντραγκάο» του Πόρτο, η Εθνική Ελλάδος συστήθηκε και επίσημα στην Ευρώπη, κερδίζοντας την “οικοδέσποινα”, Πορτογαλία, στην πρεμιέρα της διοργάνωσης με 2-1 σε κατάμεστο γήπεδο. Την ίδια ώρα, εν αγνοία της, έγραφε την πιο χρυσή σελίδα της ιστορία της, που μνημονεύεται μέχρι και σήμερα στο άκουσμα του «πειρατικού»!
Η χώρα που εμφανίστηκε σε μεγάλη διοργάνωση χωρίς προηγουμένως να έχει κάνει καμία νίκη, έμελλε να είναι η επόμενη πρωταθλήτρια Ευρώπης. Για να συμβεί όμως αυτό, η Εθνική έπρεπε να ξεπεράσει όσες «υπερδυνάμεις» κλήθηκε να αντιμετωπίσει πάνω στο χορτάρι.
Το παράδοξο, ωστόσο, βρίσκεται στο πως η Ελλάδα πήρε τα αποτελέσματα που ήθελε και έφτασε στην κατάκτηση του τροπαίου, έχοντας ποσοστό κατοχής της μπάλας μόλις 39.9%... Μικρότερο από κάθε άλλη τροπαιούχο του θεσμού από το 1980 και την δημιουργία του, με την επίσης “αουτσάιντερ” Δανία να ακολουθεί με ένα ποσοστό που δεν ξεπέρασε το 47,2% το 1992.
Η γνωστή τακτική στα συστήματα της ελληνικής ποδοσφαιρικής φιλοσοφίας κρύβεται πίσω από την συνέπεια στην άμυνα. Πόσο, μάλλον, όταν παίζεις υπό τις οδηγίες ενός Γερμανού προπονητή (στην προκειμένη του Ότο Ρεχάγκελ) που επιζητά την πειθαρχία. Στην περίπτωση που καταφέρνεις κιόλας να αξιοποιείς τις ευκαιρίες που σου δίνονται για το επόμενο βήμα, έχεις καταφέρει το απόλυτο…
Ένα απόλυτο που στην Εθνική του 2004 μεταφράστηκε σε 4 γκολ παθητικό στους ομίλους και μηδενικό πηλίκο από την φάση των νοκ- άουτ και έπειτα. Βέβαια, η σπουδαιότητα των αντιπάλων δίνει την απαραίτητη αξία στους παραπάνω αριθμούς.
Ήταν η Γαλλία του Ζινεντίν Ζιντάν και υπερασπίστρια του τίτλου του 2000, που στην προημιτελική φάση γνώρισε την ήττα από τους Έλληνες με 1-0. Στο επόμενο βήμα η Τσεχία που επίσης δεν τα κατάφερε με αντίπαλο την επίσημη αγαπημένη και τον Δέλλα να είναι καθοριστικός σε ένα παιχνίδι παράτασης(1-0 στο 105’+1’).
Τέλος, ήταν η Πορτογαλία των Φίγκο, Ρούι Κόστα και Κριστιάνο Ρονάλντο -στο ξεκίνημά του τότε- που «φιλοξενούσε» την 12η εκδοχή της διοργάνωσης και είδε την ελληνική αποστολή να την κερδίζει ξανά. Αυτή τη φορά κάποια χιλιόμετρα πιο μακριά… Στην Λισαβόνα και το Στάδιο «Ζοζέ Αλβαλάδε» με ένα κοινό, το οποίο διχάστηκε από το 57ο λεπτό της αναμέτρησης και το γκολ του Άγγελου Χαριστέα, μέχρι και το σφύριγμα της λήξης.
Έλληνες που είχαν ταξιδέψει έως την Πορτογαλία για να δώσουν τον παλμό στην Εθνική, Πορτογάλοι που δεν πίστευαν ότι είναι θεατές του «έργου» της πρεμιέρας» και κάθε άλλος λάτρης του αθλήματος… Όλοι μαζί μόλις είχαν υποκλιθεί στην ελληνική ψυχή!
Σταυρούλα Μουστακάτου
Σχόλια αναγνωστών