Σάρκα και οστά πήρε ένα όνειρο πολλών ετών για τον Μάριο Χατζηκυριάκο και τον προπονητή του Πολυχρόνη Πολίτση, καθώς έφτασε η στιγμή να δρέψουν τους καρπούς του μόχθου τόσων ετών.
Ο Έλληνας πρωταθλητής-νούμερο 20 στο παγκόσμιο ranking list στην κατηγορία ΤΤ6 (κατηγορία ορθίων) και νούμερο 3 στον κόσμο στους αθλητές κάτω των 23 ετών, επιδιώκει να κάνει για μια ακόμα φορά τη χώρα περήφανη, βιώνοντας στιγμές ανάλογες με εκείνες του 2019, όταν στη Σουηδία με συμπαίκτη τον Γιώργο Μουχθή κατέκτησαν το ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα επιτραπέζιας αντισφαίρισης των Ατόμων με αναπηρία στην κατηγορία ΤΤ6, το οποίο ήταν το πρώτο στην ιστορία για την Ελλάδα στο ομαδικό.
«Είμαι πολύ χαρούμενος που κατάφερα να πάρω την πρόκριση. Ήταν όνειρο ζωής να καταφέρω να αγωνιστώ στους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Νιώθω δικαιωμένος για τις θυσίες που έχω κάνει. Επιπλέον, αισθάνομαι πολύ περήφανος που θα εκπροσωπήσω τη χώρα μου στην κορυφαία αθλητική διοργάνωση», δηλώνει ο ίδιος πανευτυχής.
Μάλιστα, σε μια ευτυχή συγκυρία ο Χατζηκυριάκος είναι μόλις ο δεύτερος Έλληνας που θα λάβει μέρος σε Παραολυμπιάδα στην επιτραπέζια αντισφαίριση ΑμεΑ μετά τον Πολίτση, ο οποίος είχε αγωνιστεί το 2004 στους Παραολυμπιακούς της Αθήνας.
«Πάντα ονειρευόμουν ένα παραολυμπιακό μετάλλιο»
Ο τελευταίος, από το πόστο του προπονητή πλέον, δίνει το στίγμα αναφορικά με τις προσδοκίες από τη συμμετοχή του αθλητή του στη μεγαλύτερη γιορτή του αθλητισμού.
«Ο αρχικός μας στόχος ήταν η συμμετοχή, γεγονός που επετεύχθη. Ως προπονητής, θα ήμουν ευχαριστημένος αν καταφέρναμε την πρόκριση στην επόμενη φάση, δηλαδή κάτι καλύτερο απ’ ό,τι το 2004.
Παρόλα αυτά, δεν το κρύβω ότι πάντα ονειρευόμουν ένα παραολυμπιακό μετάλλιο και θα το ονειρεύομαι μέχρι να το κατακτήσουμε. Όπως και να έχει, είναι η πρώτη του συμμετοχή και γνωρίζω ως πρώην αθλητής ότι χρειάζεται να σε ευνοήσουν και λίγο οι περιστάσεις. Ευελπιστώ να το απολαύσουμε, να το ευχαριστηθούμε και να ζήσουμε τη στιγμή, μολονότι όλα θα είναι τελείως διαφορετικά σε σχέση με άλλους Παραολυμπιακούς Αγώνες του παρελθόντος. Από εκεί και πέρα, ό,τι καλό έρθει, θα το δεχτούμε».
Ο πολύπειρος σήμερα ομοσπονδιακός στην Εθνική Ομάδα ΑμεΑ ξετυλίγει το κουβάρι του μεγάλου ταξιδιού «βουτώντας» στο παρελθόν. Παράλληλα, σκιαγραφεί όσα οραματιζόταν περίπου μια δεκαετία πριν, πώς αυτά έγιναν πραγματικότητα και κάνει ιδιαίτερη μνεία στα πάμπολλα εμπόδια που χρειάστηκε να υπερκεραστούν έως την επιτυχία.
«Το 2011 συμμετείχα ως αθλητής για τελευταία φορά στο Πανευρωπαϊκό στο Σπλιτ της Κροατίας, έχοντας δίπλα μου τον Γιώργο Μουχθή, ο οποίος πήρε το ‘’βάπτισμα του πυρός’’ σε μια τέτοια διοργάνωση, Ενώ είχα ξεκινήσει νωρίτερα ως προπονητής από εκεί και ύστερα αφοσιώθηκα πλήρως στην προπονητική, επιδιώκοντας να αναδείξω καινούργια παιδιά στο άθλημα. Από τότε είχα ως όνειρο ένα Παραολυμπιακό μετάλλιο. Ύστερα από μια δύσκολη περίοδο, το 2010 ολοκληρώθηκαν οι εγκαταστάσεις του Π.Α.Σ.Κ.Α. (Πανελλήνιου Αθλητικού Συλλόγου Κινητικά Αναπήρων).
Από το 2012 και μετά, σε πρώτη φάση με τον Γιώργο Μουχθή, κυνηγήσαμε την πρόκριση για το Ρίο, όπου αν είχαμε περισσότερη στήριξη θα μπορούσαμε να τα είχαμε καταφέρει, δυστυχώς όμως κάτι τέτοιο δεν έγινε, καθώς συν τοις άλλοις υπήρχε εκατέρωθεν και αρκετή απειρία.
Λίγο αργότερα, όταν ο Μάριος Χατζηκυριάκος βρέθηκε στα χέρια μου ως ένα μικρό παιδάκι, διαπίστωσα πολύ γρήγορα το μεγάλο του ταλέντο στο άθλημα. Χαρακτηριστικό είναι πως εκείνη την περίοδο, μολονότι είχα αποφασίσει να μην προπονώ τα Σαββατοκύριακα για να έχω ελεύθερο χρόνο, διέγνωσα ότι είχα μπροστά μου ένα πολύ ελπιδοφόρο πιτσιρικά. Επειδή λοιπόν τον πρώτο καιρό δεν μπορούσε να έρχεται μέσα στην εβδομάδα από την Κερατέα στο Ίλιον, στο Γυμναστήριο του Π.Α.Σ.Κ.Α., αποφάσισα να εργάζομαι και τα Σαββατοκύριακα μαζί του».
«Μας πρόλαβε ο κορονοϊός»
«Τα αποτελέσματα έγιναν ορατά από τον πρώτο κιόλας χρόνο, καθώς διαφάνηκαν οι σπουδαίες προοπτικές του Μάριου. Μαζί με τον Μουχθή είχα οραματιστεί ότι θα συγκροτούσαν στο μέλλον μια κορυφαία ομάδα στην κατηγορία ΤΤ6, με σχέδιο την κατάκτηση ενός Παραολυμπιακού μεταλλίου σε πρώτη φάση στο ομαδικό και στη συνέχεια στο ατομικό.
Η αλήθεια είναι πως το ομαδικό μετάλλιο ήρθε πολύ νωρίτερα, στο Πανευρωπαϊκό του 2019, όπου δυστυχώς εγώ απουσίαζα για λόγους υγείας. Βοηθούσα τους αθλητές απ’ έξω και ήρθε αυτό το εκπληκτικό αποτέλεσμα. Στη συνέχεια, τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ καλύτερα σε ό,τι αφορούσε την υγεία μου. Έτσι, η ομοσπονδία με επανέφερε στη θέση του ομοσπονδιακού τεχνικού. Η αλήθεια είναι ότι μετά το 2019 υπήρχε ένας πολύ καλός σχεδιασμός. Βάσει αυτών των δεδομένων, θα επιχειρούσαμε εάν και οι δύο αποτύγχαναν να πάρουν απευθείας την πρόκριση μέσω της θέσης τους στην παγκόσμια κατάταξη να έπαιρνε τουλάχιστον ο ένας το εισιτήριο και κατόπιν ο άλλος να λάμβανε μέρος στο Προ Παραολυμπιακό τουρνουά της Σλοβενίας», επισημαίνει και περιγράφει τον αστάθμητο παράγοντα Covid που επηρέασε αρνητικά τις προσπάθειες των αθλητών, στέλνοντας μήνυμα με ορίζοντα το μέλλον.
«Τα πρώτα δείγματα που είχαμε από το τουρνουά της Αιγύπτου ήταν πολύ θετικά. Οι δύο αθλητές έκαναν μεγάλες νίκες, πλησιάζαμε στις προνομιούχες θέσεις. Ο Μάριος ήταν πολύ πιο κοντά στο να πετύχει την πρόκριση μέσω του ranking list. Δυστυχώς, εκεί μας πρόλαβε ο κορονοϊός. Ένιωσα μεγάλη στενοχώρια, ενώ το ίδιο συναίσθημα βίωναν και τα παιδιά. Παρ’ όλες τις αντιξοότητες, εγώ θέλησα, όπως έχω μάθει στη ζωή μου, να προσαρμοστώ. Πιστεύαμε ότι οι Παραολυμπιακοί Αγώνες θα διεξαχθούν και αγωνιστήκαμε να βρούμε τρόπο, ώστε οι προπονήσεις να συνεχιστούν εν μέσω πανδημίας. Χρειάστηκε να εκπονηθεί καινούργιο πρόγραμμα, έπειτα από 1-2 μήνες απραξίας κατορθώσαμε να ανοίξουμε ορισμένα γυμναστήρια, με αποτέλεσμα τα παιδιά να μπορέσουν να προπονούνται με την άδεια του Υπουργού και της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού.
Λίγο μετά, σε άριστη συνεργασία με την ομοσπονδία και εγώ πλέον από τη θέση του ομοσπονδιακού προπονητή, διοργανώσαμε το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα επιτραπέζιας αντισφαίρισης ΑμεΑ το Σεπτέμβριο του 2020, με καθυστέρηση λόγω Covid. Ο Μάριος έδειξε ότι είναι σε καλή κατάσταση, κερδίζοντας στην κατηγορία του τον τίτλο απέναντι στον Γιώργο με το εμφατικό 3-1 και περιμέναμε τις οδηγίες από την παγκόσμια ομοσπονδία ΑμεΑ για το τι μέλλει γενέσθαι. Τότε, αποφασίσαμε ο Μάριος να συμμετάσχει στο Προ Παραολυμπιακό τουρνουά. Σε αυτό το κομμάτι βοήθησε και ο Γιώργος, ήμασταν όλοι μαζί στη διοργάνωση. Δυστυχώς, ενώ κάναμε μια πολύ καλή αρχή, όντας η έκπληξη του ομίλου, στην τριπλή ισοβαθμία και στη διαφορά των σετ αποκλειστήκαμε από τη συνέχεια. Εκεί φαινομενικά μπήκαν τίτλοι τέλους στο όνειρό μας», επεξηγεί και προσθέτει:
Την ημέρα του γάμου του!
«Ωστόσο, εγώ διατηρούσα μια κρυφή ελπίδα για την ελεύθερη είσοδο στους Παραολυμπιακούς, όμως δεν ήθελα να φορτώσω τον αθλητή με τέτοιο άγχος. Μάλιστα, του είχα ξεκαθαρίσει ότι δεν έχουμε καμία τύχη να πάρουμε wild card. Από την άλλη, σαν σε ένα παιχνίδι της μοίρας συνέπεσε με την ημέρα του γάμου μου στην Κεφαλονιά η πληροφορία ότι ήμασταν από τα φαβορί και τελικά μας δόθηκε μια wild card από τις τρεις. Τη στιγμή εκείνη ολοκληρώθηκε ένα μεγάλο όνειρο, ένας υψηλός στόχος, τον οποίο είχα θέσει από το 2011.
Αν έχω μια στενοχώρια είναι ότι δεν έχουμε και τους δύο αθλητές ως συμμετέχοντες, εντούτοις, κατορθώσαμε να εντάξουμε και τον Γιώργο στην αποστολή. Θα βρεθούμε στην Ιαπωνία ως ομάδα, εγώ και οι δύο αθλητές που έχουμε ξεκινήσει αυτό το ταξίδι. Διανύσαμε μια μακρά πορεία, στην οποία αν και δεν τα καταφέραμε στο Ρίο, κερδίσαμε τη συμμετοχή μας στο Τόκιο. Είναι ιδιαίτερα ελπιδοφόρο το ότι ο Χατζηκυριάκος δεν έχει κλείσει ακόμα ούτε τα 20 και ο Μουχθής θα συνεχίσει και αυτός να προσφέρει σημαντικά στην Εθνική Ομάδα. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε πως ακολουθεί το Παρίσι».
Δυσκολίες «βουνό», μα στο τέλος δικαίωση
Έχοντας εκ γενετής εγκεφαλική παράλυση-τετραπληγία «περπάτησα για πρώτη φορά μετά τα δύο μου χρόνια, φορούσα νάρθηκες και έκανα πολύωρες φυσικοθεραπείες. Μόλις όμως μπήκα στο χώρο του πινγκ πονγκ και ξεκίνησα να προπονούμαι στον Π.Α.Σ.Κ.Α (Πανελλήνιο Αθλητικό Σύλλογο Κινητικά Αναπήρων)- τον πιο οργανωμένο από άποψη υποδομών σύλλογο στην Ελλάδα στην επιτραπέζια αντισφαίριση- έβγαλα τους νάρθηκες και σταμάτησα τις φυσιοθεραπείες», εξηγεί παραλαμβάνοντας τη σκυτάλη ο νεαρός Χατζηκυριάκος.
Πάντως, έχει ένα παράπονο: «Δεν υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές. Στο δικό μας κράτος τα άτομα με αναπηρία περνάνε κάπως δύσκολα και αυτή τη στιγμή μιλάς με εμένα που δόξα τω Θεώ δεν έχω κάποια ανάγκη από ιδιαίτερη υποδομή». Για τους υπόλοιπους όμως, όπως για παράδειγμα εκείνους που βρίσκονται σε αναπηρικό αμαξίδιο, τι γίνεται; «Δεν υπάρχουν τα πεζοδρόμια, κανείς δεν σέβεται τις θέσεις στάθμευσης των αναπήρων, κανείς δεν σέβεται τις ράμπες και αυτό πρέπει να αλλάξει».
Το πινγκ πονγκ μπήκε εντελώς τυχαία στη ζωή του και «με βοήθησε να βελτιωθώ ως άνθρωπο πάνω στην αναπηρία μου». Όπως εξομολογείται, χρωστά ευγνωμοσύνη στον άνθρωπο που τον μύησε στο άθλημα, τον προπονητή του Πολυχρόνη Πολίτση, καθώς «με στήριξε τρομερά, με έκανε πρωταθλητή και πάνω από όλα με έκανε καλύτερο άνθρωπο».
Ο δρόμος όμως δεν ήταν σπαρμένος με ροδοπέταλα, αλλά ανηφορικός και γεμάτος «αγκάθια». «Έμενα 50 χιλιόμετρα μακριά από την αίθουσα προπόνησης και ο πατέρας μου ήταν δύσκολο να με μεταφέρει εκεί. Οι γονείς μου ήταν πάντα δίπλα μου από την πρώτη στιγμή δαπανώντας κόπο, χρήματα και χρόνο. Ένα μεγάλο κομμάτι της επιτυχίας μου οφείλεται σε αυτούς». Η σπίθα που σιγόκαιγε στα σωθικά του αναζωπυρώθηκε λόγω της αλματώδους εξέλιξης που παρουσίαζε, έτσι: «ενώ αρχικά πήγαινα μια φορά την εβδομάδα προπόνηση, το αυξήσαμε σε δύο. Η απόσταση ήταν ένας σκόπελος που υπερκεράστηκε και το κέρδος που αποκόμισα από όλα αυτά ήταν πολύ μεγαλύτερο».
«Πότε έχω προπόνηση;»
Και ενώ όλα έμοιαζαν να κυλούν ιδανικά, με αποκορύφωμα την πρώτη του κλήση στην Εθνική ομάδα, η ατυχία τού χτύπησε την πόρτα, όταν αντιμετώπισε ένα σοβαρό τραυματισμό, ο οποίος μάλιστα λίγο έλειψε να αποβεί μοιραίος. «Έκοψα το ωλένιο νεύρο του αριστερού χεριού, το δικέφαλο και πολλούς τένοντες, δύο εκατοστά από την κεντρική αρτηρία. Ο δρόμος της αποκατάστασης ήταν επίπονος, ευτυχώς όμως με τη συνεισφορά των γιατρών και τη συμπαράσταση του προπονητή μου κατάφερα να επιστρέψω γρήγορα και να συνεχιστεί αυτό το όμορφο ταξίδι». Μάλιστα, θυμάται χαρακτηριστικά ότι: η πρώτη μου ερώτηση όταν ξύπνησα από το χειρουργείο, λίγο μετά την επέμβαση ήταν: «Πότε έχω προπόνηση;».
Βέβαια, όπως τονίζει «η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα τα πράγματα δεν είναι όπως στο εξωτερικό. Τα τελευταία χρόνια γίνονται κάποιες προσπάθειες από την Εθνική Αθλητική Ομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρίες, αλλά οι οικονομικοί προϋπολογισμοί εκτός συνόρων είναι πολύ μεγαλύτεροι».
Έστω, όμως, και με όλες αυτές τις αντιξοότητες, έφτασαν σε μια σπουδαία επιτυχία μαζί με τον Γιώργο Μουχθή, καθώς κατέκτησαν το ασημένιο μετάλλιο στο ομαδικό του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος που διεξήχθη στο Χέλσινμποργκ της Σουηδίας τον Σεπτέμβριο του 2019. «Αυτό το ιστορικό μετάλλιο μάς χαροποιεί ιδιαίτερα, γιατί είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς πολλών χρόνων. Δουλειάς από πολλούς ανθρώπους, με πρωτεργάτη τον νυν ομοσπονδιακό τεχνικό Πολύχρονη Πολίτση και στη συνέχεια τον πρώην ομοσπονδιακό Μιχάλη Κατσικαδέλη και τη στήριξη της ομοσπονδίας. Σιγά-σιγά, βλέπουμε τους κόπους μας να ανταμείβονται», περιγράφει με χαμόγελο.
Μάλιστα, χάρη σε αυτό το ξεχωριστό κατόρθωμα, γνώρισε ακόμα μια ξεχωριστή τιμή, όταν έγινε δεκτός μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής στο Προεδρικό Μέγαρο από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο.
Σε ό,τι αφορά το ατομικό επίπεδο στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Σουηδίας διέγραψε εξαιρετική πορεία, δεδομένου ότι προκρίθηκε στην 16αδα, κάτι το οποίο έχει συμβεί μόλις μια φορά στο παρελθόν από Έλληνα αθλητή, τον Πολυχρόνη Πολίτση το 2007, ενώ θριάμβευσε δύο φορές απέναντι στο τότε νούμερο 10 της παγκόσμιας κατάταξης και μία κόντρα στο νούμερο 6.
Πώς όμως ο ίδιος καταφέρνει να συνδυάζει σπουδές και πρωταθλητισμό; Όντας αριστούχος, εισήχθη πρόπερσι στο τμήμα Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου και υπογραμμίζει: «Είναι δύσκολο εγχείρημα, αλλά προσπαθώ να είμαι και στα δύο εξίσου συνεπής, αφού για μένα η μόρφωση παίζει πολύ σημαντικό ρόλο, όπως και η εξέλιξή μου στο άθλημα».
Όπως αποδεικνύει καθημερινά: «Η αναπηρία δεν σε σκοτώνει, η αναπηρία σε διδάσκει, αρκεί να έχεις θέληση, να μην φοβάσαι να ζήσεις εμπειρίες και να βάζεις στόχους».
Δεν φοβάται να θέσει τον πήχη των προσδοκιών ψηλά και δεν κρύβει ότι «ονειρεύομαι σε δέκα χρόνια να έχω κατακτήσει ένα Παραολυμπιακό μετάλλιο, να έχω φτάσει στο νούμερο 1 του κόσμου, να έχω πάρει το πτυχίο μου και ίσως ένα μεταπτυχιακό».
Παναγιώτης Ιωάννου
www.bnsports.gr
Σχόλια αναγνωστών