Το Ρ210 είναι ομολογουμένως ένα από τα ακριβέστερα και πλέον ποιοτικά πιστόλια που έχουν ποτέ χρησιμοποιηθεί από στρατούς, αλλά απαιτούσε μια κοστοβόρα και αργή διαδικασία παραγωγής.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο ελβετικός στρατός αναζήτησε τον αντικαταστάτη του πιστολιού Ρ210 (χαρακτηρισμένο ως Μοντέλο 49) που χρησιμοποιούνταν από τη δεκαετία του 1940.
Τηρώντας την πολιτική υποστήριξης εγχώριας πολεμικής βιομηχανίας, αποτάνθηκαν στη SIG (Schweizerische Industrie Gesellschaft) για ένα τοπικά σχεδιασμένο όπλο.
Εκσυγχρονισμός με μειωμένο κόστος
Το Ρ210 είναι ομολογουμένως ένα από τα ακριβέστερα και πλέον ποιοτικά πιστόλια που έχουν ποτέ χρησιμοποιηθεί από στρατούς, αλλά απαιτούσε μια κοστοβόρα και αργή διαδικασία παραγωγής.
Ως αποτέλεσμα κόστιζε διπλάσια από το μέσο όπλο της εποχής και απαιτούσε συντήρηση από ειδικευμένο προσωπικό.
Για τον αντικαταστάτη του οι Ελβετοί επιθυμούσαν ένα εύκολα παραγόμενο όπλο που θα μπορούσε να διατίθεται στους εφέδρους της εθνοφρουράς με χαμηλό κόστος.
Στην Ελβετία, οι πολίτες μετά τη στρατιωτική τους θητεία έχουν την επιλογή αγοράς του οπλισμού τους με καταβολή ενος συμβολικού “παραβόλου” και σε βάθος χρόνου αυτό κοστίζει στον προϋπολογισμό των ενόπλων δυνάμεων.
Το επόμενο πιστόλι έπρεπε όχι μόνο να καλύπτει τις υπηρεσιακές απαιτήσεις, αλλά και να το επιτυγχάνει με σημαντικά μικρότερο κόστος.
Η πρόκληση ήταν δύσκολη αν συνυπολογιστέι ο μικρός αριθμός μονάδων που θα μπορούσαν να απορροφήσουν οι ένοπλες δυνάμεις και η απαίτηση για εγχώρια παραγωγή στην Ελβετία.
Άσκηση στην απλοποίηση
Η SIG εγκατέλειψε εντελώς το Ρ210.
Άρχισε να μελετά το σύστημα λειτουργίας Browning (όπως εφαρμόζεται στο Colt 1911 και το FN Hipower).
Βρήκαν πως θα μπορούσαν να απαλλείψουν τα ημικυκλικά “κλειδιά” γύρω από την κάνη και τις αντίστοιχες φρεζαριστές εσοχές στο εσωτερικό του κλείστρου, μειώνοντας κατά πολύ τις μηχανουργικές διεργασίες.
Αντί αυτών, μια υπερμεγεθυμένη θαλάμη λειτουργεί ως “φρένο”, επιβραδύνοντας την αρχική κίνηση του κλείστρου.
Τα κλείστρο φτιαχνόταν με τη μορφοποίηση και συγκόληση χαλυβδόφυλλο στη μορφή “κουτού”, εξαλείφοντας το κόστος παραγωγής με τόρνους.
Με τη χρήση πρέσσας μπορούσαν να κατασκευάζουν πολλά ταυτόχρονα.
Το λειτουργικό μέρος που συγκρατεί στον επικρουστήρα και τον εξολκέα ήταν ένα ξεχωριστό κομμάτι μασίφ ατσαλιού που συγκρατείται από πίρους στο κυρίως σώμα των κλείστρων.
Εκτός από μειωμένο κόστος, η λύση αυτή επέτρεπε την εύκολη προσαρμογή σε διαφορετικά διαμετρήματα, αλλάζοντας μόνο το εσωτερικό τμήμα.
Αυτό επέτρεψε τη μετέπειτα προσαρμογή φυσιγγίων όπως .38 Super, 10mm Auto και .45 ACP.
Αποφάσισαν να φτιάχνουν το σκελετό από χυτό αλουμίνιο, κερδίζοντας σε κόστος και βάρος.
Έτσι το τελικό πιστόλι ζυγίζει 860 γραμμάρια, σχεδόν 110 λιγότερα από τον προκάτοχο του.
Ταυτόχρονα έχουν την ίδια χωρητικότητα (8+1 φυσίγγια) και κοινό διαμέτρημα.
Ιδιόμορφος μηχανισμός
Η ιδέα της απλοποίησης περιλαμβάνει και το χειρισμό.
Η σκανδάλη λειτουργεί σε δύο διαμορφώσεις.
Για την πρώτη βολή απαιτείται πίεση βάρους 4 κιλών ενώ οι επόμενες έρχονται με τη μισή περίπου έλξη και βραχύτερη διαδρομή.
Οι Ελβετοί θεωρούσαν ότι η αυξημένη δυσκολία της πρώτης βολής λειτουργεί ως υπενθύμιση για να αποφευχθεί ακούσια πυροδότηση.
Σε αντίθεση με τα περισσότερα πιστόλια της ίδιας εποχής, το Sig 220 δε διαθέτει μοχλό ασφάλειας που να κλειδώνει τη σφύρα ή τη σκανδάλη.
Ένας μοχλός στην αριστερή λαβή χαμηλώνει την οπλισμένη σφύρα σε θέση ηρεμίας.
Αυτή είναι μια λύση που δανείστηκαν από το Sauer 38H (παρακάτω θα αναφερθούμε περισσότερο για την εμπλοκή της Sauer).
Tο σκεπτικό είναι πως ένας άπειρος χρήστης (όπως είναι ο μέσος στρατιώτης) θα μπορεί να αφοπλίζει τη σφύρα με ασφάλεια χωρίς να χειριστεί τη σφύρα.
Στα αρχικά Sig 220 (χαρακτηρίστηκαν P75) της Ελβετίας ο γεμιστήρας απελευθερωνόταν από ένα μάνταλο στο κάτω μέρος της λαβής.
Η θέση αυτή συνηθιζόταν στα στρατιωτικά πιστόλια που αναπτύχθηκαν στην Ευρώπη πριν το 1950.
Προφυλάσσει από ακούσια απόρριψη του γεμιστήρα, εις βάρος της ταχύτητας επαναγέμισης.
Ο στρατός θεωρούσε πως με τη μέθοδο αυτή αποθάρρυνε την απώλεια άδειων γεμιστήρων.
Όταν αργότερα το όπλο άρχισε να εξάγεται στην αμερικανική ήπειρο, επανασχεδιάστηκε με ένα νέο κουμπί απελευθέρωσης στο αριστερό πλακίδιο, όπως του Colt 1911.
Επιτυχημένος οικονομικός μετανάστης
Υπάρχει λόγος που η Ελβετία δε φημίζεται για τις βιομηχανικές εξαγωγές της και είναι το υψηλότατο κόστος.
Η τοπική οπλοβιομηχανία δε θα επιζούσε, αν η αλπική χώρα δε τη στήριζε οικονομικά ως μέρος της πολιτικής “ουδετερότητας”.
Έτσι το Model 75, καίτοι φθηνότερο του Ρ210 παρέμενε αναγκαστικά ακριβό.
Πολιτική ουδετερότητα δε σημαίνει έλλειψη επιχειρηματικού κριτηρίου.
Έτσι η SIG ήλθε σε συμφωνία με τη γερμανική J.P Sauer & Sohn για κατασκευή στη Γερμανία με χαμηλότερο κόστος.
Αυτό βοήθησε τις εξαγωγές.
Πέρα από τον ελβετικό στρατό, το πιστόλι αγοράστηκε από την Ιαπωνία, τη Σουηδία, τη Δανία και τις αστυνομικές δυνάμεις της Γερμανίας.
Μέχρι τα μέσα της επόμενης δεκαετίας η κοινοπραξία των Sig και Sauer εξαπλώθηκε στην αμερικανική ήπειρο, πουλώντας το Ρ220 στο καναδικό ναυτικό και σε υπηρεσίες ασφαλείας των ΗΠΑ.
Οι Γερμανοί έκαναν μια συμφωνία με τη Browning για την προώθηση του όπλου ως “BDA” (Browning Double Action) στην πολιτική αγορά.
Οι κινήσεις αυτές άνοιξαν το δρόμο για τη δραστηριοποίηση της Sig-Sauer στην Αμερική ως αυτόνομη οντότητα.
Κατέληξε σήμερα πλέον να είναι ιδιοκτήτρια των ευρασιτεχνιών και σημάτων των πρώην μητρικών εταιρειών.
Η σημερινή “αμερικανοποιημένη” Sig είναι ο κυριότερος προμηθευτής φορητών όπλων για τις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ με ετήσιο κύκλο εργασιών 515 εκατομμυρίων δολλαρίων.
Μεγάλο μέρος της επιτυχίας τους οφείλεται στο Ρ220 (και τα παράγωγα του Ρ226 και Ρ229) και τη φήμη που χτίστηκε από την αξιοπιστία του.
www.bankingnews.gr
Τηρώντας την πολιτική υποστήριξης εγχώριας πολεμικής βιομηχανίας, αποτάνθηκαν στη SIG (Schweizerische Industrie Gesellschaft) για ένα τοπικά σχεδιασμένο όπλο.
Εκσυγχρονισμός με μειωμένο κόστος
Το Ρ210 είναι ομολογουμένως ένα από τα ακριβέστερα και πλέον ποιοτικά πιστόλια που έχουν ποτέ χρησιμοποιηθεί από στρατούς, αλλά απαιτούσε μια κοστοβόρα και αργή διαδικασία παραγωγής.
Ως αποτέλεσμα κόστιζε διπλάσια από το μέσο όπλο της εποχής και απαιτούσε συντήρηση από ειδικευμένο προσωπικό.
Για τον αντικαταστάτη του οι Ελβετοί επιθυμούσαν ένα εύκολα παραγόμενο όπλο που θα μπορούσε να διατίθεται στους εφέδρους της εθνοφρουράς με χαμηλό κόστος.
Στην Ελβετία, οι πολίτες μετά τη στρατιωτική τους θητεία έχουν την επιλογή αγοράς του οπλισμού τους με καταβολή ενος συμβολικού “παραβόλου” και σε βάθος χρόνου αυτό κοστίζει στον προϋπολογισμό των ενόπλων δυνάμεων.
Το επόμενο πιστόλι έπρεπε όχι μόνο να καλύπτει τις υπηρεσιακές απαιτήσεις, αλλά και να το επιτυγχάνει με σημαντικά μικρότερο κόστος.
Η πρόκληση ήταν δύσκολη αν συνυπολογιστέι ο μικρός αριθμός μονάδων που θα μπορούσαν να απορροφήσουν οι ένοπλες δυνάμεις και η απαίτηση για εγχώρια παραγωγή στην Ελβετία.
Άσκηση στην απλοποίηση
Η SIG εγκατέλειψε εντελώς το Ρ210.
Άρχισε να μελετά το σύστημα λειτουργίας Browning (όπως εφαρμόζεται στο Colt 1911 και το FN Hipower).
Βρήκαν πως θα μπορούσαν να απαλλείψουν τα ημικυκλικά “κλειδιά” γύρω από την κάνη και τις αντίστοιχες φρεζαριστές εσοχές στο εσωτερικό του κλείστρου, μειώνοντας κατά πολύ τις μηχανουργικές διεργασίες.
Αντί αυτών, μια υπερμεγεθυμένη θαλάμη λειτουργεί ως “φρένο”, επιβραδύνοντας την αρχική κίνηση του κλείστρου.
Τα κλείστρο φτιαχνόταν με τη μορφοποίηση και συγκόληση χαλυβδόφυλλο στη μορφή “κουτού”, εξαλείφοντας το κόστος παραγωγής με τόρνους.
Με τη χρήση πρέσσας μπορούσαν να κατασκευάζουν πολλά ταυτόχρονα.
Το λειτουργικό μέρος που συγκρατεί στον επικρουστήρα και τον εξολκέα ήταν ένα ξεχωριστό κομμάτι μασίφ ατσαλιού που συγκρατείται από πίρους στο κυρίως σώμα των κλείστρων.
Εκτός από μειωμένο κόστος, η λύση αυτή επέτρεπε την εύκολη προσαρμογή σε διαφορετικά διαμετρήματα, αλλάζοντας μόνο το εσωτερικό τμήμα.
Αυτό επέτρεψε τη μετέπειτα προσαρμογή φυσιγγίων όπως .38 Super, 10mm Auto και .45 ACP.
Αποφάσισαν να φτιάχνουν το σκελετό από χυτό αλουμίνιο, κερδίζοντας σε κόστος και βάρος.
Έτσι το τελικό πιστόλι ζυγίζει 860 γραμμάρια, σχεδόν 110 λιγότερα από τον προκάτοχο του.
Ταυτόχρονα έχουν την ίδια χωρητικότητα (8+1 φυσίγγια) και κοινό διαμέτρημα.
Ιδιόμορφος μηχανισμός
Η ιδέα της απλοποίησης περιλαμβάνει και το χειρισμό.
Η σκανδάλη λειτουργεί σε δύο διαμορφώσεις.
Για την πρώτη βολή απαιτείται πίεση βάρους 4 κιλών ενώ οι επόμενες έρχονται με τη μισή περίπου έλξη και βραχύτερη διαδρομή.
Οι Ελβετοί θεωρούσαν ότι η αυξημένη δυσκολία της πρώτης βολής λειτουργεί ως υπενθύμιση για να αποφευχθεί ακούσια πυροδότηση.
Σε αντίθεση με τα περισσότερα πιστόλια της ίδιας εποχής, το Sig 220 δε διαθέτει μοχλό ασφάλειας που να κλειδώνει τη σφύρα ή τη σκανδάλη.
Ένας μοχλός στην αριστερή λαβή χαμηλώνει την οπλισμένη σφύρα σε θέση ηρεμίας.
Αυτή είναι μια λύση που δανείστηκαν από το Sauer 38H (παρακάτω θα αναφερθούμε περισσότερο για την εμπλοκή της Sauer).
Tο σκεπτικό είναι πως ένας άπειρος χρήστης (όπως είναι ο μέσος στρατιώτης) θα μπορεί να αφοπλίζει τη σφύρα με ασφάλεια χωρίς να χειριστεί τη σφύρα.
Στα αρχικά Sig 220 (χαρακτηρίστηκαν P75) της Ελβετίας ο γεμιστήρας απελευθερωνόταν από ένα μάνταλο στο κάτω μέρος της λαβής.
Η θέση αυτή συνηθιζόταν στα στρατιωτικά πιστόλια που αναπτύχθηκαν στην Ευρώπη πριν το 1950.
Προφυλάσσει από ακούσια απόρριψη του γεμιστήρα, εις βάρος της ταχύτητας επαναγέμισης.
Ο στρατός θεωρούσε πως με τη μέθοδο αυτή αποθάρρυνε την απώλεια άδειων γεμιστήρων.
Όταν αργότερα το όπλο άρχισε να εξάγεται στην αμερικανική ήπειρο, επανασχεδιάστηκε με ένα νέο κουμπί απελευθέρωσης στο αριστερό πλακίδιο, όπως του Colt 1911.
Επιτυχημένος οικονομικός μετανάστης
Υπάρχει λόγος που η Ελβετία δε φημίζεται για τις βιομηχανικές εξαγωγές της και είναι το υψηλότατο κόστος.
Η τοπική οπλοβιομηχανία δε θα επιζούσε, αν η αλπική χώρα δε τη στήριζε οικονομικά ως μέρος της πολιτικής “ουδετερότητας”.
Έτσι το Model 75, καίτοι φθηνότερο του Ρ210 παρέμενε αναγκαστικά ακριβό.
Πολιτική ουδετερότητα δε σημαίνει έλλειψη επιχειρηματικού κριτηρίου.
Έτσι η SIG ήλθε σε συμφωνία με τη γερμανική J.P Sauer & Sohn για κατασκευή στη Γερμανία με χαμηλότερο κόστος.
Αυτό βοήθησε τις εξαγωγές.
Πέρα από τον ελβετικό στρατό, το πιστόλι αγοράστηκε από την Ιαπωνία, τη Σουηδία, τη Δανία και τις αστυνομικές δυνάμεις της Γερμανίας.
Μέχρι τα μέσα της επόμενης δεκαετίας η κοινοπραξία των Sig και Sauer εξαπλώθηκε στην αμερικανική ήπειρο, πουλώντας το Ρ220 στο καναδικό ναυτικό και σε υπηρεσίες ασφαλείας των ΗΠΑ.
Οι Γερμανοί έκαναν μια συμφωνία με τη Browning για την προώθηση του όπλου ως “BDA” (Browning Double Action) στην πολιτική αγορά.
Οι κινήσεις αυτές άνοιξαν το δρόμο για τη δραστηριοποίηση της Sig-Sauer στην Αμερική ως αυτόνομη οντότητα.
Κατέληξε σήμερα πλέον να είναι ιδιοκτήτρια των ευρασιτεχνιών και σημάτων των πρώην μητρικών εταιρειών.
Η σημερινή “αμερικανοποιημένη” Sig είναι ο κυριότερος προμηθευτής φορητών όπλων για τις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ με ετήσιο κύκλο εργασιών 515 εκατομμυρίων δολλαρίων.
Μεγάλο μέρος της επιτυχίας τους οφείλεται στο Ρ220 (και τα παράγωγα του Ρ226 και Ρ229) και τη φήμη που χτίστηκε από την αξιοπιστία του.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών