Η ισπανική εφημερίδα αναλύει τις προσωπικότητες του Trump και της Le Pen
Με φόντο την άνοδο του λαϊκισμού στην Ευρώπη και όχι μόνο αλλά και εν όψει των γαλλικών εκλογών στις 23 Απριλίου του 2017, η El Pais αναλύει τις ομοιότητες και διαφορές του Donald Trump και της Marine Le Pen.
«Υπάρχουν πολλά κοινά σημεία ανάμεσα στη Marine Le Pen και τον Donald Trump, αλλά δεν είναι οι σιαμαίοι αδελφοί του λαϊκίστικου κύματος που συνταράσσει τις δύο χώρες» αναφέρεται χαρακτηριστικά σε σχετικό δημοσίευμα της εφημερίδας.
Έχουν τον ίδιο τόνο της φωνής στις συγκεντρώσεις τους.
Το ίδιο απειλητικό ύφος.
Στέλνουν το ίδιο μήνυμα κατά των πολιτικών ελίτ.
Δίνουν την ίδια υπόσχεση για ύψωση τειχών -φυσικών και οικονομικών- με στόχο την ανάκτηση της κυριαρχίας των χωρών τους. Έχουν την ίδια ικανότητα να απευθύνονται στους δυσαρεστημένους και τους απογοητευμένους.
Εκφράζουν την ίδια νοσταλγία για ένα εξιδανικευμένο εθνικό παρελθόν.
Σε αυτό το σημείο όμως τελειώνουν οι ομοιότητες, καθώς προκύπτει ότι οι ομοιότητες της Le Pe με τον Trump είναι επιφανειακές.
«Είναι αρκετό να ακούσει κανείς για λίγα λεπτά τη Marine Le Pen, την υποψήφια που ελπίζει να επαναλάβει σε ένα μήνα το απροσδόκητο επίτευγμα του Trump στις αμερικανικές εκλογές, για να καταλάβει ότι τα κοινά της σημεία με τον Αμερικανό πρόεδρο είναι μάλλον επιφανειακά» σχολιάζει ο αρθρογράφος της El Pais.
Στις προεκλογικές του συγκεντρώσεις, ο Trump αυτοσχεδίαζε, πετούσε δεξιά κι αριστερά τα λεκτικά του βέλη, χωρίς να φοβάται να εμπλακεί σε αντιπαραθέσεις που στη συνέχεια έδιναν τίτλο στα ρεπορτάζ γι' αυτόν.
Διέθετε άλλωστε μια στρατιά δημοσιογράφων οι οποίοι κατέγραφαν και μεγέθυναν το μήνυμά του, λεπτό προς λεπτό.
Ωστόσο, η Le Pen είναι διαφορετικός τύπος.
Πιο πειθαρχημένη, διαβάζει τους λόγους της και δεν ξεφεύγει από το κείμενο.
Δεν χρησιμοποιεί το Twitter όσο ο Trump.
Σπανίως προσβάλλει τους αντιπάλους της.
Δεν προφέρει ούτε μια λέξη χωρίς να υπολογίσει τις επιπτώσεις της. Και έχει το πλεονέκτημα -ή το μειονέκτημα- να μη βλέπει κάθε της φράση να γίνεται είδηση.
Στις συγκεντρώσεις της, όπως και στην πρώτη τηλεοπτική συζήτηση μεταξύ των υποψηφίων, δίνει την αίσθηση ενός συγκροτημένου Trump. «Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν κοινά σημεία ανάμεσά τους», σημειώνει ο Jean-Yves Camus, διευθυντής του Παρατηρητηρίου πολιτικών ριζοσπαστικοτήτων στο Ίδρυμα Jean Jaurès, που πρόσκειται στο Σοσιαλιστικό Κόμμα.
Ο Camus που παρακολούθησε στην Αμερική την εκστρατεία η οποία έδωσε τη νίκη στον Trump και έχει μελετήσει ενδελεχώς στη Γαλλία το Εθνικό Μέτωπο της Le Pen, εντοπίζει τη διαφορά στο εκλογικό σύστημα.
Το γεγονός ότι το Εθνικό Μέτωπο δεν έχει συμμαχήσει με κανένα άλλο κόμμα και η ύπαρξη των δύο γύρων καθιστούν πολύ δύσκολη τη νίκη του στις προεδρικές εκλογές.
Μια άλλη διαφορά είναι ότι ο Trump ασχολήθηκε πρόσφατα με την πολιτική, ενώ η Le Pen είναι μια επαγγελματίας πολιτικός και κόρη ενός άλλου πολιτικού, του Jean-Marie Le Pen, ο οποίος ήταν βουλευτής τη δεκαετία του '50 και υποψήφιος πέντε φορές για την προεδρία της Γαλλίας.
Ο Camus επισημαίνει μια ακόμη διαφορά: ενώ ο Trump ασχολείται μόνο με τις Ηνωμένες Πολιτείες, και αυτός είναι ο μοναδικός ορίζων του, η Le Pen υπερασπίζεται την πολιτική του Trump ξεχνώντας ότι τα συμφέροντα των δύο χωρών δεν είναι αναγκαστικά τα ίδια.
Ο Γάλλος ερευνητής αναγνωρίζει πάντως ότι τόσο ο Trump όσο και η Le Pen παίζουν το χαρτί του λαού κατά των ελίτ και αντιτίθενται στο παραδοσιακό συντηρητικό ρεύμα.
Ορισμένες θέσεις τους, όπως για το ελεύθερο εμπόριο, έχουν γίνει σημαία ενός μέρους της αριστεράς.
Συμπίπτουν επίσης στο γεγονός ότι επικοινωνούν με τους ψηφοφόρους της εργατικής βιομηχανικής τάξης που έχουν πληγεί από την παγκοσμιοποίηση.
Βρίσκονται αμφότεροι κοντά στη Ρωσία του Vladimir Putin.
Και αμφισβητούν τη φιλελεύθερη παγκόσμια τάξη που έχει κυριαρχήσει τις τελευταίες δεκαετίες.
Ήλθε η ώρα των εθνικών κρατών -λένε- των ισχυρών ηγετών, του εθνικισμού απέναντι στον κοσμοπολιτισμό.
Ο Trump μοιάζει εν τέλει περισσότερο με τον Jean-Marie Le Pen παρά με την κόρη του.
Λίγο από Trump θυμίζει όμως και ο υποψήφιος της γαλλικής παραδοσιακής Δεξιάς, ο Francois Fillon, όταν διατυπώνει θεωρίες συνωμοσίας ή καλεί τον λαό να τον υπερασπιστεί από τις δικαστικές διώξεις.
Αν κάποτε μιλούσαμε για τη «λεπενοποίηση» της γαλλικής πολιτικής ζωής, ίσως ήλθε η ώρα να παραδεχθούμε ότι η Γαλλία έχει προσβληθεί από τον ιό της «τραμποποίησης».
«Υπάρχουν πολλά κοινά σημεία ανάμεσα στη Marine Le Pen και τον Donald Trump, αλλά δεν είναι οι σιαμαίοι αδελφοί του λαϊκίστικου κύματος που συνταράσσει τις δύο χώρες» αναφέρεται χαρακτηριστικά σε σχετικό δημοσίευμα της εφημερίδας.
Έχουν τον ίδιο τόνο της φωνής στις συγκεντρώσεις τους.
Το ίδιο απειλητικό ύφος.
Στέλνουν το ίδιο μήνυμα κατά των πολιτικών ελίτ.
Δίνουν την ίδια υπόσχεση για ύψωση τειχών -φυσικών και οικονομικών- με στόχο την ανάκτηση της κυριαρχίας των χωρών τους. Έχουν την ίδια ικανότητα να απευθύνονται στους δυσαρεστημένους και τους απογοητευμένους.
Εκφράζουν την ίδια νοσταλγία για ένα εξιδανικευμένο εθνικό παρελθόν.
Σε αυτό το σημείο όμως τελειώνουν οι ομοιότητες, καθώς προκύπτει ότι οι ομοιότητες της Le Pe με τον Trump είναι επιφανειακές.
«Είναι αρκετό να ακούσει κανείς για λίγα λεπτά τη Marine Le Pen, την υποψήφια που ελπίζει να επαναλάβει σε ένα μήνα το απροσδόκητο επίτευγμα του Trump στις αμερικανικές εκλογές, για να καταλάβει ότι τα κοινά της σημεία με τον Αμερικανό πρόεδρο είναι μάλλον επιφανειακά» σχολιάζει ο αρθρογράφος της El Pais.
Στις προεκλογικές του συγκεντρώσεις, ο Trump αυτοσχεδίαζε, πετούσε δεξιά κι αριστερά τα λεκτικά του βέλη, χωρίς να φοβάται να εμπλακεί σε αντιπαραθέσεις που στη συνέχεια έδιναν τίτλο στα ρεπορτάζ γι' αυτόν.
Διέθετε άλλωστε μια στρατιά δημοσιογράφων οι οποίοι κατέγραφαν και μεγέθυναν το μήνυμά του, λεπτό προς λεπτό.
Ωστόσο, η Le Pen είναι διαφορετικός τύπος.
Πιο πειθαρχημένη, διαβάζει τους λόγους της και δεν ξεφεύγει από το κείμενο.
Δεν χρησιμοποιεί το Twitter όσο ο Trump.
Σπανίως προσβάλλει τους αντιπάλους της.
Δεν προφέρει ούτε μια λέξη χωρίς να υπολογίσει τις επιπτώσεις της. Και έχει το πλεονέκτημα -ή το μειονέκτημα- να μη βλέπει κάθε της φράση να γίνεται είδηση.
Στις συγκεντρώσεις της, όπως και στην πρώτη τηλεοπτική συζήτηση μεταξύ των υποψηφίων, δίνει την αίσθηση ενός συγκροτημένου Trump. «Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν κοινά σημεία ανάμεσά τους», σημειώνει ο Jean-Yves Camus, διευθυντής του Παρατηρητηρίου πολιτικών ριζοσπαστικοτήτων στο Ίδρυμα Jean Jaurès, που πρόσκειται στο Σοσιαλιστικό Κόμμα.
Ο Camus που παρακολούθησε στην Αμερική την εκστρατεία η οποία έδωσε τη νίκη στον Trump και έχει μελετήσει ενδελεχώς στη Γαλλία το Εθνικό Μέτωπο της Le Pen, εντοπίζει τη διαφορά στο εκλογικό σύστημα.
Το γεγονός ότι το Εθνικό Μέτωπο δεν έχει συμμαχήσει με κανένα άλλο κόμμα και η ύπαρξη των δύο γύρων καθιστούν πολύ δύσκολη τη νίκη του στις προεδρικές εκλογές.
Μια άλλη διαφορά είναι ότι ο Trump ασχολήθηκε πρόσφατα με την πολιτική, ενώ η Le Pen είναι μια επαγγελματίας πολιτικός και κόρη ενός άλλου πολιτικού, του Jean-Marie Le Pen, ο οποίος ήταν βουλευτής τη δεκαετία του '50 και υποψήφιος πέντε φορές για την προεδρία της Γαλλίας.
Ο Camus επισημαίνει μια ακόμη διαφορά: ενώ ο Trump ασχολείται μόνο με τις Ηνωμένες Πολιτείες, και αυτός είναι ο μοναδικός ορίζων του, η Le Pen υπερασπίζεται την πολιτική του Trump ξεχνώντας ότι τα συμφέροντα των δύο χωρών δεν είναι αναγκαστικά τα ίδια.
Ο Γάλλος ερευνητής αναγνωρίζει πάντως ότι τόσο ο Trump όσο και η Le Pen παίζουν το χαρτί του λαού κατά των ελίτ και αντιτίθενται στο παραδοσιακό συντηρητικό ρεύμα.
Ορισμένες θέσεις τους, όπως για το ελεύθερο εμπόριο, έχουν γίνει σημαία ενός μέρους της αριστεράς.
Συμπίπτουν επίσης στο γεγονός ότι επικοινωνούν με τους ψηφοφόρους της εργατικής βιομηχανικής τάξης που έχουν πληγεί από την παγκοσμιοποίηση.
Βρίσκονται αμφότεροι κοντά στη Ρωσία του Vladimir Putin.
Και αμφισβητούν τη φιλελεύθερη παγκόσμια τάξη που έχει κυριαρχήσει τις τελευταίες δεκαετίες.
Ήλθε η ώρα των εθνικών κρατών -λένε- των ισχυρών ηγετών, του εθνικισμού απέναντι στον κοσμοπολιτισμό.
Ο Trump μοιάζει εν τέλει περισσότερο με τον Jean-Marie Le Pen παρά με την κόρη του.
Λίγο από Trump θυμίζει όμως και ο υποψήφιος της γαλλικής παραδοσιακής Δεξιάς, ο Francois Fillon, όταν διατυπώνει θεωρίες συνωμοσίας ή καλεί τον λαό να τον υπερασπιστεί από τις δικαστικές διώξεις.
Αν κάποτε μιλούσαμε για τη «λεπενοποίηση» της γαλλικής πολιτικής ζωής, ίσως ήλθε η ώρα να παραδεχθούμε ότι η Γαλλία έχει προσβληθεί από τον ιό της «τραμποποίησης».
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών