Μονόδρομος για την κυβέρνηση η ολοκλήρωση της αξιολόγησης του προγράμματος
Η κυβέρνηση δεν έχει πολλά περιθώρια για ελιγμούς.
Έχει μόνο μια στρατηγική, αυτή της ολοκλήρωσης της αξιολόγησης του ελληνικού προγράμματος, η οποία είναι και η μόνη προϋπόθεση για την έναρξη της συζήτησης για την απομείωση του χρέους που με τη σειρά της θα της επιτρέψει να διασωθεί πολιτικά και ενδεχομένως να αντιστρέψει το εις βάρος της αρνητικό κλίμα.
Για να συμβεί αυτό όμως, θα πρέπει να έχει κλείσει όλα τα ανοιχτά «μέτωπα» στο εσωτερικό (ασφαλιστικό, φορολογικό, δημοσιονομικό κενό, «κόκκινα δάνεια», κοκ) και οι οριστικές αποφάσεις να έχουν τη σύμφωνη γνώμη των δανειστών.
Θα πρέπει δηλαδή να βρει την χρυσή τομή μεταξύ των αιτημάτων και των διαμαρτυριών μιας σειράς κοινωνικών ομάδων και των σκληρών απαιτήσεων των δανειστών.
Το έργο είναι εξαιρετικά δύσκολο και σύνθετο.
Και το κυριότερο συνεπάγεται μεγάλο πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση.
Διότι για να επιτευχθεί η ολοκλήρωση της αξιολόγησης (και εφόσον ισχύει ότι το ΔΝΤ δεν κάνει πίσω στις περικοπές συντάξεων), θα πρέπει παράλληλα να υπαναχωρήσει από μια ακόμα «κόκκινη γραμμή» της, η οποία δεν είναι άλλη από τις περικοπές στις κύριες συντάξεις.
Η στρατηγική του πρωθυπουργού να βάλει αυτή την «κόκκινη γραμμή» ήταν λανθασμένη.
Θα μπορούσε από την αρχή (και δεδομένης της οριακής κατάστασης του ασφαλιστικού) να αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο να υπάρξουν μειώσεις σε συντάξεις από ένα χρηματικό όριο και πάνω, στα περίφημα «ρετιρέ».
Απόφαση, η οποία αν και θα ήταν πολιτικά επώδυνη, θα είχε «βάση» αλλά και μια δόση «δικαιοσύνης».
Το κυριότερο όμως δεν θα άφηνε τον πρωθυπουργό έκθετο απέναντι στην κοινωνία και παράλληλα θα του έλυνε τα χέρια στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές.
Πλέον η κυβέρνηση φέρεται να προσανατολίζεται σε αυτήν την γραμμή, της περικοπής συντάξεων από ένα ποσό και πάνω.
Απόφαση όμως που είναι άγνωστο εάν θα στηριχθεί από τους 153 βουλευτές της.
Μια και αυτοί με τη σειρά τους είναι με την πλάτη στον τοίχο.
Διότι εάν δεν την ψηφίσουν στη Βουλή, γνωρίζουν ότι η κυβέρνηση με τη σημερινή της μορφή – με τον Τσίπρα πρωθυπουργό - δεν πρόκειται να συνεχίσει.
Και εδώ υπάρχουν δύο σενάρια.
Είτε ψηφίζουν τα μέτρα που θα συμφωνηθούν με τους δανειστές, επωμίζονται το τεράστιο πολιτικό κόστος, αλλά προχωρούν ως έχουν «ποντάροντας» στις θετικές εξελίξεις και στην αλλαγή του κλίματος.
Είτε καταψηφίζουν με αποτέλεσμα την πτώση της κυβέρνησης και (η οικουμενική κυβέρνηση απορρίπτεται και από ΣΥΡΙΖΑ και από ΝΔ) την προκήρυξη νέων πρόωρων εκλογών με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την οικονομία, την κοινωνία και τη θέση της χώρας στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη.
Ο πρωθυπουργός διαβεβαιώνει ότι η κυβέρνηση θα τα καταφέρει, θα αντέξει και θα κριθεί στο τέλος της τετραετίας της.
Μένει να φανεί αν αυτή η διαβεβαίωση θα τηρηθεί.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Έχει μόνο μια στρατηγική, αυτή της ολοκλήρωσης της αξιολόγησης του ελληνικού προγράμματος, η οποία είναι και η μόνη προϋπόθεση για την έναρξη της συζήτησης για την απομείωση του χρέους που με τη σειρά της θα της επιτρέψει να διασωθεί πολιτικά και ενδεχομένως να αντιστρέψει το εις βάρος της αρνητικό κλίμα.
Για να συμβεί αυτό όμως, θα πρέπει να έχει κλείσει όλα τα ανοιχτά «μέτωπα» στο εσωτερικό (ασφαλιστικό, φορολογικό, δημοσιονομικό κενό, «κόκκινα δάνεια», κοκ) και οι οριστικές αποφάσεις να έχουν τη σύμφωνη γνώμη των δανειστών.
Θα πρέπει δηλαδή να βρει την χρυσή τομή μεταξύ των αιτημάτων και των διαμαρτυριών μιας σειράς κοινωνικών ομάδων και των σκληρών απαιτήσεων των δανειστών.
Το έργο είναι εξαιρετικά δύσκολο και σύνθετο.
Και το κυριότερο συνεπάγεται μεγάλο πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση.
Διότι για να επιτευχθεί η ολοκλήρωση της αξιολόγησης (και εφόσον ισχύει ότι το ΔΝΤ δεν κάνει πίσω στις περικοπές συντάξεων), θα πρέπει παράλληλα να υπαναχωρήσει από μια ακόμα «κόκκινη γραμμή» της, η οποία δεν είναι άλλη από τις περικοπές στις κύριες συντάξεις.
Η στρατηγική του πρωθυπουργού να βάλει αυτή την «κόκκινη γραμμή» ήταν λανθασμένη.
Θα μπορούσε από την αρχή (και δεδομένης της οριακής κατάστασης του ασφαλιστικού) να αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο να υπάρξουν μειώσεις σε συντάξεις από ένα χρηματικό όριο και πάνω, στα περίφημα «ρετιρέ».
Απόφαση, η οποία αν και θα ήταν πολιτικά επώδυνη, θα είχε «βάση» αλλά και μια δόση «δικαιοσύνης».
Το κυριότερο όμως δεν θα άφηνε τον πρωθυπουργό έκθετο απέναντι στην κοινωνία και παράλληλα θα του έλυνε τα χέρια στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές.
Πλέον η κυβέρνηση φέρεται να προσανατολίζεται σε αυτήν την γραμμή, της περικοπής συντάξεων από ένα ποσό και πάνω.
Απόφαση όμως που είναι άγνωστο εάν θα στηριχθεί από τους 153 βουλευτές της.
Μια και αυτοί με τη σειρά τους είναι με την πλάτη στον τοίχο.
Διότι εάν δεν την ψηφίσουν στη Βουλή, γνωρίζουν ότι η κυβέρνηση με τη σημερινή της μορφή – με τον Τσίπρα πρωθυπουργό - δεν πρόκειται να συνεχίσει.
Και εδώ υπάρχουν δύο σενάρια.
Είτε ψηφίζουν τα μέτρα που θα συμφωνηθούν με τους δανειστές, επωμίζονται το τεράστιο πολιτικό κόστος, αλλά προχωρούν ως έχουν «ποντάροντας» στις θετικές εξελίξεις και στην αλλαγή του κλίματος.
Είτε καταψηφίζουν με αποτέλεσμα την πτώση της κυβέρνησης και (η οικουμενική κυβέρνηση απορρίπτεται και από ΣΥΡΙΖΑ και από ΝΔ) την προκήρυξη νέων πρόωρων εκλογών με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την οικονομία, την κοινωνία και τη θέση της χώρας στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη.
Ο πρωθυπουργός διαβεβαιώνει ότι η κυβέρνηση θα τα καταφέρει, θα αντέξει και θα κριθεί στο τέλος της τετραετίας της.
Μένει να φανεί αν αυτή η διαβεβαίωση θα τηρηθεί.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών