Τα όρια για την πολιτική ένωση ορίζουν τα όρια για τη νομισματική ένωση
Ένα σημαντικό ζήτημα έχει προκύψει αυτή η εβδομάδα όσον αφορά το ρόλο της ΕΚΤ ως ύστατου δανειστή για τις τράπεζες στην Ελλάδα, παρατηρεί το Bruegel στη σύντομη ανάλυση του για τη χρήση του μηχανισμού παροχής επείγουσας ρευστότητας (ELA) από τις ελληνικές τράπεζες.
Ο Τύπος έχει αναφερθεί ευρέως στην προσπάθεια των Ελλήνων να αποσύρουν τα χρήματά τους από τις καταθέσεις και να τα μεταφέρουν σε άλλες χώρες.
Ως εκ τούτου, η ΕΚΤ αύξησε το ποσό της χρήσης του μηχανισμού παροχής επείγουσας ρευστότητας (ELA), από τα 60 δισεκατομμύρια στα 65 δισεκατομμυρίων.
Αυτό προκάλεσε σημαντικές αρνητικές αντιδράσεις από τους συντηρητικούς γερμανούς οικονομολόγους, μεταξύ των οποίων και ο Hans-Werner Sinn του Ifo, ο οποίος υποστήριξε ότι η χρήση του ELA θα πρέπει να είναι πολύ πιο περιορισμένη.
Ποια όμως είναι τα θεωρητικά και πολιτικά όρια στην τροφοδότηση της ρευστότητας από την ΕΚΤ;
Σε ένα κανονικό bank run μια κεντρική τράπεζα πρέπει να παρέχει απεριόριστη ρευστότητα για να επιτρέψει σε όλους τους καταθέτες να αποσύρουν τα μετρητά τους, αν αυτό επιθυμούν.
Για το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, το θεωρητικό όριο θα είναι το μέγεθος του συνόλου των καταθέσεων.
Το παρακάτω γράφημα δείχνει τις καταθέσεις σε ευρώ και ως ποσοστό του συνολικού ενεργητικού.
Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα έχει μια αρκετά μεγάλη καταθετική βάση της τάξεως των 243,8 δισ. ευρώ (Δεκέμβριος 2014), που αντιστοιχεί στο 61% του συνολικού μεγέθους του ισολογισμού των 397 δισ. ευρώ.
Έτσι, θα μπορούσε η ΕΚΤ να προχωρήσει και απλά να χρηματοδοτήσει τις καταθέσεις των 243,8 δισ. με τον ELA;
Η απάντησή μου θα ήταν σαφώς "εξαρτάται".
Εάν υπάρχει η βεβαιότητα ότι η Ελλάδα θα παραμείνει στη ζώνη του ευρώ, οι τράπεζες της να είναι φερέγγυες και να έχει επιτευχθεί ένας πολιτικός συμβιβασμός, τότε η απάντηση είναι ένα σαφές «ναι».
Όμως αν υπάρχει μια σαφής πολιτική συναίνεση ότι δεν μπορεί να υπάρξει συμφωνία μεταξύ των εταίρων, τότε η ΕΚΤ δεν μπορεί να παράσχει απεριόριστη χρηματοδότηση.
Ο λόγος είναι απλά ότι η ΕΚΤ θα γνωρίζει ότι στην περίπτωση εξόδου, οι ελληνικές τράπεζες θα είναι σε διαδικασία πτώχευσης καθώς η οικονομία καταρρέει και, ως εκ τούτου η αξία των στοιχείων ενεργητικού των τραπεζών θα ήταν κατώτερη από την ρευστότητα που τους παρέχεται.
Και ακόμα κι αν ένα Grexit δεν θα ήταν βέβαιο, αλλά κυβέρνηση προχωρήσει σε στάση αναμονής, το τραπεζικό σύστημα θα ήταν αφερέγγυο.
Στο μεταξύ, υπάρχει μια «γκρίζα» ζώνη, στην οποία η ΕΚΤ πρέπει να παράσχει ρευστότητα, όπως κάνει τώρα, αλλά η πλήρης αντικατάσταση των εκροών κεφαλαίων μπορεί να είναι προβληματική, δεδομένου ότι αλλάζει σημαντικά τους όρους της πολιτικής συζήτησης μεταξύ των διαφόρων μερών. Αναπόφευκτα, η ΕΚΤ έχει βρεθεί σε εξαιρετικά δύσκολες πολιτικές συζητήσεις.
Αυτές οι πολιτικές συζητήσεις είναι δύσκολες και επειδή το κόστος της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ είναι πολύ υψηλό, είναι μια δύσκολη απόφαση το να τεθούν τα όρια παροχής ρευστότητας, .
Τα όρια πρέπει να τεθούν πολιτικά, όχι από την ΕΚΤ.
Συνολικά, τα όρια για την πολιτική ένωση ορίζουν τα όρια για τη νομισματική ένωση, καταλήγει το Brugel.
www.bankingnews.gr
Ο Τύπος έχει αναφερθεί ευρέως στην προσπάθεια των Ελλήνων να αποσύρουν τα χρήματά τους από τις καταθέσεις και να τα μεταφέρουν σε άλλες χώρες.
Ως εκ τούτου, η ΕΚΤ αύξησε το ποσό της χρήσης του μηχανισμού παροχής επείγουσας ρευστότητας (ELA), από τα 60 δισεκατομμύρια στα 65 δισεκατομμυρίων.
Αυτό προκάλεσε σημαντικές αρνητικές αντιδράσεις από τους συντηρητικούς γερμανούς οικονομολόγους, μεταξύ των οποίων και ο Hans-Werner Sinn του Ifo, ο οποίος υποστήριξε ότι η χρήση του ELA θα πρέπει να είναι πολύ πιο περιορισμένη.
Ποια όμως είναι τα θεωρητικά και πολιτικά όρια στην τροφοδότηση της ρευστότητας από την ΕΚΤ;
Σε ένα κανονικό bank run μια κεντρική τράπεζα πρέπει να παρέχει απεριόριστη ρευστότητα για να επιτρέψει σε όλους τους καταθέτες να αποσύρουν τα μετρητά τους, αν αυτό επιθυμούν.
Για το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, το θεωρητικό όριο θα είναι το μέγεθος του συνόλου των καταθέσεων.
Το παρακάτω γράφημα δείχνει τις καταθέσεις σε ευρώ και ως ποσοστό του συνολικού ενεργητικού.
Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα έχει μια αρκετά μεγάλη καταθετική βάση της τάξεως των 243,8 δισ. ευρώ (Δεκέμβριος 2014), που αντιστοιχεί στο 61% του συνολικού μεγέθους του ισολογισμού των 397 δισ. ευρώ.
Έτσι, θα μπορούσε η ΕΚΤ να προχωρήσει και απλά να χρηματοδοτήσει τις καταθέσεις των 243,8 δισ. με τον ELA;
Η απάντησή μου θα ήταν σαφώς "εξαρτάται".
Εάν υπάρχει η βεβαιότητα ότι η Ελλάδα θα παραμείνει στη ζώνη του ευρώ, οι τράπεζες της να είναι φερέγγυες και να έχει επιτευχθεί ένας πολιτικός συμβιβασμός, τότε η απάντηση είναι ένα σαφές «ναι».
Όμως αν υπάρχει μια σαφής πολιτική συναίνεση ότι δεν μπορεί να υπάρξει συμφωνία μεταξύ των εταίρων, τότε η ΕΚΤ δεν μπορεί να παράσχει απεριόριστη χρηματοδότηση.
Ο λόγος είναι απλά ότι η ΕΚΤ θα γνωρίζει ότι στην περίπτωση εξόδου, οι ελληνικές τράπεζες θα είναι σε διαδικασία πτώχευσης καθώς η οικονομία καταρρέει και, ως εκ τούτου η αξία των στοιχείων ενεργητικού των τραπεζών θα ήταν κατώτερη από την ρευστότητα που τους παρέχεται.
Και ακόμα κι αν ένα Grexit δεν θα ήταν βέβαιο, αλλά κυβέρνηση προχωρήσει σε στάση αναμονής, το τραπεζικό σύστημα θα ήταν αφερέγγυο.
Στο μεταξύ, υπάρχει μια «γκρίζα» ζώνη, στην οποία η ΕΚΤ πρέπει να παράσχει ρευστότητα, όπως κάνει τώρα, αλλά η πλήρης αντικατάσταση των εκροών κεφαλαίων μπορεί να είναι προβληματική, δεδομένου ότι αλλάζει σημαντικά τους όρους της πολιτικής συζήτησης μεταξύ των διαφόρων μερών. Αναπόφευκτα, η ΕΚΤ έχει βρεθεί σε εξαιρετικά δύσκολες πολιτικές συζητήσεις.
Αυτές οι πολιτικές συζητήσεις είναι δύσκολες και επειδή το κόστος της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ είναι πολύ υψηλό, είναι μια δύσκολη απόφαση το να τεθούν τα όρια παροχής ρευστότητας, .
Τα όρια πρέπει να τεθούν πολιτικά, όχι από την ΕΚΤ.
Συνολικά, τα όρια για την πολιτική ένωση ορίζουν τα όρια για τη νομισματική ένωση, καταλήγει το Brugel.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών