Για να το θέσουμε διαφορετικά, το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν φαίνεται βιώσιμη εάν η χώρα πρέπει να επιστρέψει στην αγορά δανεισμού στο τέλος του τρίτου προγράμματος διάσωσης
Το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν είναι βιώσιμο εάν η Ελλάδα επιστρέψει στην αγορά δανεισμού στο τέλος του τρίτου προγράμματος διάσωσης, αλλά θα μπορούσε να είναι βιώσιμο εάν η προνομιακή χρηματοδότηση του ESM συνεχιστεί μακροπρόθεσμα.
Το Bruegel αναφέρει ότι η δημοσιονομική προσαρμογή για την επίτευξη ενός στόχου 2,5% του ΑΕΠ πρωτογενούς πλεονάσματος και να υιοθετήσει διάφορα μέτρα προκειμένου να ελαφρύνει το χρέος.
Στο Eurogroup στις 9 Μαΐου συμπεριλαμβάνεται στην ημερήσια διάταξη η συζήτηση της κατάστασης του τρίτου προγράμματος οικονομικής βοήθειας προς την Ελλάδα και η βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους στην Ελλάδα.
Οι υπουργοί αναμένεται να αντιμετωπίσει δύσκολες επιλογές.
Το ΔΝΤ έχει ταχθεί ξεκάθαρα υπέρ της μείωσης του χρέους.
H Lagarde του ΔΝΤ, σε επιστολή της αναφέρει ότι τα μέτρα που προτείνονται από την Ελλάδα θα δημιουργήσουν ένα πρωτογενές πλεόνασμα 1,5% μέχρι το 2018, αντί του αρχικού στόχου 3,5%.
Σύμφωνα με το ΔΝΤ, η επίτευξη του στόχου 3,5% θα είναι όχι μόνο δύσκολη, αλλά και αντιπαραγωγική.
Το ΔΝΤ προτείνει 1,5% του ΑΕΠ πρωτογενές πλεόνασμα από το 2018 και μετά και την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους (εκτός από τα δάνεια του ΔΝΤ).
Το ΔΝΤ αξίζει επαίνους για το θάρρος του να μάθει από τα λάθη του παρελθόντος.
Το 2010, το ΔΝΤ ενέκρινε τον στόχο του 6% του ΑΕΠ για πρωτογενές πλεόνασμα κατά τη διάρκεια του πρώτου προγράμματος χρηματοδοτικής βοήθειας.
Το πρόγραμμα βασίστηκε σε υπερβολικά αισιόδοξες παραδοχές και το ΔΝΤ είχε ταχθεί κατά της αναδιάρθρωσης του χρέους.
Το 2012, το ΔΝΤ ενέκρινε στόχο 4,5% του ΑΕΠ σε πρωτογενές πλεόνασμα κατά τη διάρκεια του δεύτερου προγράμματος οικονομικής βοήθειας.
Το αποτέλεσμα ήταν ο φαύλος κύκλος συρρίκνωση της δημοσιονομικής προσαρμογής και του ΑΕΠ.
Αυτό οδήγησε σε μεγαλύτερη αβεβαιότητα για την παραμονή της Ελλάδος στη ζώνη του ευρώ, η οποία υπονομεύτηκε ακόμη περισσότερο από τις οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις.
Οι ευρωπαίοι που συμμετείχαν και στα δύο πρώτα προγράμματα ελληνικής οικονομικής βοήθειας εξακολουθούν να είναι υποχρεωμένοι να παραδεχτούν αυτά τα λάθη.
Παρά το γεγονός ότι μοιραζόμαστε πολλά από τα επιχειρήματα του ΔΝΤ είναι εντυπωσιακό πόσο χαμηλά μειώνει τον στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος στο 1,5% για το 2018.
Το 2013, μια έκθεση του ΔΝΤ διαπίστωσε ότι το μέσο πρωτογενές πλεόνασμα για 26 σημαντικές μειώσεις του χρέους στις προηγμένες οικονομίες κατά τις τρεις τελευταίες δεκαετίες ήταν 3,1% του ΑΕΠ.
Πρωτογενή πλεονάσματα μεγαλύτερα από 1,5% διατηρήθηκαν σε άλλες δύο χώρες με υψηλό χρέος της Ευρώπης: Βέλγιο είχε κατά μέσο όρο 4,3% μεταξύ 1987-2008, ενώ η Ιταλία είχε 3,1% μεταξύ 1992-2008.
Κατά τα επόμενα χρόνια, πολλές ευρωπαϊκές χώρες θα πρέπει να επιτύχουν υψηλότερα από το 1,5% του ΑΕΠ πρωτογενούς πλεονάσματος, προκειμένου να κατευνάσουν τις ανησυχίες σχετικά με τη βιωσιμότητα του χρέους.
Ως εκ τούτου, δεν βλέπουμε κανένα ουσιαστικό πρόβλημα με το 3,5% του ΑΕΠ, αν και θα μπορούσε να μειωθεί ελαφρώς, στο 2,5%.
Αλλά το βασικό πρόβλημα είναι η χρονική στιγμή:
Η Ελλάδα έχει υποστεί τη μεγαλύτερη μείωση δημοσιονομικής προσαρμογής και εξόδου από οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο για τα τελευταία έξι χρόνια, αλλά εξακολουθούν να ζητούν περαιτέρω δημοσιονομική προσαρμογή.
Φυσικά, η Ελλάδα ήταν ο κύριος υπεύθυνος για το χάος που του bail-out του το 2010, και όταν μια χώρα έχει ανεξέλεγκτο χρέος και ένα υπερβολικό δημοσιονομικό έλλειμμα, θα πρέπει να προσαρμοστεί.
Αλλά ο αποτυχημένος σχεδιασμός στα δύο πρώτα προγράμματα χρηματοδοτικής βοήθειας επιδεινώνεται πτώση του ΑΕΠ στην Ελλάδα.
Έτσι, η ευθύνη για την αποτυχία των δύο πρώτων προγραμμάτων χρηματοδοτικής βοήθειας πέφτει τόσο στην Ελλάδα αλλά και επίσημους πιστωτές.
Περαιτέρω δημοσιονομική προσαρμογή θα πρέπει να καθυστερήσει αρκετά χρόνια μέχρι να επανέλθει η οικονομική ανάπτυξη.
Η Ελλάδα αυτό που χρειάζεται περισσότερο αυτή τη στιγμή είναι η ελπίδα για το μέλλον.
Αυτή η ελπίδα δεν θα έρθει πριν την οικονομική ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας.
Η οικονομική ανάπτυξη θα βελτιώσει επίσης το πρωτογενές πλεόνασμα, ακόμη και χωρίς περαιτέρω δημοσιονομική προσαρμογή και με τον τρόπο αυτό θα συμβάλει στην επίτευξη του μακροπρόθεσμου στόχου για πρωτογενές πλεόνασμα.
Στην πραγματικότητα, πολλές θετικές εξελίξεις δείχνουν ότι ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης είναι στα σκαριά στην Ελλάδα.
Τι συμβαίνει με το ελληνικό δημόσιο χρέος;
Η μεγαλύτερη ιδιαιτερότητα που βλέπουμε είναι ότι στο τέλος του 2015, το 75% του ελληνικού δημόσιου χρέους ήταν με τη μορφή επίσημης δανείων.
Τα ομόλογα που κατέχουν ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες ανήλθαν σε επιπλέον 6%, ενώ κάποια επιπλέον ποσοστά κατέχουν οι ελληνικές τράπεζες.
Το μερίδιο των επίσημων δανείων είναι βέβαιο ότι θα αυξηθεί κατά τα επόμενα χρόνια.
Λαμβάνοντας υπόψη το κυρίαρχο μερίδιο των επίσημων πιστωτών, το υψηλό επίπεδο χρέους και όλες τις αβεβαιότητες που χαρακτηρίζουν την ελληνική οικονομία, δεν είναι λογικό να υποθέσουμε ότι η Ελλάδα θα είναι σε θέση να επιστρέψουν στην αγορά δανεισμού σε προσιτή τιμή στο άμεσο μέλλον.
Ακόμα και αν η Ελλάδα φτάνει σε ένα συνολικό ισοζύγιο του προϋπολογισμού από το 2018, θα χρειαστεί νέο δανεισμό στο μέλλον.
Τα 16 δισ δάνειο από το ΔΝΤ θα πρέπει να επιστραφούν από το 2021 και τα 20 δις από την ΕΚΤ και τις εθνικές κεντρικές τράπεζες από το 2026.
Το τρέχον απόθεμα των 3 δισ σε ομόλογα προ του 2012 επίσης, θα πρέπει να επιστραφεί.
Η αποπληρωμή των 31 δισεκ. ομολόγων που προέκυψαν από την αναδιάρθρωση του χρέους το 2012 θα αρχίσουν να αποπληρώνονται από το 2023.
Τα 53 δις διμερή δάνεια από τους εταίρους της ζώνης του ευρώ που χορηγήθηκαν κατά το πρώτο πρόγραμμα οικονομικής βοήθειας θα πρέπει να επιστραφούν μεταξύ 2020-2041, σύμφωνα με το ισχύον χρονοδιάγραμμα.
Έτσι, είτε μας αρέσει είτε όχι, οι εταίροι της ζώνης του ευρώ πρέπει είτε να χρηματοδοτήσουν με νέα δάνεια στην Ελλάδα στα προτιμησιακά επιτόκια δανεισμού του ESM ή να εφαρμόσουν ένα σχέδιο μείωσης του χρέους ώστε η Ελλάδα να επιστρέψει στις αγορές.
Για να το θέσουμε διαφορετικά, το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν φαίνεται βιώσιμη εάν η χώρα πρέπει να επιστρέψει στην αγορά δανεισμού στο τέλος του τρίτου προγράμματος διάσωσης, αλλά θα μπορούσε να είναι βιώσιμο εάν η προνομιακή χρηματοδότηση του ESM συνεχιστεί μακροπρόθεσμα.
Ζήτημα haircut στο ελληνικό χρέος δεν τίθεται καθώς διαφωνούν πολλοί δανειστές….
Οι μελλοντικές ανάγκες χρηματοδότησης μπορεί να μειωθούν με την επέκταση λήξης και περιόδους χάριτος των υφιστάμενων επίσημη δανείων, την επιστροφή όλων των κερδών που ευρωπαϊκών κεντρικών τραπεζών.
Θα μπορούσε να μειωθεί το +0,50% που εξακολουθεί να προστίθεται στο Euribor για τα διμερή δάνεια ενώ θα μπορούσαν να προσφερθούν περαιτέρω αναβολές πληρωμών τόκων.
Επίσης τα δάνεια αν συνδεθούν με το ΑΕΠ θα μειώσουν επίσης την αβεβαιότητα, αφού η αξία του δανείου θα μειωθεί αυτόματα, εάν η αύξηση του ΑΕΠ υποχωρήσει και πάλι, δίνοντας παράλληλα και πιστωτές περισσότερα αντάλλαγμα, αν το ΑΕΠ ξεπερνά τις τρέχουσες προβλέψεις.
Στην πραγματικότητα, το μενού των επιλογών φαίνεται ίδιο από τότε που αξιολογήθηκαν οι επιλογές, τον Ιανουάριο του 2015.
Στο βασικό μας σενάριο το πρωτογενές πλεόνασμα αυξάνεται σταδιακά στο 3,5% του ΑΕΠ το 2018 και παραμένει σε αυτό το επίπεδο στη συνέχεια, όπως και στο 3ο πρόγραμμα οικονομικής βοήθειας.
Θεωρούμε εναλλακτικά σενάρια, είτε ότι το πρωτογενές πλεόνασμα μειώνεται κατά 1% του ΑΕΠ κάθε έτος, ή η αύξηση του ΑΕΠ κατά 1% προκαλώντας βραδύτερη ανάπτυξη κάθε έτος, ή και τα δύο.
Ακόμη και με την παραδοχή του 2,5% του ΑΕΠ πρωτογενές πλεόνασμα και 2,7% ανά έτος αύξησης του ονομαστικού ΑΕΠ, το δημόσιο χρέος αναμένεται να μειωθεί, αν και φαίνεται να παραμένουν πολύ υψηλά στα επόμενα δεκαπέντε έτη
Ως εκ τούτου Eurogroup συζήτηση θα αντιμετωπίσει δύσκολες επιλογές.
Προτίθεται να επιμείνει στην 3,5% του στόχου πρωτογενούς ισοζυγίου ΑΕΠ μέχρι το 2018;
Ή να επιτρέψει να καθυστερήσει η δημοσιονομική προσαρμογή ή ακόμα και να θέσει ένα χαμηλότερο στόχο;
www.bankingnews.gr
Το Bruegel αναφέρει ότι η δημοσιονομική προσαρμογή για την επίτευξη ενός στόχου 2,5% του ΑΕΠ πρωτογενούς πλεονάσματος και να υιοθετήσει διάφορα μέτρα προκειμένου να ελαφρύνει το χρέος.
Στο Eurogroup στις 9 Μαΐου συμπεριλαμβάνεται στην ημερήσια διάταξη η συζήτηση της κατάστασης του τρίτου προγράμματος οικονομικής βοήθειας προς την Ελλάδα και η βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους στην Ελλάδα.
Οι υπουργοί αναμένεται να αντιμετωπίσει δύσκολες επιλογές.
Το ΔΝΤ έχει ταχθεί ξεκάθαρα υπέρ της μείωσης του χρέους.
H Lagarde του ΔΝΤ, σε επιστολή της αναφέρει ότι τα μέτρα που προτείνονται από την Ελλάδα θα δημιουργήσουν ένα πρωτογενές πλεόνασμα 1,5% μέχρι το 2018, αντί του αρχικού στόχου 3,5%.
Σύμφωνα με το ΔΝΤ, η επίτευξη του στόχου 3,5% θα είναι όχι μόνο δύσκολη, αλλά και αντιπαραγωγική.
Το ΔΝΤ προτείνει 1,5% του ΑΕΠ πρωτογενές πλεόνασμα από το 2018 και μετά και την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους (εκτός από τα δάνεια του ΔΝΤ).
Το ΔΝΤ αξίζει επαίνους για το θάρρος του να μάθει από τα λάθη του παρελθόντος.
Το 2010, το ΔΝΤ ενέκρινε τον στόχο του 6% του ΑΕΠ για πρωτογενές πλεόνασμα κατά τη διάρκεια του πρώτου προγράμματος χρηματοδοτικής βοήθειας.
Το πρόγραμμα βασίστηκε σε υπερβολικά αισιόδοξες παραδοχές και το ΔΝΤ είχε ταχθεί κατά της αναδιάρθρωσης του χρέους.
Το 2012, το ΔΝΤ ενέκρινε στόχο 4,5% του ΑΕΠ σε πρωτογενές πλεόνασμα κατά τη διάρκεια του δεύτερου προγράμματος οικονομικής βοήθειας.
Το αποτέλεσμα ήταν ο φαύλος κύκλος συρρίκνωση της δημοσιονομικής προσαρμογής και του ΑΕΠ.
Αυτό οδήγησε σε μεγαλύτερη αβεβαιότητα για την παραμονή της Ελλάδος στη ζώνη του ευρώ, η οποία υπονομεύτηκε ακόμη περισσότερο από τις οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις.
Οι ευρωπαίοι που συμμετείχαν και στα δύο πρώτα προγράμματα ελληνικής οικονομικής βοήθειας εξακολουθούν να είναι υποχρεωμένοι να παραδεχτούν αυτά τα λάθη.
Παρά το γεγονός ότι μοιραζόμαστε πολλά από τα επιχειρήματα του ΔΝΤ είναι εντυπωσιακό πόσο χαμηλά μειώνει τον στόχο του πρωτογενούς πλεονάσματος στο 1,5% για το 2018.
Το 2013, μια έκθεση του ΔΝΤ διαπίστωσε ότι το μέσο πρωτογενές πλεόνασμα για 26 σημαντικές μειώσεις του χρέους στις προηγμένες οικονομίες κατά τις τρεις τελευταίες δεκαετίες ήταν 3,1% του ΑΕΠ.
Πρωτογενή πλεονάσματα μεγαλύτερα από 1,5% διατηρήθηκαν σε άλλες δύο χώρες με υψηλό χρέος της Ευρώπης: Βέλγιο είχε κατά μέσο όρο 4,3% μεταξύ 1987-2008, ενώ η Ιταλία είχε 3,1% μεταξύ 1992-2008.
Κατά τα επόμενα χρόνια, πολλές ευρωπαϊκές χώρες θα πρέπει να επιτύχουν υψηλότερα από το 1,5% του ΑΕΠ πρωτογενούς πλεονάσματος, προκειμένου να κατευνάσουν τις ανησυχίες σχετικά με τη βιωσιμότητα του χρέους.
Ως εκ τούτου, δεν βλέπουμε κανένα ουσιαστικό πρόβλημα με το 3,5% του ΑΕΠ, αν και θα μπορούσε να μειωθεί ελαφρώς, στο 2,5%.
Αλλά το βασικό πρόβλημα είναι η χρονική στιγμή:
Η Ελλάδα έχει υποστεί τη μεγαλύτερη μείωση δημοσιονομικής προσαρμογής και εξόδου από οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο για τα τελευταία έξι χρόνια, αλλά εξακολουθούν να ζητούν περαιτέρω δημοσιονομική προσαρμογή.
Φυσικά, η Ελλάδα ήταν ο κύριος υπεύθυνος για το χάος που του bail-out του το 2010, και όταν μια χώρα έχει ανεξέλεγκτο χρέος και ένα υπερβολικό δημοσιονομικό έλλειμμα, θα πρέπει να προσαρμοστεί.
Αλλά ο αποτυχημένος σχεδιασμός στα δύο πρώτα προγράμματα χρηματοδοτικής βοήθειας επιδεινώνεται πτώση του ΑΕΠ στην Ελλάδα.
Έτσι, η ευθύνη για την αποτυχία των δύο πρώτων προγραμμάτων χρηματοδοτικής βοήθειας πέφτει τόσο στην Ελλάδα αλλά και επίσημους πιστωτές.
Περαιτέρω δημοσιονομική προσαρμογή θα πρέπει να καθυστερήσει αρκετά χρόνια μέχρι να επανέλθει η οικονομική ανάπτυξη.
Η Ελλάδα αυτό που χρειάζεται περισσότερο αυτή τη στιγμή είναι η ελπίδα για το μέλλον.
Αυτή η ελπίδα δεν θα έρθει πριν την οικονομική ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας.
Η οικονομική ανάπτυξη θα βελτιώσει επίσης το πρωτογενές πλεόνασμα, ακόμη και χωρίς περαιτέρω δημοσιονομική προσαρμογή και με τον τρόπο αυτό θα συμβάλει στην επίτευξη του μακροπρόθεσμου στόχου για πρωτογενές πλεόνασμα.
Στην πραγματικότητα, πολλές θετικές εξελίξεις δείχνουν ότι ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης είναι στα σκαριά στην Ελλάδα.
Τι συμβαίνει με το ελληνικό δημόσιο χρέος;
Η μεγαλύτερη ιδιαιτερότητα που βλέπουμε είναι ότι στο τέλος του 2015, το 75% του ελληνικού δημόσιου χρέους ήταν με τη μορφή επίσημης δανείων.
Τα ομόλογα που κατέχουν ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες ανήλθαν σε επιπλέον 6%, ενώ κάποια επιπλέον ποσοστά κατέχουν οι ελληνικές τράπεζες.
Το μερίδιο των επίσημων δανείων είναι βέβαιο ότι θα αυξηθεί κατά τα επόμενα χρόνια.
Λαμβάνοντας υπόψη το κυρίαρχο μερίδιο των επίσημων πιστωτών, το υψηλό επίπεδο χρέους και όλες τις αβεβαιότητες που χαρακτηρίζουν την ελληνική οικονομία, δεν είναι λογικό να υποθέσουμε ότι η Ελλάδα θα είναι σε θέση να επιστρέψουν στην αγορά δανεισμού σε προσιτή τιμή στο άμεσο μέλλον.
Ακόμα και αν η Ελλάδα φτάνει σε ένα συνολικό ισοζύγιο του προϋπολογισμού από το 2018, θα χρειαστεί νέο δανεισμό στο μέλλον.
Τα 16 δισ δάνειο από το ΔΝΤ θα πρέπει να επιστραφούν από το 2021 και τα 20 δις από την ΕΚΤ και τις εθνικές κεντρικές τράπεζες από το 2026.
Το τρέχον απόθεμα των 3 δισ σε ομόλογα προ του 2012 επίσης, θα πρέπει να επιστραφεί.
Η αποπληρωμή των 31 δισεκ. ομολόγων που προέκυψαν από την αναδιάρθρωση του χρέους το 2012 θα αρχίσουν να αποπληρώνονται από το 2023.
Τα 53 δις διμερή δάνεια από τους εταίρους της ζώνης του ευρώ που χορηγήθηκαν κατά το πρώτο πρόγραμμα οικονομικής βοήθειας θα πρέπει να επιστραφούν μεταξύ 2020-2041, σύμφωνα με το ισχύον χρονοδιάγραμμα.
Έτσι, είτε μας αρέσει είτε όχι, οι εταίροι της ζώνης του ευρώ πρέπει είτε να χρηματοδοτήσουν με νέα δάνεια στην Ελλάδα στα προτιμησιακά επιτόκια δανεισμού του ESM ή να εφαρμόσουν ένα σχέδιο μείωσης του χρέους ώστε η Ελλάδα να επιστρέψει στις αγορές.
Για να το θέσουμε διαφορετικά, το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν φαίνεται βιώσιμη εάν η χώρα πρέπει να επιστρέψει στην αγορά δανεισμού στο τέλος του τρίτου προγράμματος διάσωσης, αλλά θα μπορούσε να είναι βιώσιμο εάν η προνομιακή χρηματοδότηση του ESM συνεχιστεί μακροπρόθεσμα.
Ζήτημα haircut στο ελληνικό χρέος δεν τίθεται καθώς διαφωνούν πολλοί δανειστές….
Οι μελλοντικές ανάγκες χρηματοδότησης μπορεί να μειωθούν με την επέκταση λήξης και περιόδους χάριτος των υφιστάμενων επίσημη δανείων, την επιστροφή όλων των κερδών που ευρωπαϊκών κεντρικών τραπεζών.
Θα μπορούσε να μειωθεί το +0,50% που εξακολουθεί να προστίθεται στο Euribor για τα διμερή δάνεια ενώ θα μπορούσαν να προσφερθούν περαιτέρω αναβολές πληρωμών τόκων.
Επίσης τα δάνεια αν συνδεθούν με το ΑΕΠ θα μειώσουν επίσης την αβεβαιότητα, αφού η αξία του δανείου θα μειωθεί αυτόματα, εάν η αύξηση του ΑΕΠ υποχωρήσει και πάλι, δίνοντας παράλληλα και πιστωτές περισσότερα αντάλλαγμα, αν το ΑΕΠ ξεπερνά τις τρέχουσες προβλέψεις.
Στην πραγματικότητα, το μενού των επιλογών φαίνεται ίδιο από τότε που αξιολογήθηκαν οι επιλογές, τον Ιανουάριο του 2015.
Στο βασικό μας σενάριο το πρωτογενές πλεόνασμα αυξάνεται σταδιακά στο 3,5% του ΑΕΠ το 2018 και παραμένει σε αυτό το επίπεδο στη συνέχεια, όπως και στο 3ο πρόγραμμα οικονομικής βοήθειας.
Θεωρούμε εναλλακτικά σενάρια, είτε ότι το πρωτογενές πλεόνασμα μειώνεται κατά 1% του ΑΕΠ κάθε έτος, ή η αύξηση του ΑΕΠ κατά 1% προκαλώντας βραδύτερη ανάπτυξη κάθε έτος, ή και τα δύο.
Ακόμη και με την παραδοχή του 2,5% του ΑΕΠ πρωτογενές πλεόνασμα και 2,7% ανά έτος αύξησης του ονομαστικού ΑΕΠ, το δημόσιο χρέος αναμένεται να μειωθεί, αν και φαίνεται να παραμένουν πολύ υψηλά στα επόμενα δεκαπέντε έτη
Ως εκ τούτου Eurogroup συζήτηση θα αντιμετωπίσει δύσκολες επιλογές.
Προτίθεται να επιμείνει στην 3,5% του στόχου πρωτογενούς ισοζυγίου ΑΕΠ μέχρι το 2018;
Ή να επιτρέψει να καθυστερήσει η δημοσιονομική προσαρμογή ή ακόμα και να θέσει ένα χαμηλότερο στόχο;
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών